1/11/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει η Αριάδνη Κυπριάδη

Όποτε μιλάω για Τουρκική rock ή Ιαπωνική pop ο συνομιλητής μου ανταποκρίνεται συνήθως με ένα βλέμμα γεμάτο απορία… Χάρη στο διαδίκτυο, ωστόσο, ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινό ανακαλύπτει μουσικές απ’ όλο τον κόσμο. Μουσικόφιλοι που αναζητούν το κάτι διαφορετικό, παιδιά μεταναστών, φανατικοί των anime και ή του Bollywood βρίσκουν στο ίντερνετ μια κοινότητα έτοιμη να τους μυήσει σε ήχους διαφορετικούς. To μοναδικό προσόν του YouTube και των άλλων ιστοσελίδων αφιερωμένων στην αναπαραγωγή μουσικής είναι ότι δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε καλλιτέχνη, επαγγελματία ή ερασιτέχνη να βρει το κοινό του. Ταυτόχρονα οι χρήστες, σε κυμαινόμενες βαθμίδες κοσμιότητας, ανταλλάσσουν απόψεις, ιδέες, προτιμήσεις και νέα για τους αγαπημένους τους μουσικούς.

“Trishna”

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι…” γράφει στο Μονόγραμμα ο ποιητής. Έχω ακούσει πράγματι πολλούς γνωστούς και φίλους να παραπονιούνται ότι η τάδε ή η δείνα γλώσσα τους ακούγεται “ξένη” και “κακόηχη”. Μήπως όμως τελικά είναι θέμα συνήθειας; Αυτό τουλάχιστον πιστεύω από το προσωπικό μου ταξίδι στον κόσμο της μουσικής.

Πριν λίγες μέρες είδα την ταινία “Trishna”. Αν έχετε την ευκαιρία, να τη δείτε. Αφηγείται τον έρωτα μεταξύ δύο νεαρών Ινδών που ανήκουν σε διαφορετική κοινωνική τάξη. Το πιο όμορφο σημείο της είναι σίγουρα οι προσωπικές στιγμές του ζευγαριού, οι οποίες “ντύνονται” με το υπέροχο τραγούδι “Lagan Lagi Re”. Δεν έχει σημασία που η μόνη λέξη που ξέρω στα Χίντι είναι το “pani” (“νερό”). Καταφέρνω να αισθανθώ με όλους τους πόρους του κορμιού μου την ομορφιά του τραγουδιού και τον έρωτα που στάζει από την κάθε λέξη.

Ένα άλλο τραγούδι που με είχε στοιχειώσει για μήνες ήταν το “Kuroi Namida” (“Μαύρα Δάκρυα”) από την Anna Tsuchiya, το οποίο ακούγεται και στους τίτλους τέλους του anime Nana. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζει κανείς την ιστορία του τραγικού έρωτα μεταξύ των πρωταγωνιστών Nana και Ren, μπορεί εύκολα να νιώσει το πάθος και το θρήνο που ξεχειλίζει μέσα από την ερμηνεία της καλλιτέχνιδας.

Το ίδιο έντονα συναισθήματα μου είχε γεννήσει και το “Cevapsiz Sorular” (“Αναπάντητα Ερωτήματα”) των maNga, τους οποίους είχα ανακαλύψει όταν κάλυπτα τη Eurovision το 2010 για το Music Corner. Μπορούσα να καταλάβω ότι το τραγούδι μιλούσε για ένα επώδυνο χωρισμό ο οποίος είχε αφήσει τον τραγουδιστή απελπισμένο, να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη και πώς θα είναι η ζωή του από δω και πέρα. Ορισμένα συναισθήματα δεν χρειάζονται μετάφραση.

Δεν αναφέρομαι τυχαία σε τραγούδια που μιλάνε για έρωτα. Κάποια ακροατές μπορεί να πιστεύουν ότι για να νιώσουν τον έρωτα πρέπει να τον τραγουδήσουν, να τον φωνάξουν, να κλάψουν και να γελάσουν φέρνοντας τη λέξη αυτή στα χείλη τους. Αλλάζει άραγε αυτό αν αντί για “έρωτα” ή τουλάχιστον “love”, “amour”, “amor” ή “amore” (λέξεις που τις έχουμε ακούσει τόσες φορές που μοιάζουν δικές μας), ακούσουμε “ai”, “pyaara” ή “hub”; Δεν θα καταφέρουμε να ταυτιστούμε με τον ερμηνευτή, να νιώσουμε την οργή, το πάθος και την αγάπη στη φωνή του;

Η αλήθεια είναι ότι κάθε γλώσσα, όπως και κάθε μουσικό είδος ή ακόμα και μεμονωμένο κομμάτι, ακούγεται πιο ευχάριστα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μοναδικές για κάθε ακροατή. Για παράδειγμα, εγώ ακούω Παπάζογλου στις τρεις τη νύχτα όταν έχω ανάγκη κάποιον να μου ψιθυρίζει στα ακουστικά μου: “Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι”. Ακούω System of a Down όταν το μετρό είναι γεμάτο κόσμο και ακινητοποιημένη σαν σαρδέλα μπορώ μονάχα να κάνω headbanging. Ακούω Nansi Ajram όταν η καρδιά μου ζητά συντροφικότητα. Για να ξεχνώ για λίγο τον κόσμο των ανθρώπων αφήνω την Chavela Vargas να ερμηνεύσει το “Paloma Negra” και να συνθλίψει τις άμυνές μου με τη σπαρακτική της φωνή.

Σε μια χώρα σε κατάσταση ομαδικής κατάθλιψης, οι άνθρωποι έχουν την τάση να ρίχνουν γύρω τους μια κλεφτή ματιά και μετά να γυρίζουν γρήγορα σε αυτά που ξέρουν, να υψώνουν τείχη και να κρύβουν το φόβο τους πίσω από εθνικά σύμβολα που προσφέρουν μια αίσθηση σιγουριάς και προστασίας. Ωστόσο, υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που συνεχίζει να ζει, να μάχεται και να δημιουργεί και μας καλεί να τον ανακαλύψουμε. Είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό μελωδιών και χρωμάτων, αντιλήψεων και συναισθημάτων που ξεκινά από την πόρτα μας και φτάνει στα βάθη της Ασίας, στα ύψη της Νότιας Αμερικής, στις ερήμους της Αφρικής και στους υφάλους της Αυστραλίας.

Κάθε ήχος μας ανοίγει καινούριους δρόμους, όχι μόνο μουσικούς, αλλά και πνευματικούς. Μας απλώνει το χέρι και μας καλεί να εξερευνήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης της ζωής. Θα τον ακολουθήσουμε;

———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here