«Υπάρχει μεγάλη επιθυμία αφανισμού της χώρας»…

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
Music Corner – 26/6/2013

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Άνω Πατήσια, περιοχή που εγκατέλειψε πριν λίγα μόλις χρόνια για ένα σπίτι πλάι στη θάλασσα. Είναι παιδί της φύσης και δεν άντεχε πια την πόλη. Ειδικά το γκρι της χρώμα και τα θλιμμένα πρόσωπα των ανθρώπων. Σήμα κατατεθέν της είναι ένα μολύβι κι ένα τετράδιο. Ήταν μόλις 16 όταν αποφάσισε να γεμίσει με λέξεις ένα από αυτά και να χτυπήσει με το «έτσι θέλω» την πόρτα της Λίνας Νικολακοπούλου. Μια φωτεινή στιγμή που καθόρισε, ως φαίνεται, τη μετέπειτα ζωή της…

Θα έλεγε κανείς ότι μπαίνει στην καλλιτεχνική εφηβεία της, μιας και φέτος συμπληρώνει 13 χρόνια στο χώρο της μουσικής. 13 χρόνια γεμάτα από χιλιάδες λέξεις. Λέξεις που έγιναν στίχοι και έπλεξαν πάνω από 200 ιστορίες, πολυτραγουδισμένες από σπουδαίους καλλιτέχνες. Μιλάω για μια στιχουργό… από κούνια, που έδωσε πνοή σε πολλά απ’ όσα ακούς καθημερινά στο ραδιόφωνο, την ίδια στιγμή που μερικοί στίχοι της αποτελούν κάποια από τα ομορφότερα γκράφιτι της Αθήνας. Η Ελεάνα Βραχάλη λέει φωναχτά Ναι στην Αγάπη και πιστεύει πεισματικά ότι το “Μαζί” είναι που μετράει περισσότερο, το ίδιο “Μαζί” που έχει τη δύναμη να ανατρέπει…

vraxali_interview_2013_06_01

MusicCorner: Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο σου γραπτό;
Ελεάνα Βραχάλη: Το πρώτο μου γραπτό ήταν στο δημοτικό ένα ποιηματάκι προς τη μαμά! Λίγοι στίχοι για το αγαπημένο μου κέικ και κάποιοι ακόμη για τις κούκλες μου. Επικοινωνούσα από τότε γράφοντας ακόμη και με τη μαμά μου, παρόλο που υπήρξα ένα αρκετά εξωστρεφές παιδί. Με τη μητέρα μου είχα ανέκαθεν ιδιαίτερη σχέση, ήμασταν από την πολύ νεαρή μου ηλικία και φίλες.

MusicCorner: Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά σου σαν παιδί;
Ελεάνα Βραχάλη: Μικρή ήμουν αρκετά κοινωνική, πρόσχαρη κι υπερκινητική θα έλεγα. Ακόμη κι όταν δεν ήμουν στα καλά μου, βούταγα το ποδήλατο κι έκανα βόλτες στις πλατείες της γειτονιάς.

MusicCorner: Η εφηβεία σου πώς ήταν;
Ελεάνα Βραχάλη: Εκεί τότε ήταν που έπεσε η Νύχτα! Στην εφηβεία μπήκα με μαύρα ρούχα και μαύρη μέσα μου. Άκουγα πολύ heavy metal, Jim Morrison και διάβαζα πάρα πολλή ποίηση. Κλείστηκα στον εαυτό μου, έγινα εσωστρεφής και μελαγχολική…

MusicCorner: Βγήκες αλώβητη από κείνη την περίοδο;
Ελεάνα Βραχάλη: Ευτυχώς, κατάφερα να αντιμετωπίσω πολύ δημιουργικά όλο αυτό που μου συνέβαινε.

MusicCorner: Γράφεις πιο εύκολα σε δύσκολες στιγμές σου; Είναι οι στίχοι ένα ασφαλές καταφύγιο για σένα;
Ελεάνα Βραχάλη: Κοίταξε, δεν μπορώ να το διαχωρίσω. Κατά παραγγελία δεν γράφω ποτέ, αλλά γράφω εξίσου και σε καλές και σε κακές μου στιγμές. Φτάνει να το νιώθω. Έχω γράψει, δηλαδή, πολλά τραγούδια και σε περίοδο απόλυτης συναισθηματικής ισορροπίας.

MusicCorner: Μίλησε μου για τη Νύχτα που έπεσε…
Ελεάνα Βραχάλη: Η Νύχτα, που λέω εγώ, το σκοτάδι, είναι κάτι που το κουβαλάω μέσα μου. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο μπορεί ανά πάσα στιγμή να έρθει στην επιφάνεια, είτε ασυνείδητα, απρόσκλητα, είτε κατ’ επιλογή δική μου. Κάποιες φορές έχω τη δύναμη να το διαχειριστώ, κυρίως δημιουργικά, κάποιες να το υπερβώ κι άλλες πάλι να το προσπεράσω.

MusicCorner: Δεν θεωρείς, λοιπόν, ότι η μελαγχολία ευνοεί την Τέχνη;
Ελεάνα Βραχάλη: Η μελαγχολία μπορεί να ευνοήσει την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά δε θεωρώ ότι η τέχνη συμβαίνει μόνο τότε. Περισσότερο έχει να κάνει με τις κεραίες μας και πόσο ευαίσθητες είναι στα εκάστοτε ερεθίσματα.

MusicCorner: Πώς ήταν τα πρώτα σου γραπτά;
Ελεάνα Βραχάλη: Θυμάμαι ότι έγραφα ασταμάτητα και γέμιζα σελίδες. Δεν επιχείρησα ποτέ, όμως, να γράψω μυθιστόρημα. Έγραφα απλώς κείμενα, χωρίς αυτά να αποτελούν απαραιτήτως μια ιστορία. Ήταν ένας πεζός λόγος σαν άμετρο ποίημα, χωρίς ομοιοκαταληξίες.

vraxali_interview_2013_06_06

MusicCorner: Είχες ποτέ φανταστεί ότι μεγαλώνοντας θα έγραφες τραγούδια;
Ελεάνα Βραχάλη: Ποτέ. Εγώ απλώς έγραφα…

MusicCorner: Πότε και πώς έγραψες το πρώτο σου τραγούδι;
Ελεάνα Βραχάλη: Στα 15 μου. Αφορμή στάθηκε ένας πολύ καλός μου φίλος και συμμαθητής με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί, ο Δημήτρης Τσούκας. Έγραφε μουσική και συμμετείχε τότε σε ένα συγκρότημα. Μου έδωσαν, λοιπόν, μερικές μουσικές για να βάλω στίχους κι είχαν γράψει κάποιες πάνω σε δικά μου λόγια. Κάποια στιγμή, φεύγοντας από το συγκρότημα ο Δημήτρης έγραψε μια μουσική και μου τη χάρισε. Εγώ έγραψα μεν κάποιους στίχους, αλλά το άφησα ανολοκλήρωτο, γιατί ούτε ήξερα από ρεφρέν – κουπλέ, ούτε είχα στο μυαλό μου τον τρόπο να γράψω ένα τραγούδι.

MusicCorner: Ποια ήταν, τελικά, η τύχη αυτού του κομματιού;
Ελεάνα Βραχάλη: Γύρω στα 7 χρόνια αργότερα, όταν βρέθηκα με το Μιχάλη Χατζηγιάννη, θυμήθηκα αυτό το κομμάτι που είχα αφήσει ημιτελές και πήρα την πρωτοβουλία να του το προτείνω γιατί μου άρεσε πάρα πολύ εκείνη η μουσική. Ευτυχώς άρεσε και στο Μιχάλη πολύ κι έτσι κάθισα κι έγραψα το υπόλοιπο μισό τραγούδι 7 χρόνια μετά! Το τραγούδι εκείνο ήταν ο «Καπνός» που κυκλοφόρησε στον πρώτο του δίσκο…

MusicCorner: Τι ήθελες να σπουδάσεις τελειώνοντας το λύκειο;
Ελεάνα Βραχάλη: Αγαπούσα κι ήθελα την ψυχολογία με κατεύθυνση την εγκληματολογία. Κι αν το πιστεύεις, δεν πέρασα ποτέ στο πανεπιστήμιο γιατί είχα χαμηλή βαθμολογία στην Έκθεση! Γι’ αυτό ευθύνεται ένας υπέροχος ιδιόρρυθμος καθηγητής που είχα στο λύκειο, ο οποίος με βαθμολογούσε πάντα με 20 στις εκθέσεις μου, τις οποίες εγώ ξεκινούσα με δίστιχα ή τετράστιχα. Του άρεσε πολύ ο τρόπος που έγραφα κι έτσι κι εγώ καλόμαθα και δεν διάβασα ποτέ εκείνες τις τετριμμένες εκφράσεις του μαθήματος για τις εξετάσεις. Άλλωστε, πάντα απεχθανόμουν την παπαγαλία!

MusicCorner: Κι όταν δεν πέρασες στο Πάντειο, τι έκανες;
Ελεάνα Βραχάλη: Ακολουθώντας τη μεγάλη επιθυμία του πατέρα μου να γίνω δημοσιογράφος, ξεκίνησα στα 19 ως μαθητευόμενη στον Αθήνα 9.84 και παράλληλα σπούδαζα σε ένα κολέγιο μουσικολογία. Κρυφά από τους γονείς μου, στους οποίους έλεγα ότι παρακολουθώ αγγλική φιλολογία. 2-3 χρόνια μετά πήρα και μαθήματα ψυχολογίας. 

MusicCorner: Έχεις καλές αναμνήσεις από το επάγγελμα του δημοσιογράφου;
Ελεάνα Βραχάλη: Δεν ήθελα ποτέ να γίνω δημοσιογράφος, δεν μου άρεσε καθόλου. Θυμάμαι καθόμουν σε έναν υπολογιστή στην αίθουσα σύνταξης του 9.84 κι έγραφα κείμενα, ενώ έπρεπε να παρακολουθώ το ΑΠΕ και την επικαιρότητα. Ευτυχώς, όπως καταλαβαίνεις, με κάλυπτε η αρχισυντάκτρια μου κι έβγαιναν στον αέρα σωστά τα δελτία ειδήσεων! Πέρασα κι από την παραγωγή ενημερωτικών εκπομπών, αλλά το μόνο πράγμα που απολάμβανα ήταν το κοινωνικό ρεπορτάζ. Τελικά συμπλήρωσα 3 χρόνια ως δημοσιογράφος στον Αθήνα 9.84 κι άλλα 7 στο ραδιόφωνο του Alpha ως μουσική επιμελήτρια και ραδιοφωνική παραγωγός.

vraxali_interview_2013_06_08

MusicCorner: Τουλάχιστον αγαπούσες το ραδιόφωνο!
Ελεάνα Βραχάλη: Το ραδιόφωνο το λάτρευα από μικρή. Πάντα κρεμόταν ένα ακουστικό από το αυτί μου, ακόμη και στο σχολείο. Ακούγοντας δε πολλή ξένη μουσική, έμαθα κι αγγλικά. Γενικά, όμως, άκουγα πάρα πολλή μουσική, ήμουν καλή ακροάτρια και με αυτό τον τρόπο μάθαινα πολλά πράγματα.

MusicCorner: Πότε άρχισες πραγματικά να εξελίσσεσαι σε στιχουργό;
Ελεάνα Βραχάλη: Παράλληλα με τον Alpha βρέθηκα για ένα διάστημα στο Seven, πλάι στον Πέτρο Κωλέτη, για τη μουσική επιμέλεια των εκπομπών της Άννας Παναγιωτοπούλου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, έδειξα γραπτά μου στον Πέτρο, τον οποίο και παρακολουθούσα φανατικά στις βραδινές του ραδιοφωνικές εκπομπές στον 9.84. Μετά από απίστευτες συζητήσεις μας τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να με ρωτάει «Εσύ είσαι καλλιτέχνης, τι δουλειά έχεις με τη δημοσιογραφία»; Σε αυτούς τους δύο, την Άννα και τον Πέτρο, οφείλω τη μετέπειτα επαφή μου με τη Μαριανίνα Κριεζή, η οποία διαβάζοντας για πρώτη φορά τα κατεβατά μου είχε πει «εσύ μπορείς να γράψεις και τραγούδια» και με συμβούλευσε πολύ σε θέματα τεχνοτροπίας. Η Μαριανίνα με σύστησε με τη σειρά της στο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Στάθηκα τυχερή που ταιριάξαμε σαν καλλιτεχνικοί χαρακτήρες και τότε στα 22 μας κυκλοφορήσαμε τον πρώτο δίσκο. Η χημεία ήταν απόλυτη μεταξύ μας, χωρίς καν να έχουμε συζητήσει βασικά πράγματα ο ένας για τον άλλον.

MusicCorner: Μόλις 22 χρονών, ήσουν τόσο νέα! Δεν σε τρόμαξε η ραγδαία εξέλιξη του Μιχάλη;
Ελεάνα Βραχάλη: Όχι, δεν με τρόμαξε διότι προσπαθούσα να το ζω απ’ έξω. Με ενδιέφερε η δουλειά μου, όχι η επιτυχία. Έπραττα όπως ένιωθα, απείχα από το χώρο. Κοσμική δεν ήμουν ποτέ, ούτε είμαι. Με τις εταιρείες και τα media δεν είχα ποτέ σχέσεις, διότι ένιωθα τρομερά άβολα κι αμήχανα. Σκεφτόμουν μόνο πώς να κάνω καλά αυτό που αγαπούσα. Φυσικά τα πρώτα χρόνια δεν έκανα βήμα χωρίς να συμβουλευτώ τη Λίνα και τη Μαριανίνα. Με προστάτευσαν πολύ και πρακτικά και συναισθηματικά. Σταδιακά έμαθα να φιλτράρω, να επεξεργάζομαι και να επιλέγω τις κινήσεις μου, το ποιος ή τι θα με επηρεάσει πραγματικά. Έφαγα, βέβαια, και πολλές σφαλιάρες στην αρχή, υπήρξαν πολλά πράγματα που μου έσφιξαν το στομάχι και με αποθάρρυναν. Κυρίως άνθρωποι με κακή πρόθεση κι εγωκεντρικές συμπεριφορές. Αυτά με ενοχλούν ακόμη σήμερα που μιλάμε. Η καλή και η κακή πρόθεση των ανθρώπων έχουν μεγάλη σημασία για μένα.

MusicCorner: Δεν είχες τη ματαιοδοξία να είσαι αρεστή ως καλλιτέχνης στο χώρο σου;
Ελεάνα Βραχάλη: Η γενική αποδοχή δεν με νοιάζει τόσο, όσο η αποδοχή από ανθρώπους που σέβομαι κι εκτιμώ.

MusicCorner: Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε στίχους σου, μετά τη μητέρα σου;
Ελεάνα Βραχάλη: Η Λίνα Νικολακοπούλου, όταν ήμουν 16. Η μητέρα μου μου είχε δωρίσει τότε το βιβλίο της «Ολογράφως» και μόνο αφού διάβασα όλες τις σελίδες του, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει κι αυτή η δυνατότητα να εκφράζεται κανείς μέσα από τους στίχους του για ένα τραγούδι. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχει κι αυτή η οδός. Πώς θα μπορούσα να φανταστώ ότι η μεγάλη μου αγάπη, η μουσική, μπορεί να συνδυαστεί με κάτι που εγώ έκανα αυτόματα, το γράψιμο;

MusicCorner: Μου λες ότι η Λίνα Νικολακοπούλου ευθύνεται για την ενασχόλησή σου με τη στιχουργική;
Ελεάνα Βραχάλη: Ναι! Το βιβλίο της Λίνας με αφύπνισε, με κινητοποίησε, ταυτίστηκα με το μεγαλύτερο μέρος όσων διάβασα. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση, πήρα το τετραδιάκι μου και την έψαξα. Ήθελα, ξέρεις, μια γνώμη, μια συμβουλή. Να μάθω εάν της άρεσαν τα γραπτά μου, να ακούσω έτσι ένα σχόλιο από άποψη αισθητικής, όχι τεχνικής. Τελικά τη βρήκα σε μια συναυλία, την προσέγγισα και της έδωσα τα κείμενα.

MusicCorner: Διάβασε το τετράδιο σου; Πήρες απάντηση;
Ελεάνα Βραχάλη: Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφώνημα της δυο μήνες αργότερα. Όσα μου είπε είναι ένας πραγματικός θησαυρός που κράτησα και κρατώ σαν φυλαχτό. Ύστερα, βρεθήκαμε, ήπιαμε και καφέ, κάναμε ατελείωτες συζητήσεις για τη μουσική, μου πρότεινε και βιβλία προς ανάγνωση. Ήταν απίστευτη! Τη θαύμαζα και τη θαυμάζω απεριόριστα.

vraxali_interview_2013_06_05

MusicCorner: Έχεις αναρωτηθεί ποτέ μήπως μεγάλωσες απότομα, μήπως ωρίμασες γρήγορα;
Ελεάνα Βραχάλη: Νομίζω ότι πάντα η μία πλευρά μου είχε ένα κομμάτι υπερήλικο, κι η άλλη ένα κομμάτι πολύ πολύ παιδικό. Αυτό ισχύει και τώρα.

MusicCorner: Συνδυάζονται εύκολα αυτά τα δύο;
Ελεάνα Βραχάλη: Οτιδήποτε διπολικό, όπως ξέρουμε, δεν είναι ούτε ευχάριστο, ούτε αναίμακτο.

MusicCorner: Φιλελεύθερη ή συντηρητική;
Ελεάνα Βραχάλη: Συντηρητική δεν είμαι καθόλου. Μάλιστα, θεωρώ το συντηρητικό άκρως αντι-καλλιτεχνικό. Δεν αντέχω, δηλαδή, αυτό που κάποιοι βάζουν όρια, από πού ξεκινάει έως πού τελειώνει η Τέχνη. Δεν μπορώ τα όρια. Δεν με αφορούν ως άνθρωπο…

MusicCorner: Μπορούν, δηλαδή, να συμβαδίσουν το ποιοτικό με το εμπορικό τραγούδι;
Ελεάνα Βραχάλη: Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί μια δουλειά να είναι ποιοτική, συνάμα, όμως, να είναι κι εμπορική. Κι ο Χατζιδάκις ήταν εμπορικός. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν ήταν ποιοτικός; Ας πούμε, η Λίνα με τον Κραουνάκη είναι η απόλυτα εμπορική παρέα. Αλλά έγραψαν και γράφουν Ιστορία, πολλά χρόνια τώρα. Είναι άλλο πράγμα αυτό που λέω «εμπορικό», από το ενδεχόμενο μια δουλειά να κάνει τον κύκλο της και να ξεφουσκώσει μέσα σε δύο μήνες. Αυτό έχει να κάνει με το εύκολο και το ευτελές, το οποίο μπορεί να το συναντήσεις παντού. Προσωπικά, δεν αντέχω την προκατάληψη. Είμαι υπέρμαχη της άποψης ότι και στη λάσπη, μπορείς να βρεις θησαυρούς. Δεν μου αρέσει, επίσης, να λογοκρίνω εκ προοιμίου. Άλλωστε, ποιος είναι ο καθένας μας για να κρίνει; Η Ιστορία θα κρίνει μόνο. Εκεί θα φανεί…

MusicCorner: Στην εποχή του «μαύρου» και του Όχι, εσύ δημιούργησες ένα δίσκο που φανερώνει “Όλα τα Ναι του Κόσμου”. Μίλησε μου για τη δουλειά αυτή.
Ελεάνα Βραχάλη: Έδωσα πολύ τον εαυτό μου σε αυτή τη δουλειά. Ανέλαβα ένα εξ αρχής ένα δύσκολο εγχείρημα, να κάνω στίχο ένα κείμενο πεζό, προσπαθώντας, ως όφειλα, να είναι ικανοποιημένος ο δημιουργός του, να συμφωνεί, να ταυτίζεται και να αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στο δικό μου στίχο. Και χαίρομαι ειλικρινά πάρα πολύ, διότι όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν πραγματικά με την ψυχή τους. Ξεκίνησα πριν 2,5 χρόνια να γράφω στίχους βασισμένους στα βιβλία της Φωτεινής Τσαλίκογλου κι ο δίσκος κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο.

MusicCorner: Ένας υπέροχος δίσκος που έχει κι έναν υπέροχο σκοπό. Πότε έπεσε η ιδέα στο τραπέζι;
Ελεάνα Βραχάλη: Όπως σου είπα, ανέκαθεν είχα την επιθυμία να εντρυφήσω στην επιστήμη της ψυχολογίας. Κι από την εφηβεία μου διάβαζα βιβλία της Φωτεινής και σημείωνα όλες εκείνες τις φράσεις στις οποίες έβρισκα τον εαυτό μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω για ένα χρόνο ως ακροάτρια στο μάθημα της Τσαλίκογλου στο Πάντειο. Λίγο καιρό μετά γνωριστήκαμε, συζητήσαμε κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Ταυτιζόμουν απόλυτα με τα γραπτά, τις κινήσεις και την αισθητική της. Συνεργαστήκαμε αρχικά, μετά από δική της προτροπή, στο θεατρικό ανέβασμα του έργου της «Δεν με αγαπάς, με αγαπάς», όπου εγώ έγραψα το τραγούδι της παράστασης. Αργότερα, είπαμε να τολμήσουμε και το δίσκο από το βιβλίο της Όλα τα Ναι του Κόσμου.

vraxali_interview_2013_06_07

MusicCorner: Δεν ακούγεται εύκολη υπόθεση!
Ελεάνα Βραχάλη: Δεν ήταν εύκολο, ωστόσο, η διαδικασία με γέμισε πολλά κι έντονα συναισθήματα. Έχω μείνει πιστή στις λέξεις, στα βαθιά νοήματα του βιβλίου.

MusicCorner: Ποια είναι όλα αυτά τα Ναι;
Ελεάνα Βραχάλη: Μιλάμε για πολλά Ναι, με βασικότερο όλων το Ναι στη Ζωή και το Ναι στην Αγάπη. Λέμε και πολλά «Ναι σε όχι» μέσα από το δίσκο αυτό. Το αποτέλεσμα είναι αντιφοβικό, αντιρατσιστικό, αντικαταθλιπτικό. Για μένα προσωπικά είναι και πολύ συγκινητικό, διότι η δύναμη των ισχυρών δεσμών που περιγράφει ο δίσκος κατάφερε να νικήσει ακόμη και το θάνατο.

MusicCorner: Είναι αξιοθαύμαστο πως κατάφερες να συγκεντρώσεις τόσους αξιόλογους κι αγαπημένους καλλιτέχνες σε ένα δίσκο αφιλοκερδώς.
Ελεάνα Βραχάλη: Το χάρηκα πολύ! Όλοι οι καλλιτέχνες δόθηκαν με τη ψυχή τους σε αυτή τη δουλειά, χωρίς να προσδοκούν κέρδος, δόξα κι ανταμοιβή. Όλα έγιναν με πολλή αγάπη, μεράκι και θετική σκέψη. Ο Θέμης Καραμουρατίδης μας χάρισε τις μουσικές του, ο Νότης Χριστοδούλου το ταλέντο του στο artwork, το σχεδιασμό και την εικαστική επιμέλεια και τόσοι σπουδαίοι τραγουδιστές τις φωνές τους. Ήξεραν όλοι εξ αρχής ότι η δουλειά αυτή θα έχει φιλανθρωπικό σκοπό. Θέλαμε εξ αρχής το έργο αυτό να είναι μια προσφορά, για να το θέσω καλύτερα, μιας κι ο όρος φιλανθρωπία τείνει να χάσει τη σημασία του στον καιρό που διανύουμε. Το έθεσα, λοιπόν, ως προϋπόθεση, διότι έλαβα ως προσωπικό δώρο, το γεγονός ότι η Φωτεινή με άφησε να δουλέψω πάνω στα κείμενα της, να μπω στις σκέψεις της και να «πειράξω» τον ψυχικό της κόσμο. Κι έτσι σαν δώρο ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα, τόσο με τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν, όσο και με τους ακροατές του δίσκου.
Με τρομερή ενέργεια και προσωπικό κόπο, όλοι εμείς, ετοιμάσαμε και την ερχόμενη συναυλία στην Τεχνόπολη, παρέα με το ΚΕΘΕΑ. Επιπλέον, συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι, εκτός δίσκου, που είπαν το δικό τους “Ναι” για εμάς και θα τους δείτε όλους στη συναυλία της Τετάρτης 26/6 στην Τεχνόπολη. Το εισιτήριο κοστίζει 5 ευρώ και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στις μονάδες απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ και 18 ΆΝΩ.

MusicCorner: Έχετε ανοίξει μια τεράστια αγκαλιά σε εποχή που όλοι την έχουμε ανάγκη.
Ελεάνα Βραχάλη: Έτσι το βλέπω κι εγώ! Και σταδιακά όλο αυτό διευρύνεται κι αγκαλιάζει κι άλλους ανθρώπους. Με αυτό το σκεπτικό δημιουργήσαμε και το ιστολόγιο olatanaitoukosmou.blogspot.gr όπου έχουμε ανοίξει διάλογο με πλήθος ανθρώπων, δεχόμαστε τα δικά τους “Ναι”, γράφουμε και μας γράφουν από διάφορες γωνιές της Ελλάδας και του κόσμου. Επιπλέον, πιστεύω ότι ο δίσκος τούτος είναι μια πράξη επαναστατική, δεδομένων των σημερινών συνθηκών. Είναι μια πράξη ειλικρινούς αλληλεγγύης και συμπαράστασης που επιχειρεί να συνεπάρει τον κόσμο με Αγάπη και να υπερβεί τη μαυρίλα της εποχής.

MusicCorner: Τι σε χαλάει σήμερα στην Αθήνα;
Ελεάνα Βραχάλη: Με χαλάει το χρώμα της Αθήνας κι οι αντιδράσεις των οργισμένων ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους της. Κανένας δεν ξεσπάει εκεί που πρέπει, υπάρχει μεγάλη θλίψη κι ανεξέλεγκτος θυμός, τον οποίο οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικεντρώσουν εκεί που οφείλεται.

MusicCorner: Οφείλεται στην οικονομική κρίση που βιώνουμε;
Ελεάνα Βραχάλη: Θεωρώ ότι η κρίση προϋπήρχε. Μπορεί να μην είχε εκδηλωθεί οικονομικά, ωστόσο, υπήρχε κρίση. Δεν ξέρω εάν μπορώ να την ονομάσω κρίση πολιτισμού ή ήθους. Πάντως υπήρχε ανέκαθεν τρομακτική έλλειψη παιδείας και σεβασμού. Από τότε που με θυμάμαι με βασανίζει ένα γιατί που αδυνατούσα να απαντήσω με τη λογική. Γιατί, ας πούμε, υπάρχει ένα αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο και πρέπει να του ρίξουν φόλα; Δεν το χωρούσε το μυαλό μου, ούτε τώρα το χωράει. Μεγαλώσαμε χωρίς σεβασμό για οτιδήποτε έμψυχο υπάρχει γύρω μας. Ήταν νομοτελειακά αναμενόμενο ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα σεβόμασταν ούτε τους εαυτούς μας. Εκεί και τότε ξεκινάει η κρίση. Κρίση σε όλα… Θεωρώ πως είναι και στην ανθρώπινη φύση να ζητάει πολλά, κι από τα πολλά όλο και περισσότερα, αλλά κάποια πράγματα καλλιεργούνται κιόλας. Στην Ελλάδα, η ευμάρεια κι όλο αυτό το πάρε-δώσε καλλιεργήθηκαν από όλους.

vraxali_interview_2013_06_09

MusicCorner: Βλέπεις διέξοδο με κάποιο τρόπο;
Ελεάνα Βραχάλη: Βλέπω μια μεγάλη επιθυμία αφανισμού. Εάν επιθυμείς να αφανίσεις μια χώρα, σε συνεργασία του εξωτερικού με το εσωτερικό, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να καταστρέψεις τον Πολιτισμό και την Παιδεία της. Αυτό βλέπω σήμερα στην Ελλάδα. Κραυγαλέα και χαρακτηριστική η περίπτωση της ΕΡΤ. Είναι εγκληματικό πλήγμα για τη Δημοκρατία μας το λουκέτο στην ΕΡΤ. Αδιαφορώντας για την τύχη του τεράστιου αρχειακού υλικού της ΕΡΤ, αφανίζεις δεκαετίες ολόκληρες πολιτισμού. Φυσικά υπήρχαν απολύσεις χιλιάδες και πριν την ΕΡΤ. Εν προκειμένω, όμως, κλείνει η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας. Δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά παγκοσμίως. Ο τρόπος, δε, με τον οποίο έγινε είναι κι η σφραγίδα της πράξης αυτής καθεαυτής. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι φασιστικό με μη φασιστικό τρόπο.

MusicCorner: Ήσουν τις προηγούμενες ημέρες στο προαύλιο της ΕΡΤ;
Ελεάνα Βραχάλη: Θεωρώ αυτονόητο ότι καθένας μας οφείλει να συμπαραστέκεται σε οτιδήποτε θεωρεί άδικο…

MusicCorner: Πού πρέπει να επενδύσουμε για να βγούμε κερδισμένοι από την Κρίση, εάν ακόμη προλαβαίνουμε;
Ελεάνα Βραχάλη: Η μοναδική επένδυση που μπορεί να μας οδηγήσει εκτός της οικονομικής κρίσης είναι η επένδυση στην Παιδεία. Κόβοντας από την παιδεία και τον πολιτισμό δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης. Όταν ένας ή πολλοί άνθρωποι θέλουν πραγματικά κι επιδιώκουν την εξυγίανση ενός τόπου, την ίδια ώρα που τον έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες απολύσεις, αυτοκτονίες και βαθιά καταστροφή, αντί να απολύουν, οφείλουν να παραιτηθούν. Γι’ αυτό δεν με πείθει ο κυβερνητικός λόγος περί της λεγόμενης εξυγίανσης. Φυσικά και πρέπει να γίνει εξυγίανση, αλλά δεν μπορεί να γίνει ούτε με τανκς ούτε με «μαύρο». Στην εξυγίανση εμπεριέχεται η λέξη Υγεία. Απορώ τί είδους υγεία υπάρχει στο Μαύρο, στη θλίψη, στην κατάθλιψη…

MusicCorner: Τι συμβολίζει για σένα το Μαύρο;
Ελεάνα Βραχάλη: Το Μαύρο για μένα συμβολίζει το αδιέξοδο. Είδαμε σε εικόνα αυτό που ζούμε τόσα χρόνια. Δεν φταίνε όλοι οι εργαζόμενοι, δεν φταίμε όλοι για τη σημερινή κατάσταση.

MusicCorner: Θεωρείς ότι υπάρχει πολιτική παράταξη ικανή να μας βγάλει από το αδιέξοδο;
Ελεάνα Βραχάλη: Θα ήθελα να δοκιμάσω γιατί σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλύτερο από το χειρότερο. Κάτι πιο δημοκρατικό γιατί έχουμε ξεχάσει πια και τα αυτονόητα. Πέφτουμε συνέχεια και δεν ξέρω αν έχει κι άλλο παρακάτω. Ζούμε ένα ντόμινο, δυστυχώς. Ξέρεις εκ των προτέρων, δηλαδή, πως εάν περάσει κι αυτό με την ΕΡΤ, τα πράγματα παρακάτω θα γίνουν πολύ χειρότερα. Ποιο μέλλον να περιμένουμε για τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την πρόνοια; Και μην ξεχνάμε την άνοδο της ακροδεξιάς, γιατί είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος…

MusicCorner: Κρίνεις ότι οι πολίτες, σήμερα, έχουν τη δύναμη και το κουράγιο να αγωνιστούν, να αντιδράσουν και να ανατρέψουν την κατάσταση;
Ελεάνα Βραχάλη: Κρίνω ότι δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Τίποτα δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν πρέπει να αντικατασταθούν τα αυτονόητα για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους, με την αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία. Θέλει πολύ μεγάλο κόπο να σηκωθεί κάποιος από τον καναπέ και δε γίνεται με το ζόρι. Οπότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς “Εσύ”. Ελπίζοντας ότι αυτό θα παρακινήσει και κάποιον άλλο. Οι ανατροπές, άλλωστε, γίνονται συνήθως από λίγους, όχι απαραιτήτως από την πλειοψηφία. Τώρα, δυστυχώς, παραείμαστε λίγοι. Νομίζω ότι θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί περισσότεροι, με τόση παρανομία και παραβίαση κεκτημένων από τους κυβερνώντες μας.

vraxali_interview_2013_06_02

MusicCorner: Τι είναι αυτό που τους αποτρέπει;
Ελεάνα Βραχάλη: Ο φόβος κι η ενοχή είναι καθοριστικά συναισθήματα. Ο εκφοβισμός του στυλ θα πρέπει να υποστείς αυτά για να μην έρθουν τα χειρότερα, κι αυτό το «μαζί τα φάγαμε» διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο στις αποφάσεις ενός λαού. Δεν ειπώθηκε τυχαία το «μαζί τα φάγαμε». Προκάλεσε τη σκέψη ενός θύματος βιασμού «μήπως το προκάλεσα; κάτσε να συμμαζευτώ γιατί κι εγώ φταίω». Πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν φταίνε, που έχουν καθαρή τη συνείδησή τους και ξέρουν πραγματικά ότι δεν έχουν κάνει τίποτα κακό. Αλλά ακόμη και για εκείνους που έφταιξαν λίγο παραπάνω, πρέπει να ειπωθεί ένα «φτάνει». Είτε αισθάνεσαι πολύ ένοχος, είτε λίγο, είτε καθόλου πρέπει κάποια στιγμή να πεις «φτάνει για μένα, φτάνει για σένα, ως εδώ». Αλλά η ενοχή κι ο φόβος είναι καθηλωτικά. Κατευθύνουν τον άνθρωπο.

MusicCorner: Μπορεί η Αγάπη να νικήσει το Φόβο;
Ελεάνα Βραχάλη: Το ελπίζω! Θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη κερδίζει το φόβο. Αυτός ήταν κι ο λόγος που είχα μεγάλη ανάγκη αυτό το δίσκο.

MusicCorner: Ποιο ήταν το μεγαλύτερο “γιατί” που σε βασάνισε ποτέ;
Ελεάνα Βραχάλη: Το Γιατί ρε γαμώτο να υπάρχει το άδικο. Ένα ερώτημα που μάλλον δεν επιδέχεται απάντησης ή τουλάχιστον δεν την έχω εγώ.

MusicCorner: Ο Έρωτας τι ρόλο έχει διαδραματίσει στη ζωή σου;
Ελεάνα Βραχάλη: Πιστεύω πολύ στον Έρωτα. Ο έρωτας είναι καθοριστικός. Αποτελεί μια τρομερή κινητήρια δύναμη, είναι μια ορμή προς τη ζωή. Και πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ερωτικός σε όλα του, όχι μόνο στις σχέσεις του, αλλά και σε αυτά που κάνει, ακόμα και με τις φιλίες του. Όλα μπορούν να περάσουν μέσα από το φίλτρο του έρωτα. Είναι ένα φίλτρο που ζωντανεύει τα πάντα, παίρνει κάτι ουδέτερο και του δίνει χρώμα. Ο έρωτας δεν έχει λογική, δεν έχει φύλο, δεν έχει ηλικία. 

MusicCorner: Έχει, όμως, και μια καταστροφική διάσταση!
Ελεάνα Βραχάλη: Καλά, σίγουρα, δεν το συζητώ. Αλλά θέλω να τον αντιμετωπίζω όπως έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ, στα Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου «λέω ναι στον έρωτα ως αξία». Κρατάω, δηλαδή, την ουσία του. Τίποτα δεν μας χαρίζεται, άλλωστε. Ειδικά τα πράγματα που αξίζουν… δεν είναι εύκολα!

MusicCorner: Τι λείπει περισσότερο από τους ανθρώπους γύρω σου;
Ελεάνα Βραχάλη: Λείπει η αυθεντικότητα στις μέρες μας. Δυστυχώς έχουμε πήξει στο δήθεν…

vraxali_interview_2013_06_04

——————-

*** Ευχαριστούμε το “Gaz à l’eau” στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων για την άψογη φιλοξενία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here