30/6/2011
Γράφει η Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Μαριανότα Χαρέμη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα όμορφο ξωτικό με φουντωτά μαλλιά που μόλις γεννήθηκε στη Νάουσα κατάπιε μεμιάς τη μουσική! Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να τραγουδά σε ερασιτεχνικά φτιαγμένο πάλκο με τον αδερφό της. Με ένα τσαφ! Το ξωτικό βρέθηκε στη συμπρωτεύουσα να μελετάει κλασικό τραγούδι και να εργάζεται για τη σκηνή “Όμορφη Νύχτα” το χειμώνα του 1985. Και μετά από ένα χτύπημα των χεριών της κι ένα πλατύ χαμόγελο η συνεργασία της με Γιώργο Ζήκα και Γιώργο Νταλάρα γίνονται η πρώτη της δισκογραφική δουλειά εν έτη 1986 με τίτλο “Σώπα κι Άκουσε”…

Εδώ είμαστε, λοιπόν, 25 ολόκληρα χρόνια μετά καλεσμένοι στο μαγευτικό θέατρο του Λυκαβηττού στο κέντρο της Αθήνας για ένα πάρτι, μια γιορτή! Είναι η γιορτή αυτού του “ξωτικού” που φέρει το όνομα Ελένη Τσαλιγοπούλου. Είναι ένα πάρτι για δύο λόγους. Πρώτον, για όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδάει και δεύτερον για να παρουσιάσει μια εξ ολοκλήρου νέα δουλειά, στην οποία – επιτέλους – υπογράφει η ίδια τη μουσική! 8 μουσικά δημιουργήματα σε στίχους μερικών από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς αυτή τη στιγμή, όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Παύλος Παυλίδης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Νίκος Ζούδιαρης, ο Βασιλικός από τους Raining Pleasure κι o Φοίβος Δεληβοριάς. Μαζί τους και οι εξαιρετικοί στιχουργοί Θοδωρής Γκόνης και Νίκος Μωραΐτης.

Σχεδόν όλοι οι καλοί της φίλοι καλεσμένοι επί σκηνής κι εμείς μαζί εκεί απέναντί τους για το χειροκρότημα. “Μετά από 25 χρόνια παρέας με αγαπημένους φίλους και μουσικές, πολεμώντας κι ακούγοντας, έγραψα τις δικές μου μουσικές. Δε θα το κατάφερνα χωρίς τους ήρωες μου, που είναι απόψε εδώ!” με τα λόγια αυτά άνοιξε τη συναυλία της η Ελένη Τσαλιγοπούλου, αφού μας καλησπέρισε εμφανώς συγκινημένη, με τα φουντωτά μαλλιά της ριγμένα στους ώμους της φορώντας ψηλοτάκουνα πέδιλα.

Οn stage, το οποίο ήταν στημένο με πλάτη στα εκατομμύρια φώτα της Αθήνας και μας επέτρεπε μια απερίγραπτη θέα, όρθια, μπροστά στους μουσικούς της: Βαγγέλης Καλαμάρας στα τύμπανα, Χάρης Κελλάρης στο μπάσο, Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου και Άρης  Χατζησταύρου στις κιθάρες, Δημήτρης Μυστακίδης σε μαντολίνο και λαούτο. Με το πρώτο τραγούδι του δίσκου που τιτλοφορήθηκε “Τα Ρι Ρα” γραμμένο από τον λατρεμένο της Νίκο Ζούδιαρη ξεκίνησε αυτή η γιορτή και συνεχίστηκε με τα “Χρώματα” του Νίκου Πορτοκάλογλου. “Όλοι είναι χαμένοι στη αγάπη κι όλοι ζουν για κείνο που δε θα’ρθει” κι ο Φοίβος Δεληβοριάς έκανε πάλι το θαύμα του – λέω εγώ – και μας χάρισε το επόμενο τραγούδι της συναυλίας.

Επειδή, όμως, δε θα με φτάσουν τα χαρτιά αν περιγράψω καθετί αναλυτικά, πάω κατευθείαν στο κάλεσμα του υπέροχου καλλιτέχνη Vassilikou επί σκηνής, που εμφανίστηκε με ένα μαύρο πουκάμισο κι ένα χαριτωμένο άσπρο παπιγιόν! “Αν μ’αγαπάς κι είν’ όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω” σιγοτραγουδήσαμε μαζί τους, κι ύστερα πήρε την κιθάρα του “and the moon stood still” ή αλλιώς “ne me quitte pas” made by Jacques Brel! Γιαβρί μου εσύ της είπε, της έδωσε ένα φιλί κι αποχώρησε για να δώσει τη θέση του σε παλιά και πολυτραγουδισμένα της οικοδέσποινας με σύνθημά της “Αφεθείτε στη μουσική”!

Ξεπρόβαλε χαμογελαστός κι ο Κώστας Λειβαδάς της φίλησε το χέρι comme il faut, είπαν μαζί το “Πιάσε με” κι έκατσε ύστερα στο πιάνο για να ερμηνεύσει “Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα” και φυσικά επίκαιρος όσο ποτέ “Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα”. Βαθύς αναστεναγμός από την Ελένη και μια συμβουλή προς όλους να έχουμε τους φίλους μας κοντά κι όλα θα είναι πιο ωραία.

Αλλάζει κάθε που βραδιάζει τ’ όνειρο μου μοιάζει να ‘ναι ποταμός και του έρωτα σημάδι μας άφησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ήταν βλέπετε ο επόμενος με τον “Προσκυνητή”  του! Ξεσήκωσε τη φωνή του όταν τα χείλη του μίλησαν για την Πατρίδα, “θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ, δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω” χωρίς τη συνοδεία μουσικής. Είναι αυτό που λέμε χάος καμιά φορά – δεν έχω λόγια να μιλήσω για τον Αλκίνοο. Εκείνος λιγομίλητος πάντα ευχαρίστησε την Ελένη για μια φιλία που μετράει χρόνια και που τον έκανε να αισθανθεί στιχουργός σε αυτό της το δίσκο. “Είσαι ένα περιστέρι που πετάς στον ουρανό” έγραψε κάποτε ο Μιλτιάδης Καρύδης και μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις και στο άκουσμά του από την ερμηνεύτρια αυτή ευχαριστήθηκε η ψυχή μας.

Καταχειροκροτήθηκε βέβαια μέχρι να φωνάξει τον Νίκο Πορτοκάλογλου πλάι της να την προσέχει και να την αντέχει μέχρι να σηκωθεί ξανά. “Τα καράβια μου καίω από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό“, κάπως έτσι μάθαμε ότι πριν είκοσι χρόνια ο τραγουδοποιός αυτός έγραψε το διαχρονικό κομμάτι που αφιερώνει σήμερα στη νεολαία. Στη νεολαία ενός τόπου που παλεύει καθημερινά για όνειρα και κεκτημένα, που ζει στο δίλημμα φεύγω ή μένω…

Ο Γιώργος Ανδρέου ακολούθησε, έκατσε στο πιάνο και μας αφιέρωσε την ποίηση του Διονύση Καρατζά “Άγιος ο έρωτας, άγιος καημός, λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός, θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός“.

Με ένα σάλτο βρέθηκε δίπλα τους μια επιβλητική παρουσία, η μοναδική Τάνια Τσανακλίδου κι …έστειλε γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο! Εξομολογήθηκε την ιστορία του τραγουδιού, χάρισε απλόχερα φιλιά και χαμόγελα, μίλησε με τα πιο όμορφα λόγια για το ξωτικό αυτό που λέγεται Τσαλιγοπούλου και που πρωτοσυνάντησε στο Χάραμα μαζί με Αλκίνοο Ιωαννίδη και Δήμητρα Γαλάνη. Ουπς! Τί ήθελα και τη μελέτησα τώρα; Εμφανίστηκε χαλαρή όπως πάντα και γέμισε μ’ έναν εκπληκτικό τρόπο τη σκηνή, γέλασε με τα αλά “Lady Gaga” τακούνια της Ελένης, έκανε λόγο για οικογενειακή σχέση και τραγούδησε για Στερεότυπα! Τιμώντας την ηπειρώτικη παράδοση χόρεψαν με το “Φεγγάρι κάνει βόλτα” και συγκινήθηκαν με το “Καίγομαι και σιγολιώνω”. Ανατριχιαστικές οι ερμηνείες και στα δύο!

Μια βραδινή περιπλάνηση μες της πόλης τον αχό έλαβε τέλος με τις 1000 σιωπές και σιγά σιγά το θέατρο άρχισε να αδειάζει. Η συναυλία αυτή αφιερώθηκε στον Αργύρη το γιο της και στους φίλους της. Με μια βαθιά υπόκλιση από την ίδια και τη μπάντα της η βραδιά πέρασε στην ιστορία, τα φώτα άναψαν και το θέατρο σείστηκε από το χειροκρότημα.

Σπάνια μουσική βραδιά είναι η αλήθεια… Έτσι κι εμείς πήραμε τα μικρόφωνα, τρέξαμε στα παρασκήνια και κουβεντιάσαμε λίγο με τους καλλιτέχνες.

Ιδού λοιπόν! Αποκλειστικά οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών για το musiccorner.gr και τους ευχαριστώ ιδιαίτερα:

Ελένη Τσαλιγοπούλου:
Ήταν όλα πολύ μαγικά, δημιουργικά, πολύ μουσικά και πολύ βαθιά. Αυτά θα έλεγα για όλο αυτό. Ήταν μια βραδιά πάρα πολύ μουσική και πάρα πολύ καλλιτεχνική και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό, γιατί με όλο αυτό το πράγμα που γίνεται στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα, τελικά βοηθάει το να μπαίνουμε βαθιά μέσα μας και να βρίσκουμε άλλους τρόπους έκφρασης. Μετά από 25 χρόνια που τραγουδάω, έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα και έχω δει κι έχω νιώσει πολλά. Το να κάνω ένα βήμα μπροστά γράφοντας η ίδια τις μουσικές μου είναι εξέλιξη. Το να εκτίθεμαι μόνο ως τραγουδίστρια, ξέρετε ότι το κάνω τόσα χρόνια, αλλά το να εκτεθώ και με έναν άλλο τρόπο ήταν κάτι που ήθελε και πίστη και κότσια, ήταν υπέροχη διαδικασία. Δεν ήταν καθόλου επίπονο και νομίζω θα το ξανακάνω πολύ σύντομα. Σκεφτείτε ότι ήμουν αυτή που φοβόταν περισσότερο να κάνει αυτό το βήμα, τελικά μου άρεσε!

Για τις σχέσεις που δημιούργησε μέσα στο χώρο:
Το θέμα είναι να αποδέχεσαι την αγάπη και να χαρίζεις αγάπη. Αυτά είναι τα δύσκολα πράγματα που έχεις να κάνεις. Το παλεύει ο άνθρωπος σ’ όλη του τη ζωή να αποδέχεται και να χαρίζει. Αυτά είναι όμως και τα πιο ωραία…

Γιώργος Ανδρέου
για την περίοδο που διανύουμε:
Πρέπει να επανατοποθετηθούμε σαν πολίτες και σαν προσωπικότητες μέσα στη χώρα μας, απέναντι σε ότι θεωρούμε ενδιαφέρον ή πολύτιμο ή σημαντικό. Δεν πρέπει να αφεθούμε σε ένα είδος παραίτησης. Ακόμα και με δυσκολίες πρέπει να ξαναανακαλύψουμε τις σχέσεις μας μέσα στις οποίες περιλαμβάνεται φυσικά και η τέχνη, το τραγούδι, όλες οι εκφράσεις της Τέχνης, όχι μόνο η μουσική. Νομίζω πρέπει να τις κρατήσουμε ζωντανές και να βρούμε λύσεις αμοιβαίες όλοι μας, γιατί αν δε γίνει αυτό η πληγή που θα υποστεί ο τόπος θα είναι πολύ μεγαλύτερη από την αμιγώς οικονομική.

Και συνέχισε, ερωτηθείς για την παρουσία του πνευματικού κόσμου στα καθημερινά:
Είναι ένα λεπτό θέμα το τι θα πρέπει στα αλήθεια να κάνει ο πνευματικός κόσμος. Εγώ μιλώντας για τον εαυτό μου αισθάνομαι πολύ κοντά στον καθημερινό άνθρωπο, από τον οποίο δεν διαφέρω και πολύ, ούτε μεγάλωσα με τεράστιες περιουσίες. Είμαι ένας άνθρωπος που ζει όλα τα χρόνια με τη δουλειά του και από τη δουλειά του. Είμαι πολύ κοντά στον καθημερινό άνθρωπο, είμαι πολύ κοντά στις αγωνίες του. Ωστόσο, σαν καλλιτέχνης σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να κρατήσω την ενέργειά μου και τη δύναμή μου και να γράψω αυτά τα επόμενα σημαντικά πράγματα που έχω στο μυαλό μου, ώστε αυτό να είναι μία προίκα για τον τόπο μου. Δεν θα είχε και νόημα να παρατήσει κανείς την πνευματική δράση μόνο για να κατεβεί στο δρόμο, ούτε βέβαια έχει νόημα από την άλλη μεριά να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Νομίζω ότι πρέπει να βρούμε κι εμείς μια ισορροπία, όχι όμως λαϊκίστικη, αλλά ουσιαστική γιατί η τέχνη δεν λέει τώρα μόνο τα πράγματα, τα έχει πει και παλιά. Θέλω να πω ότι οι κεραίες μας, σαν άνθρωποι της τέχνης, τα έβλεπαν πάντα αυτά τα πράγματα. Πρέπει να δώσουμε και θάρρος στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας. Έχουμε αυτή την υποχρέωση. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι σε αυτό που ο κόσμος μας αγαπάει να κάνουμε, να γράφουμε δηλαδή μουσικές και στίχους.

Κι ένα σχόλιο για την Ελένη Τσαλιγοπούλου:
Ακούγοντας την Ελένη να τραγουδάει το 1987 είπα πως αν κάποιος τραγουδάει έτσι εγώ μπορώ να γράψω τραγούδι, μέχρι τότε δεν το είχα επιχειρήσει!

Κώστας Λειβαδάς:
Μετά από 15 χρόνια στα οποία γίναμε οικογένεια με την Ελένη και δουλέψαμε και φτιάξαμε τόσο αγαπημένα τραγούδια και κάναμε τόση παρέα, δεν προσμετράται με λόγια η αγάπη που της έχω.

Ποιος θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα;
Αυτός που καταλαβαίνει και αποτιμά το τέλος της εποχής που περνάμε και κάνει τη σούμα για όλα μας τα λάθη και θα σηματοδοτήσει και την έναρξη μίας νέας εποχής.

Αγανακτισμένος είστε;
Θυμωμένος είμαι αλλά ταυτόχρονα εδώ και 20 χρόνια προσπαθώ να γεννήσω ιδέες με  δημιουργικό πρόσημο, θετικό για αυτά που συμβαίνουν.

Προσωπικές δυσκολίες είχαν αυτά τα χρόνια της δημιουργίας;
Ήταν πολύ ευλογημένα, είχαν και πολύ καλές συγκυρίες, πολύ τύχη… Σημαντικούς ανθρώπους που ήρθα κοντά τους, αλλά είχε και πάρα πολύ “κουπί” ! Το θέμα είναι να επεξεργάζεσαι τον εαυτό σου, να τον ακούς καλά, να ακούς τους γύρω σου, τους κραδασμούς του κόσμου και να προχωράς συνεκτιμώντας τα πράγματα. Το καλό και το κακό, οι χαρές και τα βάσανα είναι αγκαλιασμένα.

Νίκος Πορτοκάλογλου
για την ελληνική κρίση:
Ελπίζω να ζήσουμε μία δημιουργική καταστροφή! Νομίζω ότι είναι στο χέρι μας να το μετατρέψουμε σε δημιουργία, να διοχετεύσουμε μέσα από αυτά τα δύσκολα που περνάμε όλη την εφευρετικότητα μας και την δημιουργικότητά μας για καλό σκοπό, γιατί για πολλά χρόνια καταναλώναμε την εφευρετικότητα μας στην κομπίνα, στη λαμογιά και σε μία ψεύτικη ευημερία, σε ένα ψεύτικο πλούτο. Οπότε επειδή τα κακά της κρίσης τα ξέρουμε πολύ καλά και τα ακούμε κάθε μέρα σε σημείο που να μας σπάει το ηθικό, εγώ θέλω να μιλάω για την καλή πλευρά της κρίσης. Λέω δηλαδή ότι είναι ένα ταρακούνημα, μία αφύπνιση…

Για την επί χρόνια φίλη του Ελένη Τσαλιγοπούλου:
Με την Ελένη είμαστε σαν αδέρφια. Είμαι κοντά της και είναι κοντά μου από το ξεκίνημα της δισκογραφικής της πορείας. Δηλαδή στον δεύτερο προσωπικό δίσκο που έκανε με τον Γιώργο Ανδρέου “Κορίτσι και γυναίκα”, ήμουν στο στούντιο κάθε μέρα και είχαμε και ένα ντουέτο μαζί και από τότε δεν έχουμε σταματήσει να συναντιόμαστε, να ηχογραφούμε παρέα. Φιλίες στο χώρο φυσικά υπάρχουν. Φυσικά μπορούν να αντέξουν. Εμείς είμαστε ένα τέτοιο παράδειγμα. Πολλοί από τους καλλιτέχνες που ήταν απόψε εδώ έχουν φιλίες που κρατάνε πολλά πολλά χρόνια!

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here