Ελεωνόρα Ζουγανέλη: Σαν ολάνθιστο λουλούδι
"Ο ρομαντισμός μπορεί εύκολα να συνυπάρξει με τον ρεαλισμό, φτάνει να ξέρεις να βάλεις την σωστή δόση στο μίξερ..."
Είναι γλυκιά. Ζαχαρένια. Μελένια. Πολύ. Κι ακόμα περισσότερο.
Κουβαλάει το όνομα του διάσημου και πολύ ταλαντούχου μπαμπά της και την υπέροχη φωνή της τρυφερής μαμάς της – της τραγουδίστριας Ισιδώρας Σιδέρη.
Είναι ένα λαμπερό κράμα, ένα λαχταριστό μήλο που έπεσε κάτω από την μηλιά για να κάνει την δική του πορεία, αφήνοντας έντονο το δικό του προσωπικό στίγμα στο ελληνικό τραγούδι.
Την είχα στο μυαλό μου σαν ένα από τα «καινούργια» πρόσωπα της ελληνικής μουσικής, όμως η Ελεωνόρα μου λέει γελώντας πως έχει πίσω της μια πορεία σχεδόν δέκα χρόνων. Και μαζί μ’ αυτό, έχει παιδεία και αισθητική και ήθος και αγωγή και ευγένεια. Και (ευτυχώς) πολλή διάθεση για κουβέντα!
Στις 14 ερωτήσεις που ακολουθούν θα «ακούσεις» την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να σου μιλάει για την δουλειά της, που τόσο αγαπάει, για την Αθήνα, την πόλη που λατρεύει, για την οικογένεια της, για το εκκεντρικό look της, για τον Αλμοδόβαρ και την αγαπημένη της ταινία, για την πιο κρυμμένη Ελεωνόρα, και παράλληλα θα σε προετοιμάσει γι' αυτά που θα δεις και θα ακούσεις στις τρεις αποχαιρετιστήριες (γι' αυτό το καλοκαίρι) συναυλίες της στις 20, στις 21 και στις 22 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής.
Θα είμαστε όλοι εκεί. Δεν γίνεται να λείπεις...
Τι θα παρουσιάσεις στις 20, στις 21 και στις 22 Σεπτεμβρίου στις συναυλίες σου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής;
Καταρχάς είναι το φινάλε της καλοκαιρινής μας περιοδείας αλλά και ενός κύκλου παραστάσεων που δώσαμε την χειμώνα που πέρασε.
Για μάς είναι κάτι σαν αποχαιρετιστήριο πάρτι αυτές οι τρεις εμφανίσεις.
Το φετινό καλοκαίρι περάσαμε πάρα πολύ καλά με τους συντελεστές αυτής της δουλειιάς κι εγώ προσωπικά δέχτηκα πολλή αγάπη.
Και τον χειμώνα συνέβη αυτό, αλλά η καλοκαιρινή περιοδεία με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ τυχερή, σε προσωπικό κυρίως επίπεδο. Οπότε, επιστρέφοντας πλέον στην Αθήνα, την πόλη την οποία λατρεύω, η ανάγκη μου να επικοινωνήσω με τον κόσμο θα είναι το βασικό μέλημα μου.
Πρόκειται λοιπόν για μία προσπάθεια ανταπόδοσης όλης αυτής της στήριξης κι όλης αυτής της αγάπης που ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος έχω εισπράξει όλον αυτόν τον καιρό.
Θα τραγουδήσουμε δικά μου τραγούδια, φυσικά, αλλά και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που αγαπώ πολύ και συνηθίζω να διασκευάζω στα λάϊβ μου. Πέρα από τα όσα θα συμβούν επί σκηνής, όμως, ξέρω από τώρα πως θα υπάρχει ένα κλίμα συγκίνησης και βαθιάς χαράς.
To «Aπό Έρωτα» είναι το τραγούδι της ομότιτλης ταινίας. Είχες την ανάγκη να δεις την ταινία για να το τραγουδήσεις ή για σένα η ερμηνεία είναι κάτι που λειτουργεί αυτόνομα;
Aρχικά, είχα την χαρά να έχω δει την παράσταση πριν από κάποια χρόνια. Εκεί υπάρχει και πάλι ένα πολύ όμορφο τραγούδι, σε στίχους του Θοδωρή Αθερίδη και μουσική του Γιώργου Ανδρέου, το οποίο τραγούδησε για τις ανάγκες της συγκεκριμένης παράστασης η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Όταν λοιπόν ο Θοδωρής μου έκανε την πρόταση να συμμετέχω κι εγώ με τον τρόπο μου στην ταινία και να τραγουδήσω ένα λαϊκό κομμάτι που έχει γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης, ένιωσα ιδιαίτερη τιμή.
Από κει και πέρα, γνώριζα την υπόθεση του σεναρίου και μάλιστα είχα την χαρά να συμμετέχω και στα γυρίσματα, γιατί στην ταινία ερμηνεύω το τραγούδι ζωντανά. Αυτό που προσπάθησα, πάντως, να κάνω είναι να αντιμετωπίσω το τραγούδι σαν κάθε άλλο τραγούδι που θα βρισκόταν στα χέρια μου.
Αλλά ναι, σίγουρα με βοήθησε το ότι είχα δει την παράσταση αλλά και το γεγονός ότι συμμετείχα έστω και για λίγο στην ταινία. Αυτή ήταν ξέρεις η πρώτη μου συμμετοχή στο σινεμά και ήταν μια εμπειρία που μου άρεσε πραγματικά πάρα πολύ.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα ότι τραγουδάς Σταμάτη Κραουνάκη;
H συνεργασία μου με τον Σταμάτη Κραουνάκη ήταν μια υπέροχη συγκυρία σε συνδυασμό με την ταινία. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ βαθιά και είμαι πολύ χαρούμενη που πλέον υπάρχει η φωνή μου σε ένα από τα τραγούδια του.
Με τον πατέρα σου Γιάννη Ζουγανέλη έχετε τραγουδήσει ντουέτο το «Να Φυλάγεσαι» σε δικό του δίσκο. Πόσο εξομολογητικό είναι το συγκεκριμένο κομμάτι για τη σχέση σας;
Το «Να Φυλάγεσαι» είναι ένα τραγούδι που μου έφερε ο πατέρας μου. Προφανώς για εκείνον σημαίνει περισσότερα, με την έννοια ότι είναι γραμμένο από την δική του πλευρά. Με τον πατέρα μου είναι άλλωστε γνωστό πως έχουμε μια πολύ καλή σχέση, βρίσκεται μέσα στη ζωή μου όπως βρίσκομαι κι εγώ μέσα στη δική του και αγαπιόμαστε πάρα πολύ. Την ίδια στιγμή όμως τσακωνόμαστε και πληγωνόμαστε και ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον.
Έχουμε νομίζω μια σχέση που έχει δοκιμαστεί σε όλα τα στάδια και έχουν περάσει από πάνω της διάφορα συναισθήματα. Είναι ένας άνθρωπος που με λατρεύει και με στηρίζει με όλους τους τρόπους κι εγώ από την μεριά μου τον σέβομαι και τον αγαπάω και σαν καλλιτέχνη και σαν πατέρα και σαν φίλο και σαν άνθρωπο.
Στα όσα γράφονται για σένα, τονίζεται συχνά το ότι είσαι κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη. Εσύ τι πιστεύεις, ότι οφείλεις στη μητέρα σου, Ισιδώρα Σιδέρη που ως τραγουδίστρια ήταν πιο κοντά σε αυτό που κάνεις κι εσύ;
Σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν θεωρώ πως τους οφείλω τίποτα απ' όσα έχω πετύχει μέχρι σήμερα. Οφείλω, βέβαια, και στους δύο αμέτρητα πράγματα για τον τρόπο που με έχουν μεγαλώσει, για τον τρόπο με τον οποίο κατανοώ τα πράγματα, για τον τρόπο με τον οποίο είμαι σε θέση να αισθανθώ τα πράγματα.
Οπότε υπό αυτή την έννοια οφείλω και στους δύο την παιδεία μου, το πνεύμα μου, το μυαλό μου, την κληρονομιά μου, τον πόνο μου και την χαρά μου. Πέρα από αυτό όμως, δεν θα έλεγα ότι οφείλω σε κανέναν τίποτα.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου – ανάμεσα τους και οι γονείς μου - που με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, που έχουν σταθεί δίπλα και έχουν πιστέψει σε μένα γιατί τους έδωσα εγώ τα περιθώρια και τα δείγματα για να πιστέψουν σε μένα.
Και σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Σε καλλιτεχνικό επίπεδο ίσως τους οφείλω τα πάντα (γέλια). Οι γονείς μου έχουν παίξει πάρα πολύ βασικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση μου. Μπορώ να σου πω δηλαδή με το χέρι στην καρδιά πως είμαστε μια κλασική οικογένεια. Δεν είμαστε η οικογένεια εκείνη όπου έκανε ο καθένας τη ζωή του, ούτε μια οικογένεια που τώρα που μεγάλωσα δεν έχουμε πλέον σχέσεις μεταξύ μας.
Από την άλλη, οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ εντελώς φιλελεύθεροι αλλά ούτε και πολύ καταπιεστικοί. Αυτό που θαύμαζα, όμως, πάντα περισσότερο σε αυτούς ήταν πως ακόμα κι όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι δεν με αντιμετώπιζαν σαν παιδί. Τους ακολουθούσα στην περιοδεία, τους ακολουθούσα στις εξόδους τους. Έτσι είχα την χαρά, αυτή την δουλειά που κάνω σήμερα και που τόσο πολύ αγαπάω, να την ζήσω και σαν παιδί και να την ζήσω και σαν ενήλικας, ολοκληρωμένος καλλιτέχνης.
H υπερβολική έκθεση στη δημοσιότητα έχει ως αποτέλεσμα να έχεις δεχθεί και αρνητικές κριτικές. Αντιδράς ψύχραιμα σ’αυτές;
Όχι μόνο αντιδρώ ψύχραιμα αλλά μπορώ να σου πω πως είναι κι αυτές που λαμβάνω περισσότερο υπόψη μου. Όταν, δηλαδή, καταλάβω πως μια κριτική για κάτι που έχω κάνει, είτε αυτό είναι δίσκος είτε αυτό είναι μια συναυλία, είναι αντικειμενική και έχει επιχειρήματα, θα την πάρω πάρα πολύ σοβαρά κι ας είναι αρνητική.
Πολλές φορές έχω κάτσει και έχω σκεφτεί πάνω στα όσα έχουν γράψει για μένα άνθρωποι που δεν τους γνωρίζω καν. Θεωρώ πως έχω αλλάξει, έχω διαμορφωθεί μέσα από τις αρνητικές κριτικές και, σε κάποιες περιπτώσεις, έχω γίνει και καλύτερη. Από την άλλη, όταν βλέπω πως μια κακή κριτική γίνεται απλά για να γίνει, χωρίς να μπορεί κάποιος – ή τουλάχιστον χωρίς να μπορώ εγώ – να εντοπίσω που βρίσκεται η ένσταση για την δουλειά μου, τότε δεν με αφορά και δεν με επηρεάζει.
Είσαι μια τραγουδίστρια που έχει καταφέρει να έχει το δικό της μεγάλο κοινό. Θεωρείς ότι πραγματοποιήθηκε γρήγορα το όνειρο σου και ως καλλιτέχνης;
Όχι, να σου πω την αλήθεια δεν θα το έλεγα. Ίσα – ίσα που θεωρώ πως έχω μία πορεία αρκετών χρόνων στο τραγούδι, που συνέβησαν βέβαια σημαντικά πράγματα τα οποία με βόηθησαν να προχωρήσω και να εξελιχθώ επαγγελματικά και καλλιτεχνικά.
Έχω νομίζω αρκετά βιώματα και αρκετές εμπειρίες πάνω σε αυτή τη δουλειά και γι' αυτό πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή έχω καταφέρει να χτίσω ένα κοινό που ενδεχομένως να ενδιαφέρεται γι' αυτό που κάνω ή ένα κοινό που μπορεί να με γνωρίζει σαν όνομα και να θέλει σιγά-σιγά να ανακαλύψει τη δουλειά μου.
Δεν θεωρώ, παρ' όλα αυτά, πως στην καριέρα μου συνέβη αυτό που θα λέγαμε «ένα μεγάλο μπαμ». Αν το σκεφτείς, κάνω πια αυτή τη δουλειά σχεδόν 10 χρόνια. Οπότε, όλα ήρθαν πολύ φυσιολογικά και σταδιακά. Κυρίως το τελευταίο.
Η επιτυχία εξαργυρώνεται οικονομικά σήμερα;
(Γέλια). Κοίτα, όχι όσο εξαργυρωνόταν κάποτε. Σε σχέση δηλαδή με το παρελθόν, τα πράγματα είναι σαφώς πιο πεσμένα. Σε σχέση όμως με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες θα σου έλεγα πως ναι, εξαργυρώνονται.
Σίγουρα ούτε τα χρήματα που βγαίνουν από τις συναυλίες είναι αυτά που έβγαιναν κάποτε ούτε οι δίσκοι πουλάνε όσο πουλούσαν. Αυτό που βλέπω και μου αρέσει είναι πως οι καλλιτέχνες προσπαθούμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο περνάει από το χέρι μας. Πάντως αν με ρωτάς αν υπάρχει οικονομική άνθηση, τότε όχι, δεν υπάρχει. Σε καμία περίπτωση.
Έχεις πει πως αν ήσουν τραγούδι θα ήσουν το «Ήταν Αέρας» της Λιζέτας Καλημέρη. Αν ήσουν ταινία ποια ταινία θα ήσουν;
Θα σου εξομολογηθώ κάτι τώρα. Καθώς περνάει ο καιρός και κάποιος μου κάνει ξανά την ίδια ερώτηση αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω διαφορετικά. Αν με ρωτούσες σήμερα ποιο τραγούδι θα ήμουν, μάλλον θα σου απαντούσα κάτι άλλο, δεν είμαι σίγουρη ποιο. Αλλά εσύ τώρα θέλεις να σου πω ταινία... Λοιπόν, υπάρχει μια ταινία που την αγαπώ πολύ, δεν ξέρω βέβαια αν θα ήμουν εγώ αυτή η ταινία γιατί δεν έχει καμία σχέση με την δικιά μου ζωή. Την αγαπώ όμως τόσο πολύ και εξακολουθεί να με συγκινεί κάθε φορά που την βλέπω που πιστεύω πως κάνει το ίδιο: το “Μίλα Της” του Αλμοδόβαρ. Αν ήθελα να μπω μέσα σε μια ταινία, θα ήταν σ' αυτή.
Σε παλαιότερη συνέντευξη σου έχεις δηλώσει πως είσαι ερωτευμένη με την Αθήνα. Tι είναι αυτό που σου αρέσει τόσο σε αυτή την πόλη και τι είναι αυτό που σε κουράζει;
Μου αρέσουν τα πάντα και δεν με κουράζει τίποτα. Αστειεύομαι. Κοίτα, αυτό που μου αρέσει τόσο πολύ στην Αθήνα είναι οι ρυθμοί της και η αύρα της. Πέρα δηλαδή από το γεγονός ότι είναι μία πόλη με αμέτρητες επιλογές, η Αθήνα είναι μια πόλη με μια μοναδική ενέργεια, έναν ακαταμάχητο παλμό, που -τουλάχιστον σε εμένα- ταιριάζει πάρα πολύ. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, κυρίως σε καθημερινό επίπεδο. Θα σου πω κι εγώ τα κλασσικά. Η φασαρία, το νέφος, η κίνηση... Όταν όμως κάτσω σε ένα ζεστό καφέ στο κέντρο και κοιτάξω πίσω από την τζαμαρία τον δρόμο, αυτό μου φτάνει. Είναι αρκετό για να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα. Ο αέρας και η ενέργεια της Αθήνας είναι η ντόπα μου. Δεν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα πουθενά αλλού.
Μέσα στα χρόνια, έχεις επιχειρήσει πολλές και μεγάλες αλλαγές στο look σου. Eίναι επιλογές που θα έκανες έτσι κι αλλιώς για τον εαυτό σου ή είναι κομμάτι της δουλειάς σου;
Δεν θα έκανα ποτέ τίποτα πάνω μου που να μην το πιστεύω και να μην μου αρέσει. Συχνά μου λένε πως έχω δοκιμάσει ακραίες αλλαγές αλλά η αλήθεια είναι πως σαν χαρακτήρας και σαν προσωπικότητα είμαι ακόμη πιο προοδευτική απ' ότι αφήνω να φανεί στην εμφάνιση μου. Δεν εννοώ σε προσωπικό επίπεδο, φυσικά. Ξέρεις, την συχνή αλλαγή συντρόφου και τέτοια. Εννοώ τον τρόπο σκέψης, την νοοτροπία, το ρίσκο. Και λατρεύω τις αλλαγές. Και μέσα μου και έξω μου. Τίποτα δεν με ευχαριστεί περισσότερο απ' όταν συζητάω με κάποιον κοντινό μου άνθρωπο και μου λέει «Μα δεν σε αναγνωρίζω!». Οι περισσότεροι το λένε για κακό αλλά εμένα μου αρέσει (γέλια).
Η Τέχνη τελικά σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Αυτή είναι μια ερώτηση στην οποία μπορώ να απαντήσω πάρα πολύ δύσκολα. Κι αυτό γιατί, δεν θεωρώ πως είναι για όλους μας το ίδιο. Θα σου απαντήσω λοιπόν για τον εαυτό μου. Εμένα ναι, η Τέχνη με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Με έμαθε να είμαι υπεύθυνη, να έχω πειθαρχία, να λειτουργώ σωστά και συγκροτημένα. Με έμαθε να σέβομαι τους άλλους και να τους αγαπώ βαθιά. Η Τέχνη μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο σχολείο αν την αφήσεις να σε διδάξει.
Ρομαντισμός ή ρεαλισμός;
Γιατί να πρέπει να επιλέξουμε απαραίτητα ένα από τα δύο; Ο ρομαντισμός μπορεί εύκολα να συνυπάρξει με τον ρεαλισμό, αν ξέρεις να βάλεις την σωστή δόση στο μίξερ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι ένας άνθρωπος που νιώθει άνετα με το να ονειροβατεί και να πετάει στα σύννεφα. Κάτι τέτοιο με αποσυντονίζει. Αλλά μερικές δόσεις ρομαντισμού στην ζωή μας είναι νομίζω κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη, ώστε να μην γίνουμε στο τέλος τελείως κυνικοί. Τον θέλω τον ρομαντισμό, την ποιητικότητα στη ζωή μου, αλλά με τους δικούς μου όρους και τα δικά μου στεγανά. Για να ομορφαίνει την ρουτίνα μου και την καθημερινότητα μου.
http://www.allyou.gr/faces/interview/19 ... o-louloydi
