Στου χρόνου τον καθρέφτη – 1966

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
 http://vinylmaniac.madblog.gr
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2013

———————————————————–

«Ρωμιοσύνη», «Φορτηγό» και…τηλεόραση

Το 1966 η κλεψύδρα για το «θάνατο» της δημοκρατίας στη χώρα μας έχει αρχίσει πια να μετρά αντιστρόφως. Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι «κάτι» ετοιμάζεται, αλλά ουδείς γνωρίζει πότε και από ποιους. Ήδη οι «συνεννοήσεις» κυρίως σε στρατιωτικό επίπεδο έχουν αρχίσει –οι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος έδωσε τη σχετική εντολή-, ενώ σε πολιτικό επίπεδο η κατάσταση μοιάζει να είναι ανεξέλεγκτη παρά το γεγονός ότι επικρατεί φαινομενική ηρεμία και οι διαβεβαιώσεις ότι το πολίτευμα δεν κινδυνεύει είναι σχεδόν καθημερινές…

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η έναρξη της περιόδου πολιτικής ανωμαλίας που θα οδηγήσει στα τανκς των συνταγματαρχών δίνεται με την παραίτηση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Ο δρόμος πια για τον Παπαδόπουλο και τους φίλους του είναι ανοιχτός…

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα απέραντο …δικαστήριο, καθώς μέσα στο 1966 γίνονται μέσα σε κλίμα έντασης μεταξύ άλλων οι δίκες για τις πολύκροτες υποθέσεις «ΑΣΠΙΔΑ» και της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, χωρίς η κοινή γνώμη να μείνει ικανοποιημένη από τις αποφάσεις των δικαστών.

Όσον αφορά τα κοινωνικά γεγονότα, η Ελλάδα βυθίζεται στο πένθος στις αρχές Δεκεμβρίου μαζί με το φεριμπότ «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα, που παρασέρνει στο θάνατο περισσότερες από διακόσιες ψυχές, εξαιτίας της συνήθους αμέλειας των «υπευθύνων» να επισκευάσουν τις ζημιές που είχε υποστεί το σκάφος ένα χρόνο νωρίτερα. Είναι η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στην ιστορία της πατρίδας μας…

Σε καλλιτεχνικό-ψυχαγωγικό επίπεδο, το μεγάλο γεγονός της χρονιάς είναι η είσοδος της χώρας μας στην …τηλεοπτική εποχή! Η ελληνική τηλεόραση είναι πλέον πραγματικότητα, καθώς στις 23 Φεβρουαρίου γίνεται η πρώτη επίσημη εκπομπή του Ε.Ι.Ρ. (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας) βάσει προγράμματος, ενώ στις 27 Μαρτίου μεταδίδεται το πρώτο «ζωντανό» πρόγραμμα με αφορμή την πρόκριση της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ στο πρώτο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο «γίγαντας» Γιώργος Τρόντζος και ο προπονητής της «Ένωσης» Μίσας Πανταζόπουλος είναι οι πρώτοι που εμφανίζονται στην τηλεόραση σε απευθείας μετάδοση!

Λίγες μέρες αργότερα, στις 11 Απριλίου μεταδίδεται το πρώτο «ζωντανό» δελτίο ειδήσεων και σιγά-σιγά η «νεογέννητη» τηλεόραση αρχίζει να κάνει τα πρώτα βήματά της στην Ελλάδα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα «γιγαντωθεί» και από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 θα εξελιχθεί στο κυρίαρχο μέσο ψυχαγωγίας των Ελλήνων…

Στο τραγούδι, ο Μίκης Θεοδωράκης επιστρέφει σε πρωταγωνιστικό ρόλο με δύο «μυθικά» έργα: Τη «Ρωμιοσύνη» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και το «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τη Μαρία Φαραντούρη, στην πρώτη συνεργασία του μαζί της. Παράλληλα όμως απαγορεύεται η μετάδοση των τραγουδιών του από το ραδιόφωνο, κάτι που θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από συναδέλφους του συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές, οι οποίοι με απανωτά ψηφίσματα διαμαρτυρίας θα διακηρύξουν την αντίθεσή τους στη λογοκρισία. Η κυβέρνηση μετά απ’ αυτή την «καταιγίδα» αρκείται ν’ απαντήσει ότι επισήμως δεν υπάρχει καμία απαγόρευση των δημιουργιών του συνθέτη…

Ωστόσο, το …τραγουδιστικό γεγονός του 1966 είναι η τελευταία εμφάνιση του Στέλιου Καζαντζίδη σε νυχτερινό κέντρο. Από τότε κι ως το τέλος της ζωής του το 2001, ο μέγιστος των Ελλήνων ερμηνευτών δε θ’ ανέβει ποτέ ξανά στο πάλκο, ούτε θα εμφανιστεί μπροστά σε κοινό. Παράλληλα, θα χωρίσει από κλίνης και μικροφώνου με τη Μαρινέλλα, η οποία έτσι ξεκινά τη μεγάλη «σόλο» καριέρα της στο χώρο.

Στον αντίποδα, κάνει την «παρθενική» εμφάνισή του ένας νέος τραγουδιστής με –ακόμα- κοντό σπαστό μαλλί, όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου και μια φωνή που «στάζει μέλι». Λέγεται Σταμάτης Κόκοτας και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο θα έχει φτάσει στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου, αλλά και τις …φαβορίτες του μέχρι το σαγόνι!

Αυτή τη χρονιά κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου (το θρυλικό «Φορτηγό»), το «Νέο Κύμα» εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί, Μάνος Λοΐζος και Λευτέρης Παπαδόπουλος ξεκινούν μια λαμπρή και γεμάτη σπουδαία τραγούδια συνεργασία με το “Αυτό τ’ αγόρι” που ερμηνεύει η Αλέκα Μαβίλη, ο Δήμος Μούτσης κάνει την είσοδό του στο τραγούδι μας, ενώ ο συνθέτης της «Καταχνιάς» Χρήστος Λεοντής προκαλεί αίσθηση με τη νέα του δουλειά «Ανάσταση ονείρων»

Στο εξωτερικό, ο …Μίκυ Μάους χάνει τον «πατέρα» του, καθώς φεύγει από τη ζωή ο Ουόλτ Ντίσνεϊ.

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν γι’ άλλη μια φορά πίσω στο χρόνο κι ας δούμε αναλυτικά τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα του 1966.

Η «Ρωμιοσύνη» των Ελλήνων

Eδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα δίσκο, αλλά με ένα έργο – σύμβολο στην καλλιτεχνική και – γιατί όχι; – πολιτική ιστορία της χώρας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης καταθέτει το πρώτο από τα δύο τελευταία μεγάλα προδικτατορικά έργα του μέσα σε τούτη τη χρονιά (το άλλο είναι το «Μαουτχάουζεν» που θα δούμε παρακάτω…), «παντρεύοντας» για πολλοστή φορά με θαυμαστό τρόπο την ελληνική ποίηση με τη λαϊκή μουσική.

Έξι χρόνια μετά τον «Επιτάφιο», ξανασμίγει δισκογραφικά με τον Γιάννη Ρίτσο και φυσικά ουδείς άλλος πλην του Γρηγόρη Μπιθικώτση θα μπορούσε ν’ αποδώσει τόσο τέλεια τις δημιουργίες του συνθέτη, παρά το γεγονός ότι –όπως ο ίδιος έλεγε- δεν πολυκαταλάβαινε το νόημα των στίχων του ποιητή…

Πώς όμως προέκυψε η «Ρωμιοσύνη»; Ο Ρίτσος είχε διαλέξει κάποια αποσπάσματα από τη συλλογή «Αγρύπνια» και τα είχε δώσει σε γυναίκες πολιτικών κρατουμένων, οι οποίες με τη σειρά τους τα πήγαν στον Θεοδωράκη. Ωστόσο, εκείνος δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία κι έμειναν για καιρό στην αφάνεια μέχρι την ημέρα των Θεοφανείων του 1966. Τότε ο συνθέτης ως βουλευτής της ΕΔΑ είχε παραστεί στην κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στον Πειραιά, όπου έγιναν μεγάλα επεισόδια και ο ίδιος χτυπήθηκε βάναυσα.

Σε κακή κατάσταση επέστρεψε στο σπίτι του και για να αποφύγει τους δικούς του που σίγουρα θα τρόμαζαν βλέποντάς τον γεμάτο λάσπες κι αίματα, κάθισε στο πιάνο. Εκεί πάνω βρίσκονταν τα χαρτιά με τα ποιήματα της «Ρωμιοσύνης» που για καιρό ήταν χαμένα και κρυμμένα κάτω από άλλα. Με την πρώτη ανάγνωση του «Αυτά τα δέντρα», άρχισε αμέσως να συνθέτει το έργο και το τελείωσε επί τόπου, λίγη ώρα αργότερα παρασυρμένος από την ορμή που ένιωθε να τον κατακλύζει μετά τα όσα είχε περάσει λίγο νωρίτερα στον Πειραιά.

Για ερμηνευτή δε θα μπορούσε να επιλέξει κανέναν άλλο παρά μόνο τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο οποίος ήδη είχε τραγουδήσει σχεδόν όλους τους κύκλους τραγουδιών του συνθέτη και σχεδόν είχε ταυτιστεί μαζί του. Ο αείμνηστος «Σερ» χρειάστηκε αρκετό καιρό για να μπορέσει να μπει στο νόημα και δυσκολεύτηκε πολύ, όμως τελικώς τα κατάφερε και μας χάρισε ίσως τη συγκλονιστικότερη ερμηνεία που έγινε ποτέ σε μουσικό έργο στη χώρα μας.

Η πρώτη παρουσίαση έγινε στο θέατρο «Κεντρικόν» λίγο πριν το Πάσχα του 1966 -με τη συμμετοχή και του Χρήστου Λεοντή που διηύθυνε κάποια τραγούδια από το νέο έργο του “Ανάσταση ονείρων”- και η υποδοχή ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης, ενώ στη συνέχεια κυκλοφόρησε και ο δίσκος. Τραγούδια όπως «Όταν σφίγγουν το χέρι» και «Θα σημάνουν οι καμπάνες» αποτέλεσαν σύμβολα κατά του δικτατορικού καθεστώτος κι ακούγονταν νύχτα-μέρα κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1973. Είναι ίσως το πιο «ελληνικό» έργο όλων των εποχών και σίγουρα ως ένα βαθμό αντικατοπτρίζει και τη σημερινή πραγματικότητα…

Μαρία Φαραντούρη και «Μαουτχάουζεν»

Σχεδόν ταυτόχρονα με τη «Ρωμιοσύνη», ο Μίκης Θεοδωράκης ηχογραφεί τέσσερα τραγούδια σε ποίηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ο αξέχαστος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας έζησε από κοντά τη φρίκη του ναζιστικού στρατοπέδου Μαουτχάουζεν, καθώς ήταν κι αυτός ένας αιχμάλωτος που βρέθηκε εκεί βιώνοντας εκ του σύνεγγυς την τεράστια τραγωδία των κρατουμένων. Οι εικόνες λοιπόν που του έμειναν από κει, γίνανε ποιήματα που όμως δε μιλούν τόσο για τα φρικτά βασανιστήρια, όσο για τον έρωτα πίσω από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα…

Το έργο λοιπόν πήρε το όνομά του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης (Μαουτχάουζεν) και ηχογραφήθηκε με τη φωνή της μόλις 19χρονης Μαρίας Φαραντούρη, η οποία έτσι ξεκινά τη μακρόχρονη συνεργασία της με τον Θεοδωράκη που θα τη «σημαδέψει» ανεξίτηλα -αν και αμφότεροι είχανε γνωριστεί το 1963. Λίγο νωρίτερα βεβαίως -το 1965- είχε «ντεμπουτάρει» δισκογραφικά σε τραγούδι του Μίκη, τραγουδώντας το «Ματωμένο φεγγάρι» στο πλαίσιο του soundtrack για την ταινία «Το νησί της Αφροδίτης» που είχε τον τίτλο «Χρυσοπράσινο φύλλο»…

Το μνημιώδες «Άσμα ασμάτων» πέρασε στην ιστορία με τη δική της μοναδική ερμηνεία κι έχει συνδεθεί με τη φωνή της ίσως όσο κανένα άλλο τραγούδι. Και σκεφθείτε ότι ήτανε μόλις 19 ετών. Ας μη σκεφτούμε καλύτερα με τι ρεπερτόριο ξεκινούν οι σημερινές 19άρες….

Ωστόσο, ο Θεοδωράκης θέλοντας να την επιβραβεύσει για τις εξαιρετικές φωνητικές επιδόσεις της και γενικότερα για τη στάση ζωής της, ονόμασε «Κύκλο Φαραντούρη» τα έξι τραγούδια της δεύτερης πλευράς του «Μαουτχάουζεν» που κινούνται σε γενικές γραμμές στο σύνηθες πλαίσιο των λαϊκών δημιουργιών του.

Τούτο βεβαίως έγινε στα χρόνια που ακολούθησαν, αφού στην πρώτη έκδοση του άλμπουμ ο τίτλος της ενότητας είναι απλώς «Έξι τραγούδια», τα οποία είχανε γραφτεί από τον συνθέτη για την επένδυση θεατρικών και κινηματογραφικών έργων. Πρόκειται μεταξύ άλλων για τα πολύ γνωστά «Το εκκρεμές», «Τ’ όνειρο καπνός», «Κουράστηκα να σε κρατώ» κ.α.

Ο Καζαντζίδης εγκαταλείπει τη νύχτα

Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε ο Στέλιος Καζαντζίδης αγάπησε τα πάλκα των νυχτερινών κέντρων. «Αγάπησα με πάθος το τραγούδι, αλλά όχι το επάγγελμα του τραγουδιστή» συνήθιζε να λέει και το απέδειξε πολλές φορές, φεύγοντας για κάποιες μέρες από τα μαγαζιά όπου κατά καιρούς εμφανιζόταν…

Αυτό που τον έκανε να νιώθει απέχθεια για τη νύχτα, ήτανε τα πολλά προβλήματα που του δημιουργούσαν οι λεγόμενοι «προστάτες». Επειδή τα κέντρα που τραγουδούσε ήτανε πάντα γεμάτα, οι ιδιοκτήτες των διπλανών συχνά-πυκνά τον απειλούσαν να φύγει αφού τα δικά τους ήτανε σχεδόν άδεια. Από τη μια οι απειλές, από την άλλη οι «προστάτες» που τον πλεύριζαν για να τον «προστατέψουν» από τυχόν απόπειρες κατά της ζωής του (με το αζημίωτο βεβαίως…), δεν ήθελε και πολύ «να τα βροντήξει» κι έψαχνε την αφορμή…

Την Καθαρά Δευτέρα του 1966, του την έδωσε μια Αγγλίδα δασκάλα που καθόταν στα πρώτα τραπέζια και πήγαινε συχνά στο μαγαζί. Εκείνη τη σεζόν, ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα και τη Γιώτα Λύδια εμφανίζονταν στο «Φαληρικόν» της οδού Ηπείρου. Το συγκεκριμένο βράδυ λοιπόν, η εν λόγω κυρία είχε έλθει στο κέφι κι άνοιγε διαρκώς σαμπάνιες. Κάποια στιγμή, πέταξε ένα μπουκάλι στην πίστα, ο πάτος του έφυγε και καρφώθηκε στο σκηνικό που ήτανε πίσω από τη σκηνή.

Ο ίδιος ο Καζαντζίδης έλεγε ότι «μπήκε μέσα δυο δάχτυλα» κι ότι σώθηκε ως εκ θαύματος, αφού εκείνη τη στιγμή είχε σκύψει το κεφάλι προς τη Μαρινέλλα που κάτι του έλεγε και ο πάτος του μπουκαλιού πέρασε ξυστά δίπλα του. Ειδάλλως, είναι βέβαιο ότι θα πάθαινε μεγάλη ζημιά. Αμέσως άφησε την κιθάρα του και το πάλκο, κατέβηκε στα καμαρίνια και μπροστά σ’ ένα καθρέφτη έδωσε όρκο ότι δε θα τραγουδούσε ποτέ ξανά σε νυχτερινό κέντρο. Τον κράτησε απαρέγκλιτα ως το τέλος της ζωής του, στις 14 Σεπτεμβρίου 2001…

Όλα αυτά όμως είχαν ως συνέπεια το χωρισμό του με τη Μαρινέλλα, καθώς εκείνη δεν ήτανε διατεθειμένη ν’ αφήσει την καριέρα της. Έτσι, ξεκίνησε σχεδόν από το μηδέν και με μεγάλες δυσκολίες, για να καταφέρει σε λίγο χρονικό διάστημα να γίνει η «μεγάλη κυρία» του ελληνικού τραγουδιού. Έτσι, ήδη το 1966 θα κάνει τις δύο πρώτες επιτυχίες της με τα «Κλείσε τα μάτια σου καρδιά μου» και «Απόψε χάνω μια ψυχή» που της γράφει το «δίδυμο» Γιώργος Κατσαρός-Πυθαγόρας…

Το «φαινόμενο» Κόκοτας

Αυτή τη χρονιά, το ελληνικό κοινό θα γνωρίσει ένα νέο τραγουδιστή που ζούσε για κάποια χρόνια στο Παρίσι και μια τυχαία γνωριμία με τον Σταύρο Ξαρχάκο τον έφερε ξανά στα «πάτρια εδάφη». Είναι ο Σταμάτης Κόκοτας, ο οποίος ουσιαστικά εν μία νυκτί θα γίνει σούπερ σταρ του πενταγράμμου και στις επόμενες δεκαετίες θα διαγράψει μια πολύ σημαντική πορεία ερμηνεύοντας σπουδαία τραγούδια μεγάλων συνθετών και στιχουργών.

Το 1966 λοιπόν τον πρωτοσυναντάμε σ’ ένα…βουβό ρόλο μπουζουξή στην ταινία «Διπλοπενιές» του Γιώργου Σκαλενάκη (θα μιλήσουμε παρακάτω γι’ αυτή), αλλά προς το τέλος του έτους κάνει την πρώτη εμφάνισή του στη δισκογραφία. Ο Ξαρχάκος ετοιμάζει το άλμπουμ «Ένα μεσημέρι» σε στίχους Νίκου Γκάτσου με έξι τραγούδια και έξι ορχηστρικά θέματα. Ερμηνευτές είναι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης («Μάτια βουρκωμένα», «Άσπρη μέρα»), η Βίκυ Μοσχολιού («Ο Λευτέρης», «Η νύχτα») και ο Κόκοτας που ηχογραφεί τα πρώτα τραγούδια του στην Ελλάδα και γίνονται τεράστιες επιτυχίες: «Στου Όθωνα τα χρόνια» και «Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ».

Αυτά τα δύο μαζί με τα υπόλοιπα τέσσερα -που είναι επίσης πασίγνωστα κι αγαπημένα- ακούστηκαν για πρώτη φορά στις «Διπλοπενιές» στις οποίες θ’ αναφερθούμε στη συνέχεια. Έτσι λοιπόν, ο Σταμάτης Κόκοτας θα εκτιναχθεί στην κορυφή από τη μια στιγμή στην άλλη και θα γίνει «πρώτο θέμα» όχι μόνο για τις μεγάλες κι αναμφισβήτητες φωνητικές ικανότητές του, μα και για τις στυλιστικές επιλογές του (μακρύ μαλλί και φαβορίτες -το σήμα κατατεθέν του μέχρι σήμερα)…

Κινηματογράφος και τραγούδι

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του 1966 όχι μόνο στο σινεμά, αλλά και στο τραγούδι. Ξεκινάμε από το φιλμ «Διπλοπενιές» σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου και σκηνοθεσία Γιώργου Σκαλενάκη, όπου ακούγονται μουσικές και τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, κάποια από τα οποία προς το τέλος της χρονιάς θα ενταχθούν στο δίσκο «Ένα μεσημέρι» που αναφέραμε παραπάνω.

Εδώ λοιπόν, ακούμε και βλέπουμε την «εθνική σταρ» να τραγουδά τον «Λευτέρη», το «Φως της αυγής» και το «Πάνω στο παλιό δρομάκι» που αργότερα με διαφορετικούς στίχους θα ηχογραφηθεί από τη Βίκυ Μοσχολιού στο «Ένα μεσημέρι» με τίτλο «Η νύχτα»…

Όμως, «όλα τα λεφτά» είναι οι ερμηνείες του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και κυρίως στο «Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ», σε μια κλασική σκηνή όπου χορεύει μοναδικά ζεϊμπέκικο -άλλωστε ήταν ο αγαπημένος χορός του- και με διαφορετική εισαγωγή απ’ ότι η εκτέλεση με τον Κόκοτα. Επίσης, τραγουδά τα «Μάτια βουρκωμένα» και «Στου Όθωνα τα χρόνια»…

 

Η ταινία θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού τον Απρίλιο στο Φεστιβάλ των Καννών και τον Ιούνιο στο αντίστοιχο του «Σαν Σεμπαστιάν» με ιδιαίτερη επιτυχία. Και στις δύο πόλεις ο Γιώργος Ζαμπέτας θ’ αφήσει το στίγμα του, αφού με βάση αυτόν οργανώνονται «ελληνικές βραδιές» που κρατούν ως το πρωί με εκατοντάδες σπασμένα πιάτα και ποτήρια…

Η δεύτερη μεγάλη στιγμή Αλίκης και Δημήτρη μέσα στο 1966 θα είναι «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Πρώτα θα κάνει τεράστια επιτυχία ως θεατρικό έργο στο «Κοτοπούλη» το χειμώνα και στο θέατρο του Εθνικού Κήπου το καλοκαίρι κι εν συνεχεία θα γυριστεί σε ταινία με εξίσου επιτυχημένη ανταπόκριση…

Η μουσική και τα τραγούδια είναι του Γιώργου Ζαμπέτα και όλα είναι πασίγνωστα: «Σήκω χόρεψε συρτάκι» και «Είναι το στρώμα μου μονό» με τη Βουγιουκλάκη, «Το περιστέρι» και «Το χαμόγελο» με τον Παπαμιχαήλ, αλλά και το θρυλικό «Δημήτρη μου-Δημήτρη μου» το οποίο στο φιλμ ακούγεται από χορωδία, όμως στη δισκογραφία πέρασε με την Αλίκη…

Από εκεί και πέρα, ο Γιάννης Δαλιανίδης «ξαναχτυπά» με νέο έγχρωμο μιούζικαλ. Πρόκειται για τις «Θαλασσιές τις χάντρες» με πρωταγωνιστές τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρθα Καραγιάννη, τη Ζωή Λάσκαρη, τον Φαίδωνα Γεωργίτση κ.α.

Η μουσική βεβαίως είναι του Μίμη Πλέσσα και βλέπουμε για πρώτη φορά στο πανί τον Γιάννη Πουλόπουλο, σκηνικό που θα επαναληφθεί πολλάκις τα επόμενα χρόνια. Εδώ, τον ακούμε στα πασίγνωστα «Απόψε κάποιος θα χαθεί» και «Έκλαψα χθες» μαζί με τη Μαίρη Χρονοπούλου (η οποία εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας να το τραγουδά μόνη της).

Γνωστά κι αγαπημένα είναι και τα υπόλοιπα τραγούδια του φιλμ, δηλαδή τα «Βρέχει πάλι απόψε» με την Αλέκα Μαβίλη και «Crazy girl» με τη Νέλλη Μάνου να ντουμπλάρει τη Ζωή Λάσκαρη…

Επίσης, ο Δαλιανίδης το 1966 γυρίζει και τον «Ξυπόλητο πρίγκιπα» με τους Βουτσά-Καραγιάννη, αλλά και την εκρηκτική Ζωζώ Σαπουντζάκη που τραγουδά το «Μια με θέλεις, μια με διώχνεις»…

Άλλη μια σημαντική μουσική στιγμή για το ελληνικό σινεμά είναι η εμφάνιση της Βίκυς Μοσχολιού στην ταινία «Κατηγορώ τους ανθρώπους» όπου ερμηνεύει το υπέροχο «Πέρα από τη θάλασσα» του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους Ερρίκου Θαλασσινού.

«Φορτηγό» και «Νέο Κύμα»

Αυτή τη χρονιά, ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφορεί τον πρώτο «μεγάλο» δίσκο του με τον τίτλο «Φορτηγό», θέλοντας να τονίσει ότι μ’ ένα τέτοιο κατέβηκε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη λόγω έλλειψης χρημάτων. Είναι φανερό πλέον ότι κάτι νέο γεννιέται στην ελληνική μουσική, καθώς ο τραγουδοποιός κι ερμηνευτής από τη συμπρωτεύουσα ουσιαστικά δημιουργεί μόνος του ένα καινούργιο είδος…

Πέρα από τα τραγούδια που είχανε γίνει γνωστά ένα χρόνο νωρίτερα («Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», «Η συννεφούλα» κ.α.), εδώ υπάρχουνε και τα «Ήλιε-ήλιε αρχηγέ», «Βιετνάμ γιε-γιε» και «Τα κορίτσια που πηγαίνουνε δυο-δυο», το οποίο μάλιστα ίσως να είναι και το πρώτο «βίντεο-κλιπ» στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης…

Από εκεί και πέρα, το «Νέο Κύμα» συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του και τις μεγάλες επιτυχίες. Οι πιο χαρακτηριστικές του 1966 είναι τα «Μικρό παιδί» του Λίνου Κόκοτου και του Αργύρη Βεργόπουλου με τον αξέχαστο Γιώργο Ζωγράφο και το «Μια φορά θυμάμαι» του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Παπαστεφάνου με την Αρλέτα…

Το λαϊκό τραγούδι

Η αγάπη του κόσμου για το λαϊκό τραγούδι εξακολουθούσε να είναι μεγάλη και το 1966. Παρά τα σπουδαία «έντεχνα» έργα που γράφτηκαν, οι Έλληνες δεν ξέχασαν να γλεντούν και να χορεύουν με τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, χασάπικα κ.α.

Μπορεί ο Στέλιος Καζαντζίδης ν’ αποχώρησε από τα νυχτερινά κέντρα, όμως δισκογραφικά παρέμενε ακμαίος και δημοφιλής. Αν και αυτή τη χρονιά δεν ηχογράφησε πολλά τραγούδια (λιγότερα από 20), έκανε πάλι μεγάλες επιτυχίες με κυριότερες δύο δημιουργίες των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα: «Δεν σε πιστεύω» και «Έφυγε-έφυγε»…

Η ενασχόληση του Γρηγόρη Μπιθικώτση με το «έντεχνο» τραγούδι δεν του επέτρεψε να ηχογραφήσει πολλά «καθαρά» λαϊκά το 1966. Πάντως, προς το τέλος της χρονιάς έκανε μεγάλη επιτυχία με το υπέροχο «Τι να σου κάνει μια καρδιά» των Αντώνη Κατινάρη-Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου… 

Ο Πάνος Γαβαλάς αυτή τη χρονιά ιδρύει από κοινού με την Πόλυ Πάνου μια νέα δισκογραφική εταιρεία, τη «Βεντέτα». Με την ετικέτα της θα ηχογραφήσει αρκετά τραγούδια, αλλά τα «σουξέ» του θα είναι δύο: «Για σένα τα πάντα στερήθηκα» και «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»…

Όσο για τον Βασίλη Τσιτσάνη, ξεκινά μια προσπάθεια να ερμηνεύσει ο ίδιος τις νέες δημιουργίες που γράφει έχοντας δίπλα του τη Χαρούλα Λαμπράκη. Η πρώτη απόπειρα στέφεται από μεγάλη επιτυχία, καθώς το «Δε ρωτώ ποια είσαι» (με τη συμμετοχή και του Δημήτρη Ευσταθίου) ακούγεται πολύ και παραμένει γνωστό κι αγαπημένο μέχρι σήμερα.

Ο μέγας δημιουργός δίνει στον Μανώλη Αγγελόπουλο άλλο ένα πασίγνωστο και…επίκαιρο κομμάτι με τίτλο «Η γυναίκα η μουρμούρα» ή αλλιώς «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» που φέτος επανήλθε στο προσκήνιο μέσα από την ομότιτλη κωμική σειρά του ALPHA…

Ωστόσο, οι μεγάλες λαϊκές επιτυχίες της χρονιάς έχουνε τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού: «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Ένα αστέρι πέφτει-πέφτει» και «Μη τα φιλάς τα μάτια μου» του Απόστολου Καλδάρα, καθώς και το «Πόρτα κλειστή τα χείλη σου» του Γιώργου Ζαμπέτα εδραιώνουνε τη θέση της στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου…

Να σταθούμε και στον αξέχαστο Μπάμπη Τσετίνη, ο οποίος το 1966 ηχογραφεί το πασίγνωστο και υπέροχο «Ότι αρχίζει ωραίο»του Σπύρου Σκορδίλη και κάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία της σχετικά σύντομης καριέρας του…

 

 

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…