Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
———————————————————–
Το κύμα ακουμπούσε τα πόδια της και η στάχτη από το τσιγάρο γινόταν ένα με την άμμο, σκορπούσε και εκείνη μαζί με την θλίψη της… Σε εκείνο το ηλιοβασίλεμα που της θύμιζε πολλά. Τα δάκρυα έμοιαζαν με εκείνα… τότε… που τα χείλη της ψέλλιζαν στίχους και τα συναισθήματα γίνονταν ένα με την μουσική.
«Άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα…» και τα δάκρυα έπλεναν το πρόσωπο της, ξυπνούσαν αναμνήσεις, και ο έρωτας … «ο πρώτος σου έρωτας…» περνούσε η φωνή του σαν ηχώ μέσα από τα αυτιά της, μπερδευόταν στις λέξεις της και τα μάτια της έβλεπαν εκείνον. Να γίνεται εικόνα σε κάθε της τραγούδι, με οποιαδήποτε μορφή, σαν ταινία σινεμά «τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα στις άκρες των δακτύλων τους» και τα άκρα της ζωντάνευαν, έμοιαζαν με ρίζες που μπλέκονταν μεταξύ τους και έφταναν ως τον ουρανό.
Το τσιγάρο έφυγε από τα χείλη της και βρέθηκε στο χώμα, μα ο καπνός, εκείνος που σαν καμβάς στέκεται μπροστά από την σκιά της, γίνεται ανάμνηση με καρδιές… σκορπάει στον αέρα… και τότε… η φωνή της φώναξε…
«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω… κάνεις πίσω , ακούς;
δεν άντεξες εδώ και χάθηκες μακριά
κρύφτηκες σε σπηλιές … χαμένων παραδείσων»
Και ο Παράδεισος της στιγματίστηκε με μιας, θύμιζε μονάχα εκείνον… όσα και όσο πάλευε για εκείνον.
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο, για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα… και αυτό έκανες, μα εγώ στο έλεγα για αστείο…
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ για σένα…
Και το χέρι της χτύπησε την άμμο… και το φεγγάρι έμεινε να την κοιτά και το πολύ έγινε λίγο και το λίγο καθόλου…
«Για τις παλιές αγάπες μην μιλάς»… Μα η φωνή της τρέμει και το τραγούδι ακούγεται από κάποιον που πλησιάζει… οι ρόδες περνούν αργά και ο πόνος της γεννιέται και πάλι.
Φωνή ανδρική και η μουσική σαν χαλί να τυλίγεται μέσα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου…
– Μια μοναδική συναυλία για τους Πυξ Λαξ… έρχονται!
Το στόμα της σώπασε. Τα λόγια του άνδρα την έκαναν να θυμηθεί ότι πάλευε να ξεχάσει χρόνια τώρα. Μα χαμογέλασε…
– Σε αγαπώ όπου και αν είσαι…
Και η φωνή της μελωδική, χαραγμένη σε νότες με χρώματα μεδεξένια και εκείνο το βράδυ… Σαββάτου όπως πάντα.
«ότι πονάει, αξίζει κι είναι δύσκολο…»
———-
* Η σημερινή ιστορία πηγάζει από τα λόγια του αγαπημένου “οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο” των Πυξ Λαξ! Οι υπέροχοι στίχοι του τραγουδιού ανήκουν στη Μάρω Βαμβουνάκη (κυκλοφορεί και το ομώνυμο βιβλίο της), ενώ τη μουσική έχει γράψει ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Το τραγούδι υπάρχει στο cd των Πυξ Λαξ “Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες” που κυκλοφόρησε το 1996…
 |
 |
αγαπημενο τραγουδι,υπεροχοι στιχοι που αγγιζουν σχεδον ποιητικα τη προσωπικη εμπειρια και τη μετουσιωνουν σε κοινο βιωμα που ολοι λιγο πολυ εχουμε ζησει στο παρελθον,ζουμε στο παρον η θα ζησουμε πιθανον στο μελλον…
πανέμορφο!!
[…] ( Δημοσιεύθηκε στο www.musiccorner.gr ) […]