Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα: “Να η ευκαιρία”

Τηλεοπτικές στιγμές που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μελαγχολήσουμε, να ταυτιστούμε με τους ήρωες και να πάσχουμε μαζί τους. Πόσα συναισθήματα δε γέννησαν σε όλους μας αξέχαστα σίριαλ της μικρής οθόνης. «Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα», άφησαν το σημάδι τους στο μυαλό και στην καρδιά μας και τα θυμόμαστε με νοσταλγία μέσα σ’ αυτό το άθλιο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα…

Αυτή η στήλη λοιπόν, από φέτος κάθε εβδομάδα, θα σας παρουσιάζει εναλλάξ μία σειρά και μία εκπομπή που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στην ασπρόμαυρη ή στην έγχρωμη τηλεόραση στα πρώτα 20 χρόνια πορείας της. Φιλοδοξία της, να σας θυμίσει μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές που δε θα σβήσουν ποτέ ο χρόνος και η μνήμη!

———————————————–

Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, η έννοια “talent show” στην ελληνική τηλεόραση έχει ταυτιστεί με ίντριγκες, διαμάχες, καυγάδες, παραληρήματα διαφόρων γραφικών «καθηγητών», αποθέωση «ταλέντων» που μόνο ταλέντο δεν έχουν και κριτικές επιτροπές, με μέλη τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι οι «προστατευόμενοι» των ΜΜΕ, με σουξέ του συρμού και του ενός μήνα.

Όμως, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, ξεκίνησε μια εκπομπή που έδινε τη δυνατότητα σε ανθρώπους κάθε ηλικίας απ’ όλη την Ελλάδα να παρουσιάσουν το όποιο ταλέντο διέθεταν και να κριθούν από ανθρώπους σοβαρούς, με επίπεδο, μόρφωση, προσωπικότητα και κύρος.

Υπήρχε εκατέρωθεν σεβασμός κι ακόμα κι αν οι ικανότητες των διαγωνιζόμενων ήτανε περιορισμένες, δεν υπήρχε το παραμικρό προσβλητικό σχόλιο από τους κριτές, αλλά ούτε και παράπονα κι επιθετικά σχόλια από την άλλη πλευρά…

Η εκπομπή αυτή είχε τίτλο «Να η ευκαιρία» και νομίζουμε ότι ελάχιστοι δε γνωρίζουν τι περιεχόμενο είχε. Έμεινε στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης ως μια από τις μακροβιότερες κι έχει πάρει τη δική της ξεχωριστή θέση στο «πάνθεον» της εγχώριας τηλεοπτικής πραγματικότητας. Σημειωτέον, ότι πριν βγει «στον αέρα» είχε ανακοινωθεί ότι θα λεγόταν «Σας δίνουμε την ευκαιρία»…

Η πρώτη εκπομπή μεταδόθηκε την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 1977 στις οκτώ το βράδυ από την ΕΡΤ και ολοκλήρωσε τον κύκλο της έπειτα από έξι χρόνια …παρά δύο ημέρες, τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 1983. Ο λόγος που σταμάτησε, είχε να κάνει με το «πλαίσιο ανανέωσης» που εκπόνησε κι επιχείρησε η διοίκηση της ΕΡΤ εκείνη την περίοδο, ωστόσο χωρίς να φέρει «καλύτερες ημέρες» στη μικρή οθόνη…

Από τις περίπου 230 ωριαίες εκπομπές, σήμερα στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχουν πέντε ή έξι και μάλιστα της τελευταίας περιόδου. Οι υπόλοιπες διαγράφηκαν από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους «φωστήρες» που παρεπιδημούσαν στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής…

Η σκηνοθεσία ήταν του Ίωνα Νταϊφά και του Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου, ενώ η παραγωγή της Λόλας Τσουκάτου, γνωστής τραγουδίστριας της δεκαετίας του ’50.

Από το ξεκίνημά της κι ως τις 31 Μαΐου 1978, η εκπομπή μεταδιδόταν Τετάρτη. Μετά από ένα μηνιαίο «διάλειμμα» λόγω του Μουντιάλ της Αργεντινής επανήλθε σε νέα μέρα, την Τρίτη 4 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς και παρέμεινε Τρίτη ως τις 24 Νοεμβρίου 1981. Έκτοτε, με αρχή την 30ή Νοεμβρίου του ’81 κι ως το τέλος της, ερχόταν στους δέκτες μας κάθε Δευτέρα.

Περιλάμβανε πολλές μορφές τέχνης ως προς το διαγωνιστικό κομμάτι: Τραγούδι, μουσική σύνθεση, χορός, υποκριτική και στιχουργική (αργότερα), ενώ είχε ανακοινωθεί ότι μόλις θα υπήρχε έγχρωμη δυνατότητα προβολής της, θα επεκτεινόταν και σε άλλους τομείς, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Πράγματι, η εκπομπή απέκτησε «χρώμα» το Φεβρουάριο του 1982, αλλά αυτές τις τέχνες δεν τις είδαμε ποτέ…

Παρουσίαση-κριτική επιτροπή

Παρουσιάστρια ήταν η Ρένα Καπιτσαλά, μια από τις πιο συμπαθείς φιγούρες όλων των εποχών στην ελληνική τηλεόραση. Ήταν ήδη γνωστή από το 1974 και τη συμμετοχή της δίπλα στον Ίκαρο (Κανελλόπουλο), στο γνωστό τηλεπαιχνίδι «Μήπως γνωρίζετε», στο οποίο συνέχισε να βρίσκεται παράλληλα με το «Να η ευκαιρία» μέχρι το 1981, όταν η «Αλλαγή» το «έκοψε»…

Όσο για τα μέλη της κριτικής επιτροπής; Το ένα καλύτερο από το άλλο: Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Γρηγορίου, ο συνθέτης, μαέστρος και σαξοφωνίστας Γιώργος Κατσαρός και η δημοσιογράφος-κριτικός θεάτρου και κινηματογράφου Ροζίτα Σώκου ήταν στις θέσεις τους από την πρώτη ως την τελευταία εκπομπή, κερδίζοντας την αγάπη, την εκτίμηση αλλά και ορισμένες …μικροαντιδράσεις από το κοινό, για κάποια σχόλια που ενίοτε έκαναν.

Το τέταρτο μέλος της επιτροπής, άλλαξε τέσσερις φορές. Ξεκίνησε η σπουδαία κι αξέχαστη χορογράφος Ραλλού Μάνου, η οποία όμως δεν εμφανίστηκε παρά μόνο στον πρώτο κύκλο, που ολοκληρώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1977.

Στην έναρξη του δεύτερου (7/12/77), τη θέση της πήρε ο εξίσου σημαντικός συνάδελφός της Γιάννης Φλερύ, που έμεινε ως τις 18 Ιανουαρίου 1978 κι έκτοτε ως τις 25 Ιουλίου, τον διαδέχτηκε η επίσης σπουδαία χορογράφος Τατιάνα Μαμάκη.

Από την πρώτη Αυγούστου του ’78 και μέχρι το τέλος της εκπομπής το 1983, το ρόλο της χορογράφου-κριτικού ανέλαβε η Σάσα Ντάριο, η παρουσία της οποίας είναι και η πιο έντονη στη θύμηση των περισσότερων τηλεθεατών, αφού και πολλά χρόνια έμεινε και πάντα ήταν χαμογελαστή και είχε ένα καλό λόγο για όλους.

Ωστόσο, είχε παρεξηγηθεί από μια μερίδα του κόσμου για τη συγκεκριμένη στάση της, καθώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έλεγαν ότι δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις να μιλήσει για τραγούδι, το οποίο ήταν και το διαγωνιστικό μέρος με τη μεγαλύτερη συμμετοχή…

Η ώρα του «προέδρου»

Η αλήθεια είναι ότι η εκπομπή απέκτησε μεγαλύτερη «ζωντάνια» από τις 14 Οκτωβρίου 1980, όταν η «τετράδα» της κριτικής επιτροπής έγινε «πεντάδα» με τη συμμετοχή του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τότε αποφασίστηκε να ενταχθεί και ο στίχος στο διαγωνιστικό κομμάτι και βεβαίως, ο «πρόεδρος» ήταν το ιδανικότερο μέλος για να κρίνει τους υποψήφιους «συναδέλφους» του.

Έχουν μείνει στην ιστορία οι τηλεοπτικές διαφωνίες του με τη Ροζίτα Σώκου, καθώς είναι γνωστό ότι ο σπουδαίος δημοσιογράφος και στιχουργός είναι «ωμός» και πολύ αυστηρός στην κριτική του. Μάλιστα, είναι μνημειώδης η ερώτηση-παρατήρηση που έκανε στο γνωστό τραγουδιστή Λεωνίδα Βελή, όταν εκείνος εμφανίστηκε στην εκπομπή ως διαγωνιζόμενος: «Δε μου λες, αυτό το λαμέ σακάκι με τα χρυσά, γιατί το φόρεσες»;

Εκτός της παρουσιάστριας και της κριτικής επιτροπής, όσο το «Να η ευκαιρία» μεταδιδόταν ασπρόμαυρο και ο τρόπος βαθμολογίας γινόταν με τοποθέτηση καρτών δίπλα στο όνομα κάθε μέλους, υπήρχε και μια κοπέλα που έκανε αυτή τη δουλειά. Αρχικά ήταν η Μάχη (δυστυχώς, δε μπορέσαμε να εντοπίσουμε το επώνυμό της) κι από τον Οκτώβριο του 1980 ως το Φεβρουάριο του 1982 το μοντέλο και ηθοποιός Αύρα Τερζή. Έκτοτε, η βαθμολογία εμφανιζόταν με ηλεκτρονικό τρόπο μπροστά από το «τραπέζι» του κάθε κριτή.

Στο τέλος κάθε κύκλου, δίνονταν βραβεία στους πρώτους κάθε κατηγορίας, αναλόγως της βαθμολογίας που είχαν συγκεντρώσει και βάσει των απόψεων της κριτικής επιτροπής. Αργότερα, τα έπαθλα ήταν και χρηματικά (10.000 δραχμές για κάθε «πρωτιά»)…

Από τη Γλυκερία στον Λιδάκη…

Κατά τη διάρκεια των έξι ετών της εκπομπής, δεν ήταν λίγοι οι μετέπειτα σπουδαίοι κι αγαπημένοι τραγουδιστές που εμφανίστηκαν εκεί ως διαγωνιζόμενοι κι άνοιξε ο δρόμος τους για μια καλή ή ξεχωριστή και μεγάλη καριέρα. Εκτός του Βελή που αναφέραμε παραπάνω, το «Να η ευκαιρία» αποτέλεσε το ξεκίνημα και γι’ άλλους σημαντικούς ερμηνευτές όπως η Γλυκερία, ο Βασίλης Λέκκας, ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο Ηλίας Κλωναρίδης, η Νένα Βενετσάνου, ο Μανώλης Λιδάκης, τα ανδρικά μέλη της μετέπειτα Αθηναϊκής Κομπανίας (ως «Ρεμπέτικη Κομπανία Χαϊδαρίου»), ο Πέτρος Τζαμτζής, αλλά και ο Ζαχαρίας Ρόχας στο χώρο της υποκριτικής.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι άμα τη εμφανίσει τους στην εκπομπή, ο Κλωναρίδης και ο Λιδάκης υπέγραψαν συμβόλαια με Columbia και MINOS αντιστοίχως και οι πρώτοι προσωπικοί δίσκοι που ηχογράφησαν, ήταν σε μουσική Γιώργου Κατσαρού. Μάλιστα, ο Λιδάκης παρουσιάστηκε ως «νέος Πάριος», καθώς η φωνή του τότε έμοιαζε πάρα πολύ με την αντίστοιχη του μεγάλου ερμηνευτή, αλλά και με δικό του τραγούδι είχε διαγωνιστεί («Λυπήσου με»)…

Το ίδιο συνέβη και με τον Αδαμαντίδη, ο οποίος μάλιστα σημείωσε και μεγάλη εμπορική επιτυχία με το πρώτο άλμπουμ του -το πασίγνωστο «Αγάπησέ με»-, το οποίο ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 50.000 «κομμάτια»…

Σχόλιο

Θυμάμαι αρκετά καλά το «Να η ευκαιρία» και ειδικά το υπέροχο μουσικό κομμάτι των τίτλων, παιγμένο από το μαγικό σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού. Με στίχους του Πυθαγόρα έγινε ολοκληρωμένο τραγούδι κι ερμηνεύτηκε από το Δάκη το 1979 («Τώρα θα μείνω») και το Δημήτρη Μητροπάνο το 1980 («Ήρθα με το βοριά»).

Οι αυστηρές κριτικές του Λευτέρη Παπαδόπουλου, το χαμόγελο και τα κατά συρροή «δεκάρια» της Σάσας Ντάριο, το απλό (έως …αντιτηλεοπτικό) ντύσιμο της Ροζίτας Σώκου, ο μοναδικός τρόπος που είχε ο Γιώργος Κατσαρός να μη προσβάλλει κάποιον όταν πίστευε ότι «δεν έκανε», η «ήρεμη δύναμη» του Γρηγόρη Γρηγορίου, η γλυκιά Ρένα Καπιτσαλά και οι μουσικές «γέφυρες» από την ορχήστρα του Κατσαρού που συνόδευαν τα διαλείμματα της εκπομπής, έχουν μείνει στο μυαλό μου πολύ έντονα…

Και κάτι ακόμα: Μπορεί και τότε να υπήρχαν τα λεγόμενα «ψώνια», αλλά η επιλογή των διαγωνιζομένων ήταν εξαιρετικά αυστηρή και σπάνια προκαλούσαν «ηχορρύπανση» με τις φωνές τους. Όσο για τα “talent shows” των τελευταίων 15 ετών, ας μη συζητάμε καλύτερα…

Σημειωτέον ότι το «Να η ευκαιρία» επανήλθε στην τηλεόραση από το MEGA τόσο το 1990 με παρουσιάστρια τη Σοφία Αλιμπέρτη, όσο και για δύο χρονιές από το 2001 ως το 2003 με «οικοδέσποινες» την Εύα Κοτανίδου και την Αλέκα Καμηλά, αλλά όπως και να το κάνουμε, το «πρωτότυπο» ήταν, είναι και θα είναι στο μυαλό όλων…

Σημείωση: Οι φωτογραφίες προέρχονται από τεύχη του περιοδικού “Ραδιοτηλεόραση”, που υπάρχουν στο αρχείο του συντάκτη της στήλης.

———–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…