Κείμενο: Έφη Ρασσιά

Όταν μου έκαναν δώρο το βιβλίο στο Λύκειο, το έβαλα σε περίοπτη θέση και το άφησα για να το διαβάσω «με καθαρό μυαλό», όταν θα έβρισκα χρόνο. Τα χρόνια πέρασαν ώσπου βλέπω την ανακοίνωση: «Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί Νίκο Κουρή και Αργύρη Πανταζάρα στο 1984». Όλοι αρχίζουν να το συζητάνε. Έχει προηγηθεί το «Φάουστ» που με ενθουσίασε και η προσμονή μου για την τωρινή συνεργασία όλο και μεγαλώνει.

Αλλά θέλω να διαβάσω πρώτα το βιβλίο για να δω την παράσταση. Ξεκινάει το Δεκέμβριο και το βιβλίο δεν έχω προλάβει ακόμα να το ανοίξω. Ο καιρός περνάει, το βιβλίο μένει κλειστό. «Η παράσταση θα κατέβει» λέω και παίρνω την απόφαση να πάω tabula rasa, απλά προϊδεασμένη για το ότι περιέχει «σκληρές εικόνες».

1984_2016_11_001

Δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά απ’ τη στιγμή που μπήκα στο θέατρο μέχρι και που γύρισα σπίτι ήμουν σαν σε άλλη διάσταση.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο οπότε δεν μπορώ να κάνω σύγκριση. Μιλώντας όμως για μια παράσταση, η ιστορία γίνεται κατανοητή και απ’ αυτόν που δεν γνωρίζει το βιβλίο. Αρκεί να ξέρει πως πάει να δει μια δύσκολη παράσταση, πως στη βραδιά αυτή δεν θα χαλαρώσει, αλλά θα πάρει μια άλλου είδους συγκίνηση.

Όσον αφορά τις «σκληρές σκηνές». Περίμενα κάτι πολύ χειρότερο. Ναι, είναι σκληρές. Αλλά δεν είναι splatter. Και ο Caravaggio ζωγράφιζε κομμένα κεφάλια. Είχε όμως ο πίνακας αυτήν την αισθητική που σε γραπώνει.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που δεν μου άρεσε. Αλήθεια!

Ίσως είμαι αδαής. Ίσως είμαι ενθουσιώδης.

Όμως αυτό δεν είναι κριτική θεατρολόγου.

Είναι οι εντυπώσεις κάποιου που αγαπά το ταξίδι μέσα απ’ την Τέχνη.

Και η παράσταση με άγγιξε και με συγκλόνισε πάρα πολύ. Σε σημείο που παίρνοντας το πρόγραμμα αχόρταγα έψαξα όλους τους συντελεστές! Αλλά μέχρι και στο ίδιο το πρόγραμμα δεν πέρασαν αδιάφορες οι εξαιρετικές φωτογραφίες των Σταύρου Χαμπάκη και Νίκου Πανταζάρα.

Για να μην μακρηγορώ.

Είχα αυτήν την αίσθηση απ’ το «Φάουστ».

Όμως με το «1984» εντυπώθηκε μέσα μου ακόμα περισσότερο.

1984_2016_11_002

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ζωγραφίζει.

Ζωγραφίζει τρισδιάστατους πίνακες που διαδέχονται εμπνευσμένα ο ένας τον άλλο σε μια ροή καθηλωτική, με εξαιρετικούς ηθοποιούς και το δίδυμο Νίκο Κουρή – Αργύρη Πανταζάρα (δυο γλυπτά αρχαιοελληνικών προδιαγραφών στον πίνακά της, αποπνέοντα τέτοια ανώτερη αισθητική ως καλλιτέχνες ηθοποιοί) να συνθέτουν ένα αποτέλεσμα μοναδικό που μιλάει σ’ όλες τις αισθήσεις και αγγίζει καρδιά, ψυχή, σκέψη. Όλοι οι συντελεστές έβαλαν λίγη μαγική σκόνη που με πήγε μακριά. Έφυγα πλήρης. Σε κάθε επίπεδο. Και σκέφτομαι την παράσταση ακόμα…

2 + 2 = 5 ;

Η απάντηση στο 1984…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here