Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα: “Μεθοριακός σταθμός”

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης 
Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2014

“Μεθοριακός σταθμός”: Επαρχία, ύπαιθρος και καθημερινότητα…

Η μεταπολίτευση μετρά λιγότερους από τέσσερις μήνες «ζωής». Ο ελληνικός λαός, ακόμα «μεθυσμένος» από τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, εξακολουθεί να ζει ημέρες «κρασιών και λουλουδιών», ενώ οι «πολιτικές» συναυλίες με «τραγούδια της λευτεριάς» δίνουν και παίρνουν. Η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα που άφησε πίσω του το δικτατορικό καθεστώς, ενώ πάντα η απειλή ενός πολέμου με την Τουρκία είναι ορατή, εξαιτίας του Κυπριακού ζητήματος. Παράλληλα, συνεχίζεται η προσπάθεια εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από τα χουντικά κατάλοιπα, τα οποία ακόμη ήταν ισχυρά…

Βρισκόμαστε τέσσερις ημέρες πριν τις πρώτες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, οι οποίες είχαν οριστεί ανήμερα της πρώτης επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δηλαδή την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1974. Είναι Τετάρτη 13 του μηνός λοιπόν, όταν στους ασπρόμαυρους δέκτες της εποχής στις οκτώ το βράδυ, εμφανίζεται μια νέα τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Μεθοριακός σταθμός», από το κανάλι της ΥΕΝΕΔ.

Ουδείς φαντάζεται τότε ότι αυτό το σίριαλ επρόκειτο ν’ αποτελέσει πραγματικό σταθμό στα τηλεοπτικά πράγματα της χώρας κι ότι θα είχε διάρκεια …επτά ετών και κάτι ημερών! Πολύ δε περισσότερο, ότι θα κρατούσε για μιάμιση και πλέον δεκαετία το ρεκόρ της μακροβιότερης σειράς στην ιστορία της ελληνικής μικρής οθόνης, μέχρι να της το πάρει ο Νίκος Φώσκολος με τη «Λάμψη» του.

Κι όμως. Ο Αλέξης, η Γαρουφαλλιά, η κυρία Κούλα και οι άλλοι ήρωες του σίριαλ, θα γίνονταν οι αχώριστοι «σύντροφοι» του Έλληνα τηλεθεατή ως τις 9 Δεκεμβρίου του 1981, όταν και προβλήθηκε το 349^ο και τελευταίο επεισόδιο. Βλέπετε, η κυβέρνηση της «αλλαγής» είχε αποφασίσει πλήρη ρήξη με το παρελθόν και δεν ήθελε τίποτε που να θυμίζει την προ αυτής εποχή, λες και η Ελλάδα «ανακαλύφθηκε» στις 18 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς…

Ωστόσο, 33 χρόνια μετά δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμη θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία το «Μεθοριακό σταθμό». Ειδικά όταν είναι υποχρεωμένοι να «ψυχαγωγούνται» μέσα σ’ ένα άθλιο και γεμάτο «σκουπίδια» τηλεοπτικό τοπίο, τότε οι θύμησες είναι πιο έντονες.

Δυστυχώς, από τη σειρά δεν έχουν σωθεί παρά μόνο τα τελευταία δύο επεισόδια. Όμως, μέσα από αυτό το αφιέρωμα θα προσπαθήσουμε να θυμίσουμε στους παλαιότερους τις ωραίες και αγνές εποχές της ελληνικής τηλεόρασης και να πληροφορήσουμε τους νεότερους ότι κάποτε η μικρή οθόνη μοσχοβολούσε «αγιόκλημα και γιασεμιά» και δε βρωμούσε από τη «μπόχα» των σημερινών «τηλεσκουπιδιών»…

Η υπόθεση

Ο σκηνοθέτης της σειράς Γιώργος Πετρίδης, παρέθεσε πολύτιμα στοιχεία για το «Μεθοριακό σταθμό» σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα retromaniax.gr, πριν περίπου τρία χρόνια. Σύμφωνα λοιπόν με την αφήγησή του, η αρχική ιδέα για την πλοκή του σίριαλ δεν είχε καμία σχέση με την εξέλιξή της στα κατοπινά χρόνια.

Για παράδειγμα, το πρώτο επεισόδιο είχε ως βασική υπόθεσή του την ανταλλαγή κατασκόπων ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία και θεωρητικά διαδραματιζόταν στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Ως τόπος «δράσης», επελέγη ένα χωριό που ονομάστηκε «Καλαμιά», το οποίο στην πραγματικότητα ήτανε μια περιοχή στα Κιούρκα, όπου και γυριζόταν η σειρά για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Από το 1979-80 και μετά, τα γυρίσματα μεταφέρθηκαν στο Καπανδρίτι, αφού βάσει σεναρίου και σε μια προσπάθεια ανανέωσης του σίριαλ, ο κεντρικός ήρωας Αλέξης Κοντόπουλος μετετέθη στο χωριό Καστανιά.

Αυτό το πρώτο επεισόδιο -στο οποίο υπήρχαν κι άλλα εξωτερικά γυρίσματα, όπως στην Πάρνηθα-, ήταν και το μοναδικό που έγραψε ο αείμνηστος παραγωγός της σειράς Θάνος Κάνιστρας και μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστούσαν ο Νίκος Βασταρδής και ο Νίκος Λυκομήτρος, οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά. Πάντως, στο καστ αυτού του πρώτου επεισοδίου, αναφέρονται οι Βάσος Αδριανός και Ελένη Θεοφίλου, οι οποίοι ήτανε συνεχώς στη σειρά, ως το τέλος της.

Μέχρι και το έβδομο επεισόδιο, οι ιστορίες ήταν αυτοτελείς, γράφονταν κάθε φορά κι από διαφορετικό σεναριογράφο και γυρίζονταν εξ ολοκλήρου σε φιλμ. Έτσι όμως δε μπορούσε να υπάρξει μια φυσιολογική ροή στην εξέλιξη της υπόθεσης, οπότε από το όγδοο και για τα επόμενα δύο και πλέον χρόνια, η συγγραφή του «Μεθοριακού σταθμού» ανατέθηκε στον Άκη Φαρά (Γιώργος Φαραζολής το πραγματικό ονοματεπώνυμό του), ο οποίος τότε υπηρετούσε στο Ναυτικό ως αξιωματικός, ενώ παράλληλα άρχισαν και γυρίσματα σε στούντιο.

Στο μεταξύ, άρχισε σιγά-σιγά να οριστικοποιείται το format της σειράς, κατόπιν μιας ιδέας που είχε ο τότε διευθυντής της ΥΕΝΕΔ Μάριος Βαλυνδράς. Βλέποντας το πασίγνωστο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» που είχε αρχίσει να προβάλλεται τότε και στην Ελλάδα, πρότεινε στον σκηνοθέτη του «Μεθοριακού» Γιώργο Πετρίδη -ο οποίος κατά σύμπτωση είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια μεταγλώττισης της ξένης σειράς- να διαμορφώσει το story του νέου ελληνικού σίριαλ με βάση αυτό. Δηλαδή, τις ιστορίες των κατοίκων ενός χωριού, με βασικούς πρωταγωνιστές και συχνές εναλλαγές προσώπων-περαστικών από εκεί.

Ωστόσο, κάποια στιγμή ο Φαράς αρρώστησε σοβαρά και χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Αρχικώς, έδινε την κεντρική ιδέα του κάθε επεισοδίου και η Σούλα Πιερράκου ανέλαβε να την αποτυπώνει στο χαρτί. Όμως, η αρρώστια του εξαπλώθηκε ραγδαία κι έπειτα από λίγο έφυγε από τη ζωή, οπότε η γραφή του σεναρίου ανατέθηκε εξ ολοκλήρου πλέον στην -επίσης αείμνηστη- Πιερράκου, η οποία συνέχισε μέχρι το τέλος της σειράς.

Σημειωτέον ότι παράλληλα με το «Μεθοριακό σταθμό», η σεναριογράφος ήταν επιφορτισμένη και με τις διασκευές των έργων του Ξενόπουλου που παρουσιάστηκαν κατά καιρούς στην τηλεόραση («Αφροδίτη», «Αναδυομένη», «Μυστικοί αρραβώνες» κ.α.), ενώ έγραψε και το “Φάρο”, ένα σίριαλ που διήρκεσε ένα χρόνο (1976-77).

Οι ιστορίες της σειράς διαδραματίζονταν λοιπόν στο χωριό Καλαμιά, με κεντρικό ήρωα τον Αλέξη Κοντόπουλο (Βάσος Αδριανός), ο οποίος μετά το τέλος των σπουδών του στη γεωπονία, αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρά του για να βοηθήσει του κατοίκους της στις ανάγκες που είχαν. Μαζί του, είχε τη -θετή, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα- μητέρα του, την κυρία Κούλα (Κούλα Αγαγιώτου) και τη μικρή ψυχοκόρη τους Γαρουφαλλιά Γκοφίνου (Ρένα Βουτσινά), η οποία από την αρχή ήταν ερωτευμένη με τον Αλέξη, αλλά δεν το έλεγε σε κανένα.

Ο γεωπόνος στάθηκε δίπλα στους αγρότες της Καλαμιάς, παίρνοντας πάντα το μέρος τους κι ερχόμενος σε πολύ συχνές συγκρούσεις με την «άρχουσα τάξη» του χωριού, που αντιπροσώπευε ο πρόεδρος Παναγής Κούτελος (Νικήτας Πλατής), τον οποίο στα τελευταία χρόνια της σειράς διαδέχτηκε ο επί χρόνια αντιπρόεδρος Κυριάκος (Αθηνόδωρος Προύσαλης).

Κάποια στιγμή και προς το τέλος της σειράς, ο Αλέξης παντρεύτηκε την Αλίκη (Άννη Πασπάτη), η οποία είχε μια κόρη από τον προηγούμενο γάμο της, τη Μαιρούλα. Η Γαρουφαλλιά απογοητεύτηκε, πίστεψε ότι το όνειρό της να ζήσει μαζί του είχε χαθεί για πάντα και κατόπιν προτροπής της δασκάλας του χωριού Έφης (Ελένη Θεοφίλου), αποφάσισε να πάει σ’ ένα θείο της στην Αμερική. Σημειωτέον, ότι κατά τη διάρκεια του σίριαλ, ο Αλέξης έφτασε και άλλες φορές κοντά στο γάμο, χωρίς όμως να κάνει το “μεγάλο βήμα”…

Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Η μικρή Μαιρούλα χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο και η Αλίκη άρχισε να παίρνει ηρεμιστικά για να μπορέσει να κρατηθεί στα πόδια της. Ένα βράδυ λοιπόν, υπό την επήρεια των χαπιών και μετά από ένα ξαφνικό τηλεφώνημα που δέχτηκε για επιδείνωση της κατάστασης του παιδιού, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα έξω από το χωριό και η απώλειά της βυθίζει στο πένθος την οικογένεια Κοντόπουλου.

Ταυτόχρονα, η Γαρουφαλλιά πηγαίνει να τους αποχαιρετήσει εν όψει του ταξιδιού της, όμως ο Αλέξης που νιώθει πλέον ότι την έχει απόλυτη ανάγκη, της ζητά να μείνει. Εκείνη δέχεται κι έπειτα από πολλά χρόνια, το όνειρό της γίνεται πραγματικότητα και τον παντρεύεται.

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς στις 9 Δεκεμβρίου 1981, παρουσιάζεται η εξέλιξη της ζωής των πρωταγωνιστών έπειτα από μια και πλέον δεκαετία, όταν πια οι περισσότεροι έχουνε γεράσει. Ο Αλέξης δεν ξέφυγε από αυτό τον «κανόνα» και τον βλέπουμε στην τελευταία σκηνή του «Μεθοριακού σταθμού» να υποδέχεται στο σπίτι του έπειτα από χρόνια τη Μαιρούλα, η οποία έχει γίνει ολόκληρη κοπέλα (Λίλα Καφαντάρη). Αυτό ήταν και το τέλος που δόθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς η αλλαγή της… «Αλλαγής» στη διοίκηση της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, ζήτησε χωρίς περιστροφές τη διακοπή ενός σίριαλ που λάτρεψε ολόκληρη η Ελλάδα και σχεδόν μια γενιά τηλεθεατών…

Το καστ

Έχω αρκετές -έστω και «θολές»- αναμνήσεις από το «Μεθοριακό σταθμό», αφού η μητέρα μου ήταν φανατική τηλεθεατής του και σχεδόν πάντα το βλέπαμε μαζί. Θυμάμαι λοιπόν τον συμπαθέστατο Αλέξη, τον οποίον υποδυόταν ο Βάσος Αδριανός (σίγουρα στο ρόλο της καριέρας του) κι ακόμα και σήμερα όταν βλέπω ή ακούω κάτι γι’ αυτόν, το όνομα του συγκεκριμένου ήρωα είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό.

Δυστυχώς, αυτός ο ρόλος στάθηκε μοιραίος για τον ηθοποιό. Η ταύτισή του με τον Αλέξη του «Μεθοριακού» ήτανε τόσο μεγάλη, που στα επόμενα χρόνια δεν είχε κάποια σοβαρή πρόταση ώστε να συνεχίσει την πορεία του στη μικρή οθόνη. Αναγκάστηκε να καταφύγει σε φτηνές βιντεοκασέτες («μόδα» από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά) για να εξασφαλίσει την παρουσία του στα εμπρός της κάμερας δρώμενα, ενώ στην τηλεόραση οι εμφανίσεις του ήταν ελάχιστες.

Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή αρκετά νωρίς κι εντελώς απροσδόκητα, αφήνοντας όμως μόνον ευχάριστες και γλυκές αναμνήσεις σε όσους τον γνώρισαν τόσο εκ του σύνεγγυς, όσο κι από τη θητεία του στην υποκριτική τέχνη.

Από εκεί και πέρα, η Ρένα Βουτσινά ήταν πολύ πειστική στο ρόλο της πιστής, αγνής και άδολης Γαρουφαλλιάς, η οποία τόσο πολύ αγαπούσε τον Αλέξη, που δε δίστασε σχεδόν να χαραμίσει τη ζωή της περιμένοντάς τον, για να καταφέρει στο τέλος να τον παντρευτεί, έπειτα από ένα τραγικό συμβάν. Βεβαίως, στη ζωή τα πράγματα εξελίχθηκαν…ομαλότερα, καθώς οι δυο ηθοποιοί ήταν ήδη παντρεμένοι από το 1970…

Χαρακτηριστική φυσιογνωμία του «Μεθοριακού» η κυρία Κούλα, η μητέρα του Αλέξη, που υποδυόταν η Κούλα Αγαγιώτου. Η νέα γενιά την έμαθε κυρίως από τη συμμετοχή της στο «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη, όμως ο κόσμος την αγάπησε και τη θυμάται ακόμα ως «κυρία Κούλα». Μια γυναίκα νοικοκυρά, πάντα δίπλα στο γιο της και μ’ ένα καλό λόγο για όλους…

Η Άννυ Πασπάτη είχε πάντοτε ένα μελαγχολικό και λυπημένο βλέμμα, οπότε ο ρόλος της Αλίκης με το τραγικό τέλος, της πήγε γάντι. Εξαιρετικά δημοφιλής έγινε και η Ελένη Θεοφίλου ως Σοφία (δασκάλα του χωριού και «συμβουλάτορας» της Γαρουφαλλιάς), όμως έτσι όπως θυμάμαι τη σειρά, δύο ρόλοι ήταν εκείνοι που θα χαρακτηρίζαμε «όλα τα λεφτά».

Ο λόγος για τον «πρόεδρο» και τον «αντιπρόεδρο» του χωριού, τον Παναγή Κούτελο και τον Κυριάκο, που ενσάρκωναν αντιστοίχως ο Νικήτας Πλατής και ο Αθηνόδωρος Προύσαλης. Τους έχω στη μνήμη μου μονίμως να καυγαδίζουν -ειδικά από την εποχή που ο δεύτερος πήρε την προεδρία από τον πρώτο- σχετικά με το ποιος πρόσφερε τα περισσότερα στην κοινότητα.

Μάλιστα, οι παλαιότεροι σίγουρα θυμούνται ότι ο Πλατής συχνά στην ομιλία του χρησιμοποιούσε τη λέξη «σουρ», προφανώς θέλοντας να επιδείξει τις …γνώσεις του στην αγγλική γλώσσα (από το “sure” που σημαίνει «σίγουρος»). Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι ο γιος του -τον οποίον υποδυόταν ο Βασίλης Κολοβός– λεγόταν Τζων Τέλος («συντόμευση» του «Κούτελος»), τότε ίσως αυτή η εκδοχή να ευσταθεί…

Παναγής και Κυριάκος λοιπόν μάλωναν συνεχώς σαν τα κοκόρια και δε θα ήταν υπερβολή αν τους χαρακτήριζα «προγόνους» των χαρακτηριστικών κι αξιαγάπητων «παππούδων» του μετέπειτα “Muppet show”…

Από εκεί και πέρα, δεκάδες ηθοποιών συμμετείχαν στον «Μεθοριακό σταθμό» είτε για λίγα επεισόδια, είτε για κάμποσα χρόνια. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τους Ελένη Γερασιμίδου (Φιφίκα, μοδίστρα και …κουτσομπόλα ολκής), Κάρμεν Ρουγγέρη (Αθηνά Μανούσακα), Θόδωρο Έξαρχο (Στέλιος Μανούσακας, σύζυγος της Αθηνάς), Τζόλυ Γαρμπή (Μαριγούλα, εξ Αμερικής θεία της Γαρυφαλλιάς), Χρήστο Μάντζαρη (Κωνσταντής Μπούσμπακας, αντιπρόεδρος του χωριού), Πάρη Κατσίβελο (Βασίλης, γιατρός), ενώ κατά καιρούς εμφανίστηκαν και οι Μίτση Κωνσταντάρα (Μητσούλα, ξαδέλφη της Κούλας), Γιάννης Ευαγγελίδης (δικηγόρος Άγγελος Χατζάκης), Θόδωρος Ανδριακόπουλος (Νικολός Γκοφίνος, πατέρας της Γαρουφαλλιάς), Μαρία Φωκά (Μάγδα Αντωνίου, εργοστασιάρχης και “αντίπαλος” του Αλέξη), Νίκος Πιλάβιος (Τάκης, σταθμάρχης), Ελπίδα Μαζαράκη (Βάνα, η γιατρός της Καλαμιάς), Μαρία Νίκα (Τάνια Αντωνίου, κόρη της Μάγδας και…παραλίγο γυναίκα του Αλέξη), Κική Διόγου (δασκάλα Ευτέρπη) και Χρήστος Ζορμπάς (Σάββας).

Επίσης, οι Γιώργος Νέζος (δικηγόρος Μπόιλας), Έλσα Βροχοπούλου (Αμαρυλλίς, παραλίγο σύζυγος του Αλέξη στα πρώτα χρόνια της σειράς), Γιάννης Μαρούδας (Πάπυ, εγγονός του Παναγή και στην πραγματικότητα γιος της σεναριογράφου της σειράς, Σούλας Πιερράκου), Ντενίζ Μπαλτσαβιά (Αγγελική-“Άντζελα”, νύφη του Παναγή), Ελένη Καψάσκη (Δήμητρα, σύζυγος του Κυριάκου), Φρόσω Κοκκόλα (Χαρίκλεια η Μαυροπέτραινα), Αρτέμης Μάτσας (Στρέγγλος, ο σπαγκοραμμένος μπακάλης της Καλαμιάς), Άγγελος Γεωργιάδης (παπα-Θωμάς, ο παπάς της Καλαμιάς), Γιάννης Φύριος (Αποστόλης), Γιάννης Μπενάκης (Θανάσης, γιος της Χαρίκλειας), Δήμητρα Σερεμέτη (Φωτεινή, μητέρα της Γαρουφαλλιάς), Λιλή Παπαγιάννη (Λίλιαν Παπαδάτου), Θάλεια Παπάζογλου (Τζένη), Μίνα Αντουλάτου (Ελενίτσα), Γιάννης Τζουανόπουλος (Νικόλας, ο “ποιητής” της Καλαμιάς) κ.α.

Αξιοσημείωτη και η παρουσία της Λίλας Καφαντάρη στο τελευταίο επεισόδιο στο ρόλο της «Μαιρούλας», σε μιαν από τις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις της…

Να σημειώσουμε ότι η μουσική τίτλων της σειράς προερχόταν από το τραγούδι “Daybreaker” του ροκ συγκροτήματος “Electric Light Orchestra”.

Σχόλιο

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον «Μεθοριακό σταθμό» συναντάμε τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής «σαπουνόπερας», όχι όμως με την έννοια που τη γνωρίσαμε κυρίως στη δεκαετία του ’90. Η σειρά μόνο «σαπούνι» δεν ήταν, αφού αφενός δεν υπήρχε πουθενά η πλούσια οικογένεια όπως συνηθίζεται στο εν λόγω είδος, αφετέρου οι ιστορίες της δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις αντίστοιχες.

Οι διάλογοι ήταν απλοί, κατανοητοί και καλογραμμένοι κι αυτό ήταν ένα βασικότατο στοιχείο για την επιτυχία του σίριαλ. Επιπλέον, το ότι θεωρητικά διαδραματιζόταν στην ύπαιθρο και μακριά από τα αστικά κέντρα, το έκαναν εξαιρετικά δημοφιλές στους κατοίκους των επαρχιών και φυσικά στους αγρότες, λόγω της παρουσίας του «γεωπόνου Αλέξη». Με απλά λόγια, ήταν μια «καθαρά» ελληνική σειρά, με περιστατικά που σε γενικές γραμμές συνέβαιναν στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων.

Δυστυχώς, μόλις τα τελευταία δύο από τα συνολικά 349 επεισόδια του «Μεθοριακού σταθμού» σώζονται στο αρχείο της δημόσιας τηλεόρασης. Δεν υπάρχουν ούτε καν τα πρώτα επτά που ήταν εξ ολοκλήρου κινηματογραφημένα, καθώς ναι μεν το φιλμ δεν είναι δυνατό να «σβηστεί» όπως το βίντεο, όμως καταστρέφεται από την κακή χρήση.

Έτσι, μια δουλειά επτά και πλέον χρόνων ουσιαστικά έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων εξαιτίας της ανοησίας και της απρονοησίας των «υπευθύνων» που πηγαινοέρχονταν στα κτίρια των δύο κρατικών τηλεοπτικών σταθμών, διορισμένοι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις…

————

**** Θερμές ευχαριστίες στον σκηνοθέτη της σειράς κ. Γιώργο Πετρίδη για την άδεια δημοσίευσης των φωτογραφιών από το προσωπικό αρχείο του.

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…