Γράφει η Ζωή Νικολάου

“…ακόμα και τον πόλεμο τον αντιλαμβάνονται σαν λαϊκή γιορτή”
Βασίλης Ραφαηλίδης

Είναι θλιβερό να πεθαίνει ένας άνθρωπος γιατί επέλεξε να κάνει απεργία πείνας. Είναι επίσης θλιβερό να μας ενδιαφέρει το σε ποια κοινωνική ή πολιτική ομάδα ανήκει. Είναι θλιβερό να υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη διαδηλώνουν και δίνουν μάχες σώμα με σώμα, παλεύοντας ν’ αλλάξει κάτι ή έστω δηλώνοντας τη θέληση ν’ αλλάξει αυτή η κοινωνία, κι εμείς να διακωμωδούμε το σθένος τους και τον αγώνα τους. Είναι θλιβερό να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αρνούνται να είναι δούλοι αντί για εργαζόμενοι και να θεωρούνται τεμπέληδες και άεργοι. Είναι θλιβερό να μας φαίνονται όλ’ αυτά γραφικά, αν σκεφτεί κανείς ότι καθετί που έχουμε αυτή τη στιγμή, ακόμα και το δικαίωμα να «ποστάρουμε», είναι αποτέλεσμα τέτοιων μαχών που έδωσαν πολλοί που βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν ή τρελάθηκαν και φούνταραν! Είναι θλιβερό μέσα σ’ αυτόν τον μεσαίωνα ν’ αναρωτιέται κανείς γιατί υπάρχουν άνθρωποι που «σπάνε» (…) και είναι ακόμα θλιβερότερο να μην γνωρίζουμε πώς να τους ξεχωρίσουμε από τους «γνωστούς-αγνώστους» που τόσο λατρεύουν τα κανάλια. Ένα συνονθύλευμα παραπληροφόρησης, ανιστόρητων απόψεων και απολιτίκ δηλώσεων. Είναι θλιβερό να μιλάμε γι’ αγάπη όταν αυτή εκφέρεται σαν αδιαφορία! Τι κοινό μπορεί να έχουν; Γιατί στην πολυσυζητημένη δήλωσή του, ο κύριος Illegal, αδιαφορεί πλήρως για το τι συμβαίνει γύρω του και όπως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλει αγάπη στον μικρόκοσμο του. Στα παγκάκια που θέλει να καθαριστούν έχει ξυλοκοπηθεί αγρίως πολύς κόσμος, έχουν στουμπώσει από το πολύ δακρυγόνο, είναι το κρεβάτι αστέγων που ενδεχομένως να ήταν και στη θέση του πριν κάποια χρόνια… Και μιας και το παγκάκι ήταν συμβολικό, υποθέτω ότι και το τσουβάλιασμα της «κρατικής», «αντιεξουσιαστικής», «χρυσαυγίτικης» βίας, κάποιο βαθυστόχαστο μυστικό κρύβει…

directions_2014_12_01

Είναι οξύμωρο να είμαστε άνθρωποι δημιουργικοί και ορεξάτοι για ελεύθερη ζωή και ταυτόχρονα τόσο στενόμυαλοι που να μην μας ενδιαφέρει αν ένας ή καλύτερα πολλοί ή καλύτερα οι περισσότεροι γύρω μας, αντιμετωπίζουν όλα αυτά που συμβαίνουν σαν ειδήσεις. Που σήμερα γράφονται και κανείς δεν μιλά γι’ αυτά μετά από λίγες μέρες. Πόσο μάλλον μετά από χρόνια… Γιατί αυτό που έμεινε από τον Βελβεντό είναι ότι τρεις ανήλικοι έκλεψαν μια τράπεζα… Δεν θα αναφερθώ στο τι έμεινε από τα γεγονότα στη Μαρφίν αλλά σίγουρα δεν έμεινε ότι καταδικάστηκαν στελέχη της! Δεν θα αναφερθώ στο τι έμεινε από τις οροθετικές ιερόδουλες αλλά σίγουρα δεν έμεινε το ότι αθωώθηκαν! Είναι όλα αλληλένδετα. Και το «δέντρο» και το «δάσος». Η ιστορία γράφεται κάθε στιγμή. Και ο καθένας είναι μέρος της. Γι αυτό δεν έχει νόημα να είμαστε έξω από αυτή, ούτε να κρίνουμε τα επιφαινόμενα. Έχουν όλα τα μέσα για να μας κάνουν να αποφασίζουμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, αλλά  το αποτέλεσμα είναι το σήμερα, και είναι καταστροφικό.

Οι άνθρωποι ακόμα αυτοκτονούν για όλα αυτά τα νόμιμα εγκλήματα που διαπράττονται και τους φτάνουν στην εξαθλίωση. Οι άνθρωποι ακόμα πεινούν και δυστυχώς πληθαίνουν. Που είναι η ομορφιά σε όλα αυτά; Τα σχολεία είναι πάρεργα όπως και καθετί που θα μπορούσε να προάγει τον κόσμο και να τον κάνει καλύτερο. Κι αυτό δε σημαίνει ούτε αριστερό, ούτε αναρχικό ούτε αντιεξουσιαστή… Αυτό σημαίνει σκεπτόμενο. Με την αμφιβολία πάντα καρφωμένη στο μέτωπο γιατί έτσι είναι φτιαγμένος. Όσο δεχόμαστε την ύπνωση, θα ξημερώνουν μέρες που θα είμαστε τόσο εφησυχασμένοι ότι όλα πάνε καλά και θα απορούμε κιόλας από πού μας ήρθε. Θα κρίνουμε χωρίς να έχουμε ίχνος συνείδησης μιας κι αυτή πηγάζει από τη γνώση. Και η γνώση πηγάζει σίγουρα από την παρατήρηση. Κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης δεν πρόκειται να «παρατηρήσει» για μας. Και είναι βέβαιο και πλέον περίτρανα αποδεδειγμένο ότι το γνωστό σύνθημα περί «TV», ισχύει στο έπακρο! Είναι αδιανόητο να ζούμε μες στην άγνοια ή μες στο φόβο… Όχι, δεν είναι οι μοναδικές επιλογές. Αλλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια, τα αυτιά και τα  μυαλά μας για να αντιληφθούμε τις υπόλοιπες, αυτές που τόσο περίτεχνα μας έπεισαν να λησμονήσουμε…

Κι όσον αφορά στο πόσο ακούγονται όλες οι απόψεις ή όχι, φυσικά και πρέπει να ακούγονται, φυσικά και πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν. Ούτως ή άλλως, αυτός είναι και ο ορισμός της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Φυσικά, όμως, εκτός από τον λόγο υπάρχει και ο αντίλογος, ο οποίος είναι επίσης θεμιτός και απαραίτητος τελικά, σε κάθε περίπτωση.

Δεν είναι το θέμα ο Ρωμανός, ο Αλέξανδρος, ο Καλτεζάς, ο Καλαμπόκας… Δεν είναι καν ο Σαμαράς, ο Παπαδήμος, ο Αλέξης, ο Χρυσοχοΐδης… Είμαστε ο βάτραχος στην κατσαρόλα με το βραστό νερό… Όλα γύρω είναι οι μπουρμπουλήθρες που μας μετατρέπουν σε γεύμα… Η καθεμιά με το δικό της τρόπο. Αν δεν βγούμε από την κατσαρόλα, απλά δεν θα σβήσει ποτέ το μάτι…

———–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here