Γράφει ο Σοφιανός Καβακόπουλος
Φωτογράφηση: Μαρία Ντρούγια
Πέφτοντας στο τραπέζι η πρόταση για κάλυψη μιας εμφάνισης όπου συνυπάρχουν στην σκηνή του Σταυρού του Νότου ο George Gaudy ο RSN και η Esterina, άπλωσα το χέρι μου και την άρπαξα. Ίσως γιατί είμαι μυστήριο τρένο, ίσως επειδή μ’ αρέσει να γκρινιάζω, ήθελα να δω πως θα δεχτεί το κοινό τρεις διαφορετικούς κόσμους -που στην πραγματικότητα είναι ένας- να συνυπάρχουν στην σκηνή.
Από την μια μεριά ο Gaudy, ροκάς που του αρέσουν οι βρωμιές στην κιθάρα του, επηρεασμένος πολύ από τα Βρετανάκια που πήγαν στην Αμερική, τα δοξασμένα 60’s, για να παίξουν τα Blues. Στην άλλη πλευρά ο RSN, με το computer του και τους μίκτες του, με το beat να κυλάει στις φλέβες του, πράγμα που το βλέπεις ακόμη και στο περπάτημα του και στην μέση η Esterina να ενώνει με την Soul ψυχοσύνθεση της τα Beat με τα δωδεκάμετρα.
Δευτέρα το βράδυ, και το κέντρο δύσκολο να γεμίσει. Άλλωστε παρ’ όλο που ζούμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης, τα gigs και τα events στην πόλη έχουν γίνει πάρα πολλά, με απότελεσμα ο κόσμος να μοιράζεται παντού. Έτσι δύσκολα θα δεις τον κόσμο να στριμώχνεται. Νόμιζω ότι έχει χαθεί η μαγεία του να πας να δεις κάτι που δεν το έχει ξανακούσει, και αποφασίζεις να πας στο γνωστό που ξέρεις πως σίγουρα θα σε διασκεδάσει. Ο καλλιτέχνης όμως που αγαπά την μουσική του, τον εαυτό του και την τέχνη του, ανεβαίνει στην σκηνή είτε μπροστά σε ένα γεμάτο στάδιο είτε μπροστα σε 8 άτομα και το κάνει το ίδιο καλά.
Μέσα σε μια κρύα αίθουσα, χωρίς παλμό, ανέβηκαν και έδωσαν το 100% της ψυχής τους, όχι μόνο παρουσιάζοντας την δουλειά τους, αλλά τιμώντας τεράστια ονόματα της παγκόσμιας σκηνής, σε μοναδικές εκτελέσεις διασκευών γνωστών κομματιών. Κατάφεραν και έκαναν τον κόσμο να χορέψει. Πέρασαν απο το δικό τους “Will you”, σε Blues διαδρομές με το “Cocaine” του Eric Clapton και από την Iyeoka με το “Simply Falling”, σε άγριες Rock καταστάσεις με Jimmi Hendrix και White Stripes. Στην σκηνή μουσικοί εναλλάσονται ή μένουν όλοι μαζί πάνω σε ένα jamming που έδειχνε σε όλους εμάς πως περνούσαν καλά, και μαζί με αυτούς και εμείς. Στην σκηνή μαζί τους και ο κιθαρίστας των Βρετανών εκπροσώπων της νεοsoul Bellerouche, o Ricky Fabulous.
“Παιδιά” που μεγάλωσαν με μουσική. Σπουδάζοντας μουσική, ακούγοντας μουσική ζώντας μέσα και με αυτή. Επιρροές από τους γονείς ή από τους δασκάλους με κοινό παρανομαστή την “Μαύρη” έκφραση. Μιλώντας μαζί τους ανακαλύπτεις πως δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από την μουσική αυτή καθ’ αυτή. Χωρίς την ανάγκη να ανήκουν σε υποομάδες, έχοντας βρει την ταυτότητα τους, απλά παίζουν αυτό που νιώθουν. Παίζουν και τραγουδούν με όλο τους το σώμα και την ψυχή. Το βλέπεις, το νιώθεις. Ζουν για να δημιουργούν καινούρια και να επαναλαμβάνουν παλιά κάθε φορά και καλύτερα.
Μέσα σε μια χώρα που όλοι έχουν ανάγκη την ταμπέλα, μέσα σε μια μουσική σκηνή (βιομηχανία δεν είναι με τίποτα αφού οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι ερασιτέχνες πλέον) που διχάζεται κάθε μέρα και περισσότερο. Κλεισμένα στο καβούκια διαφορετικών ειδών, τα “παιδιά” αυτά τολμούν να παραμείνουν Μουσικοί! Κάνοντας το αυτονόητο, όπως ο Miles Davis έπαιξε Jazz με Hip Hop, όπως ο Al de Meola έμπλεξε τα Flamengo με την Jazz, όπως ο Joe Bonammasa έμπλεξε την παραδοσιακή Ελληνική μουσική με τους Rock ήχους της κιθάρας του, και ο Louisiana Red έπαιξε τα Blues μαζί με τον Βαμβακάρη σε ρεμπέτικους ρυθμούς, έτσι και αυτοί παίζουν Μουσική. Βαρεθήκαμε πραγματικά την “καθαρότητα” του είδους, τον διαχωρισμό. Βαρεθήκαμε τους “επιστήμονες” του κάθε είδους που αναμασούν τα ίδια και ίδια.
Επιτέλους λίγη Δημιουργία κάτω από την σκεπή της Μουσικής χωρίς καθόλου Στεγανά των ειδών. Περιμένουμε την καινούρια δουλειά τους, αφού βρίσκονται ήδη στο studio και θα τους ξαναδούμε σύντομα πάνω στην σκηνή. Επιτυχία θα είναι κάθε ένας από αυτούς που είδαν την παράσταση να φέρει δυο φίλους του ακόμη να την δουν και αυτό να συνεχίζεται. Γιατί μόνο έτσι θα ξαναβρεθεί η μαγεία στην αναζήτηση της μουσικής…
(σ.σ: ο Paul Gilbert, κάποια στιγμή είπε πως πάνω στην σκηνή είναι 10% τεχνική και 90% ύφος. Κάθε ένας από τους μουσικούς είχε 90% ύφος αλλά και πολύ περισσότερο από 10% τεχνική και αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να δώσει διαδραστικότητα με το κοινό. Το να σε βλέπει να το νιώθεις με όλο σου το είναι και όχι καθισμένος σε μια καρέκλα)
————————
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…