Γράφει η Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογραφίες: Θάνος Δημητρόπουλος
Το τρίτο Σάββατο του Δεκέμβρη μας βρήκε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε ένα μάλλον ιδιαίτερο live. Φίλιππος Πλιάτσικας και B.D. Foxmoor μαζί στην ίδια σκηνή, γιατί «η μουσική είναι μια και δεν γνωρίζει από σύνορα και είδη». Ομολογώ πως, όσο ήμουν καθ’ οδόν για το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, είχα ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς –όντας περίεργη από πάντα– περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω πώς η έντεχνη ελληνική σκηνή θα δέσει με το καθαρό ελληνικό ραπ.
Ο χώρος ήδη από την αρχή, ενώ ήταν πολύ φιλόξενος, με το μοίρασμα του κόσμου, έμοιαζε διχασμένος. Στα τραπέζια βρίσκονταν ως επί το πλείστον οι ακόλουθοι του Φίλιππου Πλιάτσικα –καλοντυμένοι, με το ποτό τους, να περιμένουν να τραγουδήσουν για τις παλιές τους αγάπες. Και από την άλλη, οι πιστοί ακόλουθοι των Active Member, να είναι όρθιοι στο πίσω μέρος του μαγαζιού, να φωνάζουν διαρκώς “Low bap, low bap” και να κάνουν χαμό κάθε φορά που ο Foxmoor μιλούσε με τους στίχους του.
Με την έναρξη του προγράμματος, οι δύο καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή μοιράστηκαν τα τραγούδια τους σε ένα μάλλον αμήχανο κοινό, που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. «Είναι ωραία η θάλασσα», «Άκου μάνα», «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», «Η μελωδία της παρακμής» και πολλά ακόμα, παρέλασαν στη σκηνή το ένα μετά το άλλο με τους δύο καλλιτέχνες να τα τραγουδούν μαζί, γιατί είπαμε, η μουσική σύνορα δεν γνωρίζει!
Παρ’ όλα αυτά, αν είστε και εσείς υποστηρικτής της παραπάνω θέσης, μην χρησιμοποιήσετε σαν επιχείρημα το live του Σαββάτου. Το πρόγραμμα δεν είχε καμία ροή, τα τραγούδια ήταν σαν να εναλλάσσονται απλά και μόνο για να παιδεύουν το κοινό και τελικά ο θεατής έμενε με την εντύπωση ενός μπερδεμένου live. Όμως, επειδή σε κάθε τι μπορούμε να βρούμε το θετικό κομμάτι, highlights της βραδιάς αποτέλεσαν τόσο ο κιθαρίστας από το συγκρότημα Δραμαμίνη, που αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την performance του, όσο και η εμφάνιση της Sadahzinia, που έδωσε τόνο συναυλίας στο πρόγραμμα.
Προσωπικά, προτιμώ να μην αναζητήσω την αιτία της συνεργασίας τους και να μην ψάξω να βρω τι λένε για εκείνους (οι όμορφες και μη). Αυτό όμως που πραγματικά με στεναχωρεί είναι πως δύο άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής μουσικής και ο καθένας έχει γράψει τη δική του ιστορία στο είδος του, δεν κατάφεραν να δέσουν ούτε για λίγο, μέσα σε διάστημα τριών ωρών. Και αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις…
Πάντως, η πρόταση μου είναι, εάν ένα Σάββατο σας βγάλει ο δρόμος σας προς τη Συγγρού, να περάσετε από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για να ακούσετε και εσείς τον Foxmoor με τον Φίλιππο Πλιάτσικα να τραγουδούν για συνουσίες μυστικές και το Γκουαντάναμο… Και να μας πείτε κι εσείς τη γνώμη σας γι’ αυτό το πάντρεμα της μουσικής!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…