Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λένα Σιώπη
Το μιούζικαλ είναι σίγουρα ένα από τα πιο δύσκολα είδη θεάτρου -όχι ότι υπάρχει εύκολο, βεβαίως. Κι αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ούτε «ειδικός», ούτε θεατρολόγος για να το διαπιστώσεις. Ο συνδυασμός πρόζας και τραγουδιού αποτελεί για πολλούς μια πρώτης τάξεως πρόκληση, καθώς οι πρωταγωνιστές μιας τέτοιου είδους παράστασης επιβάλλεται πολύ συχνά να υπερβαίνουν τα ερμηνευτικά όριά τους, αφού ουσιαστικά κάνουν «διπλή δουλειά». Πάνω απ’ όλα όμως, θα πρέπει να έχουν ταλέντο…
Τα παραπάνω στοιχεία μας «συνάντησαν» και μας «μίλησαν» το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής στο θέατρο «Βεργίνα» του “Regency Casino” στη Θεσσαλονίκη. H παράσταση “Dorian Gray-The musical” ήταν ένα αληθινό αριστούργημα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της και κυριολεκτικά καθήλωσε τους θεατές που είχαν κατακλύσει την αίθουσα. Αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω, απολαμβάνοντας ένα πραγματικό υπερθέαμα με αρχή, μέση και τέλος και φυσικά γεμάτο νότες και μελωδίες μιας άλλης εποχής…
Η υπόθεση
Η Άντα Τσεσμελή -συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου- είχε τη φαεινή ιδέα να «παντρέψει» το κλασικό αριστούργημα του Όσκαρ Ουάϊλντ με μουσικές τζαζ, όπερας, ποπ, αλλά και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Έτσι, επί δύο ώρες παρακολουθούσαμε επί σκηνής να ξετυλίγεται το νήμα του άστατου κι έκλυτου βίου που διήγε ο νεαρός γόης και ηδονιστής Ντόριαν Γκρέϊ (Θοδωρής Βουτσικάκης), ακούγοντας παράλληλα σπουδαία και κλασικά κομμάτια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής…
Ο ήρωας του Ουάϊλντ πούλησε την ψυχή του με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και την άφθαρτη ομορφιά. Ήθελε να μη γεράσει ποτέ ο ίδιος, αλλά το ζωγραφικό πορτραίτο του. Έζησε τη ζωή του εκμεταλλευόμενος τη γοητεία του, μεταχειριζόταν τις γυναίκες σαν αντικείμενα και μετά τις πετούσε στα σκουπίδια -με λίγα λόγια πίστεψε ότι θα μπορούσε πάντα να κάνει ό,τι θέλει και δε θα ερχόταν ποτέ γι’ αυτόν η ώρα της «πληρωμής».
Σύμφωνα με τη διασκευή της Τσεσμελή, η «νέα» ζωή του Ντόριαν ξεκινά στο Λονδίνο του 1910 και περνά μέσα από τις τέσσερις εποχές του χρόνου: Την Άνοιξη της Νέας Υόρκης (Εύη Σιαμαντά ως Ρωξάνη), το Καλοκαίρι της Ελλάδας (Νατάσσα Μάρε-Μουμτζίδου ως Αύρα), το Φθινόπωρο του Τολέδο (Γεωργία Βεληβασάκη ως Σελεστίνα) και τον Χειμώνα του Παρισιού (Κασσάνδρα Δημοπούλου ως Δαλιδά). Η ζωή του Ντόριαν, τελειώνει μέσα στο σκοτάδι και σ’ ένα κρύο κελί…
Η μουσική
Η αναλογία τραγουδιού και πρόζας, θα λέγαμε ότι ήταν 80-20. Άλλωστε, μιούζικαλ σημαίνει πάνω απ’ όλα μουσική, κι επί δύο ώρες είχαμε τη δυνατότητα ν’ ακούσουμε ορισμένα «μυθικά» τραγούδια απ’ όλο το φάσμα της παγκόσμιας σκηνής, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους και πάντα ταιριαστά με την υπόθεση. Από όπερες του Vivaldi μέχρι Jacques Brel, από Elvis Presley μέχρι Bonnie Tyler, από Frank Sinatra μέχρι το κλασικό θέμα του “The Phantom of the Opera”, αλλά και κάποιες δημιουργίες του Μάνου Χατζιδάκι.
Όλα αυτά τα τραγούδια, είχαν την τύχη να ερμηνευτούν από πραγματικά μοναδικές και καταπληκτικές φωνές. Είτε σόλο, είτε ντουέτο, οι ερμηνείες ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικές και δικαίως απέσπασαν τα χειροκροτήματα των θεατών -αν και διαφωνώ καθέτως με αναλόγου είδους εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια θεατρικών παραστάσεων, ακόμη κι αν είναι μιούζικαλ. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα τραγούδια συνοδεύονταν από τα ανάλογα χορευτικά, καθιστώντας ακόμα πιο μαγικό το όλο θέαμα…
Οι πρωταγωνιστές
Θα ξεκινήσω από τον βασικό πρωταγωνιστή Θοδωρή Βουτσικάκη, ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο ταλέντο τόσο υποκριτικά, όσο, κυρίως, φωνητικά. Ακούγοντάς τον να τραγουδά, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις ότι θα μπορούσε να σταθεί τουλάχιστον αξιοπρεπώς σε ανάλογες παραστάσεις στα μεγαλύτερα θέατρα του εξωτερικού. Απλός αλλά ταυτόχρονα δυναμικός στον τρόπο ερμηνείας του, απέδωσε εξαιρετικά τον ρόλο του…
Για την Εύη Σιαμαντά νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά. Άλλωστε, δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που παρουσιάσαμε την υπέροχη βραδιά που περάσαμε μαζί της σε μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Αλλά στο “Dorian Gray” φρόντισε να μας αποδείξει για ακόμη μια φορά ότι είναι μια ερμηνεύτρια με αστείρευτες φωνητικές δυνατότητες και ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις της παράστασης…
Η πιο «αέρινη» κι «ελληνική» παρουσία του έργου, είναι οπωσδήποτε η Νατάσα Μάρε-Μουμτζίδου, η οποία υποδύεται την Αύρα στο Καλοκαίρι της Ελλάδας. Οι ερμηνείες της στα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι ήταν υπέροχες και πραγματικά μας γέμισε με την αύρα τόσο του αξέχαστου δημιουργού, όσο και της πατρίδας μας…
Η Γεωργία Βεληβασάκη έκλεισε το πρώτο μέρος τραγουδώντας μοναδικά το “Nostalgias”, ένα πασίγνωστο αργεντίνικο ταγκό των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα Ταυτοχρόνως, χόρευαν επί σκηνής δύο εκπληκτικοί χορευτές, ο Diego Mastrangelo και η Εύη Ανέστη. Ένα από τα πιο «δυνατά» highlights της βραδιάς…
Η εμφάνιση και η φωνή της Κασσάνδρας Δημοπούλου ως Δαλιδά στον Χειμώνα στο Παρίσι ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Μια μεσόφωνος που ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις πιο οπερατικών κομματιών…
Η μουσική επιμέλεια της παράστασης και η προσαρμογή των τραγουδιών ήταν του Σπύρου Ρασσιά, ο οποίος δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι κράτησε αναλλοίωτη τη «λάμψη» όλων αυτών των «διαμαντιών» του παγκόσμιου ρεπερτορίου, δίνοντάς τους παράλληλα την ιδανική μορφή για τις απαιτήσεις του μιούζικαλ.
Στο σημείο αυτό θα ήταν αδικία να μην αναφέρω και τα υπόλοιπα ονόματα των ηθοποιών-τραγουδιστών, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και μαζί με τους βασικούς πρωταγωνιστές, συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να περάσουμε μια βραδιά που σίγουρα θα θυμόμαστε για πολύ καιρό: Εβίτα Αγαΐτση, Αρετή Βαλαβανοπούλου, Δημήτρης Βασιλειάδης, Ανδρομάχη Βουτσά, Μέλα Γεροφώτη, Σταύρος Γιαννούλης, Στέφανος Δημόπουλος, Στέλλα Κοπάνου, Γιώργος Μπόλματης, Γεωργία Μαυραντζά, Μαρία Στεφάνου και Χρυσάνθη Τσολάκη.
Σκηνικά-κοστούμια
Μιούζικαλ όμως δεν είναι μόνο πρόζα και τραγούδι. Κι αν όλο αυτό το υπερθέαμα που εντυπωσίασε άπαντες δεν συνοδευόταν από τα ανάλογα σκηνικά και κοστούμια, τότε σίγουρα θα είχαμε φύγει από το θέατρο λιγότερο ενθουσιασμένοι…
Οι εναλλαγές των σκηνικών ήταν εντυπωσιακές, κυρίως δε αν αναλογιστούμε ότι ο χώρος του «Βεργίνα» δεν είναι μεγάλος και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα «αχανή» και «κλασικά» θέατρα. Παράλληλα με τα εξαιρετικά οπτικά εφέ και τις ιδανικές «φωτιστικές» εναλλαγές, δημιούργησαν μιαν ατμόσφαιρα belle époque και ήταν στιγμές που νομίζαμε ότι πράγματι ήμασταν στο Παρίσι ή στο Τολέδο.
Τα εύσημα για όλα αυτά βεβαίως, απονέμονται στον σκηνογράφο Αθανάσιο Κολαλά, ο οποίος παράλληλα ήταν και ο ενδυματολόγος της παράστασης, με εξίσου εξαιρετικά αποτελέσματα. Τα κοστούμια ήταν «κομμένα και ραμμένα» στις απαιτήσεις του έργου και αντικατόπτριζαν πλήρως τόσο την εποχή, όσο και τα χαρακτηριστικά του ρόλου που είχε ο κάθε ηθοποιός-τραγουδιστής που τα φορούσε.
Εν κατακλείδι, το “Dorian Gray-The musical” είναι μια καθ’ όλα άψογη παράσταση, που σίγουρα θα σας ταξιδέψει σε άλλες δεκαετίες, ενώ συνάμα θα σας διδάξει πολλά όσον αφορά τη ματαιοδοξία, τον υπέρμετρο εγωισμό και την κατάληξη που έχουν όσοι βάζουν τον εαυτό τους πέρα και πάνω από τα όρια που έχει καθορίσει η φύση για τον καθένα μας…
Οι τελευταίες δύο παραστάσεις θα λάβουν χώρα την Παρασκευή και το Σάββατο 21 και 22 Νοεμβρίου, αντιστοίχως. Σας συνιστούμε ανεπιφυλάκτως να την παρακολουθήσετε. Προλαβαίνετε…
«Αγγλοσαξωνικό φλέγμα κι ελληνικό ιδεώδες»
Μετά το τέλος της παράστασης, η συγγραφέας-σκηνοθέτης Άντα Τσεσμελή ανέβηκε στη σκηνή και θέλησε να πει δυο λόγια για το έργο: «Τα στοιχεία που με ώθησαν στο να καταπιαστώ με το συγκεκριμένο θέμα, είναι αφενός η χρησιμότητα του να γνωρίσουμε και να μάθουμε όλοι κάποια κλασικά και σπουδαία κείμενα όπως αυτό, αφετέρου η μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο Όσκαρ Ουάΐλντ για την Ελλάδα. Μέσω λοιπόν αυτής της διασκευής, θέλησα να συνδυάσω το αγγλοσαξωνικό φλέγμα με το ελληνικό ιδεώδες»…
Κυρία Τσεσμελή, είμαστε βέβαιοι ότι αν ο Ουάϊλντ είχε τη δυνατότητα από εκεί που βρίσκεται να δει την παράσταση, θα αισθανόταν πολύ περήφανος για τους επιγόνους του και θα τους χειροκροτούσε…
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…