Ο Λουκάς Φωτόπουλος γράφει με αφορμή
νέα άλμπουμ, ενδιαφέρουσες συνεργασίες, προακροάσεις!

Να τα δύσκολα! Πώς να ξεκινήσεις να γράφεις για ένα τέτοιο νέο άλμπουμ χωρίς προηγουμένως να μην έχεις σκεφτεί «άλλος ένας ταλαντούχος άνθρωπος που έχει φύγει εκτός συνόρων για να κυνηγήσει το όνειρό του»;

Ο Γιώργος Περρής είναι ένας από τους έλληνες καλλιτέχνες που χρειάζονται συνεχώς συστάσεις ως προς το ποιος είναι. Όχι γιατί κάνει κάτι λάθος -τώρα πια- αλλά γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε μικρή και κοντή μνήμη σε οτιδήποτε δεν είναι «μοδάτο» -αλλά ειλικρινά δεν ξέρω και ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω με ποιο κριτήριο.

perris_2010_09_01

Ο Γιώργος ξεκίνησε σαν ακόμα ένα ανερχόμενο αστέρι του νέου αίματος της ελληνικής δισκογραφίας, η τότε εταιρία του είχε κρίνει λογικό να τον παρουσιάζει μαζί με την ανερχόμενη Τάμτα, την ανερχόμενη Χρύσπα και άλλα νέα όμορφα ταλέντα. Δεν εξετάζω και δεν κρίνω την πορεία που κάνει ο κάθε καλλιτέχνης γιατί θα ήταν άδικο. Εξετάζω όμως έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη ο οποίος από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνεις με κάποιον που θέλει να ανοίγει ένα πρώτο πρόγραμμα σε μεγάλη πίστα ή έστω να κάνει show σε μοδάτο club των βορείων ή νοτίων προαστίων. Κάτι άλλο παίζει με την πάρτη του και προφανώς οι «παραγωγοί» δεν το είχαν μυριστεί καν.

Αυτή η δουλειά θέλει υπομονή και επιμονή, να τρως τα μούτρα σου και να ξανασηκώνεσαι, να μην μπεις στην παγίδα του «Τι γράφουν για μένα;» και «Γιατί η τάδε μεσημεριανή εκπομπή δεν με καλεί να πάω;». Από την άλλη μεριά, ο Γιώργος Περρής δεν είναι καλλιτέχνης της Μπήλιως Τσουκαλά. Συμπερασματικά επί της ουσίας δεν έχει χώρο στα ΜΜΕ της ταλαίπωρης lifestyle ή κουλτουριάρας ελληνικής διπολικότητας. Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: Πώς και με ποιον τρόπο κάνεις καριέρα, εφόσον το θέλεις τόσο πολύ έχοντας στο μυαλό σου ότι δεν είναι ακριβώς εφικτό κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Πάρα πολύ λογικά, και έχοντας την παιδεία να το κάνεις, στρέφεσαι στο εξωτερικό, ταξιδεύεις, ανακαλύπτεις, τσαλακώνεσαι, όμως κάτι πετυχαίνεις.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ, μια διεθνή κυκλοφορία ενός ελληνο-γάλλου καλλιτέχνη από μια τεράστια δισκογραφική εταιρία, την Decca!

perris_cover_2014_10

Ομολογουμένως ήταν τεράστια έκπληξη, όχι όμως κάτι που δεν περίμενα να συμβεί για τον Γιώργο. Οι προσπάθειες και η επιμονή του σε αυτό που αγαπάει είναι αξιομνημόνευτες και αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς του είναι το άλμπουμ «Picture This» το οποίο κυκλοφορεί ΚΑΙ στην Ελλάδα σαν εισαγωγή. Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να σε δεχτούν οι πατριώτες σου, σαν εισαγόμενο προϊόν και με αυτόν τον τρόπο δεν έχουν παρά να σε αποδεχτούν.

Έχω τη χαρά να είμαι φίλος του Γιώργου Περρή και γι’ αυτόν τον λόγο μπορώ να είμαι τόσο ανοιχτός στις απόψεις μου για το είδος που υπηρετεί. Ποιο είναι αυτό; Δεν είναι ποπ, δεν είναι folk, δεν είναι έντεχνο, δεν είναι εμπορικό. Είναι ένα διεθνές κλασικό, με την έννοια της φινέτσας, ρεπερτόριο που μπορεί να σας φέρει στο νου καλλιτέχνες όπως ο Frank Sinatra ή ο Robbie Williams στις συνεργασίες που έκανε με τις κλασικές ορχήστρες. Από το πρώτο άκουσμα αισθάνεσαι καλά, αισθάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με έναν πραγματικά διεθνή καλλιτέχνη, με άπταιστα αγγλικά –παρόλο που η δεύτερη γλώσσα που έμαθε είναι τα γαλλικά από τη μητέρα του, συγγραφέα Ζοέλ Λοπινό.

Το άλμπουμ ξεκινά με το “I Will wait for you” και εκτυλλίσεται με εξαιρετικά ευχάριστο τρόπο με τραγούδια όπως το “In your eyes” ή το “It’s a good thing”, την υπέροχη μπαλάντα, “Shine” ή το “Fallling into beautiful”.

Στο άλμπουμ του Γιώργου θα ακούσετε 13 + 1 (“I will wait for you” σε γαλλική εκτέλεση (Les Parapluies de Cherburg)) καταπληκτικά τραγούδια που ταιριάζουν γάντι στην φωνή του αλλά και στην εποχή μας. Δροσερά, ευχάριστα δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ να ζηλεψουν από τις παραγωγές που ακούμε και εκθειάζουμε κατά καιρούς και συνεχώς γκρινιάζουμε πώς και γιατί κανένας Έλληνας δεν κάνει κάτι παρόμοιο. Ιδού λοιπόν που ένας Έλληνας, 31 ετών σήμερα, καταφέρνει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και είναι στο χέρι μας να ανακαλύψουμε έγκαιρα έναν καλλιτέχνη που φυσικά πρέπει να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι, να κατακτά καθημερινά τον κόσμο και να τον χειροκροτούμε κάθε φορά που κάνει κάτι στην χώρα του. Μην ξεχνάμε ότι η τεράστια Νάνα Μούσχουρη δεν είχε αποκτήσει ποτέ ανάλογο κοινό στην Ελλάδα, δηλαδή δεν της είχε αναγνωριστεί όλο το μεγαλείο της καριέρας της ποτέ. Ας μην βάζουμε παρωπίδες κι ας μην εκθειάζουμε τους μπουζουκο-καψούρηδες σαν σούπερ σταρς του κ…λου μόνο και μόνο γιατί ταιριάζουν με την υποκουλτούρα της καθημερινότητάς μας. Θεωρώ πραγματικά ευθύνη μας, όλων όσων ασχολούμαστε με τη μουσική μέσα από περιοδικά, blogs, sites, ραδιόφωνα κτλ να δώσουμε χώρο και χρόνο σε τέτοιες πραγματικά καλές προσπάθειες.

Να αγοράσω τον δίσκο;

Έχω φύγει ήδη και μάλιστα θα νιώθω πολύ περήφανος κρατώντας τον στα χέρια μου! Ακούστε τον δυνατά και με πάθος, το αξίζει!

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here