1/7/2014
Γράφει η Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Ύρια Χωριανοπούλου
www.musiccorner.gr
Στο Θέατρο Βράχων – Μελίνα Μερκούρη, σε χώμα γνώριμο, βρεθήκαμε την περασμένη Τετάρτη για το καθιερωμένο συναυλιακό μας ραντεβού με το Σωκράτη Μάλαμα. Μια πολύ ζεστή βραδιά του φετινού καλοκαιριού κάτω από τους επιβλητικούς βράχους που έχουν προσφέρει τη σκιά τους σε τόσους και τόσους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Ο κόσμος που έδωσε και φέτος ηχηρό παρών στη συναυλία, απέδειξε την αγάπη και το σεβασμό του προς έναν άνθρωπο που έχει αφήσει έντονο το στίγμα του στο ελληνικό τραγούδι.
Απλός όπως πάντα επί σκηνής, αλλά και ιδιαίτερα ευδιάθετος, ο Σωκράτης έπιασε την κιθάρα του λίγο πριν το ρολόι δείξει εννιάμιση και μας καλωσόρισε με το «Κοντραπούντο» του σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Κοντραπούντο στη μουσική ονομάζεται η τέχνη που συνενώνει αρμονικά δύο ή και περισσότερες φωνές, κι είναι αυτός ο λόγος που δε θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο εναρκτήριο λάκτισμα για το μουσικό ταξίδι που ακολούθησε. “Μια βόλτα στα βαθιά”, “ο Μάγος” και “Για την Ελλάδα” ήταν τα κομμάτια που ανέσυρε αμέσως μετά ο ταλαντούχος τραγουδοποιός, από την καλλιτεχνική πορεία των τριάντα και πλέον χρόνων, προκειμένου να ζεστάνει το ακροατήριο.
Κοινό ετερόκλητο κι όλων των ηλικιών γέμισε το θέατρο απ’ άκρη σ’ άκρη, σιγοτραγούδησε, φώναξε, ήπιε, χόρεψε, δάκρυσε, γέλασε, αγκαλιάστηκε, αφέθηκε να γυρέψει τη μέθεξη σε στιχουργικά και μουσικά διαμάντια. Στο πλάι του Σωκράτη στάθηκε όλο το βράδυ η αέρινη Λαμπρινή Καρακώστα, η οποία χάρισε μια μοναδική ερμηνεία στα “Φύλλα Αλκαλικά”, υπενθυμίζοντάς μας πως “το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή” – ελπίδα, μήνυμα και σύνθημα που ήχησε δυνατά, σαν ήθελε, λες, να ταρακουνήσει ολάκερη την πόλη.
Εξίσου συγκινητική ήταν κι η ερμηνεία του Φώτη Σιώτα στο τραγούδι του “Σαν παιδί” αλλά και στο “Αερικό” που εξακολουθεί να συγκλονίζει στο άκουσμά του, αν και γραμμένο το 1998. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι οι στίχοι του έχουν κοσμήσει σαν γκράφιτι αμέτρητους τοίχους εντός κι εκτός Αθηνών “όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει”.
Κι ύστερα τόσα πολλά, τόσο αγαπημένα, πολυτραγουδισμένα άσματα: “Τίποτα δε χάθηκε”, “Θίασος”, “Λάσπες”, “Το όνομά μου είναι δρόμος”, “Τσιγάρο ατέλειωτο”, “Τα παιδιά μες την πλατεία”, “Τα ξωτικά”, “Πουλί σε δέντρο αρχοντικό”, “Τσιγαράκι μου στριφτό”, “Διάφανος”, “Τα πάγια”, “Της σιωπής”, “Παλίρροια”, “Το χρόνο να λαβώσω”, η “Νεράιδα” και “Το γράμμα” είναι κάποια μόνο από τα κομμάτια που κυριολεκτικά ξεσήκωσαν «τα πουλάκια», όπως αρέσκεται ο τραγουδοποιός να αποκαλεί χαριτολογώντας τους θεατές του.
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι αυτός ο κιθαρίστας με την μπάσα φωνή ανήκει στους καλλιτέχνες που δίνονται ολοκληρωτικά επί σκηνής, αδιαφορούν για το χρόνο που κυλάει, χορταίνουν τις ψυχές μας με μουσική. Λίγο περισσότερο από τρεις ώρες τραγούδησε κι έπαιξε για εμάς τους χιλιάδες ο «ανήσυχος» Μάλαμας, χωρίς διάλειμμα, μάλιστα, παρά μόνο για κούρδισμα της κιθάρας ή για εύστοχο δηκτικό σχολιασμό αναφορικά με την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας μας.
Οφείλω να επισημάνω ότι το “Μυστικό Αμόνι”, η “Μέδουσα” κι η “Λίμνη” από την περσινή δισκογραφική δουλειά “Κύρβα” σε συνθέσεις του Νίκου Μαστοράκη έτυχαν σχετικά ήρεμης αποδοχής, καθότι φαίνεται το κοινό δεν έχει ακόμη αποστηθίσει τις πιο πρόσφατες δημιουργίες, πράγμα που φάνηκε σε ακόμα δύο τραγούδια από το ολόφρεσκο άλμπουμ του Σωκράτη “Ο Χάρτης”, το “Είναι νωρίς ακόμα” και τον “Όρκο”.
Με τον “Τειρεσία” του απέσπασε ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα, μνημονεύοντας, βέβαια, το δημιουργό Θανάση Παπακωνσταντίνου (γνωστό κι ως Θανασάρα) για να συνεχίσει με το “Να βάλω τα μεταξωτά” και την “Μπαλάντα του κυρ Μέντιου” όπου σείστηκε το θέατρο. Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς για μένα, στην οποία οφείλω ξεχωριστή μνεία, αποτέλεσε η παρουσίαση ενός νέου κομψοτεχνήματος που χάρισε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Σωκράτη Μάλαμα την “Ηλιόπετρα”. Ένα μαγευτικό δημιούργημα, το οποίο αποτελεί διασκευή – περίληψη της εξαιρετικής “Ηλιόπετρας” του Οκτάβιο Πας, σε μετάφραση του Κώστα Κουτσουρέλη. 
Οδηγώντας τη συναυλία προς το τέλος της, η “Πριγκηπέσα” και το “Στα είπα όλα” – όπως ήταν αναμενόμενο – σήκωσαν χέρια, αναπτήρες και μπουκάλια στον αέρα, με το Σωκράτη να το ευχαριστιέται και να υπόσχεται ότι θα παίξει κι άλλο, παρά το ωράριο που έχει επιβληθεί από τους διοργανωτές και θέλει το θέατρο να κλείνει στη μία το ξημέρωμα.
Ολίγον κουρασμένοι από την ορθοστασία που αρμόζει σε τέτοιες συναυλίες, αλλά και χορτασμένοι από μουσική αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το δρόμο της επιστροφής, με δυνατά συναισθήματα και το “Χαμένο Ρούχο” στα χείλη.
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τo live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…