Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
Στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, υπάρχουν ουκ ολίγοι «αστικοί μύθοι», αλλά και ταύτιση ερμηνευτών με συγκεκριμένους δημιουργούς. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, είναι αυτό του Γιάννη Καλατζή και του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής, έχει συνδεθεί στη συνείδηση του κοινού με το Μάνο Λοΐζο και το Γιώργο Κατσαρό, οι οποίοι υπέγραψαν τις περισσότερες μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες του. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι στη συνεργασία του με τον Κουγιουμτζή, έχει ηχογραφήσει…παρά ένα τον ίδιο αριθμό τραγουδιών με την αντίστοιχη που είχε με το Λοΐζο; Κι όμως, οι περισσότεροι τον ταυτίζουν με τον αξέχαστο Μάνο…
Από την άλλη, όταν σκεφτόμαστε το όνομα του αείμνηστου Σταύρου, το μυαλό μας πηγαίνει αμέσως στο Γιώργο Νταλάρα. Η ταύτιση των δυο τους, είναι σχεδόν απόλυτη. Κι όμως, αρκετά από τα τραγούδια του Κουγιουμτζή γίνανε μεγάλες επιτυχίες και με τη φωνή του Καλατζή…
Να λοιπόν ένα «ερέθισμα» για ν’ ασχοληθούμε με την πλήρη καταγραφή της συνεργασίας των δύο Θεσσαλονικέων. Γιατί, κάποιες φορές χρειάζεται να μπαίνουν στη θέση τους ορισμένα πράγματα και να καταρρίπτονται κάποιοι «μύθοι»…
Το ξεκίνημα
Το 1970, ο Γιάννης Καλατζής είναι ήδη ένα καταξιωμένος κι αγαπητός ερμηνευτής, με μεγάλα «σουξέ» στο ενεργητικό του: «Τα χρυσά κλειδιά» των Δερβενιώτη-Βίρβου, «Πού ‘σαι καημένε Περικλή» του Μητσάκη, «Δελφίνι-δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι», «Το λεβεντόπαιδο», «Η γοργόνα» (όλα των Λοΐζου-Παπαδόπουλου), «Ο επιπόλαιος», «Κυρά-Γιώργαινα» των Κατσαρού-Πυθαγόρα κ.α.
Την ίδια χρονιά, ο Σταύρος Κουγιουμτζής έχει αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός, μέσα από τα πρώτα τραγούδια που έχει δώσει στο Γιώργο Νταλάρα και κυρίως με το «Να ‘τανε το ‘21», που αναμφισβήτητα είναι η επιτυχία του ’70.
Η εταιρεία του προτείνει να συνεργαστεί και με τον Καλατζή, οπότε προκύπτουν τα πρώτα δύο δισκάκια 45 στροφών με τέσσερα κομμάτια, όλα σε στίχους της Σώτιας Τσώτου.
Το πρώτο από αυτά, περιέχει και την πρώτη μεγάλη κοινή επιτυχία τους. Είναι το «Αν βαρέθηκες κυρία», που ακούστηκε πολύ εκείνη την εποχή και είναι γνωστό μέχρι τις μέρες μας. Στις δεύτερες φωνές, ακούγεται η Πίτσα Παπαδοπούλου.
Το «Ξενάκι» και ο Βάρναλης
Το 1971, ο Σταύρος Κουγιουμτζής ετοιμάζει το δεύτερο «μεγάλο» δίσκο του, αυτή τη φορά με δύο ερμηνευτές. Ο ένας είναι ο Γιώργος Νταλάρας και ο άλλος ο Γιάννης Καλατζής. Αμφότεροι, θα «μοιραστούν» αρκετούς κύκλους τραγουδιών για ένα χρονικό διάστημα…
Τίτλος του άλμπουμ «Όταν ανθίζουν πασχαλιές» και ο Καλατζής κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθω». Ένα όμορφο και διαχρονικό τραγούδι, το οποίο στις μέρες μας επανέφερε στο προσκήνιο η Ελένη Βιτάλη. Από εκεί και πέρα, ακούστηκε πολύ και το «Ήθελα να ‘μουνα πουλί»…
Ωστόσο, στον ίδιο δίσκο ο Κουγιουμτζής επιχειρεί για πρώτη φορά να μελοποιήσει ποίηση και συγκεκριμένα Κώστα Βάρναλη. Έτσι, «ντύνει» μουσικά το «Γεια χαρά καλή», το οποίο με τη φωνή του Θεσσαλονικιού ερμηνευτή γίνεται γνωστό στο πανελλήνιο…
Προς το τέλος της χρονιάς, ο συνθέτης θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με το Λευτέρη Παπαδόπουλο, ο οποίος θα υπογράψει δυο τραγούδια για το Γιάννη Καλατζή. Είναι τα «Με τους καημούς δε βρίσκεις άκρη» και «Στη γειτονιά σου», τα οποία όμως δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα, ασχέτως αν αμφότερα είναι πολύ όμορφα…
Λίγο πριν «κλείσει» το ’71, θα προκύψει και το «Ήσουν ωραία» σε στίχους του δημιουργού, που θα γίνει αρκετά γνωστό…
Όλα τα παραπάνω, θα περιληφθούν στο τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του Γιάννη Καλατζή, που θα κυκλοφορήσει στα τέλη του έτους χωρίς τίτλο, αλλά στην πορεία θα ονομαστεί «Παραμυθάκι μου», ώστε να ξεχωρίζει από τα προηγούμενα (και τα επόμενα…).
Οι τελευταίες συνεργασίες
Βρισκόμαστε πια στο 1972, όταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής θα δώσει άλλα δύο τραγούδια στον ερμηνευτή, για ένα 45άρι. Πρόκειται για τα «Πιάστε κορίτσια το χορό» και «Ρεμπέτικα τραγούδια» (στίχοι Τσώτου σ’ αυτό), εκ των οποίων ακούστηκε πιο πολύ το δεύτερο…
Την επόμενη χρονιά, ο συνθέτης θα γράψει τα «Της ζωής η μελισσοφωλιά»(στίχοι Σώτιας Τσώτου) και «Να ‘σουνα μπαξές στη Νάξο» (στίχοι Άκου Δασκαλόπουλου -στο δίσκο υπογράφει με το ψευδώνυμο Μιχάλης Κορφιάτης). Αυτά δεν κυκλοφόρησαν στις 45 στροφές, αλλά στο πέμπτο προσωπικό άλμπουμ του Καλατζή, με τίτλο «Ένα ταξίδι»…
Η συνεργασία των δυο τους στο βινύλιο, θα ολοκληρωθεί στα τέλη του 1976. Η πτωτική πορεία για τον ερμηνευτή έχει ήδη ξεκινήσει, όμως θ’ ανακοπεί για λίγο με το δίσκο «Μη περιμένεις», που κυκλοφορεί τότε. Πέραν των καθαρά «εμπορικών» τραγουδιών που γράφει για κείνον ο Νίκος Καρβέλας σε στίχους Βαρβάρας Τσιμπούλη, υπάρχουνε δημιουργίες σημαντικότατων συνθετών που είχανε παρελθόν με τον Καλατζή, όπως ο Λοΐζος, ο Σπανός, αλλά και ο Κουγιουμτζής.
Ο τελευταίος, δίνει το παρών με τρία πολύ ωραία κομμάτια σε στίχους Μάνου Ελευθερίου: «Τα γράμματα για σένα», «Δεν κοιτάς που ξενυχτάω» και «Έχει καρφιά η υπομονή». Δυστυχώς όμως, δεν είχαν ιδιαίτερη απήχηση στο κοινό…
Κάπου εκεί λοιπόν, τελείωσε η δισκογραφική επαφή του Σταύρου Κουγιουμτζή με το Γιάννη Καλατζή, αφήνοντας πίσω της 18 όμορφα τραγούδια. Βεβαίως, μέσα από αυτή προέκυψε και μια πολύ ζεστή ανθρώπινη σχέση μεταξύ των δύο οικογενειών…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…