Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λένα Σιώπη
Τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου, είναι άρρηκτα συνδεμένα με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά. Στο μαγνητόφωνο του αυτοκινήτου, έπαιζαν σχεδόν εναλλάξ δύο κασέτες: Η μία περιείχε τους πρώτους δύο «μεγάλους» δίσκους του, η δεύτερη τα «Τραγούδια της παρέας» του Μάριου Τόκα και «Το δρομολόγιο» των Δήμου Μούτση – Νίκου Γκάτσου.
Στο δε σπίτι, τα δισκάκια 45 στροφών με τα τραγούδια του δεν λείπανε ποτέ από την καθημερινή μουσική «παρένθεση» της οικογένειας -για την οποία φρόντιζα εγώ. Συνεπώς, από πολύ μικρός ήξερα απέξω τις περισσότερες από τις μεγάλες επιτυχίες του σπουδαίου καλλιτέχνη κι ακόμα και σήμερα, όποτε ακούω τη φωνή του, ασυναίσθητα το μυαλό μου γυρνά σ’ εκείνα τα χρόνια, στις κασέτες και στα 45άρια που παραμένουν σε άριστη κατάσταση…
Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με πλημμύρισαν και το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όταν βρέθηκα στο θέατρο «Βεργίνα» του “Regency Casino” για ν’ ακούσω «Τα τραγούδια που αγαπήσαμε» -όπως είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Μητσιά στον εν λόγω χώρο, οι οποίες θα ολοκληρωθούν το προσεχές Παρασκευοσάββατο 5 και 6 Δεκεμβρίου. Για πρώτη φορά θα τον άκουγα live σε «κλειστό» χώρο, καθώς η ως τώρα μοναδική ήταν σε μια συναυλία στην πλατεία της Επανομής -του χωριού του πατέρα μου- τον Μάιο του 2001…
Η αίθουσα του «Βεργίνα» ήταν κατάμεστη, αλλά με θεατές με αρκετά υψηλό μέσο όρο ηλικίας. Η δε εξυπηρέτηση από τους ανθρώπους του θεάτρου για ακόμη μια φορά… «εκνευριστικά» άψογη, οπότε δεν έμενε κάτι άλλο παρά ν’ απολαύσουμε μιαν υπέροχη βραδιά. Γύρω στις 22:30 λοιπόν, τα φώτα χαμήλωσαν κι έπειτα από μια μικρή εισαγωγή (σόλο μπουζούκι), ο Μανώλης Μητσιάς εμφανίστηκε χαμογελαστός στη σκηνή, συνοδεία θερμών χειροκροτημάτων…
Επέλεξε να ξεκινήσει με το «Ποτέ», για να συνεχίσει με μια σειρά τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι που είτε ερμήνευσε ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση, είτε άλλοι συνάδελφοί του. Για να είμαι ειλικρινής, εκ των προτέρων θεωρούσα εξαιρετικά «προβλέψιμο» το ρεπερτόριο που θα είχε επιλέξει και δεδομένο ότι θα πει συγκεκριμένα κομμάτια…
Δεν έπεσα πολύ έξω, όμως η αλήθεια είναι ότι ορισμένες επιλογές του πραγματικά με ξάφνιασαν. Όπως, για παράδειγμα, ο «Νότος» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, «Ο Άμλετ της Σελήνης» και η «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι ο ερμηνευτής έχει πάντα «ανοιχτά αυτιά», δεν μένει προσκολλημένος στο ένδοξο προσωπικό παρελθόν του κι επιλέγει ό,τι «καινούργιο» θεωρεί ότι αξίζει τον κόπο να παρουσιάσει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσε επί τρεις και τέσσερις ώρες να κάνει ένα πρόγραμμα μόνο με τις μεγάλες επιτυχίες του, οι οποίες είναι αμέτρητες. Κι όμως, επιχείρησε ένα «άνοιγμα» σε πιο σύγχρονες μελωδίες και στίχους, δίνοντας ουσιαστικά σ’ αυτές την αξία που τους πρέπει. Επιπλέον, έτσι έκανε και το κοινό ν’ αδημονεί ακόμη πιο πολύ ν’ ακούσει τα «δικά του» τραγούδια…
Αυτά φυσικά δεν άργησαν να «έλθουν», καθώς η αίθουσα γέμισε από τις υπέροχες στιγμές που χάρισαν στον Μητσιά και σε όλους τους Έλληνες ο Λουκιανός Κηλαηδόνης («Μη χτυπάς», «Η φωτογραφία», «Όσο αγαπιόμαστε τα δυο» κ.α.), ο Γιώργος Χατζηνάσιος («Με λένε Γιώργο»), ο Λίνος Κόκοτος («Κορίτσι με τα παντελόνια»), ο Μάριος Τόκας («Ο αλήτης»), ο Δήμος Μούτσης («Αυτά τα χέρια», «Στην Ελευσίνα μια φορά») και άλλοι σπουδαίοι συνθέτες και στιχουργοί.
Έτσι, απολαύσαμε το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των αξέχαστων και διαχρονικών επιτυχιών του, όμως ενδιαμέσως υπήρχε και Μίκης Θεοδωράκης αλλά και Βασίλης Τσιτσάνης, σ’ ένα μίνι αφιέρωμα στη μέγιστη προσφορά τους στον νεοελληνικό πολιτισμό. Εξαιρετική επιλογή επίσης, το «Ζεϊμπέκικο» του Διονύση Σαββόπουλου…
Σε όλη τη διάρκεια της «παράστασης», ερμηνευτής και κοινό είχαν γίνει μια παρέα και τραγουδούσαν όλοι μαζί, δημιουργώντας έτσι μια μοναδική ατμόσφαιρα διασκέδασης, αλλά και νοσταλγίας για τα «χρυσά χρόνια» της μουσικής του τόπου μας…
Ούτε καταλάβαμε πώς πέρασαν σχεδόν δύο ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Μανώλης Μητσιάς δεν εγκατέλειψε ούτε λεπτό τη σκηνή. Προς στιγμή, φάνηκε ότι το πρόγραμμα είχε τελειώσει, καθώς μας παρουσίασε την εξαιρετική ορχήστρα του κι ευχαρίστησε τον κόσμο για την παρουσία του. Όμως, η βραδιά έπρεπε να κλείσει με άρωμα Μακεδονίας και φυσικά, ο ερμηνευτής δεν αρνήθηκε να παρουσιάσει μια σειρά από τα τραγούδια αυτής της ευλογημένης γης, αφού αυτό ήταν απαίτηση και του κοινού.
Μάλιστα, κάποιοι πιο «τολμηροί» αρχίσαν και το χορό στη «γαλαρία» του θεάτρου, ενώ η αίθουσα είχε πλημμυρίσει από τις υπέροχες παραδοσιακές μακεδονικές μελωδίες. Στο φινάλε, ακούσαμε και τον «Ντούλα» που πάντα φέρνει δάκρυα στα μάτια όλων, ασχέτως αν, κατά τη γνώμη μου, ο Μητσιάς τον ερμήνευσε κάπως «διεκπεραιωτικά»…
Κοντολογίς, η γεύση που μας άφησε το διάρκειας δυόμισι ωρών πρόγραμμα του σπουδαίου και σεμνού ερμηνευτή, μόνο γλυκιά θα μπορούσε να είναι. Τραγουδήσαμε, θυμηθήκαμε και διασκεδάσαμε με τις πολύ καλές επιλογές και τις αξιοπρεπέστατες ερμηνείες του. Ο ίδιος ανέφερε ότι φέτος συμπληρώνει 45 χρόνια ως «επαγγελματίας» στον χώρο κι εξέφρασε την επιθυμία να γιορτάσει τα 50 στη Θεσσαλονίκη. Του το ευχόμαστε ολόψυχα, γιατί είναι ένας καλλιτέχνης που ουδέποτε πρόδωσε και ξεπούλησε τη δουλειά του και σεβάστηκε τόσο το τραγούδι, όσο και τους δημιουργούς του και κυρίως τον κόσμο…
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…