Μια βόλτα στην Πλάκα γεμάτη από κουβέντες, χαμόγελα και… γαβγίσματα (ναι μάλιστα, γαβγίσματα!), που σε τίποτα δεν θύμιζε τις τυπικές συνεντεύξεις. Η γνωριμία μας με τον Αλέξανδρο Μπελλέ ήταν αδιαμφισβήτητα η ευχάριστη νότα των ημερών. Μιλήσαμε για όλα τα σημαντικά κεφάλαια της ζωής του, την μουσική του, την εταιρία του Phonograph, το παραδοσιακό τραγούδι που τόσο πολύ αγαπά και τα μελλοντικά επαγγελματικά του σχέδια. Γνωρίστε τον Αλέξανδρο Μπελλέ, μέσα από τα λόγια του.
“Με την μουσική ασχολούμαι επαγγελματικά τα τελευταία 12 χρόνια. Όταν επέστρεψα από την Αγγλία, όπου σπούδαζα βρέθηκα σε μια ακρόαση του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου. Έτσι ξεκίνησε για εμένα το «πιο επαγγελματικά». Ένιωσα ότι είναι αυτό που ονειρεύομαι πραγματικά να κάνω. Έβλεπα ότι όσο πιο πολλές ώρες αφιέρωνα σε αυτό, τόσο πιο ξεκούραστος ένιωθα. Σαν να μην δούλευα, γιατί με γέμιζε στον μέγιστο βαθμό. Οπότε νομίζω γύρω στα 25 μου αποφάσισα οριστικά ότι με αυτό θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά.
Το πτυχίο μου είναι πάνω στο Μάρκετινγκ, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας. Δυστυχώς καθημερινά σκέφτομαι ότι μπορεί να χρειαστεί να το εξασκήσω. Και λέω δυστυχώς γιατί είναι κρίμα κάτι που αγαπάς τόσο πολύ να μην μπορείς να ασχοληθείς αποκλειστικά και να ζήσεις απ αυτό. Και να πρέπει να κάνεις κάτι το οποίο ναι μεν το σπούδασες αλλά μεγαλώνοντας είδες ότι δεν θα ήθελες να ασχοληθείς 100%. Εντάξει το μάρκετινγκ είναι ένας κλάδος πολύ ανοιχτός. Μπορείς να ασχοληθείς με οποιοδήποτε προϊόν. Αλλά η λογική του να είμαι σε μία εταιρία, να δουλεύω 8ωρο, 10ωρο, 12ωρο και να ασχολούμαι καθαρά με το μάρκετινγκ ενός προϊόντος, δεν με γεμίζει στον βαθμό που με γεμίζει η μουσική.
Η εταιρία δεν δουλεύει με σκοπό το κέρδος.
Κυρίως η λογική της είναι να κερδίσει την νέα γενιά καλλιτεχνών.
Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα.
Η εποχή ευνοεί το ρίσκο. Αν μπορούμε να πούμε ότι έχει ένα καλό για την δικιά μας την γενιά, νομίζω είναι αυτό. Ουσιαστικά δεν υπάρχει λόγος να είσαι σε μια εταιρία είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα με μισθό 300 με 400 ευρώ μάξιμουμ, και να δουλεύεις σαν τον σκλάβο, ενώ δεν σε γεμίζει . Μπορείς να ρισκάρεις, να πεις κάνω αυτό που ονειρεύομαι και νομίζω ότι πάρα πολύς κόσμος αυτή την περίοδο έχει μπει σε μια τέτοια λογική. Αυτό είναι πολύ όμορφο. Λες, θα κάνω αυτό που ονειρεύομαι, θα ασχοληθώ όσο πιο πολλές ώρες μπορώ. Εφόσον είναι αυτό που αγαπώ θα το κάνω και θα το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Νομίζω ότι, στην χειρότερη περίπτωση, θα κερδίζεις τα ίδια χρήματα. Ότι ήταν να κάνεις σε άλλες δουλειές θα το κάνεις τουλάχιστον πάνω σε αυτό που αγαπάς. Και σίγουρα θα είσαι πιο ευτυχισμένος.
Με την εταιρία που ίδρυσα, την Phonograph, προσπαθώ να κάνω μικρά και σταθερά βήματα. Η εταιρία δεν δουλεύει με σκοπό το κέρδος. Κατά κύριο λόγο η λογική της είναι να κερδίσει την νέα γενιά καλλιτεχνών. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα. Περιμένουμε, βέβαια, να δούμε ποια είναι η επόμενη μέρα της δισκογραφίας, γιατί η αλήθεια είναι ότι, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της, η δισκογραφία είχε πεθάνει. Εμείς πιστεύουμε αυτό που λένε κάποιοι σοφά, σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι, δηλαδή, η κρίση είναι και ευκαιρία. Πρέπει να βγουν νέες φωνές και εμείς βοηθάμε σε αυτό, να βγουν νέοι καλλιτέχνες, νέοι συνθέτες, νέοι στιχουργοί. Είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι που, ότι έχει βγει από την εταιρία μας, έχει πάει πάρα πολύ καλά.
Νέες κυκλοφορίες δίσκων γίνονται. Η αλήθεια είναι πως δεν γίνονται πωλήσεις! Οι πωλήσεις είναι πάρα πολύ χαμηλά. Μπορεί ένας αρκετά γνωστός καλλιτέχνης ο οποίος έχει στα live του πάρα πολύ κόσμο να πουλάει 300, 400, 500 δίσκους . Όταν πριν μια πενταετία μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες έκαναν δίσκους στον πρώτο τραγουδιστή, ούτε καν ανερχόμενο, και πουλούσαν 5000. Μια κακή παραγωγή τότε, που δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα, ουσιαστικά πουλούσε 5000 κομμάτια. Σήμερα μια πολύ καλή παραγωγή πουλάει 5000 κομμάτια. Δυστυχώς είμαστε η γενιά που πληρώνει τις παραγωγές. Δηλαδή το στούντιο, τους μουσικούς, ότι σχετίζεται με το recording. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία να κάνουμε μεγάλες και καλές παραγωγές, που μπορεί να κοστίζουν από 3 -10 χιλιάδες ευρώ συνολικά και τελικά το ολοκληρωμένο προϊόν το ακούει ο ακροατής από το YouTube σε τραγική ανάλυση. Είναι άδικο για όλους μας, αλλά αυτή είναι η εποχή. Μελλοντικά ίσως και τα πνευματικά δικαιώματα αλλάξουν, μπουν δηλαδή σε μια πλατφόρμα όπως το spotify, όπου ο καλλιτέχνης θα πληρώνεται με βάση την ακρόαση, τα views.
Όταν η κριτική είναι καλοπροαίρετη είμαι με τα αφτιά ορθάνοιχτα. Στην Ελλάδα εύκολα κάνουμε κριτική και δύσκολα κάνουμε αυτοκριτική.
Είναι οι δυο πλευρές του εαυτού μου αυτές, το επιχειρηματικό και το καλλιτεχνικό κομμάτι. Νιώθω ότι μ αρέσει πολύ το «επιχειρείν» και ότι θα μπορούσα, πέρα από αυτή την εταιρία, να τρέχω και άλλα projects, γιατί πραγματικά με ιντριγκάρει το να δημιουργώ πράγματα. Όχι για το κέρδος. Αυτό που πραγματικά με ιντριγκάρει είναι το να δημιουργώ κάτι από το μηδέν και να καταφέρνω να πετύχω το στόχο μου. Δεν νομίζω ότι είναι πολύ κόντρα στο άλλο κομμάτι μου. Γιατί το αντιμετωπίζω στην λογική ότι έχω ένα προϊόν, που είναι η φωνή μου, η μουσική μου, οι στίχοι μου, η ενορχήστρωση, ένα προϊόν γενικότερο που προσπαθώ να το παρουσιάσω όσο καλύτερα και πιο σωστά μπορώ. Κάπως έτσι είναι και μια εταιρία. Και στην εταιρία έχεις τα προϊόντα και πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τα παρουσιάσεις, να τα επικοινωνήσεις, να τα πουλήσεις. Παρ όλο που δείχνουν να είναι δυο δρόμοι παράλληλοι, νομίζω ότι κάπου τέμνονται. Αυτά τα δύο μπορούν να είναι σε μια γραμμή.
Στο κομμάτι της εταιρίας είμαι περήφανος για τις 7 δουλειές που έχουμε βγάλει από νέους καλλιτέχνες, νέα παιδιά, τα οποία ξεχώρισαν. Το σημαντικό είναι ότι όταν αποφασίσαμε να βγουν αυτές οι δουλειές, οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες δεν ήταν εκεί που είναι σήμερα. Όχι ότι η εταιρία ευθύνεται για αυτό, αλλά θα πω ότι ίσως καταφέραμε να δούμε αυτή την προοπτική, το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά είχαν ένα ταλέντο. Νομίζω αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που πήραμε.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι όντως νομίζω το πιο σημαντικό σκαλοπάτι της καριέρας μου μέχρι τώρα. Συνεργαστήκαμε για πέντε χρόνια και κάναμε αρκετές συναυλίες μαζί. Ήταν ένα τεράστιο σχολείο για μένα. Την πρώτη συναυλία την κάναμε στο Βόλο. Μια συναυλία που πραγματικά δεν θα ξεχάσω ποτέ. Από εκεί που έπαιζα σε μουσικές σκηνές τα κομμάτια του και κομμάτια άλλων, όπως του Αλκίνοου για παράδειγμα, ξαφνικά βρέθηκα να τραγουδάω μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Όλα αυτά μπροστά σε χίλια άτομα. Πραγματικά, έπεσα απευθείας στα βαθιά. Πολύ μεγάλο σχολείο ο Γιάννης ο Μαρκόπουλος. Νομίζω βγήκα από όλη αυτή την συνεργασία, αν μπορώ να πω, λίγο πιο σοφός. Ελπίζω και μελλοντικά να καταφέρω να κάνω τόσο σπουδαίες συνεργασίες όσο αυτή.
Είναι οι δυο πλευρές του εαυτού μου αυτές, το επιχειρηματικό και το καλλιτεχνικό κομμάτι.
Αγαπώ τα κομμάτια που έρχονται από την Κρήτη, τα παραδοσιακά, τα ριζίτικα, αλλά και το έντεχνο ρεπερτόριο. Και τους μεγάλους μας συνθέτες κ ερμηνευτές όπως ο Μ. Θεοδωράκης, ο Θ. Μικρούτσικος, ο Α. Ιωαννίδης, ο Γ. Χαρούλης. Αυτή την περίοδο κάνω πολυφωνικό ηπειρώτικο τραγούδι. Με συγκινεί εξίσου. Για κάποιον λόγο τα παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας, όσο μεγαλώνω τα νιώθω ακόμα πιο έντονα μέσα μου. Μου ξυπνάνε αισθήματα που δεν τα περίμενα. Νιώθω ότι είναι σαν το ελληνικό χώμα…
Η ενασχόληση μου με την παραδοσιακή μουσική ξεκίνησε κάπως έτσι… Πολλές φορές, ακούγοντας διάφορα άλλα πράγματα, ένιωθα πως «τα έχω ξανακούσει…» Σαν ακροατής από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι. Κάποια στιγμή άρχισα να βρίσκω πράγματα στην παράδοση τα οποία κατάλαβα ότι με γοητεύουν. Έτσι μπήκα λίγο πιο βαθειά σε αυτό το κομμάτι. Πλέον νιώθω ότι για τα επόμενα χρόνια αυτά θα είναι τα ακούσματά μου και προς τα εκεί θα κινηθεί και η μουσική μου. Παρ όλα αυτά δεν τραγουδάω παραδοσιακά. Πρέπει πραγματικά να έχεις μια συγκεκριμένη τεχνική για να τραγουδήσεις τα παραδοσιακά μας. Και όχι μόνο τεχνική, αλλά να έχεις και τα βιώματα. Δηλαδή, αν τραγουδήσεις ένα ηπειρώτικο τραγούδι, ο Ηπειρώτης θα γελάει. Και είναι αυτονόητο αυτό. Άλλα είναι τα βιώματα που έχουμε εμείς στην πόλη, άλλα τα βιώματα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ο λόγος που έχουν γραφτεί αυτά τα τραγούδια είναι με βάση τον τρόπο ζωής τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι πραγματικά τα αγαπώ πολύ και θα ‘θελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ περισσότερο και πιο σοβαρά.
Το project που ασχολούμαι τώρα είναι αρκετά διαφορετικό. Περιέχει τα ακούσματα που έχω αυτή την περίοδο. Έχω συνδυάσει την folk rock μουσική από το εξωτερικό, που είναι τελείως διαφορετική και θα λειτουργεί σαν “πλάτη-ήχος” στο όλο σχήμα με τα παραδοσιακά στοιχεία όπως για παράδειγμα μια λύρα κρητική, από έναν τρομερά σημαντικό μουσικό που έχουμε, τον Λευτέρη Ανδριώτη, ο οποίος και θα βει μπροστά σολιστικά. Κάπως έτσι νιώθω ότι ενώνω το παραδοσιακό στοιχείο που έχω μέσα μου με τον πιο rock ήχο.
Προσπαθώ να δημιουργώ οξύμωρα σχήματα. Στην πρώτη ματιά να σου φαίνεται πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Και όμως νομίζω ότι αυτή είναι η ομορφιά στην μουσική αλλά και στην κάθε μορφή τέχνης. Για εμένα αυτό είναι τέχνη. Για να δημιουργήσεις πρέπει να μπεις στον δύσκολο δρόμο. Αν ακολουθήσεις την πεπατημένη, ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα είσαι ικανοποιημένος. Αν νιώθεις ότι αυτό δεν σε γεμίζει πως θα το επικοινωνήσεις με τον κόσμο; Το μόνο που μας απομένει είναι να το ευχαριστηθούμε. Δηλαδή να φτιάξουμε μια παράσταση για την οποία να νιώθουμε πως είμαστε περήφανοι. Ότι εκφράζει εμάς τους ίδιους, εκφράζει τους συνεργάτες μας, και έπειτα να το παρουσιάσουμε ελπίζοντας ότι όλο αυτό μπορεί να αγγίξει και κάποιον άλλο.
Προσπαθώ να δημιουργώ οξύμωρα σχήματα.
Στην πρώτη ματιά να σου φαίνεται πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί.. Για να δημιουργήσεις
πρέπει να μπεις στον δύσκολο δρόμο.
Δεν ξέρω αν λείπει κάτι από την εποχή. Νιώθω όμως ότι η δικιά μας η γενιά είναι καλύτεροι μουσικοί και καλύτεροι γενικότερα σαν παραγωγοί. Κυριολεκτικά έχει μορφωθεί, έχει κρατήσει μια παιδεία πάνω σ αυτό και έχει ίσως καλύτερη αισθητική από αυτή που μπορεί να είχαν προηγούμενες γενιές. Το κρίμα είναι ότι δεν αμείβεται γι αυτό. Ούτε οικονομικά ούτε ψυχολογικά. Τελευταία είχα μια τέτοια συζήτηση με παιδιά οι οποίοι είναι εξαιρετικοί μουσικοί, έχουν υψηλές μουσικές γνώσεις, είναι καλαίσθητες οι παραγωγές τους και δυστυχώς με πάρα πολλή δυσκολία καταφέρνουν να κάνουν δυο παραγωγές τον χρόνο και να πληρώνονται από αυτό. Είναι κρίμα. Τις προηγούμενες γενιές υπήρχαν άνθρωποι των οποίων η γνώση πάνω στην μουσική ήταν μηδαμινή. Παρ όλα αυτά στην Ελλάδα ονομάζονταν παραγωγοί. Οπότε δεν μπορώ να πω τι λείπει αλλά βλέπω ότι συγκριτικά πάντα είμαστε σε ένα καλύτερο στάδιο από την προηγούμενη γενιά και ότι η επόμενη γενιά θα είναι σε καλύτερο στάδιο από την δική μας.
Το δικό μου όνειρο είναι να καταφέρω αρχικά να ζήσω από αυτό. Ουσιαστικά θα ήθελα η δουλειά μου να ακουστεί σε όσο κόσμο γίνεται. Αν τους εκφράζει και τους αρέσει θα είναι όμορφο. Σε όσους δεν αρέσει είναι αποδεκτό. Εγώ αυτό που πραγματικά ονειρεύομαι είναι να έχω 50 άτομα κάτω από τη σκηνή και ο κόσμος αυτός να νιώθει όσα ένιωθα εγώ όταν έγραψα το κομμάτι και όταν το τραγούδησα. Δεν με νοιάζει δηλαδή η ποσότητα. Με νοιάζει έστω και αυτοί οι λίγοι να είναι εκεί και να τους αγγίζει.
Όταν η κριτική είναι καλοπροαίρετη είμαι με τα αφτιά ορθάνοιχτα. Στην Ελλάδα εύκολα κάνουμε κριτική και δύσκολα κάνουμε αυτοκριτική. Εγώ προσπαθώ να κάνω σκληρή κριτική στον εαυτό μου και βέβαια πάντα είμαι ανοιχτός στους συνεργάτες μου αλλά και στους μη συνεργάτες. Ακούω πάντοτε τα επιχειρήματα, αρκεί να μην είναι κακοπροαίρετα. Αυτό πιστεύω θα ενοχλούσε τον οποιονδήποτε.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι νομίζω το πιο σημαντικό σκαλοπάτι της καριέρας μου μέχρι τώρα.
Είναι η εποχή που έχω βάλει όλα τα σχέδια στην μέση. Να δούμε τελικά τι θα καταφέρω να κάνω. Κάνουμε πρόβες για να παρουσιάσουμε το καλοκαίρι μια παράσταση η οποία δεν θα έχει τόσο την μορφή του live. Θα περιέχει κομμάτια από την νέα δουλειά που δοκιμάζω, κάποια από τον πρώτο δίσκο, κάποιες αγαπημένες μου διασκευές συνθετών, οι οποίοι δεν είναι τόσο «παιγμένοι», αν και είναι γνωστοί. Έχω επιλέξει κομμάτια τα οποία ακούς λίγο πιο σπάνια και χαίρομαι γιατί καταφέραμε να φτιάξουμε έναν ήχο με τα παιδιά ο οποίος με αντιπροσωπεύει 100%. Μαζεύω επίσης υλικό για τον δίσκο και ελπίζω ότι μέχρι του χρόνου θα έχω καταφέρει να τον βγάλω. Ετοιμαζόμαστε επίσης για τις δύο παραστάσεις, πάμε στα Τρίκαλα την Παρασκευή , ενώ 16 και 23 Απριλίου θα είμαστε στον Σταυρό του Νότου Plus. Μετά ελπίζω να καταφέρουμε να κλείσουμε σε κάποια φεστιβάλ ανά την Ελλάδα. Είναι κάτι που πραγματικά το ονειρεύομαι.”
Με τους φίλους και συνεργάτες του Δημήτρη Μποσινάκο, Γιώτη Παρασκευαίδη, Πέτρο Βασιλειάδη και Λευτέρη Ανδριώτη να τον πλαισιώνουν μουσικά, ο Αλέξανδρος Μπελλές εύχεται, όπως μοιράστηκε μαζί μας, να καταφέρουν να γυρίσουν την Ελλάδα σε ένα van και ο κάθε τους σταθμός να σηματοδοτεί μια όμορφη μουσική ανάμνηση. Εμείς δώσαμε υπόσχεση να τα πούμε ξανά στο προσεχές live του στην Αθήνα και εσείς είστε καλεσμένοι, να γίνουμε όλοι μια συντροφιά.
————————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…