Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Παρασκευή, 21 Φεβρουαρίου 2014
Τηλεοπτικές στιγμές που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μελαγχολήσουμε, να ταυτιστούμε με τους ήρωες και να πάσχουμε μαζί τους. Πόσα συναισθήματα δε γέννησαν σε όλους μας αξέχαστα σίριαλ της μικρής οθόνης. «Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα», άφησαν το σημάδι τους στο μυαλό και στην καρδιά μας και τα θυμόμαστε με νοσταλγία μέσα σ’ αυτό το άθλιο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα…
Αυτή η στήλη λοιπόν, κάθε 15 ημέρες θα σας παρουσιάζει κι από μία σειρά που έγραψε τη δική της ξεχωριστή ιστορία στην ασπρόμαυρη ή στην έγχρωμη τηλεόραση στα πρώτα 20 χρόνια πορείας της. Φιλοδοξία της, να σας θυμίσει μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές που δε θα σβήσουν ποτέ ο χρόνος και η μνήμη!
———————————————————–
«Η λάμψη των άστρων» που… έσβησε
Η «αλλαγή» κλείνει δύο χρόνια το φθινόπωρο του 1983 και βεβαίως, τα πρόσωπα που η ίδια επέλεξε για τη στελέχωση των δύο τηλεοπτικών καναλιών, ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις εκπομπές και τα σίριαλ της νέας σεζόν.
Είναι η χρονιά που η μόλις ενός έτους ΕΡΤ-2, θα επιχειρήσει να μπει δυναμικά στο «παιχνίδι» της τηλεθέασης κι εν τέλει θα το κερδίσει, κατορθώνοντας να φτάσει στην κορυφή με τους «Ιερόσυλους», που παρουσιάσαμε σε προηγούμενη στήλη.
Ωστόσο, ένα μήνα νωρίτερα από τη θρυλική σειρά του Θάνου Λειβαδίτη, ξεκινά στο ίδιο κανάλι η προβολή ενός σίριαλ που έκανε εντύπωση εκείνη την εποχή, αλλά μετά από τρεις δεκαετίες φαίνεται ότι μάλλον έχει ξεχαστεί. Πρόκειται για τη «Λάμψη των άστρων», σε σενάριο Τάκη Χατζηαναγνώστου και σκηνοθεσία Πολ Σκλάβου, με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η οποία κάνει πρεμιέρα στις 8 Νοεμβρίου 1983 και ολοκληρώνεται ακριβώς έξι μήνες μετά, στις 8 Μαΐου 1984…
Και πώς να μη την έχει λησμονήσει ο περισσότερος κόσμος, αφού οι «φωστήρες» της κρατικής τηλεόρασης «κατάφεραν» να τη σβήσουν ολόκληρη λίγα χρόνια μετά, διατηρώντας (φαντάζομαι από λάθος…) μόνο το δεύτερο από τα συνολικά 26 επεισόδιά της…
Ήμουν φανατικός θεατής αυτής της σειράς και θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από αυτή, παρά το γεγονός ότι έχουνε περάσει 30 και πλέον έτη από τότε που την είδα. Αν και σε σχεδόν νηπιακή ηλικία, μου έχουν αποτυπωθεί έντονα σκηνές και διάλογοι και θεώρησα χρέος μου να την παρουσιάσω. Όχι μόνον απέναντι στις παιδικές αναμνήσεις μου, αλλά και στους εκλεκτούς συντελεστές της και σε όσους ακόμη τη θυμούνται…
Η υπόθεση
Ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός καθηγητής Ιατρικής και διευθυντής κλινικής Λουκάς Βέρος (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), παρασύρει και τραυματίζει τυχαία με το αυτοκίνητό του μια νεαρή κοπέλα, τη Ρένα Στάμπου (Κοραλία Καράντη). Αμέσως την οδηγεί στην κλινική, όπου τη χειρουργεί και τη σώζει. Με τον καιρό, αναπτύσσεται ένα αμοιβαίο αίσθημα μεταξύ τους που μετατρέπεται σ’ ένα φλογερό έρωτα, ο οποίος όμως μένει κρυφός, καθώς ο καθηγητής είναι παντρεμένος με δύο παιδιά…
Ωστόσο, όλα θα έλθουνε στο φως όταν η Ρένα θα βρεθεί νεκρή κάποιο βράδυ στα βράχια της θάλασσας. Λίγο πριν, έχει έναν έντονο διάλογο με το Βέρο, ο οποίος της ζητά να «ρίξει» το παιδί που περιμένει από κείνον και φεύγει εκνευρισμένη από το αυτοκίνητό του. Όταν βρίσκεται το πτώμα της, η κολλητή φίλη της Βάσω Ραλλίδου (Ασπασία Τζιτζικάκη) -που κατά βάθος είναι ερωτευμένη με το γιατρό και ζηλεύει τη φίλη της- δε διστάζει να τον υποδείξει ως δολοφόνο κι αμέσως, η αστυνομία πηγαίνει στο σπίτι του για να τον οδηγήσει στην Ασφάλεια για κάποιες ερωτήσεις.
Εκεί, ο Βέρος μαθαίνει έκπληκτος για το τραγικό συμβάν, αλλά δεν πείθει το διοικητή ότι δεν έχει κάποια σχέση μ’ αυτό κι έτσι οδηγείται στο κελί. Φυσικά, την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έχουν πρωτοσέλιδο το γεγονός και η οικογένειά του αναστατώνεται.
Η πρώτη που τον απαρνιέται είναι η ίδια του η κόρη η Λένα (Πένυ Παπουτσή), φοιτήτρια Βιολογίας. Η σύζυγός του Έλλη (Έφη Ροδίτη), στην αρχή πιστεύει στην αθωότητά του και σπεύδει να συναντήσει τον δικηγόρο Δακίρο (Βάσος Ανδρονίδης) -παιδικό φίλο του άντρα της- ώστε να συζητήσουν τι μέλλει γενέσθαι.
Ωστόσο, ενώ καταβάλλονται προσπάθειες απ’ όλους ώστε ν’ αποδειχτεί ότι ο γιατρός δεν είναι δολοφόνος, ο ίδιος είναι εκείνος που τις καταστρέφει, κρατώντας ερμητικά κλειστό το στόμα του και μη μιλώντας ακόμα και στους δικούς του. Το μόνο που κάνει μέσα στη φυλακή, είναι να φέρνει στο νου του τα όσα έζησε με τη Ρένα και αρνείται πεισματικά να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ούτε ο γιος του Πέτρος (Γιάννης Βούρος), που έρχεται εσπευσμένα από τη Γερμανία όπου σπουδάζει, καταφέρνει να τον κάνει να μιλήσει κι απλώς εκμαιεύει την παραδοχή του ότι αγαπούσε πολύ αυτή την κοπέλα.
Στο σπίτι της Ρένας, υπάρχουν αμφιβολίες ως προς την ενοχή του Βέρου. Η γιαγιά της, η Σμαραγδή (Μαλαίνα Ανουσάκη) είναι εκείνη που δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο δολοφόνος, ενώ πιο ουδέτεροι είναι η μητέρα της Αθηνά (Όλγα Τουρνάκη) και ο αδελφός της Αλέκος (Μπάμπης Αλατζάς), αν και του ρίχνουν ευθύνες.
Οι υποψίες της γιαγιάς θα βγουν αληθινές, όταν ξαφνικά θα την επισκεφθεί ένας άγνωστος με το επώνυμο Ηλιάδης (Γιώργος Κυριακίδης), ο οποίος πνιγμένος από τις τύψεις, θα προδοθεί πολύ εύκολα στα μάτια της. Θα φύγει τρέχοντας από το σπίτι, θα παραδοθεί στην αστυνομία και θα παραδεχτεί ότι εξαιτίας του σκοτώθηκε η Ρένα, αλλά ότι ήταν ατύχημα, καθώς γλίστρησε στα βράχια τρέχοντας για να τον αποφύγει.
Έπειτα από όλα αυτά, οι κατηγορίες εναντίον του Βέρου θ’ αποσυρθούν και θα βγει από τη φυλακή, έχοντας όμως χάσει για πάντα την οικογένειά του. Η σύζυγός του μην αντέχοντας τη ντροπή, δε θα τον δεχτεί στο σπίτι τους κι έτσι, εκείνος θα φύγει για το άγνωστο…
Η σκηνή της αποκάλυψης του δολοφόνου στο τελευταίο επεισόδιο
Σχόλιο
Από τις πολύ καλογυρισμένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, με ωραία πλάνα και αρκετά εξωτερικά γυρίσματα, κάποια εκ των οποίων έγιναν και στη Βενετία, με αφορμή ένα ταξίδι του «παράνομου ζευγαριού». Ο Πολ Σκλάβος με τη σκηνοθεσία του, ανέδειξε στο μέγιστο βαθμό το σενάριο του Τάκη Χατζηαναγνώστου και πέραν πάσης αμφιβολίας, έκανε εξαιρετική δουλειά.
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, με την επιβλητική και «ογκώδη» εμφάνιση που καθιέρωσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, θέλοντας ν’ αποτινάξει από πάνω του τον κινηματογραφικό σταρ των 60s, πείθει απολύτως στο ρόλο του γιατρού-καθηγητή. Πάντως, φαίνεται ότι παίζει περισσότερο κινηματογραφικά παρά τηλεοπτικά, κάτι που βεβαίως δεν αφαιρεί καθόλου «πόντους» από το τελικό αποτέλεσμα.
Σημειωτέον ότι ο σπουδαίος κι αείμνηστος πρωταγωνιστής, ουδέποτε «αγάπησε» την τηλεόραση και οι εμφανίσεις του σε σειρές της ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού -όπως άλλωστε και της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της γυναίκας που σημάδεψε τη ζωή του…
Η πανέμορφη Κοραλία Καράντη σίγουρα κερδίζει τη συμπάθεια του τηλεθεατή μέσα από το ρόλο της ερωμένης του καθηγητή, λόγω του ότι τον αγαπά αληθινά κι όχι για το «όνομα» ή για την ευμάρειά του. Ένα σπουδαίο υποκριτικό ταλέντο, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να κοσμεί τον καλλιτεχνικό χώρο με το ήθος και την αγάπη για τη δουλειά της.
Η Έφη Ροδίτη είναι η «ήρεμη δύναμη» της σειράς -μαζί με την Όλγα Τουρνάκη. Βαθιά πληγωμένη από τα γεγονότα, αλλά αξιοπρεπέστατη και κυρία ως το τέλος, αποδεικνύει ότι δε χρειάζονται φασαρίες και… υστερίες για ν’ αντιμετωπίσει μια γυναίκα καταστάσεις σαν κι αυτή. Μια ηθοποιός πάντοτε χαμηλών τόνων και με τόσο συμπαθή παρουσία στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, κινούμενη διακριτικά και σεμνά…
Για τον Βάσο Ανδρονίδη δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πει κάποιος. Πλήρως εξοικειωμένος με τους ρόλους του δικηγόρου και του δικαστή από τις πολλές κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες συμμετείχε, είναι κι εδώ υποδειγματικός ως ο δικηγόρος, αλλά πάνω απ’ όλα ο παιδικός φίλος του Βέρρου που προσπαθεί να τον βοηθήσει, όμως χωρίς αποτέλεσμα…
Η αξέχαστη Μαλαίνα Ανουσάκη παρουσιάζει για ακόμη μια φορά το ανεξάντλητο υποκριτικό ταλέντο της, ωστόσο κάποιες φορές θυμίζει τις «μελό» ταινίες της δεκαετίας του ’60 με τον υπερβολικό τρόπο που παίζει το ρόλο της. Σίγουρα από τα πιο τραγικά πρόσωπα του σίριαλ, αλλά με έντονο ένστικτο, που την οδηγεί αμέσως στο ν’ αναγνωρίσει το δολοφόνο της εγγονής της.
Όσο για την Ασπασία Τζιτζικάκη, ως προς το υποκριτικό ύφος είναι η «επιτομή» της στενής φίλης μιας κοπέλας, που όμως φτάνει στα όρια της ζήλιας όταν διαπιστώνει ότι είναι ερωτευμένη με το φίλο της κολλητής της, τον οποίο δε διστάζει να υποδείξει αμέσως ως το δολοφόνο της.
Τα εύσημα ανήκουν βεβαίως και στον Μιχάλη Μεσσήνη, για την εξαιρετική μουσική που έγραψε στους τίτλους της σειράς.
Δυστυχώς, ουδείς θα μπορέσει να ξαναδεί τη «Λάμψη των άστρων» που… έσβησε από κάποια πρόσωπα εντελώς άσχετα με την τηλεόραση, τα οποία θεώρησαν ότι έπρεπε να κάνουν… οικονομία κι έτσι έγραψαν επάνω στις ταινίες δελτία ειδήσεων, αθλητικές διοργανώσεις και Κύριος οίδε τι άλλο. Όσοι όμως παρακολούθησαν τις δύο προβολές της (μεταδόθηκε σε επανάληψη το 1985) κι έχουν δυνατή μνήμη, σίγουρα θα τη θυμούνται με νοσταλγία κι όμορφα συναισθήματα…
***Θερμές ευχαριστίες στον σκηνοθέτη της σειράς Πολ Σκλάβο για την άδεια δημοσίευσης των φωτογραφιών από το προσωπικό αρχείο του.
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…