Η Ανδριάνα Μπάμπαλη είναι μία από τις ιδιάζουσες περιπτώσεις της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το ντεμπούτο της δίπλα στον Νίκο Πορτοκάλογλου προμήνυε την επιτυχημένη πορεία της στον χώρο. Εκείνη κέρδισε το στοίχημα, φροντίζοντας να κρατήσει αμείωτη την ποιότητα της δουλειάς της. Με αφορμή τον νέο της δίσκο «Το μαζί είναι δρόμος» βρεθήκαμε στη Νέα Σμύρνη –συνάντηση, αν θέλετε, σημαδιακή. Όπως μου εξήγησε, η περιοχή ήταν για εκείνη σταθμός, αφού έζησε εκεί μεγάλο κομμάτι της ζωής της. Ανάμεσα σε φωνές, παιδικά γέλια και ανοιξιάτικο φως, μιλήσαμε για το πριν, το τώρα και το μετά. Ιδανικό καλωσόρισμα της Άνοιξης, συντροφιά με μια από τις σπουδαιότερες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Τι νέο υπάρχει στην ζωή σου αυτό το διάστημα, Ανδριάνα; Ας ξεκινήσουμε με τον νέο δίσκο…
Βέβαια. «Το μαζί είναι δρόμος». Με μουσικές δικές μου και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Υπάρχουν και δικοί μου στίχοι μέσα, σε 4 κομμάτια. Έχει και μια διασκευή ο δίσκος. Το άλλο νέο είναι η αλλαγή εταιρείας. Όλα έγιναν, αλλά αυτό είναι το βασικότερο, ότι είναι, δηλαδή, δικές μου οι μουσικές στα κομμάτια.
Φέτος συνεργάζεσαι με τον Ρους και επίτρεψέ μου να πω πως «δέσατε» οι δυο σας… Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Καταρχήν, σκεφτόμουν να παίξω με κάποιον τον χειμώνα. Με τον Ρους μιλήσαμε, τον πήρα τηλέφωνο και βρεθήκαμε. Μου άρεσε πολύ ο δίσκος του, αυτός που είχε κάνει με τις «Εξαιρέσεις». Όλος ο δίσκος ήταν πολύ καλός! Και πριν από αρκετά χρόνια, τέσσερα περίπου, είχαμε τραγουδήσει μαζί σε μια «Βραδιά Μελωδία», νομίζω. Τον έβλεπα πρώτη φορά live και μου έκανε εντύπωση διότι είναι πάρα πολύ καλός τραγουδιστής. Γενικά ήταν πολύ καλός στην σκηνή. Φέτος σκεφτόμουν να συνεργαστώ με έναν άνθρωπο της δικής μου ηλικίας και γενιάς και μιλήσαμε. Περάσαμε πολλές δυσκολίες για να στήσουμε το live που κάνουμε και αυτό μας ένωσε κάπως. Γιατί το παλέψαμε, δεν το αφήσαμε. Έχουμε φτάσει ένα σημείο που είναι πια πολύ ωραία η παράσταση. Περνάμε καλά, γελάμε, οπότε, και οι δύο, για κάποιο λόγο, κάπως κολλήσαμε.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ρους δεν συμμετέχει στον νέο σου δίσκο, αν και εμπεριέχονται σ’ αυτόν πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους συνεργασίες.
Δυστυχώς γνωριστήκαμε όταν ο δίσκος ήταν έτοιμος να βγει, γι’ αυτό. Αν είχαμε γνωριστεί λίγο νωρίτερα, θα υπήρχε σίγουρα συνεργασία. Έχω και στο μυαλό μου πού θα ‘θελα να ‘ναι. Αλλά ήταν έτοιμο το CD όταν γνωριστήκαμε…
Πόσο χρόνο περίπου χρειάστηκε ο δίσκος για να ολοκληρωθεί;
Δύο χρόνια. Βασικά ήταν έτοιμος πιο πριν. Ξέρεις, ήμασταν μια πολύ στενή ομάδα. Εγώ, ο Μωραΐτης και ο Άκης Κατσουπάκης που έκανε ενορχηστρώσεις. Το είχαμε βρει μεταξύ μας και το είχαμε ετοιμάσει. Όταν αρχίζεις και το βάζεις και σε άλλο κόσμο, σε εταιρείες και λοιπούς, αρχίζει μια συζήτηση. Μήπως να μπει αυτό, μήπως να μην μπει αυτό; Οπότε καθυστέρησαν λίγο τα πράγματα, αλλά είπαμε ότι έγινε για καλό. Δηλαδή οι καθυστερήσεις ήταν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Είμαι άνθρωπος της ομάδας, μ’ αρέσουν
οι συνεργασίες. Η ομάδα για μένα είναι «δρόμος»
«Το μαζί είναι δρόμος» λοιπόν. Ο τίτλος είναι επιλογή του Νίκου Μωραΐτη;
Είναι στίχος του Νίκου Μωραΐτη, αλλά η επιλογή είναι όλων. Το συζητήσαμε. Ήταν αυτό που μας «έκατσε» καλύτερα. Στην αρχή σκεφτόμασταν να μην έχει καν τίτλο το CD, να ‘χει το όνομά μου, τίποτα άλλο. Αλλά, ίσως και λόγω της εποχής, μας έκανε κλικ αυτή η φράση και είπαμε ας είναι αυτό.
Το «μαζί» είναι αναπόφευκτο τελικά;
Αναπόφευκτο δεν είναι, με την έννοια ότι δεν είναι εύκολο να γίνει. Οι άνθρωποι είναι πιο μοναχικοί, πιο εγωιστές. Οπότε «Το μαζί είναι δρόμος» είναι δύσκολο να τηρηθεί. Εγώ επειδή είμαι άνθρωπος της ομάδας, μ’ αρέσουν οι συνεργασίες. Η ομάδα για μένα είναι «δρόμος». Τώρα, δεν ξέρω αν είναι για τους περισσότερους.
Ομαδικός τύπος λοιπόν…
Μ’ αρέσει γενικά η ομαδική δουλειά και πιστεύω ότι το καλό αποτέλεσμα είναι πάντα αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Τίποτα δεν μπορείς να το κάνεις εντελώς μόνος σου. Μια ομάδα υπάρχει. Όσο πιο δεμένη και αγαπημένη είναι, όσο περισσότερο συνεννοείται αυτή η ομάδα, τόσο καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα.
Στο video clip των «Ακουστικών» τρέχεις ασταμάτητα. Επέλεξες ποτέ στη ζωή σου τη φυγή ως λύση;
Κοίτα, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να θεωρήσεις ότι καλύτερα είναι να δοθεί ένα τέλος, να φύγεις δηλαδή, να μην το συνεχίσεις. Και είναι άλλα πράγματα που διαισθάνεσαι ότι πρέπει να τα παλέψεις. Οπότε τα διαχωρίζω. Ξέρεις, είναι καταστάσεις που πρέπει να τις αποφεύγουμε. Πολύ τοξικές ή οτιδήποτε άλλο, αλλά και καταστάσεις που πρέπει να παλέψεις και να προσπαθήσεις.
Σε τοξικές συνεργασίες έχεις βρεθεί;
Όχι ιδιαίτερα. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που νιώθω ότι δεν ταιριάζουμε ιδιαίτερα, οπότε δεν τράβηξε πολύ. Όταν κάνω ένα ραντεβού να μιλήσω για δουλειά, νιώθω εκείνη την στιγμή αν πρέπει να γίνει η δουλειά ή να μην γίνει τελικά. Έτσι, δεν έχω μπλέξει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις γενικά.
Είσαι άνθρωπος της σταθερότητας ή των αλλαγών;
Είμαι λίγο της σταθερότητας, είναι η αλήθεια, και ίσως να ‘μαι και λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Καμιά φορά, καλό είναι να ξεβολεύεσαι και λίγο. Γενικά, όμως, είμαι της σταθερότητας. Δεν είμαι πολύ τολμηρός τύπος. Αλλά μπορεί κάποια στιγμή κάτι να πάθω και να κάνω το «μπαμ», κάτι πολύ ακραίο.
Αυτό το «μπαμ» και το ακραίο ισχύει και στο επαγγελματικό κομμάτι;
Το «μπαμ» στα επαγγελματικά πλέον δεν είναι στο χέρι μας. Εννοώ ότι κάποτε ήταν πιο εύκολο. Τώρα δυσκόλεψε. Αυτό που μπορώ να πω για τα επαγγελματικά είναι ότι ποτέ δεν το βάζω κάτω. Είμαι σε μια εγρήγορση. Στο τι θα κάνω, να σκεφτώ, να βρω διάφορες ιδέες. Σ’ αυτόν τον τομέα μ’ αρέσει η αλλαγή.
Θα θελα να μου πεις κάτι που σε δίδαξε η κρίση…
Η κρίση με δίδαξε να προσπαθώ περισσότερο, σίγουρα, γιατί προ κρίσης είχαμε βολευτεί και λιγάκι, ήταν όλα πιο εύκολα. Χωρίς πολύ κόπο είχες την ανταμοιβή, ενώ τώρα με πολύ κόπο παίρνεις αυτά που είναι να πάρεις. Αυτό είναι το καλό. Με έβαλε στη διαδικασία να δουλέψω πιο σκληρά. Να βελτιώσω τον εαυτό μου.
Δεν είμαι πολύ τολμηρός τύπος.
Αλλά μπορεί κάποια στιγμή κάτι να πάθω και να κάνω
το «μπαμ», κάτι πολύ ακραίο
Ένιωσες ποτέ πως αναγκάζεσαι να κάνεις «εκπτώσεις» στην ποιότητα της δουλειάς σου;
Όχι. Δεν το έκανα. Καταρχάς, δεν έχω πολλές υποχρεώσεις που μπορεί να με αναγκάζουν να κάνω πράγματα που δεν θέλω. Έκανα υποχωρήσεις σε άλλα πράγματα. Στα στάνταρ που έχω στην δουλειά, φερ’ ειπείν. Εκεί έχω κάνει συμβιβασμούς, όπως όλοι. Ότι δουλεύουμε, δηλαδή, για τα μισά και λιγότερα. Σ’ αυτό μόνο αν έχεις καβάτζα δεν κάνεις πίσω…
Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη μειωμένη ή και ανύπαρκτη, πολλές φορές, αμοιβή στον χώρο της μουσικής;
Κοίτα, κάποια στιγμή άρχισαν να πέφτουν τα μεροκάματα. Αναρωτηθήκαμε όλοι, «Τι θα κάνουμε; Θα κάτσουμε σπίτι; Πάμε να δουλέψουμε!» Αλλά και αυτό πρέπει να έχει ένα φρένο. Γιατί κάπου σταματά η ανάγκη και αρχίζει η εκμετάλλευση του άλλου. Θα βγάλω όσα μπορώ λόγω κρίσης, θα ρίξω όλους τους υπόλοιπους να βγάλω εγώ λεφτά. Είναι αυτό που λέμε εμείς στη δουλειά μας, ότι χαλάει κάποιος την πιάτσα. Όταν εσύ θα πας να δουλέψεις για ένα ευρώ, μετά ο άλλος που θα πάει να ζητήσει τρία θα φανεί παράλογος. Κάπου πρέπει να σταματήσει.
Τα μπουζούκια, ωστόσο, καλά κρατούν…
Κάποτε ήταν ανοιχτά και τα μπουζούκια τέσσερεις μέρες την εβδομάδα. Τώρα είναι και αυτοί δύο. Δεν έχω εικόνα για το τι συμβαίνει εκεί πέρα. Τα μπουζούκια όντως καλά κρατούν. Για μένα δεν είναι αυτός ο τρόπος διασκέδασης, δεν διασκεδάζω έτσι. Όποιος διασκεδάζει έτσι, δικαίωμά του.
Τέτοιου είδους πρόταση, να τραγουδήσεις σε μπουζούκια, σου έχει γίνει ποτέ;
Μου έγινε στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Με έχουν πάρει τηλέφωνο για προτάσεις δυο τρεις φορές, με καλά λεφτά. Δεν το σκέφτηκα καν να πάω. Και αυτό είναι ένα πράγμα για το οποίο νιώθω περήφανη. Όχι που δεν πήγα στα μπουζούκια, αλλά που, τουλάχιστον, ξέρω ότι είχα όντως ένα στάνταρ στο μυαλό μου. Δεν ήμουν ό,τι κάτσει. Μπορώ να το καυχηθώ αυτό, ότι ναι, ρε παιδί μου, μου έδωσαν λεφτά να πάω εκεί και δεν πήγα. Βέβαια, εκείνες τις εποχές και απ’ τη δουλειά μου έβγαζα χρήματα, δεν είχα ανάγκη. Αλλά δεν μου έλεγε και τίποτα. Το είχα δοκιμάσει και λίγο στο «Αθηνών Αρένα» με τον Νταλάρα και τον Ρέμο. Και λέω «Τελείωσε, τι δουλειά έχω εγώ εδώ;» Δηλαδή το είδα απ’ την αρχή.
Μια συνεργασία που απ’ όσο θυμάμαι κατέληξε σε φιάσκο…
Νομίζω το δέχτηκαν και οι δύο εμπλεκόμενοι ότι ήταν φιάσκο και τελείωσε. Αλλά, εδώ που τα λέμε, συμβαίνει και στη ζωή. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε όλοι. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, χωρίς να σημαίνει ότι ο ένας είναι ο καλός ή ο άλλος είναι ο κακός. Είναι ανθρώπινο, νομίζω.
Η κρίση με έβαλε στη διαδικασία να δουλέψω πιο σκληρά.
Να βελτιώσω τον εαυτό μου
Θα ‘θελα να μιλήσουμε λίγο για την μόδα των τελευταίων χρόνων, την jazz swing και τη «στροφή» όλο και περισσότερων καλλιτεχνών στο είδος.
Κοίτα, εμένα μου άρεσε. Είχα συνεργαστεί και με τον Γιώργη Χριστοδούλου, ο οποίος τα έκανε αυτά πριν… εκατόν πενήντα χρόνια! Μου αρέσει πολύ το είδος, αλλά, εντάξει, έχει παραγίνει. Γίνεται κάτι της μόδας και πέφτουν όλοι με τα μούτρα. Έχω σιχαθεί να τ’ ακούω πλέον. Κάποια είναι ωραία όντως! Είναι πετυχημένα. Αυτό που δεν μ’ αρέσει είναι ότι γίνεται πολλή διασκευή, εκεί στηρίζεται κυρίως το θέμα, και πιάνουν κομμάτια τα οποία είναι άκυρα τελείως. Έχω ακούσει τραγούδια τα οποία μου φάνηκαν πολύ κακές ιδέες για διασκευή. Κάποια είναι ωραία, υπάρχουν και ωραίες μπάντες. Απλά έχει έγινε μόδα και έχω βαρεθεί. Το φάγαμε τόσο στην μάπα που έχω πάθει αλλεργία πια. Θα μου περάσει…
Περιστασιακό και μόδα λοιπόν…
Η Ελλάδα μια ζωή έτσι είναι. Μόδες. Πέφτουν όλοι με τα μούτρα. Μετά, πάλι, άλλη μόδα. Το swing και όλα τα συναφή υπάρχουν πολύ πριν υπάρξουν εδώ ή πριν τα φέρουμε εμείς.
Εσύ πως εξηγείς ότι δεν έπεσες μέχρι τώρα στο «τριπάκι» της μόδας;
Υποτίθεται ότι ακολουθείς έναν δρόμο. Ένα στυλ… Τι να ‘κάνα, ας πούμε; Για να πω ότι έκανα κάτι ανατρεπτικό, θα ‘πρέπε να κάνω έναν λαϊκό δίσκο. Ποιος ο λόγος να κάνω λαϊκό δίσκο; Αφού υπάρχουν λαϊκές τραγουδίστριες πολύ καλύτερες από μένα.
Δεν φτιάχνει κάποιος δίσκο για πλάκα, για να περνάει την ώρα του. Τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά δύσκολα
για εμάς
Πώς θα ‘θελες να προσεγγίζουν οι ακροατές τα κομμάτια σου;
Να τα ακούνε βασικά. Σήμερα έκανα μια ραδιοφωνική συνέντευξη και εξηγούσα αυτό ακριβώς. Ότι είναι σπάνιοι οι καλοί ακροατές, οι άνθρωποι που παίρνουν δίσκους και τους ακούνε ολόκληρους. Που δεν περνάνε τα τραγούδια στα δέκα δευτερόλεπτα…
Πώς, λοιπόν, ορίζεις εσύ τον καλό ακροατή;
Ένας καλός ακροατής κάθεται και ακούει ολόκληρο το τραγούδι. Δεν είναι background στη ζωή του που περνάει όσο μιλάει στο τηλέφωνο ή πίνει το ποτό του. Άμα θες να ακούσεις μουσική και δίσκο, τον βάζεις και τον ακούς. Ξεχωρίζεις τα τραγούδια που σ’ αρέσουν ή αν δεν σ’ αρέσει καθόλου δεν το ξανακούς. Πάντως το «κάθομαι και ακούω έναν δίσκο» δεν το κάνει κανείς πια. Δεν ξέρω, ίσως δεν έχουν και τον χρόνο οι άνθρωποι… Δεν είναι όμως μόνο θέμα χρόνου. Είναι θέμα του πώς έχει ευτελιστεί όλο αυτό. Όλοι πατάνε στο Youtube πέντε λεπτά, δεν τους αρέσει, πάνε στο επόμενο. Ξέρεις δεν έχει πλέον καμία αξία. Πολλά τραγούδια, πολλή πληροφορία, υπάρχει μια ευτέλεια σε όλα…
Ο καλός ακροατής, λοιπόν, ορίζεται και με βάση το αν αναζητήσει και αν αγοράσει τον δίσκο;
Το ότι έχει απαξιωθεί τελείως το προϊόν, ο δίσκος, ισχύει. Είναι κάτι για το οποίο έχουν φταίξει πολλοί. Πρέπει όμως να καταλάβει και ο κόσμος ότι το να πας να αγοράσεις πια έναν δίσκο 9,90 δεν είναι κάτι. Γι’ αυτό που ακούς και είναι η διασκέδασή σου δουλεύουν άνθρωποι! Και αυτοί έχουν παιδιά και αυτοί έχουν λογαριασμούς και αυτοί έχουν υποχρεώσεις. Δεν φτιάχνει κάποιος δίσκο για πλάκα, για να περνάει την ώρα του. Τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά δύσκολα για εμάς. Ο κόσμος πρέπει να δει ότι ζουν άνθρωποι απ αυτό που σε διασκεδάζει και το ακούς παντού. Έχουν δουλέψει ώρες γι αυτό. Γιατί, λοιπόν, να είναι τζάμπα η μουσική;
Δεν είσαι λοιπόν κατά της μουσικής μέσω του διαδικτύου, ωστόσο δεν δηλώνεις και υπέρ…
Προσπαθούν σιγά σιγά να φτιάξουν πλατφόρμες, να παίρνεις κάποια χρήματα και από τα views. Τα λεφτά θα είναι τόσο ξεφτίλα, όμως, που πρέπει να ‘χεις περίπου 50.000.000 views, για παράδειγμα, για να πάρεις 500 ευρώ. Οπότε, εντάξει, και τα live μετά είναι ένα μέσο. Αλλά είναι τόσα πολλά, σε πόσα θα πάει ο κόσμος; Καλό είναι σιγά σιγά να μπει στη συνείδηση του κόσμου να μην απαξιώνεται ο δίσκος. Δεν είναι ακριβός. Κάνει δέκα ευρώ και έχουν δουλέψει το λιγότερο 25 άτομα. Τα οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν ανταμειφθεί καν. Τι άλλο να πω γι’ αυτό πια;
Θα ‘θελα να κάνω ένα road trip, να διασχίσω την Αμερική
με αυτοκινούμενο
Θα ‘θελα μέσα στις τόσες πολλές συνεργασίες σου να μου ξεχωρίσεις μία και αυτή να μην είναι ο Πορτοκάλογλου! (γέλια)
Ε, δεν γίνεται να μην σου πω γι αυτό! Με ρωτάνε συνέχεια γι’ αυτό, αν είχε βγει όντως πρώτο το κομμάτι μας («Γίνε Κομμάτια») στη Γαλλία. Και πράγματι είχε βγει, αλλά δεν πήγαμε ποτέ στη Γαλλία! Από τα υπόλοιπα, μου αρέσει πάρα πολύ ένα κομμάτι με τον Κορκολή το «Ανεμόπτερο» το οποίο δεν είχε ακουστεί αλλά μ’ άρεσε ως τραγούδι. Μου άρεσε πάρα πολύ, επίσης, ένα τραγούδι που είχα κάνει για ένα παιδικό CD, τα «Τραγουδάκια γάλακτος», το «Αβοκάντο», έτσι λεγόταν. Επίσης το «Μια Μέρα Έμεινε Ακόμα» με τον Λειβαδά. Είχαμε γελάσει πάρα πολύ στο κλιπ…
Εκείνο που δεν γνώριζα για σένα, ήταν η ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο. Πώς προέκυψε;
Μια ταινία έκανα, εντάξει. Πήρε καλές κριτικές και βραβεία στο εξωτερικό. Ήταν βέβαια και τρομεροί οι ηθοποιοί. Η Λυδία Φωτοπούλου, ο φίλος μου ο Γιώργος Καραμίχος, η Γιούλικα Σκαφιδά και άλλοι πολλοί. Ήταν ωραία εμπειρία. Μου αρέσει πολύ και το σινεμά και είδα πως λειτουργεί όλο αυτό. Πέρασα όμορφα.
Η πρόταση αυτή πως ήρθε;
Είχαμε πάει για μια συναυλία στην Τήλο με τον Πορτοκάλογλου. Εκεί ήταν ο σκηνοθέτης, ο οποίος έκανε διακοπές και έτυχε να έρθει στην συναυλία. Γνωριστήκαμε έπειτα τυχαία στην παραλία. Μου είπε ότι ήταν σκηνοθέτης, ότι θα κάνει μια ταινία και μετά από 8 χρόνια (!) με πήρε τηλέφωνο για την ταινία. Μου λέει «Έλα να παίξεις». Του απάντησα πως μεγάλωσα, γιατί ήθελε στην αρχή να μου δώσει και ρόλο πρωταγωνιστικό. Ε, του λέω «Είμαι μεγάλη πια για να κάνω την 20χρονη!»
Ένας καλός ακροατής κάθεται και ακούει ολόκληρο το τραγούδι. Δεν είναι background στη ζωή του που περνάει όσο μιλάει στο τηλέφωνο ή πίνει το ποτό του
Τι άλλο γεμίζει τον χρόνο σου;
Ζωγραφίζω πολύ ερασιτεχνικά. Έχω φτιάξει πράγματα και τα έχω κρεμάσει στο σπίτι. Αλλά σκίτσα και τέτοια, μην φανταστείς. Αυτό τον καιρό, επειδή έχω ξεκινήσει από τον Οκτώβρη κλασική κιθάρα και θέλω να πάω για πτυχίο διαβάζω πάρα πολύ, οπότε δεν έχω χρόνο για τίποτα άλλο. Μελετάω κλασική κιθάρα και συνειδητοποιώ για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι θέλει πολύ διάβασμα. Για να παίξεις συμπαθητικά μόνο, θέλει πάρα πολύ διάβασμα.
Σε βλέπουμε συχνά με το «ιδιαίτερο» γιουκαλίλι στα live σου.
Το γιουκαλίλι έχει έναν πολύ ωραίο ήχο. Επειδή έπαιζα κιθάρα και ήθελα έναν κοντινό ήχο, πήρα ένα και έμαθα σιγά σιγά. Δεν είναι και τίποτα δηλαδή. Έχει όμως πολύ ωραίο ήχο το όργανο αυτό και δίνει άλλο χρώμα στα live.
Μίλα μου για ένα ταξίδι που θα θελες να ξαναζήσεις.
Θα σου πω τη Νέα Υόρκη. Είμαι Αμερικανάκι. Θα ‘θελα να κάνω ένα road trip, να διασχίσω την Αμερική με αυτοκινούμενο.
Η Ελλάδα μια ζωή έτσι είναι. Μόδες
Μια τρελή σκέψη, ένα αστείο παιδικό σου όνειρο;
Μικρή ήθελα να γίνω χορεύτρια. Αυτό δεν είναι και πολύ αστείο βέβαια. Δεν θυμάμαι, να σου πω την αλήθεια… Πολύ μικρή πίστευα ότι μπορώ να αναπνεύσω κάτω από το νερό! (γέλια)
Η σπουδαιότερη συμβουλή που σου έδωσαν και θα θυμάσαι πάντα ποια είναι;
Να μην είμαι αχάριστη.
Μια ευχή, λοιπόν, για το μέλλον, κλείνοντας την συζήτησή μας…
Θα σου πω το πιο τετριμμένο: Να έχουμε την υγεία μας. Έζησα διάφορα τον τελευταίο χρόνο και αυτή είναι η βασική ευχή. Αυτά που έλεγαν οι παππούδες μας, εκεί καταλήγουμε. Αυτό μου έρχεται σε πρώτη φάση. Και βέβαια να βγούμε από την κρίση κάποτε…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…