ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δισκογραφική Εταιρεία : Musea Records (12/2010)

Το πρώτο album των Verbal Delirium με τίτλο «so close & yet so far away» κυκλοφόρησε στις 26 Νοε 2010 από τη Γαλλική δισκογραφική εταιρεία Musea Records

Είδος: alternative – progressive rock

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου – nikos_papanikolaou@musiccorner.gr

Πιθανολογώ πως το εξώφυλλο του δίσκου δε θα σας τραβήξει την προσοχή. Όχι γιατί είναι άσχημο, αντιθέτως. Απλά δεν έχει τα πολλά χρώματα που θα σας έκαναν να το παρατηρήσετε. Κακά τα ψέματα, το εξώφυλλο μας κάνει κι αγοράζουμε έναν δίσκο πολλές φορές, ιδίως όταν πρόκειται για νέα μπάντα όπως είναι οι Verbal Delirium. Προφανώς δεν τους ξέρετε ακόμα. Αλλά πρέπει να σας ενημερώσω πως είναι από τα κρυφά διαμαντάκια της εγχώριας αγγλόφωνης μουσικής.

Ο πρώτος τους δίσκος είναι γεγονός λοιπόν. Και αν και δεν τους είχα ξανακούσει ομολογώ, μπορώ να πω πως χάρηκα πολύ που έτυχε να το κάνω. Γιατί τους ανακάλυψα. Με τον διφορούμενο τίτλο «So Close & Yet So Far Away» έρχονται με υποσχέσεις για νέους ήχους. Με ήχους που διαφοροποιούνται λίγο από τους κλασικούς, με πιο σκληρές κιθάρες, με ήχο πιο progressive, τα παιδιά έχουν δημιουργήσει έναν εξαιρετικό ροκ δίσκο.

Ξεκινώντας με το πρώτο κομμάτι, το «Ervelet» το οποίο είναι ορχηστρικό, με ένα πολύ ενδιαφέρον σόλο από πιάνο κάνει το ιδανικό ποδαρικό στον δίσκο και βάζει τον ακροατή σιγά – σιγά στο πνεύμα και στους ήχους της μπάντας. Στο δεύτερο κομμάτι, το οποίο είναι και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το «So Close & Yet So Far Away», οι ρυθμοί ανεβαίνουν όσο χρειάζεται. Με το ξεκίνημα να είναι ήρεμο, οι κιθάρες δένουν εξαιρετικά με το υπόλοιπο σύνολο και η φωνή του Jargon, κατά κόσμον Γιάννη Κοσμίδη, να είναι το κερασάκι σε αυτό το πραγματικά πολύ ιδιαίτερο τραγούδι.

Το τρίτο κομμάτι του δίσκου, το «Dancing Generation» είναι σε πιο σκοτεινούς ρυθμούς αλλά δίνοντας και κάποιες νότες αισιοδοξίας. Η μουσική συνεχίζει να είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα, τα σόλα από τις ηλεκτρικές κιθάρες εξαιρετικά και η φωνή του Jargon να δένει όλο και περισσότερο με τους ρυθμούς και τους στίχους. Στο οκτάλεπτο (!) «Lullaby» ρίχνουν τους τόνους όσο χρειάζεται καθώς οι στίχοι απαιτούν μία πιο απαλή μουσική χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως το τραγούδι κοιμίζει, καθώς οι ρυθμοί γίνονται πιο σκληροί στη μέση του κομματιού με τις κιθάρες να δίνουν έναν πιο ροκ τόνο στο κομμάτι. Οι στίχοι επίσης εξαιρετικοί, ένα πολύ ενδιαφέρον ερωτικό τραγούδι. Εν συνεχεία το «They», ένα κομμάτι που κάλλιστα θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί σε μιούζικαλ, τραγουδισμένο με την απαραίτητη θεατρικότητα, κομμάτι που νομίζω πως είναι και το κρυφό χαρτί του δίσκου. Χωρίς ιδιαίτερους στίχους, αλλά με μουσική και φωνητικά που σε καθηλώνουν.

Οι ρυθμοί πέφτουν αισθητά στο «Erased» το έκτο κατά σειρά κομμάτι του δίσκου, μία μπαλάντα η οποία όμως ταιριάζει πολύ στο προφίλ της μπάντας χωρίς να τους κάνει γλυκανάλατους. Κάτι που δε συμβαίνει με το «Time» το οποίο έχει και τους πιο ανεβαστικούς ρυθμούς στο δίσκο μέχρι τώρα. Ένα κομμάτι που μιλά για το χρόνο και για τα γυρίσματα που έχει αυτός. Με τα σόλα από τις ηλεκτρικές κιθάρες να έχουν να ακουστούν ώρα, το «The Scene Remains» είναι ένα κομμάτι καθαρά progressive rock, με στίχους που καταθέτουν απορίες ζωής, σκέψεις και ματαιοδοξίες. Αλλά ένα κομμάτι που, τόσο φωνητικά όσο και ορχηστρικά, είναι πανέμορφο.

Το προτελευταίο κομμάτι, το «O.K» είναι και το πιο σκληρό του δίσκου. Τελείως διαφορετικό ύφος από όλα τα προηγούμενα, οι στίχοι άγριοι και απότομοι, ένα ξέσπασμα, λίγο πριν το τέλος. Ένα κομμάτι που είτε θα το αγαπήσεις είτε θα το μισήσεις. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι ίσως το πιο μελαγχολικό, ίσως φταίει το κλείσιμο του δίσκου, οι ήχοι του πιάνου, η φωνή του Jargon κάνουν το «Reprise» έναν εξαιρετικό αποχαιρετισμό για τον δίσκο αυτό που πραγματικά είναι από τους πιο αξιόλογους που έχω ακούσει στο είδος του από μία μπάντα που πρέπει να ακουστεί παραπάνω.

Εν κατακλείδι το «So Close & Yet So Far Away» είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος. Η ενορχήστρωση δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις ξένες το ίδιο και η φωνή του Jargon η οποία δένει τρομερά με την προσπάθεια των υπολοίπων της μπάντας, του Νίκου Μιχαηλίδη στο μπάσο, του Νικήτα Κίσσονα στις κιθάρες και του Γρηγόρη Παυλάκου στα ντραμς. Με ήχους που δύσκολα τους συναντάς σε ελληνική αγγλόφωνη μπάντα, είμαι σίγουρος πως θα σας αρέσει όσο άρεσε και σε μένα. Και γενικά θεωρώ πως καλό είναι να αρχίζουμε να ψάχνουμε να βρίσκουμε τέτοιες μπάντες γιατί τελικά η χώρα μας κρύβει πολλούς τέτοιους θησαυρούς…

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ CD
01. ervelet
02. so close & yet so far away
03. dancing generation
04. lullaby
05. they
06. erased
07. time
08. the scene remains
09. ok
10. reprise

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. λατρεύω αυτή την μπάντα και να είστε βέβαιοι οτι θα σας απασχολήσει πολύ στο μέλλον

  2. Από τις πιό καλοδουλεμένες μπάντες εκεί έξω…
    Μπράβο παιδιά συνεχίστε έτσι δυνατά!Θέλουμε και άλλο!

  3. εξαιρετική δουλειά, ωραία φωνή, υπέροχες μελωδικές συνθέσεις που ακουγονται παραπάνω απο ευχάριστα απο τους λάτρεις της μουσικής γενικότερα ακόμα κι αν το progressive rock δεν είναι το αγαπημένο τους.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here