Γράφει η Χρύσα Λύκου
Η Ελλάδα μοιάζει με το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Φορά τακούνια που δεν είναι στο νούμερο της και καπέλα που της χάρισαν ή καλύτερα της δάνεισαν, χώρες που μπόρεσαν και ενηλικιώθηκαν, δείχνοντας περισσότερο γυναίκες απ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν, χρόνια τώρα, σα φιλόδοξο κορίτσι που ονειρεύεται να πλασαριστεί στα μεγάλα σαλόνια, μηχανεύεται τρόπους να τρυπώσει σ’ αυτά, αναζητώντας πλούσιους γαμπρούς που θα της δανείσουν ανάσες αριστοκρατίας, υποθηκεύοντας το δικαίωμα της στον αντίλογο, μιας και αυτός που φέρνει στο σπίτι τα λεφτά, κάνει κουμάντο χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας, δεν μπόρεσε ποτέ να μπει στα μεγάλα σαλόνια, μιας και ξόδεψε όλο το χρόνο του μηχανογραφώντας τις κινήσεις του, αδιαφορώντας για το τέλος του παραμυθιού, αγνοώντας ότι η σταχτοπούτα, ήταν πάντα το κορίτσι με τις μουτζούρες και ότι μια κολοκύθα δε φέρνει πάντα τον πρίγκιπα.
Και εκεί λοιπόν, που το κορίτσι μας κυλιέται σε βιτσιόζικα κρεβάτια με εραστές που την χτυπούν δεμένη, εκεί που έχoυμε αποδεχθεί το γεγονός ότι τους καθόμαστε που τους καθόμαστε, τουλάχιστον ας το κάνουμε καλά μη μας πούνε και ανέραστους, εκεί που βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση μ’ ένα κλειστό αλεξίπτωτο έτοιμοι να μετρήσουμε τα εγκαύματα μας, από μια κοινωνία που φλέγεται, εκεί που τα παπούτσια μας πάντα μας στενεύουν και πάντα «περισσεύουν», εκεί στο τέλος γίνηκε η αρχή.
Όχι, όχι προφανώς και είναι αργά για θαύματα Ανδριάνα Μπάμπαλη, προφανώς και δεν έχει για όλους ο θεός B.D.Foxmoor. Έχει όμως ελπίδα και καμιά φορά από μόνο της αρκεί για να φέρει και όλα τα υπόλοιπα. Δεν πιστεύω ότι το νέο αυτό κόμμα μπορεί να τα αλλάξει όλα, δεν πιστεύω ότι ξημερώνουμε σε μια χώρα όπως την ονειρευτήκαμε. Πιστεύω όμως στους ανθρώπους εκείνους που πλημμύρισαν τους δρόμους την ημέρα τον εκλογών, πιστεύω στα δάκρυα. Πιστεύω στα δικαιώματα των τρανσέξουαλ και στην καταπολέμηση της ομοφοβίας. Πιστεύω σε αγκαλιές ανθρώπων ανεξαρτήτου χρώματος και θρησκείας. Πιστεύω σε μια κοινωνία που δε φοβάται κονσερβοκούτια μα μόνο τσεκούρια, σε μια κοινωνία που ακούει τις κραυγές των λαών και όχι του Άδωνη.
Κρίμα για τους μέχρι χθες ισχυρούς αυτού του τόπου. Τους άξιζε χειρότερο τέλος μιας και ακόμη και τώρα, δεν μπόρεσαν να δουν πέρα απ’ τα ρούχα της Κωνσταντοπούλου και τη γραβάτα του Βαρουφάκη, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη σεξιστική σκέψη τους και το συντηρητικό μυαλό τους.
Εύχομαι, ο νέος πρωθυπουργός να έχει καταλάβει την ευθύνη που παίρνει στην πλάτη του, να έχει κατανοήσει ότι ενδεχόμενη αποτυχία, παίρνει μαζί της μια ολόκληρη ιδεολογία, μια ολόκληρη εποχή. Εύχομαι, τα δάκρυα χαράς των χιλιάδων καταπιεσμένων να μη στεγνώσουν πριν βγουν τα χαμόγελα, εύχομαι να μη φορέσετε γραβάτες που θα σφίξετε στο λαιμό μας.
Όσο για σένα Ελλάδα, κορίτσι τις διπλανής πόρτας, σταχτοπούτα του παραμυθιού, μη ξεχνάς πως όποιος και αν σε κυβερνά όποιος και αν κάθεται στο τιμόνι σου, η μοίρα σου είναι γραμμένη και τραγουδισμένη:
«Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες,
μες στα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχεις στα αφτιά σου κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν’ το κρεβάτι σου λημέρι του φονιά».
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr