17/4/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
Aλλάζεις αλλάζεις
Αλλάζεις αλλάζεις
Μέρα τη μέρα
Και με τρομάζεις…
Το «Με τρομάζεις» ή όπως το ξέρουμε οι περισσότεροι «Αλλάζεις» ήταν το πρώτο τραγούδι των ΟΝΑΡ που αγάπησα. Και ήταν και αυτό με το οποίο μας είχαν συστηθεί το 1999 όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album τους από την EMI «Το έργο που παίζουν τα μάτια σου». Οι ΟΝΑΡ ήταν πάντα ο Λευτέρης και η Πένυ. Και ξαφνικά πριν λίγες μέρες μαθαίνω ότι οι μουσικοί τους δρόμοι χωρίζουν και οι ΟΝΑΡ συνεχίζουν με νέο σχήμα. Αν και δεν είχα υπάρξει ποτέ η μεγαλύτερη fan τους, τα τραγούδια τους αποτελούσαν πάντα μια γλυκιά συντροφιά και στην είδηση της αλλαγής τους ξαφνιάστηκα και λίγο στενοχωρήθηκα. Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα όταν αλλάζει κάτι που είχες καταχωρήσει στο μυαλό σου σα δεδομένο και σου φωνάζει ακόμα μια φορά ότι ο καιρός περνάει και τίποτα δε μένει ίδιο.
Ψιλομουδιασμένη λοιπόν βρέθηκα το βράδυ της Παρασκευής στο ANTart Music Hall στη Γλυφάδα, για το πρώτο live των αλλαγμένων πλέον ΟΝΑΡ. Η μόνη σταθερή αξία είναι η ήρεμη δύναμη του Λευτέρη Πλιάτσικα πίσω απ’ το μικρόφωνο. Μαζί του πλέον συναντάμε το Νίκο Παγώνη στα τύμπανα, τον Διονύση Κωνσταντινίδη στην κιθάρα, την Κική Κριμιζά στο μπάσο και τον Θοδωρή Ξενάκη στα πλήκτρα. Και επειδή ΟΝΑΡ χωρίς γυναικεία φωνή είναι μισοί, στο μικρόφωνο δίπλα απ’ το Λευτέρη βρήκαμε τη Λαμπρινή Καρακώστα η οποία δε στάθηκε μόνο στην ερμηνεία αλλά σε κάποια σημεία έπιασε και το μπαγλαμαδάκι της!
Το ANTart με κέρδισε σα χώρος, τουλάχιστον το κάτω επίπεδο από το οποίο παρακολούθησα το live. Μεγάλη σκηνή όχι ιδιαίτερα υπερυψωμένη, έξυπνη διάταξη καθισμάτων και οθόνες που μέσω προτζέκτορα πρόβαλαν τα τεκταινόμενα σε 2 σημεία στον τοίχο , ώστε να μπορούν όλοι να παρακολουθήσουν με ευκολία. Σε συνδυασμό με την ωραία αισθητική του μαγαζιού, κάνουν ένα χώρο μοντέρνο, άνετο με υψηλές προδιαγραφές για ένα καλό live. Και μιας και είναι καινούριος, ευχόμαστε να πιάσει και να πάει καλά.
Λίγο μετά τις 23.00 οι ΟΝΑΡ ανέβηκαν στη σκηνή του ΑΝΤart και μας καλοσώρισαν με ένα ολόφρεσκο κομμάτι το «Η αγάπη είναι παντού και είναι τώρα». Αισιόδοξο και αρκετά δυναμικό, θυμίζει τους ΟΝΑΡ που ξέρουμε. Η νέα σύσταση της μπάντας όμως έδωσε ένα νέο, πολύ δυναμικό ήχο στα κομμάτια της μπάντας, οπότε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς απολαύσαμε αγαπημένα τραγούδια, με νέες πιο γκαζάτες εκτελέσεις που κέρδισαν το στοίχημα. Προς μεγάλη μου δε ικανοποίηση η Λαμπρινή Καρακώστα δε μου θύμισε ούτε μία στιγμή την Πένυ, αντιθέτως φάνηκε ότι θα δώσει το δικό της προσωπικό στίγμα στο συγκρότημα.
Ξεκίνημα λοιπόν με το νέο κομμάτι και για τη συνέχεια μια επιλογή από πολύ γνωστά τους κομμάτια όπως το «Πέτα με ψηλά», το «Μαχαίρια τώρα τα φιλιά σου» και το «Μωρό μου ποτέ δε σε πίστεψα» που συνοδεύτηκε από μία μικρή ιστορία, από αυτές που και οι δύο αδελφοί Πλιάτσικα μας διηγούνται στα live τους. Συνειδητοποίησα πόσα τραγούδια των ΟΝΑΡ ήξερα και σχεδόν είχα ξεχάσει ότι είναι δικά τους και ότι η δεκατετράχρονη μέχρι τώρα πορεία τους δεν είχε 1-2 χιτάκια αλλά πολλά παραπάνω αξιόλογα κομμάτια. Οι καινούριες ενορχηστρώσεις με βοήθησαν μάλιστα να τα εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Αρκετή ώρα αργότερα κι αφού είχαμε πάρει μια χορταστική μερίδα απ’ τη μουσική των ΟΝΑΡ βρέθηκε στη σκηνή ο πρώτος τους καλεσμένος για τη βραδιά, ο Δημήτρης Κοργιαλάς, ο οποίος με το χαρακτηριστικό του χιούμορ δεν έπαψε να αυτοσαρκάζεται και να πετάει το μπαλάκι στο Λευτέρη για συναδελφικό αλληλοπείραγμα. Ακούσαμε φυσικά μερικά απ’ τα πιο γνωστά τραγούδια του Δημήτρη τα οποία τραγούδησε μαζί με το κοινό, το οποίο αν και αρκετά συνεσταλμένο μετά από παρότρυνση αποφάσισε να επιδείξει τις φωνητικές του ικανότητες.
Λευτέρης και Λαμπρινή ανέβηκαν και πάλι στη σκηνή μετά από λίγη ώρα αν και σε αυτό το σημείο του προγράμματος το ενδιαφέρον μας μονοπώλησαν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές που ακούσαμε όπως το «Πως να σωπάσω» και το «Ιστορία μου, αμαρτία μου», καθώς και το σόλο της Λαμπρινής στο «Όταν τραγουδάω» που μας έδειξε μια εντελώς διαφορετική πλευρά της από αυτή που είχαμε ακούσει μέχρι εκείνη την ώρα στο live. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε η δεύτερη καλεσμένη, η Ευρυδίκη (ΟΝΑΡ, Κοργιαλάς και Ευρυδίκη έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν αν θυμάστε) η οποία βρήκε ευκαιρία όπως μας είπε να τραγουδήσει τη συγκεκριμένη βραδιά όχι δικά της κομμάτια αλλά τραγούδια που αγαπάει πολύ. Ακούσαμε λοιπόν το “What’s up”, το “Δεν είμαι άλλος» του Χ. Θηβαίου αλλά και ένα παραδοσιακό κυπριακό κομμάτι το «Τέσσερα τζιαι τέσσερα».
Παρά το περασμένο της ώρας οι ΟΝΑΡ ανέβηκαν και τρίτη φορά στη σκηνή για να ανάψουν τα «Χάρτινα Φανάρια» τους να υποδεχτούν «Γαλάζιες ερωμένες» και να μας αποχαιρετήσουν με το «Δε χρωστάω σε κανένα» με την ευχή να μη χρωστάμε σε κανέναν και πουθενά, όχι μόνο υλικά αλλά και συναισθηματικά. Εγώ πάλι έφυγα ξεχνώντας το πρότερο μούδιασμα και πιστεύω ότι όσο περνάει ο καιρός και η μπάντα δένει περισσότερο, το αποτέλεσμά τους θα απογειωθεί. Προς το παρόν την επόμενη Παρασκευή ξαναπαίζουν στο ΑΝΤart στη Γλυφάδα, και μαζί τους θα είναι ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Νίκος Καλλίνης.
——————
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…