Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

20 χρόνια «Σταυρός του Νότου» πράξη δεύτερη. Το σκηνικό έχει στηθεί. Καθαρός ουρανός, η κατάλληλη δροσιά, ανυπομονησία για τη δεύτερη μέρα του πιο πολυσυμμετοχικού φεστιβάλ του φετινού φθινοπώρου.  Κόσμος συρρέει, στα ηχεία παίζουν διασκευές παλιών ρεμπέτικων και υποτυπωδώς χορεύουν κάποιοι κρατώντας το ποτό στο χέρι. Δεν έχει σκοτεινιάσει ακόμα και βγαίνει ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο παρουσιαστής της σημερινής βραδιάς. Ξεκινά με το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις», ο κόσμος ξεσηκώνεται και αμέσως σταματάει την ορχήστρα. «Αν θέλετε τέτοια στο φεστιβάλ της Κ.Ν.Ε.» λέει και σπάει ο πάγος με το κοινό. Έκτοτε η εμφάνιση του στη σκηνή φέρνει μαζί της χιούμορ και πειράγματα, σάτιρα και το δικό του τραγούδι δίνοντας τον δικό του τόνο στη βραδιά, συνιστάμενο κυρίως στο κέφι και στο παρεϊστικο κλίμα που ξέρει να δημιουργεί. «Καλώς ήρθατε στα 20χρονα γενέθλια του «Σταυρού του Νότου»! Ο «Σταυρός»  είναι ένα σταυροδρόμι, όπου συναντώνται με γνώμονα την αληθινή επικοινωνία, καλλιτέχνες και θαμώνες με ηλεκτρισμένη λογική. Να είστε καλά, να είστε δυνατοί, να επικοινωνείτε, να συνυπάρχετε! Πάμε γερά!», λέει ο Ζουγανέλης και ξεκινάμε ρυθμικά με Ζαμπέτικη σφραγίδα και το «Γιαννάκη ομορφόπαιδο».


Ακολουθεί ο Χάρης Μακρής, ο Απόστολος Βαλαρούτσος με το «Μετά ξύπνησα», που έδωσαν και οι δύο με τη φρεσκάδα και το κέφι τους τη κατάλληλη σέντρα για να ξεκινήσει η βραδιά. Στη σκηνή μετά η Μιρέλλα Πάχου (χωρίς το ακορντεόν αυτή τη φορά) μας είπε «Μι-λα-ρε» κι εμείς φωνάξαμε «Μιρέλα» κι ύστερα το «Αχ Ελένη» και το «Ίδια μάτια» με τον Δήμο Αναστασιάδη, ο οποίος φάνηκε να ευχαριστήθηκε πραγματικά το χρόνο που του δόθηκε. Την πιο ποπ νότα, κι ίσως πιο ιδιαίτερη, έδωσε ο Ησαϊας Ματιάμπα με το «Εγώ κι εσύ», αλλά και με το σχετικά νέο του τραγούδι «Είμαι εδώ». Μαζί του στη σκηνή ανέβηκε ύστερα το «άλλο του σκηνικό μισό», ο Μύρωνας Στρατής με το «Όχι εγώ», και το «Πάνω απ ‘όλα», που αποτέλεσαν για μένα το σημείο εκείνο που λυθήκαμε σαν κοινό σωματικά και ψυχικά σε ό,τι θα ακολουθούσε. Μαζί είπαν κλείνοντας το «Έμεινα εδώ» και τις «Ανόητες αγάπες», αγαπημένα τραγούδια και των δύο.

Ομολογουμένως συγκινητική στιγμή, που έπιασα τον εαυτό μου να παρασύρομαι στην ανατριχίλα αυτού που άκουγα, ήταν όταν ύστερα ανέβηκε στη σκηνή ο Γιάννης Κούτρας. Το κοινό τον αποθέωσε. «Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα» και «Θεσσαλονίκη» από εκείνον τον ερμηνευτή που τα σφράγισε μια για πάντα. Οι άλλοι υπήρξαν σχόλια στις δικές του πρώτες ερμηνείες, κι αυτό το αναφέρω έχοντας ακόμα μέσα μου το αίσθημα που ένιωσα, όταν τον άκουσα επάνω στη σκηνή. Κι ύστερα ήρθε η Ρίτα Αντωνοπούλου μ’ ένα τραγούδι που της χάρισαν τα «Κίτρινα Ποδήλατα», το «Δε γίνεται αλλιώς». Είπε και το «Καραντί», εκείνο το τραγούδι, που, όπως εξομολογήθηκε, τραγούδησε για πρώτη φορά το 2006, στο «Σταυρό του Νότου» με τον Θάνο Μικρούτσικο  με γόνατα να τρέμουν. Έπειτα η Ευριδίκη, μας έβαλε στο νέο της «Πάγο» κι ύστερα τον έσπασε με μια γαλλική νότα.


Η βραδιά είχε προχωρήσει και την έφτασαν στα τέρμα γκάζια της οι «Μπλε» και η Τζόρτζια, που ομολογουμένως ήταν από τις πιο μαγικές εμφανίσεις της βραδιάς. Η Τζόρτζια ξέρει πολύ καλά να επικοινωνεί με τον κόσμο και να αφήνει πίσω της χιλιοπαιγμένη τη ροκ χορδή της καρδιάς του καθενός. «Τον ίδιο τον θεό», «Μια φορά κι έναν καιρό» και «Πιάσαμε φωτιά»!
Μας ηρέμησε μετά η Αναστασία Μουτσάτσου με τη δωρική της ερμηνεία του «Κάθε μια νύχτα», για να μας θυμίσει ύστερα με το Ζιώγαλα τον υπέροχο και αισθαντικό κομμάτι τους  «Πέρασε η μπόρα». Ο τελευταίος έμεινε στη σκηνή συνοδευόμενος από τους «On the road», που μαζί ερμήνευσαν το «Πέφτω ψηλά». Κι ύστερα σιωπή. «Βα-» κάνει να πει ο Ζιώγαλας και το κοινό χειροκροτεί. «Ρε συ πως ξεκινάει; Βα, βα, βα…Πώς τη λένε»; «Βασιλική» φωνάζουμε οι από κάτω και με τις πρώτες συλλαβές χορεύαμε ήδη στο ρυθμό του ζωναράδικου. Κι ύστερα ο Καζούλης με τη «Φανή» και την «Άννα» του απέδειξε πως όσα χρόνια κι αν περάσουν η τρέλα και το κέφι δε παλιώνουν!
Επιστροφή σε ροκ διάθεση με τα «Κίτρινα Ποδήλατα» με το «Μη μ’ αγγίζεις» και το σχεδόν φωναχτό εκ του κοινού «Άμα τα πάρω». Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν τα «Κίτρινα Ποδήλατα» τραγούδησαν με τον Διονύση Τσακνή τις «Ρωγμές» του, ο οποίος «έφτιαξε το δικό του παραμύθι» και «γυρίσαμε μαζί του τις πλάτες στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε». Ομολογουμένως, μας είχε λείψει από τη μουσική σκηνή και ακούστηκε υποσχετικός όταν είπε σε ερώτηση του Ζουγανέλη ότι θα επιστρέψει «Δημήτριος». Αναμένουμε κύριε Τσακνή.


Κι έπειτα περπατήσαμε στα γνωστά (αλλά και αγαπημένα) μονοπάτια του «έντεχνου» με τον Πασχαλίδη και τις «Κακές συνήθειές» του, ο οποίος «Μας τα είπε όλα» όταν ανέβηκε επάνω και ο φίλος του, ο Θηβαίος και μας είπαν το «Φωτιά μου». Μόνος ο Θηβαίος ύστερα μας είπε ότι «τίποτα δε χτίζεται πάνω στη πέτρα» και μας έδειξε το «Ημερολόγιό του». Ακολούθησε ο Μπάμπης Στόκας με τη «Συνήθεια» και το «Κι έμεινα εδώ».
Βγαίνει μετά ο Ζουγανέλης να ανακοινώσει τον επόμενο, με τον οποίο λογομάχησε, όπως ξέρει μόνο ο Ζουγανέλης να κάνει προκαλώντας απίστευτο γέλιο στο κοινό, και ήρθε  ο Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ δίνοντας τη ξεχωριστή νότα και το δικό του μουσικό χρώμα με τη «Σερενάτα», «Τα μικρά μπαλκόνια» και το διαδραστικό «Γατόνι» που τραγούδησε με τον Παντελή Αμπατζή και μ’ εμάς αυτοσχεδιάζοντας.

Η φωνή της είναι τόσο ζεστή και ταξιδιάρικη κι η ίδια μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, στοιχεία που, όταν συνδυάζονται με τα υπέροχα τραγούδια της δημιουργούν μαγική ατμόσφαιρα. Προβολέας μονός, σιωπή κι η Αφροδίτη Μάνου να ερμηνεύει το «Για ποια Ελλάδα» και τη «Νύχτα» εισπράττοντας ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα. Η βραδιά είχε μπει στον αυτόματο πιλότο στα σύννεφα της συγκίνησης και της ψηλής αισθητικής πλέον. Κι από τα σύννεφα στη «θάλασσα τη σκοτεινή» με τον Πορτοκάλογλου κι ύστερα με τα «Καράβια του που έκαψε», που το αφιέρωσε σε όσους σκέφτονται να μείνουν ή να φύγουν από την Ελλάδα. Μα η στιγμή που προσωπικά έμεινα άναυδος ήταν με το καινούριο του «Αν μια φορά ρωτούσες». Καλό και το ηχογραφημένο, αλλά η live εκτέλεση από τον ίδιο είναι συναισθηματικό βέλος!


Κότσιρας
ύστερα και τα πολλά λόγια περιττεύουν. Με το «Κάθε φορά», το «Τσιγάρο» και το «Όλη μου τη ζωή», ακόμα κι αν είχαν κάνει την εμφάνισή τους κάποια σημάδια κούρασης ύστερα από τη τρίωρη συναυλία, ο Κότσιρας κατάφερε να μας συνεπάρει και να αποδείξει για ακόμη μια φορά μέσα σε ένα μεστό δεκάλεπτο ότι η σκηνή του ταιριάζει και το κοινό μαζί του ταξιδεύει. Για το τέλος άφησαν το καλύτερο. Βασίλης (Παπακωνσταντίνου) . Αν και ο ίδιος φάνηκε να μην είναι στα καλύτερά του, η επιλογή του να ξεκινήσει με το «Φοβάμαι», να συνεχίσει με το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» και το «Πριν το τέλος» με τη μοναδική του φωνή που δεν είναι δεκτική κανενός επιθέτου, ώστε να περιγραφεί, κέντησε με χρυσή κλωστή το τέλος της νύχτας. «Έφηβα γεράκια» και «Χαιρετίσματα» στην εξουσία και τα φώτα έσβησαν.

Για το τέλος ανέβηκαν όλοι στη σκηνή και αγκαλιασμένοι τραγουδιστές και κοινό, «θεατρίνοι» και θεατές, σιγοτραγουδήσαμε το «Γέλα πουλί μου».
Τελειωμένα τα ποτά, οι ζακέτες φορεμένες, τα συναισθήματα φουσκωμένα κι ένας σταυρός από πάνω μας να δείχνει άλλα είκοσι χρόνια μπροστά. «Σταυρέ του Νότου» χρόνια πολλά κι από τους θαμώνες σου!


*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here