Γράφει η Γιώτα Πριόνα
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Αποτελεί το μακροβιότερο θεατρικό έργο στην ιστορία, απαριθμώντας 60 χρόνια συνεχών παραστάσεων! Η πρώτη του παρουσίαση στο φιλότεχνο κοινό πραγματοποιήθηκε το 1947, με την μορφή ραδιοφωνικού έργου και τον τότε φερόμενο ως τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια». Ο λόγος για την διάσημη «Ποντικοπαγίδα» της Agatha Christie, η οποία έχει μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες κατά την διάρκεια των 60 ετών ζωής της και έχει ανέβει θεατρικά σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ άλλων και στην χώρα μας. Σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, με ένα cast διαλεχτών ηθοποιών η «Ποντικοπαγίδα» στήνεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Βεάκη.
Τα δρώμενα λαμβάνουν χώρα μόλις λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο, σε ένα μικρό ξενώνα, το Monkswell Manor, τον οποίο διευθύνουν η Mollie και ο Giles Ralston. Ευθύς αμέσως γίνεται γνωστή η είδηση της στυγερής δολοφονίας μια γυναίκας στο Λονδίνο, η οποία στην συνέχεια θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των γεγονότων. Ας μην προτρέχουμε ωστόσο. Είναι λοιπόν η πρώτη μέρα λειτουργίας του ξενώνα για τους νεοφερμένους Giles και Mollie, οι οποίοι αναμένουν τους πρώτους πελάτες. Πρώτος καταφτάνει ο Christopher Wren, ένας υπερκινητικός νεαρός, έπειτα η κυρία Boyle, μια ιδιόρρυθμη μεσήλικας, ο πρώην συνταγματάρχης Metcalf, μια ιδιαίτερη αλλά εξίσου περίεργη παρουσία, η Miss Casewell και τελευταίος ένας άνδρας εξίσου μυστήριος με προφορά ξένου, ο κύριος Paravicini. Αποκλεισμένοι στον ξενώνα από το χιόνι και την κακοκαιρία, προσπαθούν μάταια να συνηθίσουν ο ένας τον άλλο, όταν καταφτάνει η είδηση πως ο δολοφόνος της άτυχης γυναίκας στο Λονδίνο μπορεί να βρίσκεται ανάμεσά τους ή να κατευθύνεται προς αυτούς. Για την προστασία τους σπεύδει εκεί ο αστυνόμος Trotter. Και κάπως έτσι ξεκινά το παιχνίδι μυστηρίου. Ανάμεσα σε 8 πιθανούς υπόπτους, ένας μόνο είναι ο πραγματικός ένοχος, ο οποίος φροντίζει να κρύψει την ταυτότητα του ως το τέλος.
Στο κομμάτι των σκηνικών, στήθηκε επιτυχώς ο κεντρικός χώρος, το σαλόνι, ενός σπιτιού με τα ξύλινα έπιπλα-αντίκες. Στο βάθος το τεράστιο παράθυρο παγωμένο, ώστε να γίνεται πιο έντονη η αίσθηση του χειμώνα. Το τζάκι και η μεγάλη αρχοντική πολυθρόνα μπροστά του δεσπόζουν. Θυμίζει επιτυχώς παλιό αρχοντικό αγγλικής υπαίθρου.
Οι ενδυματολογικές επιλογές ήταν πιστές και εκείνες στο πνεύμα του έργου. Για το ζευγάρι των ξενοδόχων ρούχα λιτά χωρίς πολλά φκιασίδια, όπως ακριβώς θα μπορούσε να τα φανταστεί κανείς εξ’ αρχής. Απλός και ατημέλητος ο Christopher Wren, επιβλητική και εκκεντρική στα κοστούμια όπως και στον χαρακτήρα η Miss Casewell, σοβαρά ενδεδυμένοι η κυρία Boyle, ο κύριος Metcalf και ο κύριος Paravicini, με τις εμφανίσεις ανάλογες του χαρακτήρα και της κοινωνικής τάξης τους. Με λίγα λόγια, άριστη η δουλειά της Δέσποινας Βολίδη στο οπτικό κομμάτι της παράστασης, μιας και η ίδια είχε την επιμέλεια των σκηνικών και των κοστουμιών.
Πέραν του έργου ωστόσο, για την αξία του οποίου δεν τίθεται καμιά αμφιβολία, τον σπουδαιότερο κατ εμέ ρόλο σε μια παράσταση διαδραματίζουν οι ηθοποιοί και η ματιά του σκηνοθέτη. Ο Μανούσος Μανουσάκης χειρίζεται με απόλυτο σεβασμό το έργο, τον σεβασμό που θα λέγαμε εξ αρχής ότι του αναλογούσε. Με εξαίρεση ορισμένα υπερβολικά, αρκετά «τηλεοπτικά», ξεσπάσματα θυμού του Γιάννη Αϊβάζη, τα οποία ναι μεν απαιτούσε η πλοκή, ξέφευγαν δε από τα δεδομένα του αγγλικού θεατρικού έργου, η μετάφραση και κατ επέκταση η μεταφορά του στα ελληνικά δεδομένα διατηρεί ακλόνητη την μαγεία και την σπουδαιότητα του πρωτότυπου αγγλικού κειμένου.
Ειδική μνεία αναλογεί, κατ εμέ, στην Μαριάννα Τουμασάτου, η φυσικότητα και η αυθεντικότητα της οποίας δημιουργούν μια αξιοθαύμαστη οικειότητα του ρόλου της με τον θεατή, απ’ το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που εμφανίζεται στην σκηνή. Θαυμάσια η επιλογή της ως Mollie Ralston, κρατά θα τολμούσαμε να πούμε στα χέρια της σχεδόν ολόκληρη την παράσταση. Επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά πως αποτελεί ένα από τα ελάχιστα «φωτεινά παραδείγματα» ηθοποιών, που μπορούν να σταθούν άξια τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση! Πραγματική αποκάλυψη και ο Θοδωρής Αντωνιάδης στο ρόλο του Christopher Wren, τόσο στις δραματικές όσο και στις κωμικές, ή αν θέλετε κωμικοτραγικές, στιγμές. Δημιουργεί με την ερμηνεία του τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε να προκαλέσει γέλιο με ορισμένα από τα κωμικά χαρακτηριστικά του ρόλου, αλλά ταυτόχρονα και την συμπόνια των θεατών προς τον άτυχο και κατατρεγμένο Christopher Wren. Επιβλητική και η Κάτια Νικολαΐδου ως Miss Casewell, ανταποκρίνεται 100% στις απαιτήσεις του ρόλου του μοιραίου και γεμάτου μυστικά θηλυκού.
Το κοινό κέρδισαν αδιαμφισβήτητα και η Όλγα Πολίτου ως κυρία Boyle, ο Γιώργος Ματαράγκας ως κύριος Metcalf, ο Πέτρος Ξεκούκης ως κύριος Paravicini και ο Λευτέρης Δημηρόπουλος ως αστυνόμος Trotter. Άφησα εσκεμμένα για το τέλος τον Γιάννη Αϊβάζη μιας και ήταν ο μόνος που θα θελα ίσως να δω σταθερότερο ερμηνευτικά στον ρόλο του Giles Ralston, ο οποίος θεωρητικά του ταίριαζε.
Είναι, λοιπόν, τεράστιο πλεονέκτημα για το φιλότεχνο κοινό να φιλοξενούνται στα θέατρα κλασικά αριστουργήματα σαν και ετούτο. Μια παράσταση γεμάτη μυστήριο, αβεβαιότητα, σασπένς. Εξήντα χρόνια μετά την γέννηση της «Ποντικοπαγίδας», η Agatha Christie, μία από τις σπουδαιότερες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, η «μητέρα» των γνωστότερων φανταστικών ντετέκτιβ, παραμένει αξεπέραστη, το ίδιο και τα έργα της.
Να μην τις χάνετε παραστάσεις σαν και αυτή, παραστάσεις που μπορούν να ακονίσουν την σκέψη σας και που, αν μη τι άλλο, θα γεμίσουν δημιουργικά δυο ώρες από τον χρόνο σας. Όσα στοιχεία και αν σας προβάλλω, με όσα επιχειρήματα και αν προσπαθήσω να σας πείσω, την μαγεία των κλασικών έργων σαν και ετούτο την αντιλαμβάνεσαι μόνο με την προσωπική επαφή…
Επιπλέον στοιχεία και ημέρες/ώρες παραστάσεων, δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου
Δείτε αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner.gr από τη παράσταση
——————————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…