18/5/2014
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Θυμάμαι σαν χθες εκείνη την ημέρα. Ήταν 30 Σεπτεμβρίου του 2000. Είχα κλείσει δύο χρόνια στην εφημερίδα που δούλευα τότε, επιφορτισμένος με το ρεπορτάζ του ποδοσφαιρικού Άρη. Ωστόσο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνεϊ ήταν σε εξέλιξη, τα μετάλλια για την Ελλάδα έρχονταν το ένα μετά το άλλο κι όπως ήταν φυσικό, χρειάζονταν δημοσιογραφικά «χέρια» για να υπάρχει όσο το δυνατό πιο πλήρης ύλη στο φύλλο της επόμενης ημέρας.
Σε μένα έπεσε ο «κλήρος» να παρακολουθήσω -από την τηλεόραση βεβαίως- τον τελικό στο ομαδικό της ρυθμικής γυμναστικής (ανσάμπλ). Η χώρα μας ήταν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο και απολύτως δικαιολογημένα δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτό το αγώνισμα. Ομολογώ ότι σε πρώτη φάση δεν ενθουσιάστηκα με την ιδέα, αφού δεν ήμουν και ο πλέον ειδικός με το εν λόγω άθλημα και δεν ήξερα αν θα μπορούσα να γράψω το θέμα όπως έπρεπε.
Εν τούτοις, το μυαλό μου γύρισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν σε μικρή ηλικία παρακολουθούσα συχνά στο «Αλεξάνδρειο» της Θεσσαλονίκης αγώνες ρυθμικής κι ενόργανης γυμναστικής. Θυμήθηκα πόσο μου άρεσαν η πλαστικότητα των κινήσεων, οι αεράτες φιγούρες και η χάρη με την οποία οι αθλήτριες εκτελούσαν τα προγράμματά τους στο ταπί κι έτσι, σκέφτηκα ότι δε θα ήταν κι άσχημα να παρουσιάσω το ρεπορτάζ του τελικού, ειδικά δε από τη στιγμή που ήμασταν και φαβορί για το χρυσό.
Γεμάτος αγωνία λοιπόν, περίμενα τη μεγάλη στιγμή. Και να τες. Η Χαρά Καρυάμη, η Μαρία Γεωργάτου, η Ειρήνη Αϊνδηλή, η Εύα Χριστοδούλου, η μικρούλα (μόλις 15 ετών) Κλέλια Πανταζή. Και η Άννα Πολλάτου. Μπροστά στα μάτια όλης της υφηλίου, οι νεαρές Ελληνοπούλες έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ κι απέσπασαν το δίκαιο χειροκρότημα όλων. Τελικώς, μπορεί το χρυσό μετάλλιο να χάθηκε λόγω κάποιων λαθών και η κατάληξη να ήταν το χάλκινο, όμως και πάλι ήταν αρκετό για να μας κάνει υπερήφανους. Ωστόσο, δε θα ξεχάσω ποτέ το κλάμα αυτών των υπέροχων κοριτσιών για τη μεγάλη ευκαιρία που ένιωθαν ότι είχε χαθεί…
Τις στιγμές που έγραφα το ρεπορτάζ τότε, δεν ήξερα αν έπρεπε να αισθάνομαι χαρούμενος για την αδιαμφισβήτητα σπουδαία επιτυχία της εξάδας ή λυπημένος για το «σίγουρο» χρυσό που είχε «πετάξει» κυριολεκτικά την ύστατη ώρα. Γράφοντας όμως τώρα τούτο το κομμάτι, ξέρω πολύ καλά τι αισθάνομαι: Απέραντη θλίψη, οδύνη, πίκρα, λύπη, συγκίνηση για τον αδόκητο και τόσο πρόωρο χαμό της Άννας Πολλάτου, η οποία το Σάββατο το απόγευμα «πέταξε» για «κει που οι άνθρωποι ξεχνούν», όπως έγραψε ο δημοσιογράφος και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος σε κάποιο τραγούδι του. Το νήμα της μόλις 31 ετών ζωής της κόπηκε απότομα στην άσφαλτο, βυθίζοντας σε βαρύτατο πένθος όχι μόνο την αθλητική οικογένεια, αλλά ολόκληρη την Ελλάδα…
Αλήθεια, τι μπορεί να πει ή να κάνει ο οποιοσδήποτε σε τέτοιες στιγμές; Τι λόγια να βρει για να παρηγορήσει τους οικείους της Άννας, τις συναθλήτριές της, τους ανθρώπους που ήταν κοντά της; Να μιλήσει για «αδικία»; Να φωνάξει «γιατί»; Να τα βάλει με την «κακιά ώρα»; Με θεούς και δαίμονες; Τέτοιες τραγικές στιγμές, η λογική πάει περίπατο και μένουν μόνο η θλίψη, οι αναμνήσεις, οι εικόνες από μια ζωή που τόσο άδικα και πρόωρα χάθηκε…
Δεν έχει σημασία ν’ απαριθμήσουμε τις σπουδαίες διακρίσεις που η Άννα χάρισε στην πατρίδα μας -άλλωστε μια γρήγορη εξερεύνηση στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου δίνει όλες τις απαντήσεις. Αξίζει όμως να πούμε ότι μέσω αυτών, ανέβασε την Ελλάδα πολύ ψηλά και μαζί με τις συναθλήτριές της αλλά και τους αθλητές των άλλων αγωνισμάτων, μας έκανε πολλάκις να νιώσουμε υπερήφανοι για τη φυλή μας. Όλοι αυτοί ήταν, είναι και θα παραμείνουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ στη μνήμη, στις καρδιές και στις ψυχές όλων μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες γενιές κι αν έλθουν μετά από μας. Κέρδισαν εν ζωή την αθανασία και θα μνημονεύονται εσαεί για όσα χάρισαν σε τούτη τη μικρή αλλά τόσο δοξασμένη κουκίδα γης.
Και κάτι σημειολογικό -και συνάμα τραγική ειρωνεία: Η Άννα έφυγε από τη ζωή ακριβώς την ημέρα που συμπληρώνονταν 33 χρόνια από τη διεξαγωγή του πρώτου πανελληνίου πρωταθλήματος ρυθμικής γυμναστικής στο κλειστό της Νέας Σμύρνης (17/5/1981). Ένα άθλημα που η Ολυμπιονίκης μας λάτρεψε και υπηρέτησε με πίστη και συνέπεια για σχεδόν μιάμιση δεκαετία ως αθλήτρια κι αργότερα για αρκετά χρόνια ως προπονήτρια, έκανε τότε τα «νηπιακά» βήματά του μεταξύ «συγγενών και φίλων», για να φτάσει στα ύψη από κείνη και τις συναθλήτριές της περίπου είκοσι χρόνια αργότερα…
Η Χαρά, η Μαρία, η Ειρήνη, η Εύα και η Κλέλια σε λίγο θα είναι και πάλι δίπλα σου, Αννούλα. Τα μάτια τους θα είναι και πάλι γεμάτα δάκρυα όπως τότε, 14 χρόνια πριν, στη μακρινή Αυστραλία. Όμως αλίμονο. Τούτη τη φορά, δε θα κλαίνε για ένα χρυσό μετάλλιο που χάθηκε μέσα από τα χέρια τους. Θα κλαίνε για σένα. Για τη φίλη, τη συναθλήτρια, τον άνθρωπο που έφυγε τόσο νωρίς, τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά. Σίγουρα αυτή η εικόνα δε θα σου αρέσει γιατί πάντα ήθελες να βλέπεις χαμόγελα στα πρόσωπα όλων εκείνων που αγαπούσες, συγχώρεσέ τις όμως. Ίσως κάποια στιγμή παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι θα είσαι πάντα μαζί τους από κει ψηλά, όπως τότε που όλες μαζί παρέα πετύχατε και ζήσατε τόσα πολλά. Θα τις προστατεύεις και θα βρίσκεσαι στο πλάι τους και στο πλάι όσων σ’ αγάπησαν κι αγάπησες, με τον τρόπο που μόνον οι άγγελοι γνωρίζουν…
Δε θ’ αποχαιρετήσω την Αννούλα με τα τετριμμένα που γράφονται και λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Θέλω να την κατευοδώσω μ’ ένα τραγούδι του Γιάννη Σπανού σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που νομίζω ότι ταιριάζει απολύτως στην περίσταση και το οποίο σίγουρα θα νιώσουν περισσότερο οι δικοί της άνθρωποι.
Καλό Παράδεισο, κορίτσι μου -επίτρεψέ μου να σε πω έτσι κι ας μη σε γνώρισα ποτέ από κοντά…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…