“Αφιερωμένο εξαιρετικά”: Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά Χρήστο Νικολόπουλο…

                                                                                                                                     Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

    “Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

«Ο Χρήστος, βέβαια, δεν είναι υπόθεση μιας περιόδου. Μαζί του μπερδεύω εποχές και τραγούδια. Είμαστε μαζί από τα «Δειλινά», μετά στο «Θεμέλιο», στη «Διαγώνιο», στο «Ζυγό», σε συναυλίες, περιοδείες (…). Ο Χρήστος είναι μια πηγή. Ένας άνθρωπος που δουλεύεις κάθε βράδυ μαζί του και κάθε βράδυ τον ακούς να παίζει και να φτιάχνει τραγούδια. Όχι απαραίτητα τραγούδια που θα τα έλεγα εγώ, που θα πήγαιναν σε μένα ή που θ’ άρεσαν σε μένα (…). Έχουμε ταξιδέψει πολύ με το Χρήστο, έχουμε κάτσει καιρό στην Αμερική, στην Αυστραλία…Πολλά χρόνια…».

Έτσι περιγράφει η Χάρις Αλεξίου στο αφηγηματικό λεύκωμα της που επιμελήθηκε ο Γιώργος Τσάμπρας τη σχέση και τις εντυπώσεις που έχει αποκομίσει από τη μακρά συνεργασία της με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Γνωρίστηκαν όταν εκείνη βρισκόταν στα πρώτα βήματα της μεγάλης καριέρας που ανοιγόταν μπροστά της, ενώ εκείνος ήδη είχε γράψει τις πρώτες επιτυχίες του για τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη («Νυχτερίδες κι αράχνες», «Αγριολούλουδο» κ.α.).

Σχεδόν αμέσως έγιναν φίλοι και πέραν της πίστας ή της σκηνής, η συνεργασία τους λίαν συντόμως επεκτάθηκε και στο βινύλιο κι έμελλε να γράψει πολλές από τις πιο σημαντικές σελίδες του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού που «άνθισε» μετά τη μεταπολίτευση.

Ελάτε λοιπόν να τις ξεφυλλίσουμε μαζί και να θυμηθούμε όλα τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε ο συνθέτης για την ερμηνεύτρια, πολλά από τα οποία εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν και ν’ ακούγονται…

Το πρώτο «αίμα»…

Ο Χρήστος Νικολόπουλος έδωσε το «παρών» στη δισκογραφία της Χαρούλας Αλεξίου αρκετά νωρίς και συγκεκριμένα από το δεύτερο κιόλας προσωπικό άλμπουμ της, με τίτλο «Χάρις Αλεξίου/2» που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1976. Σημειωτέον ότι ο συνθέτης προερχόταν από την τεράστια επιτυχία του «Υπάρχω» με τον Στέλιο Καζαντζίδη λίγους μήνες νωρίτερα, ενώ παράλληλα -χωρίς φυσικά να το γνωρίζει τότε-, έμπαινε στην «μετακαζαντζιδική» και ίσως πιο «γόνιμη» περίοδό του, καθώς ο κορυφαίος λαϊκός ερμηνευτής επέστρεψε στα στούντιο ηχογράφησης το 1987…

Ανάμεσα λοιπόν σε προπολεμικά λαϊκά, μπαλάντες του Γιάννη Σπανού και κάποιες λαϊκές απόπειρες του Δήμου Μούτση με το ψευδώνυμο «Γιώργος Σαρής», ο Νικολόπουλος υπογράφει τρεις δημιουργίες του σε στίχους Πυθαγόρα -συνδημιουργό του «Υπάρχω» και βασικό συνεργάτη του εκείνα τα χρόνια: «Τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου», «Και σε μένα κρίμα» και «Μάνα γλυκιά», χωρίς όμως κάποιο από τα οποία να κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Πάντως, το τελευταίο είναι πολύ συγκινητικό…

Οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες τους θα έλθουν ένα χρόνο μετά. Η Αλεξίου ηχογραφεί το διπλό -κι εμπορικά πλατινένιο- άλμπουμ «24 τραγούδια» (τα οποία στην πραγματικότητα ήταν 25) και στον δεύτερο δίσκο όπου υπάρχουνε καινούργια κομμάτια διαφόρων συνθετών, ο Χρήστος Νικολόπουλος της δίνει τα πασίγνωστα «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» και «Χρόνια χελιδόνια». Οι στίχοι σε αμφότερα είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην πρώτη συνεργασία του με τον συνθέτη, ένα «δίδυμο» που κυρίως στη δεκαετία του ’80 μεγαλούργησε…

Από τη «Ζήλεια» στη «Διαθήκη»

Στα επόμενα χρόνια, Νικολόπουλος και Αλεξίου θα συνεχίσουν να συνεργάζονται τόσο επί σκηνής (αν και αραιότερα πλέον…) όσο και στο βινύλιο, καθώς ο συνθέτης συμμετέχει στους δίσκους της ως σολίστας του μπουζουκιού. Θα παίξει Μάνο Λοΐζο στα «Τραγούδια της Χαρούλας» και Αντώνη Βαρδή στο «Ξημερώνει»…

Ώσπου τη χειμερινή σεζόν 1981-82 θα «συναντηθούν» στο «Ζυγό» στην Πλάκα, σ’ ένα εξαιρετικό πρόγραμμα όπου συμμετέχουν επίσης η Δήμητρα Γαλάνη, η Καίτη Γκρέϋ και ο Γιώργος Σαρρής (αδελφός της ερμηνεύτριας).

Κατά τη διάρκεια των εμφανίσεών τους, ο Νικολόπουλος θα γράψει επτά τραγούδια για τη φωνή της, τα οποία θα περιληφθούν στη δεύτερη πλευρά του άλμπουμ της «Η ζωή μου κύκλους κάνει» που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 1982. Αμέσως θα ξεχωρίσουν και θα γίνουν μεγάλες επιτυχίες τα «Αν πεθάνει μια αγάπη» και «Ζήλεια μου» σε στίχους του αείμνηστου Μανώλη Ρασούλη, τα οποία είναι πασίγνωστα και σήμερα…

Το φθινόπωρο της επόμενης χρονιάς, ο συνθέτης θα υπογράψει τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Γιώργου Σαρρή με τίτλο «Οι νταλίκες» από την ομώνυμη τεράστια επιτυχία του άλμπουμ «Παίξει Χρήστο επειγόντως». Η Χάρις Αλεξίου θα συμμετάσχει με τα «Καλύτερα παράφωνος» και «Με ιπτάμενο δίσκο», το οποίο είχε πει σε πρώτη εκτέλεση ο Δημήτρης Κοντογιάννης το 1981 στο δίσκο των Νικολόπουλου-Ρασούλη «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει»…

Και πάμε στην περίοδο 1984-85, όπου η ερμηνεύτρια εμφανίζεται για τελευταία φορά σε νυχτερινό κέντρο (τα λεγόμενα «μπουζούκια») και συγκεκριμένα στο «ΣΤΟΡΚ». Μαζί της είναι ο Γιάννης Πάριος και ο Τώνης Μαρούδας (στο «κύκνειο άσμα» του επί σκηνής…), ενώ μπουζούκι παίζει ο Χρήστος Νικολόπουλος.

Έτσι λοιπόν, ο συνθέτης θα είναι ο βασικός δημιουργός του νέου δίσκου της Αλεξίου «Εμφύλιος έρωτας», που θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο του 1984. Θα της δώσει οκτώ τραγούδια, τα μισά εκ των οποίων θ’ «απογειώσουν» το άλμπουμ σε πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων: «Τώρα κι εγώ θα ζήσω», «Μία είναι η ουσία», «Βήμα-βήμα» και «Η διαθήκη»…

«Διαβολάκι», Λεωφόρος και «Η νύχτα θέλει έρωτα»…

Παράλληλα με την αποχώρησή της από τα «μπουζούκια» και την απόφασή της να εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές, η Χάρις Αλεξίου θα επιχειρήσει ν’ απομακρυνθεί λιγάκι από τραγούδια του στυλ «χορέψτε γιατί χανόμαστε». Τον Απρίλιο του 1986 θα τραγουδήσει Θάνο Μικρούτσικο και «Η αγάπη είναι ζάλη» με τεράστια επιτυχία, ενώ το 1987 θα εμφανιστεί στον «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι κι ένα μέρος του ρεπερτορίου που έλεγε εκεί, θα ηχογραφηθεί σε δίσκο με τίτλο «Η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια»…

Όμως, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από όλα αυτά, θα επιστρέψει για λίγο στο λαϊκό παρελθόν της και ο Χρήστος Νικολόπουλος θα είναι ο μοναδικός «υπεύθυνος» για τούτο το «λοξοδρόμισμα». Αρχικώς, τον Δεκέμβριο του 1986 θα της δώσει «Το διαβολάκι» στο πλαίσιο του άλμπουμ «Τραγούδια για τους φίλους μου», στο οποίο συμμετέχουν έντεκα πρωτοκλασάτοι ερμηνευτές (Πάριος, Νταλάρας, Γαλάνη, Διονυσίου, Μητσιάς κ.α.) που ηχογραφούν ισάριθμα τραγούδια σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη, συν ένα που λέει ο ίδιος ο συνθέτης -για πρώτη φορά στο βινύλιο.

Εν συνεχεία, τον Σεπτέμβριο του 1987 ο Νικολόπουλος θα γιορτάσει τα 20 χρόνια πορείας του ως δημιουργός με μια συναυλία στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τη συμμετοχή πολλών δημοφιλών τραγουδιστών.

Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει η Χάρις Αλεξίου, η οποία εκτός από τις ως τότε προσωπικές επιτυχίες της με τον συνθέτη, θα ερμηνεύσει σε μορφή ποτ-πουρί μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα μια σειρά από σπουδαία τραγούδια που είχε γράψει ο Νικολόπουλος για τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Ένα μέρος της συναυλίας θα κυκλοφορήσει σε δίσκο προς τα τέλη του 1987…

Το Μάιο του 1988, ο Νικολόπουλος θα ετοιμάσει για πρώτη -και τελευταία μέχρι σήμερα- φορά ένα ολόκληρο άλμπουμ για τη Χαρούλα, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο τίτλος του θα είναι «Η νύχτα θέλει έρωτα» και η επιτυχία του θα είναι μεγάλη, καθώς θα πλησιάσει τα όρια του πλατινένιου. Πέραν του ομότιτλου, μέσα από αυτό θα «βγούνε» πολύ γνωστές στιγμές όπως «Δεν υπάρχουνε λόγια», «Πιασ’ τα ζάρια», «Αγάπησέ με», «Όλα μου τα καράβια», «Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε» κ.α.

Είναι η τελευταία «καθαρά» λαϊκή δουλειά της Αλεξίου, καθώς από εκεί και πέρα θα στραφεί σε πιο «εσωστρεφή» είδη τραγουδιών. Θα συνεργαστεί ξανά με τον Θάνο Μικρούτσικο, αργότερα με τον Νίκο Αντύπα, θ’ αρχίσει να ηχογραφεί δικά της κομμάτια και γενικότερα θ’ απομακρυνθεί για κάποια χρόνια από τα λαϊκά…

«Επανασύνδεση» και…Τσιτσάνης

Η ερμηνεύτρια θα ξανατραγουδήσει Νικολόπουλο το 1999, όταν θα συμπεριλάβει «Το αγριολούλουδο» σ’ ένα άλμπουμ που κάνει με επανεκτελέσεις αγαπημένων τραγουδιών της με τίτλο «Ψίθυροι». Και το 2000, εκείνος θα της δώσει το πρώτο καινούργιο κομμάτι της συνεργασίας τους μετά από 12 χρόνια. Είναι το πολύ γνωστό «Δυο φορές γυναίκα» σε στίχους Θεόδωρου Ποάλα, το οποίο υπάρχει στο πολυσυλλεκτικό CD -πια- της Αλεξίου «Παράξενο φως» που «εγκαινιάζει» την εταιρεία παραγωγής της, την «Εστία»…

Την επόμενη χρονιά (2001), ο Χρήστος Νικολόπουλος θα μελοποιήσει ανέκδοτους στίχους του μέγιστου Βασίλη Τσιτσάνη και θα τους παρουσιάσει στο άλμπουμ «Η συνάντηση» με εκλεκτούς ερμηνευτές. Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά «Αχ τι θα γίνω» και μετά από πολλά χρόνια μας θυμίζει «κάτι» από τη «λαϊκή Χαρούλα» που αγαπήσαμε. Προσωπικά, όταν άκουσα το τραγούδι πίστεψα ότι είχε ηχογραφηθεί αρκετά πιο παλιά και παρουσιάστηκε τότε…

Η τελευταία… “τρίπλα”

Πέρασαν δέκα και πλέον χρόνια μέχρι την επόμενη δισκογραφική επαφή του συνθέτη με την ερμηνεύτρια. Φτάσαμε λοιπόν στο 2012, όταν η Αλεξίου κυκλοφορεί τη νέα δουλειά της πάνω σε ανέκδοτους στίχους του Μανώλη Ρασούλη με τίτλο «Η τρίπλα», με τη συμμετοχή αρκετών δημιουργών. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Νικολόπουλος, ο οποίος υπογράφει συνθετικά τρία τραγούδια.

Αυτή ήτανε και η τελευταία φορά μέχρι τώρα που οι δυο τους συναντήθηκαν στη δισκογραφία. Ίσως όμως το βιβλίο των μεγάλων επιτυχιών τους να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα και να δούμε να γράφονται κι άλλες σελίδες του στο μέλλον. Ποιος ξέρει;

Η…σούμα

Συνολικά ως σήμερα, η Χάρις Αλεξίου ηχογράφησε 41 τραγούδια σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, τα δύο εκ των οποίων σε δεύτερη εκτέλεση. Αυτά κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

1976: Στίχοι Πυθαγόρα: «Τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου», «Και σε μένα κρίμα», «Μάνα γλυκιά».

1977: Στίχοι Λ. Παπαδόπουλου: «Χρόνια χελιδόνια», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές».

1982: «Αν πεθάνει μια αγάπη» (Μ. Ρασούλη), «Ζήλια μου» (Μ. Ρασούλη), «Με τσάκισες με ράγισες» (Μ. Φακίνου), «Γιατί είσαι άνθρωπος απλός» (Μ. Ελευθερίου), «Τώρα ξέρω» (Κ. Κινδύνη), «Τρέχεις πολύ» (Μ. Φακίνου), «Με ποια τραγούδια» (Μ. Ελευθερίου).

1983: «Καλύτερα παράφωνος» (Λ. Χαψιάδη), «Με ιπτάμενο δίσκο» (Μ. Ρασούλη).

1984: «Τώρα κι εγώ θα ζήσω» (Γ. Πάριου), «Μία είναι η ουσία» (Λ. Χαψιάδη), «Βήμα-βήμα» (Χρ. Μπαλαμπανίδη), «Η διαθήκη» (Μ. Ελευθερίου), «Το αδιέξοδο» (Λ. Χαψιάδη), «Μη με ρωτήσεις» (Χρ. Μπαλαμπανίδη), «Και μας έλεγε το κύμα» (Πυθαγόρα), «Να ‘μουν το κόκκινο» (Γ. Πάριου).

1986: «Το διαβολάκι» (Λ. Χαψιάδη).

1988: Στίχοι Λ. Παπαδόπουλου: «Δεν υπάρχουνε λόγια», «Πιασ’ τα ζάρια», «Αγάπησέ με», «Όλα μου τα καράβια», «Έσπειρες θύελλες», «Τίποτα δεν άφησες», «Η νύχτα θέλει έρωτα», «Είμαι τρελή τα είπαμε», «Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε», «Η τσιγγάνα η μάγισσα», «Δε ρώτησες αν ζω ή αν πεθαίνω», «Το τραγούδι της καρδιάς».

1999: «Το αγριολούλουδο» (Πυθαγόρα).

2000: «Δυο φορές γυναίκα» (Θ. Ποάλα).

2001: «Αχ τι θα γίνω» (Β. Τσιτσάνη).

2012: Στίχοι Μ. Ρασούλη: «Γι’ αυτό σ’ αγαπώ» (ντουέτο με τη Ναταλί Ρασούλη), «Η πρώτη αγάπη», «Του έρωτα και του θανάτου».

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…