29/1/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Σαββατόβραδο, αργά…
Με πήραν τηλέφωνο δυο φίλες αγαπημένες, που είχα να δω καιρό, για να τις συναντήσω σε ένα μπαράκι κάτω στην Αθήνα. Το “κάτω” είναι μια συχνή έκφραση που έχω μάθει να χρησιμοποιώ και οι φίλες μου πάντα γελάνε με αυτό.
Το αγαπώ το κέντρο. Αν και μένω στα Βόρεια, απολαμβάνω να οδηγώ μόνη, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Κηφισίας με μουσική υπόκρουση περασμένων δεκαετιών, και να φτάνω στο κέντρο που σφύζει από ζωή και ενέργεια.
Έτσι και αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να το σκεφτώ περισσότερο. Στις 11 ήμουν εκεί, σε ένα υπέροχο μπαράκι, με το οποίο κατενθουσιάστηκα, τόσο με το χώρο όσο και με τη μουσική. Ένιωσα σα να τηλεμεταφέρθηκα στο χρόνο και να είχα πάει επίσκεψη στο σπίτι της θείας μου στην Αμερική του ’60! Ταπετσαρίες στους τοίχους, φουτουριστικά φωτιστικά, χαμηλός φωτισμός, σερβάν που είχαν πάνω τους ηλεκτρονικά ρολόγια, σε συνδυασμό με απίθανη μουσική, όλα μου υπενθύμισαν ότι πρέπει να βγαίνω πιο συχνά έξω...
Ένα από τα θέματα που θίξαμε -ως συνήθως- ήταν ο έρωτας. Τους έκανα λοιπόν μια ερώτηση που κάνω πάντα στις φίλες που αποτελούν για μένα απόδειξη ότι υπάρχει happy end στον έρωτα: πότε αισθάνθηκαν ότι αυτός ήταν ο The one; (μιλάω με SATC ορολογία). Η απάντησή τους με εξέπληξε… “Δεν υπάρχει αυτός ο όρος”, μου είπαν σε πλήρη συγχορδία. “Απλά όσο περνάει ο καιρός η σχέση φτιάχνει, βρίσκετε τις ισορροπίες σας και προχωράτε συντροφικά”. Ομολογώ πως απογοητεύτηκα… “και ο έρωτας; Πόσο κρατάει ο έρωτας;” επέμεινα διευκρινιστικά. “Ε ο έρωτας, είναι τεκμηριωμένο επιστημονικά πως κρατάει 1-2 χρόνια max“, μου είπε η φίλη-κινητή εγκυκλοπαίδεια. “Καλά, αυτό το ‘ξερα, το ‘χει πει και ο Καρβέλας στα 90’s”, της αντέτεινα. Κάτι πιο καινούριο και ελπιδοφόρο έχουμε;
Η σοβαρή συζήτηση με προβλημάτισε βαθέως και αναγκάστηκα να ξεφύγω από τον αρχικό προϋπολογισμό και να παραγγείλω ακόμα ένα mai-tai… Εξάλλου και παλιά, πάντα τα παράγγελνα δυο-δυο. Τι να σου κάνει το ένα μόνο του; Όλα δείχνουν καλύτερα σε δυάδες… Ενώ έπινα λοιπόν το ποτό μου και σιγοτραγουδούσα το Something stupid στην ορίτζιναλ βερσιόν (φυσικά συμφωνήσαμε πως μας αρέσει καλύτερα αυτή με τον Robbie και τη Miss Botox) συλλογιζόμουν διαρκώς το εξής: Αν είναι έτσι όπως τα λένε, τότε ο πρίγκηπας που περιμένω τόσα χρόνια πότε θα’ ρθει; Και αν έρθει θα μείνει δια παντός ή όταν λήξει η διορία αυτός θα μεταμορφωθεί σε βάτραχο κι εγώ σε κολοκύθα; Και θα του φτιάχνω τσάι γιασεμιού ενώ αυτός θα κάνει σχόλια για το λερωμένο πλακάκι;
Χωρίσαμε έξω από το μαγαζί και κατηφόρισα την Πανεπιστημίου για να πάω να πάρω το αυτοκίνητό μου, το οποίο είχα παρκάρει μακριά. Αν και ήταν αργά είχε αρκετό κόσμο. Νέα, όμορφα κορίτσια και αγόρια βάδιζαν με σιγουριά προς μια άγνωστη σε μένα κατεύθυνση (τι ωραίο να ξέρεις που πας, σκέφτηκα), μικροπωλητές /επαίτες, ανοιχτά περίπτερα, νεαροί με κατεβασμένα παντελόνια να τρυπιούνται κάτω από το υπόστεγο μιας τράπεζας, ζευγάρια να φιλιούνται παθιασμένα ενώ τρέχουν να πάρουν το νυχτερινό λεωφορείο. Αθήνα 2013 by night…
Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα ζώνη και ασφάλεια. Αποφάσισα να γυρίσω από Πατησίων, έτσι για αλλαγή. Σχεδόν σε κάθε φανάρι παρατηρούσα τα κορίτσια που κάποτε ήταν μόνο μαύρα αλλά τώρα βγαίνουν και σε άλλες αποχρώσεις. Μοναχικά, πανέμορφα, με το παγωμένο τους χαμόγελο σταθερό στο εφηβικό σχεδόν πρόσωπό τους, περιμένουν εκεί ακίνητα, εσένα…
Δεν ξέρω από που ήρθαν, μοιάζουν σαν να ήταν πάντα εκεί, σαν να μην έχουν άλλη ζωή, απλά ζωντανεύουν κάθε βράδυ, ζώντας μια επαναλαμβανόμενη νύχτα της Μαρμότας, με σκοπό να λάβουν τις θέσεις τους στο ίδιο πάντα σημείο, για σένα…
Και μετά σκέφτηκα, άραγε αυτές να ψάχνουν ακόμα σαν κι εμένα τον αιώνιο έρωτα; Ή γεννήθηκαν με ψυχολογία μεσήλικης σε αντίθεση με μένα που ζω μια παρατεταμένη εφηβεία; Κι όταν τρώνε τα μούτρα τους, πόσο εύκολο είναι να γυρίζουν πίσω στη μαμά τους άραγε;
Έφτασα σπίτι σχεδόν χωρίς να το καταλάβω. Όταν έκλεισα τη μουσική έπαιζε ακόμα το Τσάι γιασεμιού και ήταν ξημέρωμα Κυριακής…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…