4/10/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει η Νεκταρία Γιαννούλη

Ένα χελιδόνι καθόταν σε κάτι σύρματα και σκεφτόταν συλλογισμένο στη πολυκατοικία που βρισκόταν. Σκεφτόταν τη διαφορετικότητα του ότι … ήταν διαφορετικό!Σκεφτόταν και τους διαφορετικούς φίλους του. Αναρωτήθηκε αν το κάθε διαφορετικό σώμα, ο κάθε άνθρωπος έχει κατασκευαστεί με διαφορετικό προορισμό. Ο καθένας για κάτι άλλο. Αν ο καθένας μας έχει ή προορίζεται για διαφορετικό ρόλο, ιδέα, πράξη, πιστεύω… Αν όλοι μας αλληλοσυνδεθούμε, συνυπάρξουμε, μπορεί να υπάρξει αρμονία;

Τα  σύρματα που καθόταν το χελιδόνι, ηλεκτρίστηκαν… Σαν και τα σύρματα να μη συμφωνούσαν, να ήταν διαφορετικά και να μην είχαν ίδιες απόψεις. Στο μυαλό του χελιδονιού ήρθε μια παλιά του ιστορία εκείνου και φίλων του και περισσότερο του διαφορετικού Μήτσου. Εμένα οι φίλοι μου ήταν ένα  σμήνος από χελιδόνια που έφυγαν από τη ζεστή Αίγυπτο με προορισμό την Ελλάδα, τελώντας έτσι το προγραμματισμένο τους ταξίδι για το βορά. Κατέληξαν κάπου κοντά σε μια άσχημη, μεγάλη τσιμεντούπολη, την Αθήνα… Ο Μήτσος ήταν διαφορετικός από τα άλλα καθώς τιτίβιζε με άλλο τρόπο αλλά και πετούσε και κυνηγούσε την τροφή του όχι όπως οι άλλοι. Ήταν ένα διαφορετικό χελιδόνι…

Ο καιρός πέρασε και τα χελιδόνια έπρεπε να αποδημήσουν πάλι πίσω στην Αίγυπτο. Μαζεύτηκαν όλα λοιπόν στα σύρματα και στα δέντρα εκτός από ένα, τον Μήτσο.
“Μήτσο έλα, αργείς και πρέπει να φύγουμε” φώναξαν οι φίλοι του.
“Εγώ δεν θα πάω πουθενά” τους απάντησε.
“Μήτσο έλα, δεν θέλεις να έρθεις μαζί μας; Θα παγώσεις εδώ γιατί έρχεται χειμώνας βαρύς” του επισήμαναν οι γονείς του.
“Όχι” αποκρίθηκε αποφασισμένος και τους χαιρέτησε βιαστικά.

Οι υπόλοιποι φίλοι του εξάντλησαν όλα τα χρονικά περιθώρια και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής. Ο Μήτσος πουθενά δε φαινόταν.

Στις πρώτες μέρες του φθινοπώρου ο Μήτσος απολάμβανε την διαφορετικότητά του, το πέταγμα ανάμεσα στα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων ήταν η αγαπημένη του ενασχόληση. “Επίτηδες μας παίρνουν μακριά από εδώ κάθε χρόνο, για να μη μάθουμε ποτέ γι’ αυτές τις ομορφιές” μονολογούσε.

Τα πράγματα όμως ήταν εντελώς διαφορετικά και τα πρώτα δυνατά κρύα δεν άργησαν να έρθουν. Ο Μήτσος καταλάβαινε την αλλαγή, μα όσο κι αν φούσκωνε τα πούπουλά του, δεν μπορούσε να αντέξει το κρύο. Οι βροχές ήταν καθημερινό φαινόμενο μα όταν ήρθαν και τα χιόνια, είχε αρχίσει ήδη το δύσκολο ταξίδι της επιστροφής. Πεινασμένος και κουρασμένος πετούσε προς το νότο. Ήταν όμως πια αργά. Ο Μήτσος πάγωσε καθώς πετούσε και άρχισε να πέφτει. Για καλή του τύχη έπεσε σε έναν αχυρώνα με πολλά ζώα αλλά καθόταν ακίνητος, ξαπλωμένος και πληγωμένος πάνω σε κάτι άχυρα… Να σου όμως μια τεράστια αγελάδα που άφησε τα απορρίμματα της σκεπάζοντας τον απ’ άκρη σ’ άκρη. Ξάφνου ο Μήτσος ένιωσε μια ζεστασιά αναπάντεχη. Έβγαλε το μικρό του κεφάλι έξω από τα σκ..α και άρχισε να τραγουδά χαρούμενος, “εμένα οι φίλοι μου έφυγαν αλλά εγώ είμαι καλά”. Η κακοτυχία του όμως δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Η γάτα του σπιτιού ήταν εκεί κοντά και τον έκανε μια χαψιά βιαστικά και λαίμαργα…

Ηθικό δίδαγμα: Όποιος σε ρίχνει στα σκ..ά δεν είναι κατ’ ανάγκη εχθρός σου και όποιος σε βοηθά να βγεις από τα σκ..ά δεν είναι κατ’ ανάγκη φίλος σου!

Η Διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα σε όλα. Διαφορετικοί για τη κοινωνία και τα κοινά πιστεύω είναι οι μετανάστες, οι αλλόθρησκοι, οι ομοφυλόφιλοι, τα φρικιά, οι ξεπερασμένοι ροκάδες, οι πανκ, οι γυναίκες στο στρατό, ορισμένα παιδιά με κάποιο διανοητικό πρόβλημα που πηγαίνουν σχολείο. Όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες, ίσως και περισσότερες, βιώνουν έναν καθημερινό ρατσισμό λόγω της διαφορετικότητας τους. Οι μετανάστες από τους νεοναζιστές που έχουν Αγών τους το δόγμα. Από όσους φοράνε άλλα ρούχα, έχουν σκουλαρίκια, τατουάζ, ακούνε άλλη μουσική από τη κοινή. Από τις γυναίκες που κάνουν ένα ιδιαίτερο ή κατεξοχήν ανδρικό επάγγελμα. Όλοι αυτοί οι άνθρωπο βιώνουν ένα ρατσισμό, βίαιο ή και μη. Ζούμε σε μια κοινωνία που η βρωμιά και η δυσωδία σκεπάζουν κάθε τι το καθαρό! Ας μην αφήσουμε όλους εκείνους που μας βοηθάνε να βγούμε από τα σκ..τα να είναι φίλοι μας. Όλοι οι διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι εμείς δηλαδή γιατί κανείς δεν είναι ίδιος, πρέπει να εμπιστευόμαστε μονάχα τον εαυτό μας, τις επιλογές μας.

Άλλωστε όπως έγραψε και κάποιος… Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Και θα πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να παραμείνουν έτσι. Σε κάθε άνθρωπο έχει δοθεί η ικανότητα να επιλέγει. Για όποιον δεν χρησιμοποιεί αυτή την αρετή, μετατρέπεται σε κατάρα. Ο κάθε άνθρωπος έχει το προσωπικό του μύθο να υλοποιήσει και αυτός είναι ο λόγος που έρχεται στο κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αναζητεί  την απόλαυση. Αυτό δηλαδή που δίνει σε εκείνον χαρά και όχι κατ’ ανάγκη στους άλλους. Κάθε άνθρωπος πρέπει να διατηρεί ζωντανή μέσα του την ιερή φλόγα της τρέλας και να συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος. Τα μόνα σφάλματα που θεωρούνται σοβαρά είναι τα εξής: να μη σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου, να παραλύεις από τον φόβο, να αισθάνεσαι ένοχος, να νομίζεις ότι δεν αξίζεις. Να αγαπάμε τους εχθρούς μας, αλλά να μη κάνουμε συμμαχία μαζί τους. Εμείς θα διαλέγουμε τους εχθρούς μας και όχι αντίστροφα. Όπως το ίδιο και με τους φίλους. Και μπορεί να υπάρξει αρμονία αν όλοι μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα του άλλου.

Xαμογελαστό το χελιδόνι σιγοτραγούδησε… Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών. Πάνω τους έχετε καρφώσει σιδερένια μανταλάκια (ταμπέλες) με τις ενοχές σας. Κάνουν ότι λάχει. Ταξιδεύουν οι φίλοι μου, γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

Και χαμογελαστά το χελιδόνι πέταξε μακριά…

Φωτο: K. Παπαμιχαλόπουλος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here