18/7/2011
Γράφει ο Πέτρος Θεοτοκάτος…


νύχτα χωρίς

Ίδια όλα τα στενά της πόλης…

Φαντάσματα για ανθρώπους, νευρώνες στριμωγμένοι σε κρανία, γεμάτοι τρόμο…

Και πως να περιμένεις κάτι άλλο;

Δίχως συγκίνηση.

Να μετατρέψει, να μεταμορφώσει, να ανοίξει τα μάτια, να δεις τη διάσταση ενός κόσμου, γεμάτου αγάπη, υπομονή, καλοσύνη…

Γκάζι φρένο, τσιγάρο, αλκοόλ, ναι και όχι, δειλό, μικρό άγγιγμα.

Ψυχή πεινασμένη και ανικανοποίητη διαρκώς.

Σαν του λύκου τα κρεμασμένα σαγόνια στη στέπα, που τίποτα δεν βρίσκει για τροφή κι όμως θα την διατρέξει, χιλιάδες φορές, μέχρι να πέσει νεκρός από τον τελευταίο, μοιραίο πυροβολισμό.

Στο μπαρ ένα ποτήρι βότκα, μπορώ τώρα να συζητήσω πολιτισμένα, να εφαρμόσω ζεστά, ειρωνικά σχόλια, για κείνο, το άλλο.

Με είπες μισάνθρωπο.

Διαφώνησα.

Δε βρίσκω τη συγκίνηση στις καθημερινές επαφές που έτσι κι αλλιώς δεν αποζητώ.

Χρειάζεται να τη δημιουργήσω μόνος.

Να θυμηθώ πόνους παλιούς ή χαρές, που πάλι πόνο φέρει η έλλειψή τους.

Να αναποδογυρίσω την πραγματικότητα, να ανακαλύψω ένα σκοτωμένο χαμόγελο.

Φαντάσου…

Να αλλάξουμε τη χώρα…

Να πάρουμε την εξουσία…

Να γίνουμε εμείς καταπιεστές;

Μου φτάνει αυτή η λίγη διαφθορά μου κύριε Πρωθυπουργέ, δε θέλω περισσότερη.

Πόσο χρήμα χρειάζομαι για να εξαγοράσω συγκίνηση;

Πικροδάφνη που μόλις θα αγγίξω μαραίνεται.

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Κι όμως…… Θα πρέπει να πάρουμε την εξουσία. Εμείς. Δεν καταλαβαίνω, γιατί θα πρέπει η εξουσία να συμβαδίζει με τη καταπίεση. Ίσως είμαι πολυ ρομαντική, αλλά ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Η εξουσία δηλαδή πρέπει πάντα να είναι διεφθαρμένη και καταπιεστική; Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε;

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here