Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012
Παράλληλα, θα παρουσιάζει σπουδαίες συνεργασίες δημιουργών κι ερμηνευτών που έγραψαν ανεξίτηλα το όνομά τους στις πιο χρυσές σελίδες του ελληνικού τραγουδιού…“
———————————————————–
| “Οδός Αριστοτέλους” (Γιάννη Σπανού – Λευτέρη Παπαδόπουλου) Χάρις Αλεξίου |
Τα μέσα του καλοκαιριού του 1974 βρίσκουν ολόκληρη την Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίζει και να γιορτάζει την απελευθέρωσή της από την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών. Η μουσική δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη στο όλο σκηνικό κι έτσι οι εταιρείες εκδίδουν σωρηδόν δίσκους με πολιτικά τραγούδια, έχοντας ως στόχο να τα μοσχοπουλήσουν όσο κρατούσε αυτό το ξέσπασμα του λαού.
Την ίδια περίοδο που συμβαίνουν όλα τούτα, ο Γιάννης Σπανός και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ετοιμάζουν την τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά. Είχαν προηγηθεί «Το Σαββατόβραδο» το 1970 και οι «Μέρες αγάπης» το 1973, ενώ γενικότερα είχαν πολύ στενή συνεργασία και μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους.
Όλα τα παραπάνω είχαν γίνει στην τότε Columbia και ήταν η σειρά της τότε MINOS ν’ αναθέσει στους δύο δημιουργούς να φτιάξουν ένα δίσκο για λογαριασμό της. Τους έδωσε τρία από τα πολύ δυνατά «όπλα» της ως ερμηνευτές (Γιάννης Καλατζής, Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου) κι έτσι το «δίδυμο» έβαλε μπροστά τη δουλειά.
Η Αργυρώ
Κόντρα στο ρεύμα του πολιτικού τραγουδιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει μια σειρά ερωτικών ως επί το πλείστον κομματιών, χωρίς να παραλείψει όμως να περιλάβει και τον απόηχο των γεγονότων της εποχής έστω και «υπογείως»…
Παράλληλα, ανακαλεί στη μνήμη του τη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε, κάτι που έκανε αρκετά συχνά στην πορεία του με αποκορύφωμα το «Δρόμο» του 1969 όπου όλα τα τραγούδια είναι σχεδόν αυτοβιογραφικά. Εδώ λοιπόν, γράφει την «Οδό Αριστοτέλους» περιγράφοντας σκηνές και θύμησες από την παιδική του ηλικία.
Μέσα στους στίχους του, αναφέρεται και η «Αργυρώ». Πολλά χρόνια αργότερα, μέσα από το βιβλίο του «Οι παλιοί συμμαθητές» θα την παρουσιάσει και περιγράψει αναλυτικά στο κοινό (ήταν υπαρκτό πρόσωπο), ενώ θα χαράξει δυο λόγια και στο πιο πρόσφατο «Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους» όπου σημειώνει: «Το ‘γραψα για τη γειτονιά μου. Στην οδό Αριστοτέλους ήταν το σχολείο μου, το «γήπεδο» της παρέας, η «λεωφόρος» για το τρεχαλητό και τα παιδικά παιχνίδια. Η Αργυρώ υπαρκτό πρόσωπο. Ένα αγοροκόριτσο, μαυριδερό και άσχημο, που έκανε χειρότερες ζαβολιές από τ’ αγόρια, ήταν πάντα ξυπόλητη κι έβριζε σαν χαμάλης»…
Ένα τραγούδι… «μπαλάκι»
Στο ξεκίνημα της προετοιμασίας του δίσκου, είχε αποφασιστεί η συμμετοχή της -πολύ νέας τότε αλλά ήδη γνωστής από τις ερμηνείες της σε τραγούδια του Θεοδωράκη, του Κουγιουμτζή κ.α.- Άννας Βίσση. Ωστόσο, η εταιρεία τελικώς προτίμησε στη θέση της τη Χαρούλα Αλεξίου ως πιο «εμπορικό» όνομα και μάλιστα τότε ο Σπανός είχε πει στη Βίσση να μη στενοχωριέται γιατί θα της έδινε ο ίδιος άλλα τραγούδια. Κάτι που έγινε τρία χρόνια αργότερα, το 1977 στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή»…
Αφού γράφτηκαν τα κομμάτια, ξεκίνησαν οι συζητήσεις για το ποιος θα έλεγε ποιο. Η «Οδός Αριστοτέλους» λοιπόν επιλέχθηκε ως τίτλος για το δίσκο και δόθηκε στον Γιάννη Πάριο αλλά λίγο πριν μπει στο στούντιο για την ηχογράφηση, ο Παπαδόπουλος εξέφρασε την άποψη ότι θα έπρεπε να την τραγουδήσει η Χάρις Αλεξίου, πιστεύοντας ότι της «πήγαινε» πιο πολύ. Ο Πάριος δεν έφερε αντίρρηση κι έτσι η αγαπημένη όλων Χαρούλα ερμήνευσε το τραγούδι που την καθιέρωσε οριστικά και αμετάκλητα στο χώρο. Άλλωστε, η ίδια έχει πει πολλές φορές ότι με την «Αριστοτέλους» ένιωσε πως το μέλλον της είναι στη μουσική κι αποφάσισε τελειωτικά ότι ανήκει σ’ αυτήν!
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποια θα ήταν η τύχη αυτού του τραγουδιού αν το ηχογραφούσε η Βίσση ή ο Πάριος. Ας μείνουμε όμως στην πραγματικότητα που λέει ότι η «Οδός Αριστοτέλους» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα, διαχρονικά και όμορφα κομμάτια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Μπορεί συνολικά ο δίσκος να μην έκανε μεγάλες πωλήσεις εξαιτίας του κλίματος μέσα στο οποίο κυκλοφόρησε (Νοέμβριος 1974 με έντονο πολιτικό κλίμα και τις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές ανήμερα της πρώτης επετείου του Πολυτεχνείου), αλλά το ομότιτλο τραγούδι ήταν, είναι και θα είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς…
———————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
Συγχαρητήρια για το ωραίο άρθρο αλλά εγώ μελαγχόλησα γιατί θυμήθηκα ότι η Αργυρώ, που “ήταν αρχηγός” κι όλοι τραγουδάμε, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια..είχα ακούσει τον Παπαδόπουλο να λέει ότι τελικά πέθανε σε τρελάδικο.Είναι μελαγχολικό τραγούδι αλλά πάντα θα υπάρχει ένα ΠΡΑΣΙΝΟ φεφφάρι… Συγχαρητήρια και στον Πάριο που παρόλο που κατάλαβε ότι το τραγούδιο θα γίνει επιτυχία, άφησε να το πει η Χαρούλα..