Γράφει η Χρύσα Λύκου
Λίγο πριν το 2014 μας αφήσει χρόνους, η βελόνα κάποιου παλιού ραδιόφωνου συντονίζει ολόκληρο τον πλανήτη στην ίδια συχνότητα. Εκατομμύρια λαμπιόνια ανάβουν, καθώς η μυρωδιά από ζαχαρωτά βουτηγμένα σε μέλι και καρύδα, μοιάζει με κρούστα πάνω απ’ τη γη, κάνοντας τους άλλους πλανήτες να σκάνε απ’ τη ζήλια τους! Γράμματα φεύγουν για τη μακρινή Καισαρεία, εκεί που εργάζονται ξωτικά με μυτερά καπέλα και πονηρά χαμόγελα, εκεί που το αφεντικό τραβά κορδέλες και «λαδώνει» ταράνδους, εκεί που τα γράμματα κρύβουν ψυχές και ελπίδες.
Εμείς και ο Άγιος Βασίλης! Ίσως η πιο ειλικρινής σχέση που είχαμε ποτέ. Ένα γράμμα εξομολόγησης που, ακόμα και αν δεν έλεγες όλες τις αλήθειες, τουλάχιστον δεν έλεγες ξεδιάντροπα ψέματα. Ένα γράμμα όπου πάντα θυμόσουν να ζητήσεις δώρο για τον αδελφό που λίγο πριν σου είχε ανοίξει τη μύτη και εσύ έκλαψες μέχρι να γελάσεις ξανά. Όταν ο Άγιος Βασίλης χάθηκε, φρόντισαν όλοι οι καλοθελητές να μας τον φέρουν πίσω. Έτσι λοιπόν ο κόκκινος φουσκωτός τύπος, συχνάζει στο Σύνταγμα, καβαλάει πόνι, πίνει με στυλ γνωστό αναψυκτικό και δείχνει σέξι σε μηνιαία περιοδικά. Και αν ο Άγιος Βασίλης αρνείται να μας αποχωριστεί, τότε εμείς γιατί σταματήσαμε να του στέλνουμε γράμματα; Τι άλλαξε από τότε και οι μικρές αλήθειες έγιναν μεγάλα ψέματα; Ποιος, στ’ αλήθεια, φοβάται τον Άγιο Βασίλη;
Σε μια χώρα που μοιάζει με το «Norman Atlantic», καίγοντας τους πολίτες της από κάτω και ρίχνοντας τους με δύναμη νερό από πάνω, χωρίς παρ’ όλα αυτά να σβήνουν οι φλόγες, ξεχάσαμε να ζητήσουμε το δώρο για τον αδελφό, τον συνάνθρωπο μας. Ξεχάσαμε να μοιραζόμαστε αυτά που μας περισσεύουν, κλείνοντας τα σε μπαούλα μήπως και τα χρειαστούμε αργότερα, τότε που ίσως να έχουν μουχλιάσει, τότε που κι εμείς ακόμα δεν θα τα θέλουμε πια… Ξεχάσαμε να απλώνουμε το χέρι για να ζεστάνουμε μια καρδιά, να πιάνουμε δυο ώμους και να υποσχόμαστε ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Μετατρέψαμε τα δώρα σε χρωματιστά χαρτονομίσματα και τη ζωή μας σε ασπρόμαυρες στιγμές…
Γίναμε μηχανές, καλά κουρδισμένες, κρυσταλλώνοντας συναισθήματα που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Άνθρωποι κοιμούνται κάτω απ’ τα θλιβερά στολισμένα δέντρα της Αθήνας, που βγαίνει γυμνή στην ανάπτυξη και στις αγορές ψάχνοντας κάποιον να σκεπάσει την ντροπή της. Συνηθίσαμε τον πόνο, τα παιδιά στα φανάρια, τις κακοποιημένες πόρνες. Συνηθίσαμε να συγκρίνουμε τη ζωή μας με κάποια χειρότερη για να ανακουφίζουμε τη θλίψη μας. Συνηθίσαμε να κλείνουμε τα μάτια ανοίγοντας τις τηλεοράσεις.
Ο Άγιος Βασίλης είναι εδώ και έρχεται πάντα τα μεσάνυχτα. Κάθεται δίπλα σου, ενώ εσύ μεθάς γουλιά-γουλιά καθισμένος σ’ ένα παράθυρο και με την ανάσα σου θολώνεις το τζάμι. Κρατάει το γράμμα που είχες γράψει χρόνια πριν με άθλια γράμματα και δακρύζει γιατί δεν μπόρεσε να μείνει ζωντανός στην καρδιά σου, γιατί δεν κατάφερε να σε πείσει ότι η ζωή είναι άξια να τη ζεις μόνο όταν αγαπάς. Όταν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα φορές θα σου φέρει στον νου σκηνές που λησμόνησες δημιουργώντας τις πλαστές ανάγκες σου. Βλέπεις ανθρώπους στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί και μετανάστες στον βυθό της θάλασσας. Βλέπεις έναν πατέρα που παρακαλάει για τα φάρμακα του παιδιού του και μια γυναίκα που κλαίει στην άκρη του δρόμου. Βλέπεις ανθρώπους που κοίταξες αλλά ποτέ δεν κοντοστάθηκες να δεις.
Εκείνος πρέπει να φύγει, χωρίς να έχει τίποτα να σου αφήσει πια, μιας και ο σάκος του είναι μικρός για τα μεγάλα που φαντάστηκες και μεγάλος γι’ αυτά που δεν αντέχεις. Και ενώ ετοιμάζεται να σφηνώσει στην καμινάδα απ’ όπου και εμφανίστηκε, σου θυμίζει ότι ο χρόνος περνά και ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πότε μπορείς να επανορθώσεις, μέχρι πότε μπορείς να προσποιείσαι ότι αδιαφορείς.
Όταν το πρωί ξυπνήσεις, σ’ ένα κλαδί του δέντρου σου θα δεις έναν φάκελο για σένα απ’ τον Άγιο Βασίλη. Ένας φάκελος που το περιεχόμενο του ζητά να διαδοθεί και σ’ έναν χρόνο από τώρα θα επιστρέψει για να πάρει απάντηση σε μια ερώτηση που θα σου χαρίσει τη λύτρωση. Μια απάντηση, στην ερώτηση: «Άραγε κοκκινίζεις ποτέ για την τόση ευτυχία σου;»…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…