Γράφει η Χρύσα Λύκου
Ήταν το 1946, όταν ο Δημήτρης Ψαθάς «έπλασε» τον χαρακτήρα του Φον Δημητράκη, ντύνοντας με μια κωμική νότα την αγωνία του, για όλους εκείνους που περιμένουν καρτερικά να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, τιμωρώντας όλους όσους στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια τους, όλους όσους υποτίμησαν την επικινδυνότητα τους.
Είναι σχεδόν 2015 και ο Φον Δημητράκης μπορεί να υπερηφανεύεται για τους απογόνους του, για εκείνους που από Κώστας έγινε Κωστάκης, από Γιώργος Γιωργάκης, από Αντώνης Αντωνάκης…! Μπορεί να υπερηφανεύεται για πολιτικούς-ζογκλέρ που κουνάνε πόδια και χέρια, κάνουν τούμπες και γελάνε πάνω σε πλάτες ανθρώπων που δε τόλμησαν ποτέ να ξεστομίσουν το επίσης επίκαιρο «Σκασμός εσύ Αντωνάκη μου».
Ο Πέτρος Φιλιππίδης λοιπόν, αναλαμβάνει τον ρόλο του Δημήτρη Χαρίτου, του πολιτικού εκείνου, που δεν μπόρεσε να αναδειχθεί σε ειρηνικές για τη χώρα του συνθήκες και που στην ανώμαλη περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, προβάρει στο μπράτσο του αγκυλωτούς σταυρούς, υψώνει το δεξί του χέρι ψηλά, προκαλώντας ανατριχίλα στο βασανισμένο λαό του 1946, στον αποκαμωμένο λαό του 2014.
Στον αντίποδα αυτής της πάντα επίκαιρης θλιβερής φυσιογνωμίας, βρίσκεται η οικογένεια αυτού του ανθρώπου. Ο γιος του φεύγει αντάρτης στα βουνά, ενώ η κόρη του Φαίη Ξυλά, δε διστάζει να σηκώσει το ανάστημα της μπροστά σ’ έναν πατέρα που αγαπά, χωρίς όμως αυτό να είναι αρκετό. Στο ρόλο της γυναίκας του, η Μαρία Κατσανδρή, η οποία μοιραία βρίσκει και εκείνη τον ρόλο της στο σήμερα, παρφουμαρίζοντας τη θλίψη και την καταπίεση της, μην έχοντας άλλη διέξοδο.
Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, αδερφός του Δημήτρη Χαρίτου, συλλαμβάνεται από τον δεύτερο, όταν αποκαλύπτεται ότι ο πράος, πρώην δάσκαλος και νυν μπακάλης, μεταφέρει όπλα στους αντάρτες, ρισκάροντας τη σκλαβωμένη ζωή του, για μια πιο ελεύθερη. Αδερφός συλλαμβάνει αδερφό λοιπόν, γιατί η άλλη επιλογή θα ήταν η παραίτηση απ’ την εξουσία. Ο Φον Δημητράκης, ζύγισε και με μάτια κλειστά, προτίμησε να δώσει στους κατακτητές του, τον αδερφό του, αντί για την καρέκλα του.
Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος, είναι ο τύπος που πολλοί ίσως θα ήθελαν να του μοιάσουν και ίσως ακόμη περισσότεροι είναι ίδιοι με αυτόν. Παίκτης μπαλαντέρ, κολλάει το συμφέρον του εύκολα και αβίαστα είτε στους Γερμανούς, είτε στους συμμάχους προκαλώντας την τύχη του και λαμβάνοντας μάλλον ένα δίκαιο για τη συμπεριφορά του τέλος.
Η Αμαλία Αρσένη ή αλλιώς Φωφώ, είναι από εκείνα τα κορίτσια που φοβούνται τους Γερμανούς, θέλουν να παντρευτούν και χωρίς να το ξέρουν μεταφέρουν χειροβομβίδες στους απελευθερωτές. Είναι από εκείνα τα κορίτσια που όταν τρώνε χαστούκια για να ομολογήσουν μυστικά που θα κόστιζαν ζωές ανθρώπων κλαίνε πολύ, αλλά κρατάνε το στόμα τους κλειστό.
Στη σκηνή ανεβαίνουν επίσης ο Γιώργος Ψάλτου, ο Μανώλης Χουρδάκης, η Χριστίνα Σπατιώτη, η Χρύσα Κλούβα, καθώς και ο Θανάσης Ισιδώρου που χαρίζει γέλιο, μη μπορώντας να διαχειριστεί την ευθύνες του δίπλα σ’ ένα υπουργό γεμάτο καπρίτσια.
Καπρίτσια, λοιπόν, είναι η πιο σωστή λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει την πολιτική του τότε και του σήμερα. Καπρίτσια απλών ανθρώπων που καμώθηκαν ότι ήταν σπουδαίοι, αγκιστρώθηκαν σε καρέκλες, φώναξαν διαταγές σε απόσταση αναπνοής απ’ το πρόσωπο μας και που τελικά τρέμουν τα γόνατα τους μπροστά σε κάποιους άλλους, που καμώθηκαν τους περισσότερο σπουδαίους.
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα να με πιέζουν τα συναισθήματα μου, κάνοντας συγκρίσεις του τότε και του σήμερα και που μόνο ομοιότητες μπόρεσα να βρω. Τι ειρωνεία αλήθεια; Όμως, ήταν μια σκηνή, νομίζω κάπου στην αρχή την παράστασης, όπου ένας αντάρτης που μάλλον δεν πήγε στα βουνά, γράφει με κόκκινη μπογιά στον τοίχο «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡ». Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη φράση του, πολυβόλα ακούγονται παντού. Τα πολυβόλα σωπαίνουν, ο Φον Δημητράκης βλέπει τη μισοτελειωμένη φράση και κάπου εκεί στοιχηματίζω ότι η ψυχή του είναι ακόμα ελληνική. Παίρνει την κόκκινη μπογιά, βουτά το πινέλο και συμπληρώνει τη φράση. Η σκηνή αδειάζει. «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΑΝΟΥΣ».
Φωτογραφίες από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner.