ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δισκογραφική Εταιρεία : Minos – EMI (12/2009)

Φ χρυσός λόγος. Ο παράδοξος τίτλος έλκει τον συμβολισμό του από το ελληνικό γράμμα φ που ορίζεται στα μαθηματικά ως χρυσή τομή. Με την ελπίδα-επιθυμία να αναπτυχθεί μια νέα δυνατότητα συμπόρευσης και επικοινωνίας της μουσικής και του λόγου ,οι ΑΝΕΜΟΣ, επέλεξαν να μελοποιήσουν κείμενα των: Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου, Λίνας Νικολακοπουλου, Βασιλικής Νικοπουλου, Τζαλαλαντίν Ρουμί, Γιώργου Σκούρτη και Dylan Thomas. Ερμηνεύει η Κατερίνα Νιτσοπουλου.

Ακούγονται οι φωνές της Κικής Δημουλά στο ποίημα της Περιφραστική πέτρα, καθώς και της Λίνας Νικολακοπουλου στον δικό της ποιητικό λόγο.

Τα εικαστικά του cd είναι του ζωγράφου Γιώργου Ξένου. Η παραγωγή είναι της Λίνας Νικολακοπούλου.

Γιατί μελοποίησα ποιητές.

Φαντάστηκα τον πιο δύσκολο ακροατή.
Αυτόν που βαριέται να διαβάσει .
Αυτόν που λατρεύει τη μουσική αλλά κουράστηκε με τη νεόπλουτη λαϊκότητα.
Αυτόν που στο άκουσμα της λέξης ποίηση ή ποιητές, φρίττει.
Αυτό που του αρέσει να ακούει ιστορίες, να ζει το όνειρο και να βλέπει εκεί μέσα τον εαυτό του,
άλλοτε πρωταγωνιστή και άλλοτε παρατηρητή.
Αυτόν που είναι ένας καθημερινός, σημερινός άνθρωπος.
Αυτόν που ακούει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, βιώνει τον λόγο της ύπαρξής του
και είναι ο τελικός αποδέκτης της ζωής του.
Αυτός ο ακροατής μπορεί να είναι ο άλλος, μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ.

Κώστας Χατζόπουλος

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Γράφει ο Μάνος Τζωράκης – m.tzorakis@musiccorner.gr

Σαφώς και παραμένει ανοιχτό το κεφάλαιο Λίνα Νικολακοπούλου για το ελληνικό τραγούδι, παρά την αμηχανία του λόγου της τα τελευταία χρόνια και την ανάγκη της για καλλιτεχνικές διεξόδους πέραν της στιχουργίας. Ως τέτοια εκλαμβάνεται και η παραγωγή του παρόντος δίσκου, μια φιλόδοξη απόπειρα της σπουδαίας στιχουργού και του συγκροτήματος Άνεμος να προτείνουν ένα νέο τρόπο ανάγνωσης του ποιητικού λόγου μέσω της μουσικής και της θεατρικής παράστασης.

Δε γνωρίζω αν πέτυχε το πείραμα σε θεατρικό επίπεδο καθώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω την ομώνυμη παράσταση στο θέατρο Altera Pars, κρίνοντας όμως από το μουσικό κομμάτι, το εγχείρημα παρέμεινε στις προθέσεις.

Κι αυτό γιατί στα 18 τραγούδια / απαγγελίες του δίσκου, η ποίηση  των Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου, Βασιλικής Νικοπούλου, Τζαλαλαντίν Ρουμί, Γιώργου Σκούρτη, Dylan Thomas και της ίδιας της  Νικολακοπούλου ακούγεται παροπλισμένη και αδιάφορη. Ίσως να οφείλεται στο έντονο ποπ περιβάλλον που δημιούργησαν οι Άνεμος, ίσως να φταίει η ελαφρώς ξενική εκφορά της τραγουδίστριας Κατερίνας Νιτσοπούλου που της στερεί πειστικότητα, στα τραγούδια αυτά πάντως ο λόγος μοιάζει να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Όχι ότι δεν υπήρξαν ιδέες. Ο Κώστας Χατζόπουλος συνέθεσε κάποια ενδιαφέροντα μουσικά θέματα και μελωδίες, επιστράτευσε όμως εντυπωσιοθηρικές ενορχηστρώσεις που λειτούργησαν εις βάρος των ποιητικών κειμένων. Κι εκεί που μια λιτή μελωδία ήταν αρκετή για ν’ αναπνεύσει την ομορφιά της ποίησης, έρχονται οι ενορχηστρωτικές «εκρήξεις» και οι φωνητικές ακροβασίες της τραγουδίστριας να στερήσουν κάθε μαγεία από το λόγο και το πνεύμα των ποιητών. Οι μόνες που διασώθηκαν κάπως από την ισοπεδωτική ατμόσφαιρα είναι η παραγωγός Λίνα Νικολακοπούλου και η κα Κική Δημουλά, καθώς φέρουν οι ίδιες το βάρος της απαγγελίας των κειμένων τους.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ CD
01. Εχεμύθεια
02. Αποθήκη
03. Έρωτας
04. Φτερουγίσματα
05. Η περιφραστική πέτρα
06. Τι ώρα είναι
07. Ανυπεράσπιστοι
08. Ευτυχώς ακόμα
09. Στης νύχτας
10. Ο αγαπημένος
11. Αποσιωπητικές εικόνες
12. Σκοπιά
13. Κέρμα
14. Άρα υπάρχω
15. Το Θα του έρωτα – The will of love
16. Τα πιο ωραία λαϊκά
17. Αποθήκη μικρή
18. Will of love – Atmosphere

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Ο κ. Τζωράκης, ως καλός φίλος της κας Νικολακοπούλου και άνθρωπος εμφανώς περιορισμένης αισθητικής και μουσικής γνώσης, απορρίπτει την ειλικρινή και τίμια προσέγγιση των Άνεμος, φροντίζοντας να “καθαρίσει” την εμπλοκή των ονομάτων των δύο “αυθεντιών”. Μήπως θα ήθελε άλλη μια “έντεχνη” απόδοση α λα ……..; Μήπως επειδή η κ. Νικολακοπούλου προσπάθησε ξεδιάντροπα να οικειοποιηθεί το όλο εγχείρημα τοποθετώντας το όνομά της πρώτο-πρώτο στην αφίσα του (ερασιτεχνικά οργανωμένου από την ίδια) θεατρικού “εγχειρήματος” με τίτλο “Σύλληψη-Σκηνοθεσία”, που επειδή δεν της βγήκε εγκατέλειψε άρον-άρον την παραγωγή φεσώνοντας όλους τους εμπλεκόμενους; Μήπως επειδή το συγκεκριμένο “κύκλωμα” μαστουρωμένο από την ανακυκλούμενη μπόχα που αναδίδει, δεν μπορεί να ανεχτεί πραγματικά φρέσκιες ιδέες από πραγματικά ανένταχτους Καλλιτέχνες?

    Μία είναι η απάντηση: οι πραγματικά ψαγμένοι εραστές της μουσικής να αγνοήσουν την “κριτική” του κ. Τζωράκη, να αναζητήσουν αυτό το σπάνιο διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here