Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
| Γιάννης Καλατζής: Από το “Λεβεντόπαιδο” στον… “Εξορκιστή” |
Η προσπάθεια της MINOS να «κοντράρει» τη σχεδόν απόλυτη κυρίαρχο στη δισκογραφία Columbia, είχε αρχίσει ν’ αποδίδει καρπούς προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Ο Μάκης Μάτσας έκρινε ότι έπρεπε να επενδύσει σε νέους δημιουργούς κι ερμηνευτές κι έτσι, κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να κερδίσει ένα μεγάλο μέρος από την «πίτα» της εν λόγω βιομηχανίας.
Ο Γιάννης Καλατζής, ήταν ένα από τα βασικά «όπλα» του διευθυντή της εταιρείας σε τούτη την «επιχείρηση». Ξεκινώντας με τον Γιώργο Μητσάκη κι εν συνεχεία με τον Θόδωρο Δερβενιώτη, κατάφερε σε πρώτη φάση να δημιουργήσει αίσθηση στον χώρο με την ιδιόμορφη φωνή του. Ωστόσο, η συνεργασία του με τον Μάνο Λοΐζο και κατόπιν με τον Γιώργο Κατσαρό τον «απογείωσε» και από «αντίγραφο του Κόκοτα», μέσα σε ελάχιστο διάστημα έφτασε να γίνει δημοφιλέστατος και από τα πρώτα «ονόματα» στο τραγούδι.
Αυτή η επιτυχία του στη δισκογραφία και στα νυχτερινά κέντρα, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους κινηματογραφικούς παραγωγούς της εποχής. Έτσι, ξεκίνησε μια σειρά εμφανίσεών του σε ελληνικές ταινίες, παρουσιάζοντας ορισμένες από τις μεγαλύτερες -και διαχρονικές όπως αποδείχτηκε- επιτυχίες του.
Θα κάνουμε λοιπόν μια «στάση» στον Γιάννη Καλατζή της μεγάλης οθόνης, θυμούμενοι όλα τα τραγούδια που ερμήνευσε στο σινεμά και μιαν όμορφη κι αξέχαστη εποχή, η οποία άφησε πίσω της «διαμάντια» σε όλους τους τομείς…
Μητσάκης και… «Ψυχραιμία Ναπολέων»
Τα πρώτα γνωστά τραγούδια που ηχογράφησε ο ερμηνευτής, ήτανε το «Αν ζούσαν οι αρχαίοι» (Πού ‘σαι καημένε Περικλή)» του Γιώργου Μητσάκη και «Τα χρυσά κλειδιά» των Θόδωρου Δερβενιώτη – Κώστα Βίρβου. Με τον Μητσάκη έμελλε να κάνει το κινηματογραφικό ντεμπούτο του το 1968, στο φιλμ «Ψυχραιμία Ναπολέων» με πρωταγωνιστές τους Νίκο Σταυρίδη και Μίμη Φωτόπουλο.
Εκεί λοιπόν, ακούγεται στα «Δάκρυ-δάκρυ Μανωλάκη (Ποτηράκι-ποτηράκι)» και «Μια θέση και για μένα», το οποίο κυκλοφόρησε μόνο στις 45 στροφές και δεν περιλήφθηκε ποτέ ούτε σε δίσκο 33 στροφών, ούτε σε CD. Γενικότερα, ο Μητσάκης εκείνη την περίοδο (αλλά και αργότερα) ήταν ο «μέντορας» πολλών μετέπειτα μεγάλων και σπουδαίων ερμηνευτών, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Πάριος κ.α.
«Λεβεντόπαιδο» και «Ωνάσης»
Η κυκλοφορία του άλμπουμ «Ο σταθμός» των Μάνου Λοΐζου-Λευτέρη Παπαδόπουλου τον Δεκέμβριο του 1968, έδωσε την ευκαιρία στον Γιάννη Καλατζή να γίνει πασίγνωστος από τη μια μέρα στην άλλη. Τραγούδια όπως «Δελφίνι-δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι» κ.α. πρωταγωνιστούσαν νυχθημερόν στα ραδιόφωνα και στα πικάπ της εποχής κι έτσι, ο ερμηνευτής έφτασε στην κορυφή της δημοτικότητας και της αγάπης του κοινού.
Το 1969 λοιπόν, ο Λοΐζος έγραψε τη μουσική και τα τραγούδια (σε στίχους Παπαδόπουλου) της ταινίας «Το λεβεντόπαιδο» με πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Έλενα Ναθαναήλ, Νόρα Βαλσάμη κ.α. Εκεί, ο Παπαμιχαήλ τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση κάποια κομμάτια που αργότερα με τη φωνή του Γιάννη Καλατζή θα γίνονταν μεγάλες επιτυχίες («Τζαμάικα», «Σ’ αγαπώ-σ’ αγαπώ» με διαφορετικούς στίχους). Ωστόσο, στο φιλμ εμφανίστηκε και ο ίδιος ο τραγουδιστής, ερμηνεύοντας το ομότιτλο κομμάτι που γράφτηκε ειδικά γι’ αυτό κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Σημειωτέον ότι η ηχογράφηση που έγινε για τη μεγάλη οθόνη, δεν εκδόθηκε ούτε στις 45 ή 33 στροφές, αλλά ούτε και σε ψηφιακή μορφή…
Την ίδια χρονιά (1969), ο Καλατζής συμμετείχε τραγουδώντας στην ταινία «Ένας άφραγκος Ωνάσης» με πρωταγωνιστές τον Κώστα Βουτσά, τη Μέμα Σταθοπούλου και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Το ζήτημα είναι ότι το τραγούδι που ακούγεται να λέει, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε δίσκο. Επειδή τυχαίνει να έχω το σύνολο της δισκογραφίας του ερμηνευτή, δεν το βρήκα πουθενά. Λέγεται «Απίθανη αγάπη μου» και είναι σε μουσική Γιώργου Κατσαρού (ο οποίος επένδυσε σχετικώς το φιλμ) και στίχους -λογικά- Πυθαγόρα…
Η δεκαετία του ‘70
Με την είσοδο του 1970, ο Γιάννης Καλατζής είναι πλέον ένα από τα πιο δυνατά «χαρτιά» στο βινύλιο, αλλά και επί πίστας. Φυσικό κι επόμενο ήταν λοιπόν, να έχει πολλές προτάσεις για εμφανίσεις στη μεγάλη οθόνη, τραγουδώντας τις μεγάλες επιτυχίες του.
Έτσι, το 1970 τον βλέπουμε και τον ακούμε στην ταινία «Ο Σταύρος είναι πονηρός» (παραλλαγμένος στίχος από την «Κυρα-Γιώργαινα» που είχε γίνει τεράστιο σουξέ) να ερμηνεύει δύο σπουδαία τραγούδια των Λοΐζου-Παπαδόπουλου: «Δελφίνι-δελφινάκι» και «Η γοργόνα», τα οποία είχαν κυκλοφορήσει τα προηγούμενα χρόνια και ήταν εξαιρετικά δημοφιλή. Στο φιλμ πρωταγωνιστούσε ο Σταύρος Παράβας.
Μέσα στη χρονιά, εμφανίζεται και στον «Τρελό της πλατείας Αγάμων», όπου πρωταγωνιστούσαν οι Γιάννης Γκιωνάκης, Μέμα Σταθοπούλου, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος κ.α. Εκεί, τραγουδά την πασίγνωστη «Κυρα-Γιώργαινα» των Κατσαρού-Πυθαγόρα, μια από τις πιο γνωστές και διαχρονικές επιτυχίες της καριέρας του.
Και πάμε στο 1971, όπου έχουμε τις περισσότερες από κάθε άλλη φορά εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη. Και όχι μόνο σε κωμωδίες όπως μέχρι τότε, αλλά και σε «αισθησιακές» ταινίες, οι οποίες τότε άρχισαν σιγά-σιγά να κάνουν πιο έντονη την εμφάνισή τους στην Ελλάδα…
Ξεκινάμε από το φιλμ «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει» με τον Κώστα Χατζηχρήστο και το Μίμη Φωτόπουλο, όπου ο Καλατζής τραγουδά το «Η αγάπη μας χωρίζει» των Κατσαρού-Πυθαγόρα, που είχε ηχογραφηθεί το 1969.
Η άλλη μεγάλη επιτυχία του με το «δίδυμο», ήτανε βεβαίως «Ο επιπόλαιος». Συνεπώς, δεν θα μπορούσε να μην ακουστεί και στο σινεμά, οπότε ο τραγουδιστής εμφανίστηκε να το ερμηνεύει στην ταινία «Οι τέσσερις άσοι» με πρωταγωνιστές το Νίκο Σταυρίδη και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
Προς το τέλος της χρονιάς, ο Γιάννης Καλατζής συνδέει το όνομά του και με τις πρώτες «οργανωμένες» απόπειρες δημιουργίας «αισθησιακών» φιλμ στη χώρα μας. Κατ’ αρχήν, τον βλέπουμε και τον ακούμε στην «Πρόκληση» του Όμηρου Ευστρατιάδη να τραγουδά το «Κόκκινο γλυκό μου στόμα» των Λοΐζου-Παπαδόπουλου από τις «Θαλασσογραφίες». Μεταξύ άλλων πρωταγωνιστούσαν η Άννα Φόνσου, η Έλενα Ναθαναήλ κ.α.
Στο ίδιο «κλίμα» εντάσσεται και η ταινία «Η ιδιωτική μου ζωή» με τη Φόνσου και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Τη μουσική και τα τραγούδια υπογράφει πάλι ο Μάνος Λοΐζος κι εκεί ο Καλατζής εμφανίζεται να ερμηνεύει το πασίγνωστο «Παραμυθάκι μου», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου (ανέκδοτη σε δίσκο η ηχογράφηση του τραγουδιού για το φιλμ). Αυτή θα είναι και η τελευταία του παρουσία στη μεγάλη οθόνη, καθώς η τηλεόραση έχει μπει ως σίφουνας στη ζωή του Έλληνα και σιγά-σιγά το σινεμά θα οδηγηθεί σε «άτακτη οπισθοχώρηση» κι εν τέλει σε μαρασμό…
Και στον… «Εξορκιστή»!
Ωστόσο, η φωνή του Γιάννη Καλατζή δεν έμεινε μόνο στις μπομπίνες των εγχώριων κινηματογραφικών παραγωγών. Η…χάρη της έφτασε στα πέρατα του κόσμου μέσα από τον «Εξορκιστή», το πιο γνωστό κι επιτυχημένο θρίλερ όλων των εποχών που γυρίστηκε το 1973. Στην ταινία, η μητέρα του πρωταγωνιστή είναι Ελληνίδα και σε κάποια σκηνή, τη βλέπουμε ν’ ακούει έναν ομογενειακό σταθμό που παίζει ελληνικά τραγούδια. Το ένα είναι το «Ιστορία μου» με τη Ρίτα Σακελλαρίου και το άλλο, το «Παραμυθάκι μου» με τον Καλατζή.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ανέφερε ότι εκείνος κι ο Λοΐζος πήραν πάρα πολλά χρήματα από τους παραγωγούς του «Εξορκιστή», γι’ αυτό το τραγούδι που γράφτηκε «για πλάκα» και μέσα σε λίγη ώρα, επειδή ο συνθέτης δεν είχε λεφτά να πληρώσει το νοίκι του…
—————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…