Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Ιωάννα Μπρατσολιά
Υπάρχουν κάποια βράδια που νιώθεις πως παίζεις σε κινηματογραφική ταινία. Που θες να βυθιστείς μέσα σ’ ένα σύμπαν μουσικό, σκοτεινό και πολύχρωμο ταυτόχρονα, που θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να παίξεις με μπουρμπουλήθρες ενώ ταυτόχρονα να νιώθεις γύρω σου μια γλυκιά και λίγο απόκοσμη παρακμή, σα να άνοιξε μια τρύπα στο χωροχρόνο και βρέθηκες στη δική σου χώρα των θαυμάτων. Κάπως έτσι είναι για μένα οι συναυλίες των Xaxakes, και ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν.
Δεν κατεβαίνουν πολύ συχνά στην πόλη μας, οι εμφανίσεις τους ακριβοθώρητες και σπάνιες, οπότε το live τους στον Σταυρό του Νότου δεν ήθελα να το χάσω –τουλάχιστον ένα μέρος του γιατί δυστυχώς το πρωινό ξύπνημα είναι πλέον αμείλικτο. Πέμπτη βράδυ λοιπόν, Κεντρική Σκηνή, αρκετός κόσμος, τόσος όσος χρειάζεται για να απολαύσεις ένα live και όχι να εκνευριστείς (αν και περίμενα περισσότερο για να είμαι ειλικρινής), και λίγο μετά τις 23.00 η μαγεία ξεκινάει…
Και ενώ έξω είναι νύχτα και πίσσα μαύρο σκοτάδι, μέσα στο μαγαζί ξαφνικά οι μέρες γίναν μωβ, γίναν μπλε… Ο Γιάννης Νάστας με τη χαρισματική του περσόνα ανεβαίνει στη σκηνή με το χρωματιστό του πουκάμισο (πολύ πριν τα κάνουν μόδα άλλοι), το χαρακτηριστικό κούρεμα και αυτή την αύρα του old school bon viveur που τόσο πολύ αγαπάμε σ’ αυτόν. Στα πλήκτρα πάντα η Ντόμινι Λυμπέρη να δίνει τη μελωδία, ενώ η λατρεμένη κόκκινη κιθάρα του Νάστα βρίσκεται πάντα στο κέντρο της σκηνής.
«Μη μαζί γιατί». «Fly», «Au revoir» για να μπούμε στο κλίμα και αν δεν τους ήξερες και βρέθηκες απλά στο live θα έλεγες «ώπα, τι παίζει εδώ». Μην προσπαθήσεις να το εξηγήσεις λογικά, ούτε μόνο και επιδερμικά. Οι Xaxakes ανήκουν στην κατηγορία των καλλιτεχνών που σε κάνουν να νιώθεις, να ζεις αυτό που βλέπεις και ακούς με όλες σου τις αισθήσεις, και το υποστηρίζουν στο έπακρο. Καμία δηθενιά, κανένας κομπλεξισμός, αγαπάμε να παίζουμε μουσική, έχουμε αισθητική και αν συμφωνείς έλα στην παρέα μας, τσούγκρισε το ποτήρι σου και απόλαυσε τη μουσική.
Φυσικά το «Valse των ελαφιών» είχε την τιμητική του –προς μεγάλη μου χαρά μιας και δυστυχώς δε μπορώ να πω πως ήξερα τους Xaxakes απ’ την πρώτη νιότη τους. Τους αγάπησα όμως μ’ αυτό τον δίσκο, γιατί μου υπενθύμισαν πως η pop μουσική είναι όμορφη, γιατί μπορείς να τραγουδάς για την αγάπη και να χορεύεις μέχρι το πρωί. Κάτι το οποίο συνέβη και στο live της Πέμπτης. Το «L’ amour» έδωσε το έναυσμα σ’ ένα λίγο πιο μπιτάτο πέρασμα, να μας θυμίσει και τις πιο punk καταβολές των Xaxakes, το οποίο μετέτρεψε το live σ’ ένα μεγάλο πάρτυ.
Δυστυχώς καταφέραμε να κάτσουμε μόνο μέχρι το διάλειμμα, καθότι καθημερινή αλλά οι πληροφορίες μας λένε ότι το live συνεχίστηκε για πολύ πολύ ακόμα. Αυτό το οποίο κάπως με ξένισε ήταν όμως η επιλογή του χώρου. Ο «Σταυρός του Νότου», αγαπημένο στέκι μεν, αλλά σκηνή και όχι συναυλιακός χώρος, θεωρώ ότι δεν ταίριαξε ιδιαίτερα με το όλο πνεύμα. Θα προτιμούσα έναν χώρο καθαρά συναυλιακό, λιγότερο στημένο, χωρίς τραπέζια και λογική κατανάλωσης. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε να μου πεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως οι Xaxakes είναι υπέροχοι, χωρίς περιστροφές. Δεν ξέρω αν έχουν βρει το μαγικό κουμπί κατά της μιζέριας και της δηθενιάς, αλλά το θέαμα που παρουσιάζουν είναι πολύ μπροστά και πολύ έξω απ’ τη συνηθισμένη, μικροαστική κουλτούρα μας. Και το «Heroes» του Bowie που διασκεύασαν τόσο υπέροχα, αφιερωμένο και vives!
Xaxakes
Γιάννης Νάστας ( φωνή , κιθάρα )
Ντόμινι Λυμπέρη ( πιάνο )
Paolo D’ Andrea ( μπάσο )
Τάσος Οικονόμου ( τύμπανα )
Τάσος Κορκόβελος ( Keyboards )
Δέσποινα Σταματέρη ( βιολί )
Νικολέτα Ξούρη ( βιολί)
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το Live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…