Γράφει η Αριάδνη Κυπριάδη
Φωτογράφηση: Ντορίνα Καππάτου
21/7/2010
www.musiccorner.gr

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να περάσει καλά σε μια συναυλία; Κάτι κρύο να ξεδιψάσει, ένα όμορφο περιβάλλον και ένα συγκρότημα που κεφάρει πραγματικά να παίζει μπροστά στο κοινό του! Τη Δευτέρα το βράδυ η συναυλία των Jethro Tull κατάφερε να μας προσφέρει όλα αυτά τα απαραίτητα συστατικά…

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην πολύ όμορφη σκηνή του Terra Vibe. Αρκετός κόσμος, άλλοι καθισμένοι ήσυχα σε καρέκλες, άλλοι όρθιοι, στριμωγμένοι πίσω από τα κιγκλιδώματα, περίμενε υπομονετικά την έναρξη. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από μεσήλικες που φορούσαν μπλουζάκια από παλαιότερη περιοδεία του συγκροτήματος, μέχρι έφηβους και παιδάκια με τους γονείς τους στέκονταν στην ουρά του κυλικείου ή χάζευαν στα μικρά περίπτερα που είχαν στηθεί.

Οι Βρετανοί ροκάδες όμως δεν καθυστέρησαν στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό. Λίγο μετά τις 9.30 η σκηνή γέμισε χρώματα και μελωδίες από το φλάουτο του Ian Anderson. Η βραδιά ξεκίνησε με το “Nothing Is Easy” και το “Beggar’s Farm”. Ο Anderson, κεφάτος, χαιρέτησε τον κόσμο και έδωσε το στίγμα της συναυλίας. Σκοπός τους ήταν να ταξιδέψουν το κοινό σε αγαπημένα τραγούδια της δισκογραφίας τους.

Επικοινωνιακός, σαρκαστικός και γεμάτος ενέργεια, ο αειθαλής frontman αλληλεπιδρούσε συνεχώς με τους θεατές. Μετά το “Life Is A Long Song” σχολίασε την αλλαγή που έχει επιφέρει η τεχνολογία στην τέχνη της …φωτογραφίας. Στο “Serenade to a Cuckoo” δεν ξέχασε να αναφέρει το όνομα του Rahsaan Roland Kirk, του σπουδαίου τζαζίστα της δεκαετίας του ’60 και ’70 στον οποίο ανήκει το κομμάτι.

Δικαιολόγησε επίσης την απουσία του κιθαρίστα Martin Barre. Ο Barre είχε αναγκαστεί να μεταβεί στο νοσοκομείο μετά από τραυματισμό. Έτσι, τη θέση του πήρε ο Γερμανός Florian Opahle. «Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε μόλις δύο μήνες που σας βοηθάει η Γερμανία!», σχολίασε, προκαλώντας το γέλιο του κοινού και την αμηχανία του νεαρού.

Το συγκρότημα μας ταξίδεψε σε αγγλικές μελωδίες περασμένων ετών με το “Bourrée”. Μας αφηγήθηκε την άτυχη ιστορία του λαγού που ενέπνευσε το “The Hare In The Wine Cup”. Στο “A Change of Horses”, ο Anderson αναφέρθηκε στην Anoushka Shankar και το συνδυασμό ινδικών και κέλτικων στοιχείων στο τραγούδι. Οι ρυθμοί ανέβηκαν στα “Cross-Eyed Mary”, “Farm on the Freeway” και “Dharma For One”. Τα “My God” και “Aqualung” μας θύμισαν το πώς μπορεί κανείς να εντυπωσιάσει με μια ηλεκτρική κιθάρα. Η συναυλία έκλεισε, όπως αναμενόταν, με το “Locomotive Breath”, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του κοινού. Οι Jethro Tull αποχώρησαν έχοντας εισπράξει το χειροκρότημα που αρμόζει σε συγκροτήματα με σέβονται τον κόσμο τους αλλά και την ιστορία τους.

Σε γενικές γραμμές, η βραδιά έμοιαζε να χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλάμβανε τραγούδια μελωδικά, που κινούνταν σε πιο χαμηλούς τόνους. Αποτέλεσαν μια καλή εισαγωγή, δεδομένου ότι δεν υπήρχε και support στην αρχή για να ζεστάνει το κοινό. Στο δεύτερο μέρος το συγκρότημα είχε πια βρει το ρυθμό του, βγήκαν οι κιθάρες και οι ρυθμοί ανέβηκαν.

Τα αγαπημένα τραγούδια, σε συνδυασμό με την πολύ καλή απόδοση των μουσικών, τους κατάλληλους φωτισμούς και το πανέμορφο τοπίο, με τα δέντρα και το φεγγάρι να κρέμεται πάνω από τη σκηνή, βοήθησαν στη δημιουργία μιας εξαιρετικής ατμόσφαιρας. Η συναυλία κυλούσε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, με το συγκρότημα να αποδίδει τα κομμάτια με επαγγελματισμό, χωρίς όμως να ξεχνά τους θεατές. Το τέλος της βραδιάς βρήκε τον κόσμο να αποχωρεί από τη Μαλακάσα με νοσταλγική ίσως διάθεση, χορτασμένο όμως μελωδίες…

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από τη συναυλία

———-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here