Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Κάθε χρόνο, περίπου δώδεκα φορές, παρατηρείται το φαινόμενο κατά το οποίο ο Ήλιος, η Γη και η Σελήνη βρίσκονται πάνω στην ίδια νοητή ευθεία. Αυτό σημαίνει ότι περίπου δώδεκα νύχτες κάθε χρόνου είναι λίγο πιο φωτεινές από τις άλλες, γιατί έχουμε Πανσέληνο! Κι αυτό, σκέφτηκαν πέρυσι οι συντελεστές της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, είναι ένας καλός λόγος να οργανώσουμε μια μεγάλη καλοκαιρινή γιορτή, μια μεγάλη καλοκαιρινή “Full Moon Fiesta”! Κι όπως καθετί που δοκιμάζεται και πετυχαίνει, έτσι και το πάρτι αυτό οργανώθηκε πάλι φέτος τη νύχτα της περασμένης Κυριακής που «ανέτειλε» με μια ολογιόρτινη Πανσέληνο στην Τεχνόπολη.
Και η νύχτα τα είχε όλα. Είχε ελεύθερη είσοδο, είχε καλοκαιρινή ζέστη και διάθεση, είχε τύμπανα, τρομπόνια, κιθάρες, σαξόφωνα, είχε swing και jazz, είχε μίξεις και διασκευές, είχε χορό και τραγούδι, είχε μικρούς και είχε μεγάλους που έγιναν μικροί. Η νύχτα είχε, ακόμα, άστρα στον ουρανό της και ενέργεια αστρικών προδιαγραφών στα μικρόφωνα και στη σκηνή, με τους ΕΚΜΕΚ, τους Pölkar, τη jazz ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, γνωστή και ως Athens Big Band, την εκπληκτική μουσικό και performer Μαρίζα Ρίζου και μια μικρή guest εμφάνιση – έκπληξη.
Γύρω στις 9μμ. ήμαστε πολλοί αυτοί που είχαμε ήδη μαζευτεί στο συναυλιακό χώρο της Τενχόπολης, όπου μας υποδέχτηκαν οι ΕΚΜΕΚ (προσοχή, «γλυκαίνουν και δεν παχαίνουν»!), με το «Θα Γίνω Αέρας» και μια κιθάρα να πρωταγωνιστεί «χορεύοντας» στα χέρια του αεικίνητου τραγουδιστή τους. Αυτοί ήταν που ανέλαβαν να μας βάλουν σε ιδανική διάθεση για τη μεγάλη fiesta που ξεκινούσε και τα κατάφεραν συνδυάζοντας τον ελληνικό με τον ισπανικό στίχο σε έθνικ διασκευές που ξεκινούσαν από τη «Βασιλική» του Ζιώγαλα και το «Σε Όποιον Αρέσουμε» της Γαλάνη και έφταναν μέχρι το «Mala Vida» του Mano Negra και τη «Σερενάτα» της Αρλέτας.
Με το κοινό να βρίσκεται «Μια Στον Ουρανό Και Μια Στο Χώμα», ο Άλκης Κανίδης στη φωνή και στην κιθάρα, ο Αλέκος Σπανίδης στα τύμπανα, ο Σάκης Ραπτόπουλος στο ακορντεόν, ο Στέργιος Γιάννος στο κοντραμπάσο, ο Γιώργος Αβραμίδης στην «βαλκανική» του τρομπέτα και ο Αργύρης Κρομμύδας στην ηλεκτρική κιθάρα, μας αποχαιρέτησαν με το «Άγγελος Ξένος». Στο τέλος, τράβηξαν και έναν «άσσο» από το μουσικό μανίκι του Διονύση Σαββόπουλου και μας άφησαν να τραγουδάμε «Εεεε έλα στο χορό» σε μια «νύχτα ξαστεριά».
Η σκηνή άδειασε για λίγο και ξαναγέμισε με τους καταιγιστικούς «μεθυσμένους χορευτές που τραγουδάνε φάλτσα» ή αλλιώς – επί το «σλαβικότερον» – Pölkar. Θέλετε επειδή ήμαστε το μεγαλύτερο κοινό που τους άκουσε μέχρι σήμερα ζωντανά, θέλετε επειδή είχε Πανσέληνο, ή θέλετε επειδή ήταν «μεθυσμένοι», οι Γιώργος Παπαγεωργίου (στη φωνή), ο Γιάννης Κυρατσός ( σε κιθάρα, μαντολίνο, τραγούδι), o Λάζαρος Πλιάμπας (στα τύμπανα), ο Γιώργος Αβραμίδης (πάλι, στην τρομπέτα) ο Μιχάλης Καρανίκος (στο τρομπόνι) και ο Χρήστος Γκαΐλας (στο ηλεκτρικό μπάσο) έπαιξαν, τραγούδησαν, γέλασαν και χοροπήδησαν μέχρι «βρασμού» από τη ζέστη (κάποια στιγμή το φράκο που φορούσε ο Γιώργος Παπαγεωργίου εξαφανίστηκε) σε τραγούδια δικά τους, όπως το «Τζον Σνόου», «Η Αγάπη Χρόνια Δεν Κοιτά», αλλά και «δανεισμένα», όπως το “Banana Boat Song”, το “I Walk The Line”, τη «Μπέμπα», «Του Αιγαίου Τα Μπλουζ», το «Ανέβηκα Στην Πιπεριά» και άλλα πολλά που κατάφεραν να τα χωρέσουν όλα στο υπέροχο πρόγραμμά τους.
Κάτω από τον ρομαντισμό της Πανσελήνου, τραγούδησαν– πάντα σε χορευτικές και λίγο reggae διασκευές – επτανησιακές καντάδες, τίμησαν τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο με το «Ένας Ουρανός Μ’ Αστέρια» και το «Ας Είν’ Καλά Το Γινάτι Σου» και έπαιξαν το «Αγάπησέ με», ένα ζεμπέκικο που οι ίδιοι έγραψαν με ένα… γιουκαλίλι. Στους παντρεμένους – αλλά μη μετανιωμένους –του κοινού αφιέρωσαν «Το Τραγούδι Της Καλής Παντρειάς» και μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση ότι «Όλα Αρχίζουν».
Ήταν 11μμ. όταν ανέβηκε στη σκηνή η Athens Big Band, για ένα εικοσάλεπτο αμιγών jazz μελωδιών. Mια εξαιρετική εισαγωγή, πριν «φέρουν σηκωτή» τη Μαρίζα Ρίζου να μας τραγουδήσει με τη συνοδεία της ορχήστρας, εκπληρώνοντας έτσι ένα εφηβικό όνειρο ζωής της. Κι όπως η Athens Big Band τίμησε τη Μαρίζα παίζοντας για εκείνη, έτσι και η ίδια τίμησε την ορχήστρα, χαρίζοντας τη φωνή της σε κλασικά jazz κομμάτια. Ακούσαμε μαγεμένοι το “Summertime”, το “Fly Me To The Moon”, το “Cry Me A River”, το “Meglio Stasera”, το “For Once In My Life”… Η αξιοθαύμαστα εύπλαστη φωνή της στάθηκε επάξια δίπλα σε αυτές των Ella Fitzgerald, Stevie Wonder και Frank Sinatra. Υπό την ίδια αυτή jazz διάθεση τραγουδήσαμε χρόνια πολλά στον Αντώνη Ανδρέου, που βρισκόταν στο τρομπόνι και είχε τα γενέθλιά του.
Η χαρά που είχε να βρίσκεται πάνω στη σκηνή με την μπάντα αυτή μια τέτοια βραδιά δεν την άφησαν να είναι σοβαρή, πράγμα που το ήθελε πάρα πολύ – όπως ομολόγησε αστειευόμενη. Η Μαρίζα Ρίζου ήταν σαν ένα μικρό – πλην όμως υπερταλαντούχο – παιδί, ειδικά όταν είπε δικά της κομμάτια. Ξεκίνησε με τη διασκευή που υπογράφει η ίδια στην «Μπόσσα Νόβα του Ησαΐα» και τελείωσε με «Μια Άλλη Ευτυχία». Και πώς άλλωστε να παραμείνει σοβαρή, όταν επί σκηνής συναντήθηκε με τον Πάνο Μουζουράκη, ο οποίος, ως καλός της φίλος, σε καμία περίπτωση δε θα την άφηνε μόνη της να τραγουδήσει το «Πετάω»; Είπαν το τραγούδι τους με τρυφερότητα και παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ ο Πάνος μας άφησε με την υπόσχεση να μας ξαναδεί στον ίδιο χώρο το βράδυ της επομένης.
Ο χρόνος, όμως, φάνηκε να τελείωσε πολύ γρήγορα, όταν η Μαρίζα Ρίζου μας ευχαρίστησε και μας καληνύχτισε σε ένα τεράστιο χειροκρότημα ενθουσιασμού, μέσα στο οποίο ωστόσο κρυβόταν κι ένα μικρό παράπονο. Θέλαμε λίγη fiesta, λίγο χορό ακόμα, λίγα από τα τραγούδια της Μαρίζας ακόμα…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…