Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Μάριος Γκούβας
Δευτέρα 11.09.2017. Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά στα γνωστά λημέρια, ανάμεσα στους βράχους. «Καλό φθινόπωρο να έχουμε» λέει ο Σωκράτης Μάλαμας, πιάνει την κιθάρα του και αρχίζει η βόλτα στα βαθιά. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ούτε πολύς χρόνος για να ζεσταθεί ο κόσμος. Στις συναυλίες του Μάλαμα έρχεται από πριν έτοιμος για αυτή τη βόλτα. Το Θέατρο Βράχων έχει ασφυκτικά γεμίσει από νωρίς σε μια συναυλία sold out, αποχαιρετιστήρια του καλοκαιριού και καλωσόρισμα για τις χειμερινές μουσικές Δευτέρες του καλλιτέχνη στον Σταυρό του Νότου.
Στο επιβλητικό βραχώδες τοπίο η συναυλία αυτή έχει γίνει θεσμός κάθε φθινόπωρο. Ξέρουμε ήδη τα τραγούδια που θα ακούσουμε και τα προσμένουμε σαν να ‘ναι πάντα η πρώτη φορά. Τραγούδια γραμμένα από τους πρώτους δίσκους του ’90, αλλά και κομμάτια από τον καινούργιο του δίσκο «Κάτοπτρα», που σιγά σιγά φαίνεται να αγαπιέται από τον κόσμο, όπως «του ανέμου το φτερό» και τα «κάτοπτρα». Με τον «Μπαγάσα» του Άσιμου και τον «Μέρμηγκα» του Λοΐζου έρχονται στον νου οι χαμένοι και κερδισμένοι αγώνες και σιχτιρίζουμε τους άνωθεν σωτήρες. «Ρε μπαγάσα!» φωνάζει και η φωνή του καλύπτεται από τις φωνές όλων μας.
Όλα αυτά τα συναισθήματα πλέκονται με τις μελωδίες δεξιοτεχνών μουσικών που βάζουν τη χαρακτηριστική πινελιά τους σε κάθε κομμάτι. Νίκος Μαγνήσαλης στα τύμπανα, Γιάννης Παπατριανταφύλλου στο κοντραμπάσο, Φώτης Σιώτας στο βιολί και τη βιόλα, Κυριάκος Ταπάκης στο λαούτο και το μπουζούκι, Παντελής Στόϊκος στην τρομπέτα, Νίκος Παραουλάκης στο νέυ. Έγχορδα, πνευστά, κρουστά δημιουργούν ένα εκρηκτικό κράμα που συντροφεύει τη μεστή, με τα βαθιά γυρίσματα φωνή του Σωκράτη Μάλαμα. Ο ήχος που φτάνει στα αυτιά παγιδεύεται μέσα μας και γαληνεύουμε.
Τραγούδια ερμήνευσαν, επίσης, ο Φώτης Σιώτας και η γυναικεία παρουσία της παρέας, Λαμπρινή Καρακώστα, που τα τελευταία χρόνια συνοδεύει τον Σωκράτη Μάλαμα. Ο Σιώτας ερμήνευσε τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Σαν παιδί» και το αγαπημένο «Αερικό». Η Λαμπρινή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια εξέχουσα τραγουδίστρια που ανοίγεται μπροστά της ένας πολλά υποσχόμενος μουσικός δρόμος. Από τις ερμηνείες της ξεχωρίζει το «Να βάλω τα μεταξωτά», τα «Φύλλα αλκαλικά» και τα «Χίλια πρόσωπα».
Παιδιά μες στην πλατεία, παιδιά της λησμονιάς που με το κρασί στο αίμα έχουν βρει μια όαση μέσα στην κόλαση. Νοσταλγούμε αυτά τα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας, τραγουδάμε και χορεύουμε προς τιμήν του έρωτα που καραδοκεί σε κάθε στίχο και φεγγάρι, διεκδικούμε το θαύμα ζώντας όλες τις στιγμές. Άγνωστοι μεταξύ μας, όμως, είμαστε όλοι τα αγαπημένα «πουλάκια». «Θα `φευγαν τα σύννεφα φαντάσου αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου».
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει. Υποσχέσεις που δίνουμε για να φωτίσουμε το αύριο που έρχεται. Να μην ζήσουμε αδιάφορα. Να νιώθουμε παράφορα.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…