Γράφει η Ελένη Λαμπράκη

Βρισκόμαστε σε μια πρώην υποβαθμισμένη συνοικία του Παρισιού, στο διαμέρισμα του Πιερ και της Μπαμπού. Καθηγητές και οι δύο, πανεπιστημιακός αυτός, γαλλικών σε γυμνάσιο αυτή, παντρεμένοι για μια 15ετία και γονείς δύο παιδιών, ζουν την ανάλογη καθημερινότητά τους. Τι πιο φυσιολογικό, απ’ το να καλέσουν για δείπνο, μαροκινό μπουφέ για την ιστορία, τον αδερφό της Μπαμπού και κολλητό του Πιερ, Βικτώρ, την εγκυμονούσα σύζυγό του Άννα και τον κολλητό τους φίλο Κλωντ. Ως είθισται, η Άννα έχει καθυστερήσει, οπότε ο Βικτώρ αποφασίζει με χαρά να τους ανακοινώσει ότι το υπερηχογράφημα έδειξε πως το μωρό είναι αγόρι. Και το όνομα αυτού, Αδόλφος. Όπως είναι αναμενόμενο μια τέτοια ανακοίνωση πυροδοτεί μία έκρηξη αντιδράσεων από τους παρευρισκόμενους, η οποία εν τέλει παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή από την αναμενόμενη.

gia_onoma_theater_2015_10_003

Το “Le Prénom” ή «Για Όνομα» σύμφωνα με τον ελληνικό τίτλο είναι ένα σύγχρονο γαλλο-βελγικό θεατρικό έργο των Alexandre de La Patellière και Matthieu Delaporte το οποίο πραγματεύεται μέσα από μία μίξη κωμικών και δραματικών συγκυριών το σημείο στο οποίο μπορούν να εξωθηθούν οι ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από ένα γκροτέσκο αστείο. Από το όνομα του μωρού και την όποια αναφορά στον Χίτλερ, οι δύο άνδρες ξεκινούν να ανταγωνίζονται, συμπαρασύροντας τους όλους σ’ ένα παιχνίδι μυστικών κι εξομολογήσεων. Η αιώνια κόντρα «αριστερών» και «δεξιών» στα πάντα (εντός εισαγωγικών γιατί το έργο δεν έχει πολιτικές προεκτάσεις), η συνήθεια και η άνιση κατανομή του βάρους ενός γάμου, η βίαιη συμπεριφορά και ο εγωκεντρισμός, κάνουν το πέρασμά τους, καθώς ο κάθε ήρωας πετάει το μπαλάκι στον άλλον, για να σταματήσει να περιστρέφεται η κουβέντα γύρω απ’ αυτόν. Όπως πάνω – κάτω κάνουμε οι περισσότεροι στα οικογενειακά τραπέζια.

gia_onoma_theater_2015_10_004

Όσον αφορά την ελληνική διασκευή, με εξέπληξε ευχάριστα ότι δεν έγινε καμία προσπάθεια να το αλλοιώσουν, για να έρθει πιο κοντά στα εγχώρια δεδομένα. Θα ήταν κρίμα μιας και το κείμενο πιάνει πολύ εύστοχα το σφυγμό και το νεύρο της γαλλικής πραγματικότητας και η όποια προσπάθεια μεταφοράς σε μια άλλη κουλτούρα πιθανόν να ήταν άστοχη. Αντιθέτως, η διατήρηση των αρχικών συμβάσεων, με κάποιες μικροαλλαγές, έκαναν την παράσταση πολύ πιο άμεση και ευχάριστη στο θεατή, ο οποίος αν και δεν είναι συνηθισμένος στη γαλλική κωμωδία, έκλεινε το μάτι ευχάριστα σε κάτι που θα μπορούσε να του θυμήσει τον εαυτό του, χωρίς κάποια χοντροκομμένη υπερβολή. Στα θετικά της παράστασης και το σκηνικό, το οποίο δίνει μια αίσθηση του ταυτόχρονα χύμα και σοφιστικέ περιβάλλοντος του Πιερ και της Μπαμπού, συνδυάζοντας το με ένα κλείσιμο ματιού στον περιβόητο παριζιάνικο ουρανό.

gia_onoma_theater_2015_10_005

Όσον αφορά τις ερμηνείες τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους του Πιερ και του Βικτώρ έχουν ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης και ο Φάνης Μουρατίδης, οι οποίοι έχουν εξαιρετική χημεία μεταξύ τους και συμπληρώνουν ιδανικά ο ένας τον άλλο στην σκηνή, την παρουσία και την ατάκα. Παίζουν στο ίδιο μήκος κύματος, κρατώντας τις ισορροπίες, δίνοντάς μου την αίσθηση ότι απολαμβάνουν πολύ το συγκεκριμένο θεατρικό έργο και τους ρόλους τους. Από την πρώτη στιγμή η παράσταση φαίνεται ότι θα κινηθεί γύρω τους.  Στο ρόλο της Ελιζαμπέτ – Μπαμπού συναντάμε τη Βίκυ Σταυροπούλου, η οποία έχει αφήσει το εκρηκτικό ταπεραμέντο με το οποίο την έχουμε συνηθίσει τηλεοπτικά και θεατρικά και μας δίνει μια πιο γήινη και χαμηλών τόνων ερμηνεία, η οποία με εξέπληξε θετικά. Ο Αντώνης Λουδάρος ενσαρκώνει τον μυστικοπαθή και ειρηνοποιό Κλωντ σε ένα ρόλο που έχει φέρει στα μέτρα του. Αργοπορημένη στο τραπέζι σα ρόλος και τελευταία στην παρέα μιας και εντάχθηκε στο cast μετά την αποχώρηση της Δήμητρας Ματσούκα, η Μαρία Κωνσταντάκη, η οποία έχει μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή, όμως μου έδωσε την αίσθηση πως δεν έχει δέσει ακόμα με τον υπόλοιπο θίασο. Σε αυτό συνέβαλε το ότι ήταν η μόνη που μιλούσε με ελαφριά γαλλική προφορά, κάτι το οποίο ξένιζε σε σχέση με τους υπόλοιπους.

gia_onoma_theater_2015_10_002

Το ατού της συγκεκριμένης παράστασης που είδαμε στο Θέατρο Αλίκη, είναι το έξυπνο κείμενό της, με το οποίο μπορείς να παίξεις –κάτι το οποίο έκανε μέχρι ενός βαθμού ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στη σκηνοθεσία– και να πετύχεις πολλές αλλαγές συναισθημάτων αναλόγως. Η μεγαλύτερη έμφαση δόθηκε στο κωμικό στοιχείο μέσα από τα αστεία, τα λογοπαίγνια και φυσικά τα υψηλά decibel στη φωνή. Προσωπικά ίσως προτιμούσα λίγο πιο χαμηλούς τόνους και έμφαση στο πιο δραματικό στοιχείο, όπως απέδωσε πολύ ωραία η Βίκυ Σταυροπούλου, στον τελευταίο της μονόλογο. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για δημοφιλείς ηθοποιούς, γνωστούς στο ευρύ κοινό μέσα από την τηλεόραση, το οποίο καλώς ή κακώς πάντα αποτέλεσε δέλεαρ για μια μερίδα θεατών. Το θετικό είναι ότι οι συγκεκριμένοι δεν επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους και στις μανιέρες τους και σεβόμενοι το θεατή τους, παρουσιάζουν μία ωραία κωμωδία.

gia_onoma_theater_2015_10_001

Αναλυτικά στοιχεία για τη παράσταση, δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου…

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here