Γράφει η Λένα Βλασταρά
Η Χάρις Αλεξίου, η οποία επί σαράντα χρόνια τώρα σε ταξιδεύει με τα τραγούδια της, φέτος, στη σκηνή του θεάτρου Βασιλάκου επιλέγει να σε ταξιδέψει με έναν άλλον τρόπο. Μακριά από τους καπνούς των τσιγάρων και τις φιάλες των ουίσκι. Ίσως, γιατί οι πιο εκ βαθέων εξομολογήσεις χρειάζονται χώρους πιο «καθαρούς», όπου τα συναισθήματα να υπαγορεύονται από αυτό που ο θεατής εισπράττει από τον καλλιτέχνη και όχι από αυτά που καταναλώνει.
Επί 90 λεπτά, λοιπόν, μοιραζόμαστε μαζί με τη Χάρις Αλεξίου τα χειρόγραφά της. Αυτά που έγραψε σε προσωπικές της στιγμές και ίσως ποτέ να μην φανταζόταν ότι μπορεί να τα μοιραστεί με το κοινό που την ακολουθεί τόσα χρόνια.
Στην έναρξη της παράστασης, ο θεατής διχάζεται. Βλέπει στη σκηνή τη Χάρις Αλεξίου να αρχίζει να του μιλάει, να του εκμυστηρεύεται τα βιώματά της και να του εξομολογείται τα συναισθήματά της. Δεν ξέρει τι να κάνει, είναι σε αμηχανία. Συναντάει τη Χαρούλα μικρό κορίτσι και δεν ξέρει πώς να το χειριστεί. Μέχρι που έρχεται το πρώτο τραγούδι για να του δείξει ότι η Χάρις είναι εκεί, οικεία κι αγαπημένη. Ο θεατής συνέρχεται αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρος για το πώς πρέπει να αντιδράσει. Θέλει να χειροκροτήσει, το βλέπεις, αλλά πρέπει; Μήπως πρέπει να κάτσει σιωπηλός να παρακολουθήσει την παράσταση και το χειροκρότημα να έρθει συγκεντρωμένο στο τέλος; Σιγά-σιγά όμως η αμηχανία εξανεμίζεται. Δίνει τη θέση της στην προσήλωση. Στην προσήλωση σε αυτά που η Χαρούλα έχει να σου πει. Σ’ αυτά που τόσα χρόνια διάβαζες και άκουγες αλλά δεν ήξερες πώς να τα κρίνεις. Τώρα έχεις την ίδια μπροστά σου να στα εξομολογείται. Με θάρρος και θράσος, χωρίς να τη νοιάζει πώς θα την κρίνεις. Οπότε το κάθε τραγούδι τώρα το παρακολουθείς μέσα από τη σκοπιά των λόγων της.
Απαρατήρητοι, βέβαια, δεν μπορούν να περάσουν και οι μουσικοί που την συνοδεύουν: ο Παναγιώτης Τσεβάς στο πιάνο και το ακορντεόν, ο Γιώργος Λιμάκης στην κιθάρα και ο Αναστάσης Μυσιρλής στο βιολοντσέλο αποτελούν την ορχήστρα.
Άρτιοι συνοδοί σε αυτή την παράσταση, οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου και τα σκηνικά της Δήμητρας Σπυρίδωνος. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη είναι λιτή και απέριττη, σεβόμενη απόλυτα τις ανάγκες της παράστασης. Όλα απολύτως μελετημένα αλλά καθόλου επιτηδευμένα. Ενώ τα φώτα, το φως για την ακρίβεια, που ακολουθεί τη Χάρις Αλεξίου σε όλη την παράσταση εντείνει ακόμη περισσότερο την εξομολογητική ατμόσφαιρα.
Όσο για τα σκηνικά στην αρχή είναι απλά –ένα γραφείο και μια καρέκλα είναι αρκετά, μέχρι που ο καιρός περνάει και η Χάρις Αλεξίου γίνεται… βασίλισσα. Ένα παραμυθένιο καμαρίνι, απ’ όπου συνεχίζει να μας εξομολογείται και από πίσω η μουσική σκηνή που τόσα χρόνια τη φιλοξενεί. Και ενώ η μετάβαση στα σκηνικά είναι έντονη και ξεκάθαρη δεν συμβαίνει το ίδιο και με το κείμενο. Αυτό διατηρεί μέχρι το τέλος της παράστασης την παιδικότητα της γραφής του. Το ίδιο παιδί που ένιωθες στην αρχή να σου μιλάει εξακολουθεί να σου μιλάει και τώρα. Μόνο που τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα και ο τρόπος που βλέπει τη ζωή. Είναι η Χάρις Αλεξίου που, όσο κι αν οι εποχές άλλαξαν, δεν ξέχασε ποτέ το παιδί μου κρύβει μέσα της; Είναι αυτός ο τρόπος που βρέθηκε ώστε το κείμενο να κρατηθεί ενιαίο σε όλη την παράσταση; Η απάντηση είναι στην κρίση του κάθε θεατή, αν και η ίδια η Χάρις Αλεξίου το δηλώνει κατηγορηματικά: «Είμαστε όλοι μας παιδιά»!
ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ
Προφ. Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός
Πληροφορίες: Τηλ. 211 0132002-5, 212, 1042777
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…