Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Η «Αποστολή», ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Ζαχαρία Καρούνη, είναι κάτι που χρωστούσε όλα αυτά τα χρόνια στον εαυτό του. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που σε βάζει για τα καλά στον μουσικό του κόσμο, στην ταυτότητά του και σε αυτό που γενικότερα θέλει να πρεσβεύει ως ερμηνευτής και δημιουργός.
Στην προσπάθειά μας να χαρακτηρίσουμε ένα είδος και να δώσουμε έναν ορισμό, πέφτουμε πολλές φορές στην παγίδα μιας άστοχης γενίκευσης. Ναι, ο Ζαχαρίας είναι συνυφασμένος με την παράδοση, τη βυζαντινή μουσική, τους αμανέδες, τους σπουδαίους συνθέτες στους οποίους είχε και έχει την τιμή να στέκεται δίπλα τους, όμως, όπως και ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει και δίνει για μας από μόνος του τους ορισμούς, με το δίσκο αυτό «πλησιάζει πολύ στα κέντρα του». Τα κέντρα του, δηλαδή οι αναφορές του, δεν είναι σαφώς ένα αλλά πολλά. Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως εδώ, η χρήση του ρήματος «πλησιάζω», όπου δείχνει μια μετρημένη αντίληψη για το ανεξάντλητο της πηγής της δημιουργίας αλλά και των περιθωρίων που πάντα υπάρχουν ώστε να γίνει κάποιος ακόμα καλύτερος και να αγγίξει τελικά το κέντρο του.
Η διαδρομή αυτή ξεκινά με το ατμοσφαιρικό «Ζαρενάι», τον άνθρωπο της γης δηλαδή, μιας γης που αποτελεί εκκίνηση των πάντων για να έρθει αμέσως το πολύ όμορφο «Ριζικό», σε μια μουσική πανδαισία που θυμίζει όμορφα Παντελή Θαλασσινό. Η «Καρδιά της μάνας», καρδιά όλου του δίσκου κατά την άποψή μου, σε στίχους του Γιώργου Παυριανού, αποτελεί μια εξαιρετικά πετυχημένη αποτύπωση του γνωστού λαϊκού μύθου και καταφέρνει να συγκινήσει με τις εναλλαγές και τις καθοριστικές παύσεις που κάνει στην ερμηνεία του ο Ζαχαρίας, ώστε να τονιστεί η φράση «εχτύπησες παιδί μου;» Με την «Αποστολή» και το balkan προσέγγισης «Στον τόπο μας», ο δίσκος αποκτά ενδιαφέρουσα εξωστρέφεια και έντονη ρυθμικότητα, με το τελευταίο ειδικά κομμάτι να αποτυπώνεται εύκολα και να είναι σίγουρα από αυτά που μένουν στο τέλος.
Στο δίσκο συναντάμε και δύο τραγούδια-λάφυρα από την παράσταση «Φιλιώ Χαϊδεμένου», με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που εντυπωσίασε την περασμένη χρονιά. Πρόκειται για το «Τραγούδι της Φιλιώς» και το «Αποχαιρέτισμα». Αν και τα εν λόγω κομμάτια, γραμμένα για συγκεκριμένες περιστάσεις, δεν εφάπτονται εύκολα με το υπόλοιπο κλίμα του δίσκου, είναι τουλάχιστον αξιόλογο που βρήκαν στέγη και δεν χάθηκαν, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα τραγούδια που γράφονται για θέατρο. Μπαίνοντας στο δεύτερο (νοητό) μέρος του δίσκου, συναντούμε το «Ταξίδι» με τον υπέροχο στίχο του Γιάννη Καρούνη, το «Νυχτερινό» που φέρει μια μοναδική κλασσική αίσθηση με το βιολί, το λαϊκότροπο «Σιωπή», το ψαλμωδικό «Μορφέας» που χτίζεται σχεδόν αποκλειστικά πάνω στο κανονάκι και συνοδεύεται από την ωραία ερμηνεία του νεαρού Χρήστου Δημητρίου και το «Ζωή-Γυναίκα», χατζιδακικών αναφορών, που εξάλλου ο Ζαχαρίας αφιερώνει όπως γράφει στο εσωτερικό του δίσκου, στο συνθέτη που δε γνώρισε αλλά τον επηρέασε τόσο πολύ.
Άφησα για το τέλος το αγαπημένο μου. Πρόκειται για το τραγούδι «Οι φίλοι μου», σε στίχους Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου, το οποίο ουκ ολίγες φορές βρέθηκε μπροστά μου στο ραδιόφωνο και απ’ ό,τι φαίνεται άνοιξε έστω και για λίγο την πόρτα των συχνοτήτων για το ρεπερτόριο του Ζαχαρία, που δύσκολα βρίσκει χώρο στις κατά καιρούς επιλογές των παραγωγών. Αν εξαιρεθεί το «Ο άνθρωπος μπορεί» του Σπύρου Παρασκευάκου από τον προηγούμενο δίσκο, δε νομίζω πως έχει ακουστεί κάποιο άλλο ή τουλάχιστον να έχει κερδίσει μια σημαντική θέση.
Κοντολογίς, η «Αποστολή» εξετελέσθη επιτυχώς για το Ζαχαρία Καρούνη και το σύνολό του. Πέρα από κάποια τραγούδια που θα μείνουν, ας κρατήσουμε από αυτό το δίσκο την ιδιαίτερη ματιά του συνθέτη Ζαχαρία Καρούνη (αυτό αποτελεί μεγαλύτερη έκπληξη και όχι τόσο οι αναμενόμενες ερμηνευτικές αποδόσεις του), τη φρέσκια ποιητική γραφή του Γιάννη Καρούνη, την πάντα δυνατή πένα του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου και φυσικά την ενορχηστρωτική και μουσική άποψη που κατέθεσαν οι POLIS Ensemble.
[pull_quote_center]Ας μιλήσουν οι στίχοι…
Οι φίλοι μου είναι λάφυρα που κέρδισα στη μάχη
μικρά σπασμένα άχυρα μετά το θερισμό
εκεί που σκάν τα κύματα οι φίλοι μου είναι βράχοι
μπουκάλια με μηνύματα και με προορισμό
—
Οι φίλοι μου αγάλματα που σκάλισα στην πέτρα
και τα δικά μου σφάλαματα επάνω τους μετρώ
απέναντι στο θάνατο σαίτες στη φαρέτρα
οι φίλοι μου τ’αθάνατο μου δίνουνε νερό
—
Οι φίλοι τα θύματα της ανασφάλειάς μου
ενα ματσάκι αισθήματα στην πόρτα μου μπροστά
να τρέμει στο κατώφλι μου ο φόβος γειτονάς μου
να φεύγει απ’την πόλη μου ψάχνει γειτονιά…[/pull_quote_center]
* (Στίχοι : Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος)
Τα τραγούδια του CD:
- Ζαρενάι
- Το ριζικό μου
- Η καρδιά της μάνας
- Η Αποστολή
- Το τραγούδι της Φιλιώς
- Στον τόπο μας
- Το αποχαιρέτισμα
- Το ταξίδι
- Νυχτερινό
- Η σιωπή
- Οι φίλοι μου
- Ζωή-Γυναίκα
- Μορφέας
Δισκογραφική: Δίκτυο
Παραγωγή: 9/2017
Συντελεστές
Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης
Στίχοι: Γιάννης Καρούνης, Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος, Γιώργος Παυριανός
Συμμετέχει ο Χρήστος Δημητρίου στο τραγούδι «Μορφέας»
Ενορχηστρώσεις: Χρήστος Θεοδώρου, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, Polis Ensemble, Θοδωρής Κουέλης, Στέφανος Δορμπαράκης
Ηχοληψία, μίξεις, mastering: Θάνος Καλέας στο studio Κυριαζής
Τα σκίτσα του δίσκου φιλοτέχνησε ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος.
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…