Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Το γνωστό πλέον «τρίο της επιτυχίας» , μια πραγματικά σπουδαία και ξεχωριστή μουσική ομάδα η οποία απαρτίζεται από τη Νατάσσα Μποφιλιου, το Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο απολαύσαμε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Μετά από μια μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο, η «Βαβέλ 2» γύρισε στην Αθήνα . Ένα πρόγραμμα που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό του και σίγουρα αποτελεί την πιο άρτια και ολοκληρωμένη δουλειά που έχουν παρουσιάσει ως τώρα οι δημιουργοί του.
Η έναρξη έγινε με τον «Λύκο», ένα τραγούδι που αποπνέει πείσμα, δύναμη, αποφασιστικότητα και σθένος. Με το «πομπώδες» ύφος που χαρακτηρίζει τα τραγούδια της αλλά και την σκηνική της παρουσία η Νατάσσα Μποφίλιου , εκθαμβωτική μέσα σε ένα κόκκινο φόρεμα εμφανίστηκε στη σκηνή της Τεχνόπολης δηλώνοντας ευτυχισμένη και χαρούμενη που βρίσκεται κοντά στο κοινό της. Φέρνοντας την «Βαβέλ» στο σπίτι της όπως είπε χαρακτηριστικά. «Φέρνοντας την Βαβέλ στην ομορφιά της Αθήνας και στην ομορφιά που έχουν τα πρόσωπά σας», δήλωσε στο θερμό της καλωσόρισμα.
Η βραδιά γέμισε με όμορφες μελωδίες καθώς το ρεπερτόριο της Νατάσσας περιείχε τόσο αγαπημένες δικές της μεγάλες επιτυχίες, όσο και διαχρονικά άσματα συναδέλφων της που έχουν βάλει τη δική τους σφραγίδα στη μουσική σκηνή της χώρας μας. Έγινε το γνωστό και αγαπημένο πλέον «Μέτρημα» από το οποίο δεν έλειψε κανείς: παρόντες, απόντες, ξένοι, μόνιμοι , περαστικοί , όλοι όσοι ήρθαν για να μείνουν αλλά και εκείνοι που ήρθαν για να φύγουν. Στη συνέχεια «ήρθαν μέρες του φωτός» και ζέσταναν το κοινό χαρίζοντάς του μοναδικές στιγμές καθώς «η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει»…..για να καταλήξουμε στον «άνθρωπο του κόσμου», και το πολυαγαπημένο «σ’ έχω βρει και σε χάνω».
Οι τόνοι ανέβηκαν «Στα δικά μου τραγούδια» και ήταν σαν να σου φανέρωνε κρυμμένα μυστικά, σαν να μοιράζεται μαζί σου πράγματα. Κάθε τραγούδι από τα δικά της τραγούδια και μια ξεχωριστή ιστορία. Εξάλλου, το λυρικό και ακουστικό ύφος είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα τραγούδια της ερμηνεύτριας προσδίδοντας στα ίδια και κάνοντάς τα να αποπνέουν μια νότα νοσταλγίας, μιας παράξενης γλυκειάς μελαγχολίας.
Απίστευτα συγκινητική και όμορφη ατμόσφαιρα στο «Κοίτα εγώ». ‘Ένιωσα πραγματικά ότι ήταν από τις δυνατότερες –αν όχι η δυνατότερη- στιγμή της βραδιάς, καθώς το κοινό έβλεπες ότι είναι απόλυτα ταυτισμένο με την αγαπημένη του καλλιτέχνιδα και μεθά με την ανατριχιαστική της ερμηνεία. Ξεχωριστή επίσης στιγμή , το ντουέτο της Μποφίλιου με τον Θέμη Καραμουρατίδη στο «Δίκιο μου». Δεν μπορούσε παρά να μας συνεπάρει και να αφεθούμε στο ρυθμό του.
Ακούσαμε το «Fragile» του Sting κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και το αφήσαμε να μας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, να μας σπρώξει μέσα σε θύμησες παλιές και να αναμοχλεύσει εκείνες τις αναμνήσεις που πάντα με κάποιο τρόπο υπήρχαν , υπάρχουν και θα υπάρχουν στη ζωή μας θυμίζοντας μας … «how fragile we are..»
Η Νατάσσα Μποφίλιου δεν παρέλειψε να τραγουδήσει την «ασπιρίνη» τραγούδι το οποίο αφιέρωσε στην οικογένειά της και στους δικούς της ανθρώπους . Απολαύσαμε επίσης μια Νατάσσα σε πιο «χορευτικά» κομμάτια που ξεσήκωσαν το κοινό όπως «Στου παραδείσου τα μπουζούκια» και το «Να ‘ταν η χαρά οικόπεδο».
Ακούσαμε την ιστορία της δημιουργίας του κομματιού «επιζώντες» το οποίο δεν παραλείπει σχεδόν από κανένα live της και όπως δήλωσε έχει μεγάλη σημασία για την ίδια, καθώς «τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά». Με αφορμή το συγκεκριμένο τραγούδι και καθώς διακρίνεται για την κοινωνική της ευαισθησία, αναφέρθηκε στο προσφυγικό που αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα όχι μόνο της χώρας μας αλλά ολόκληρης της εποχής μας.
Στο τέλος, η Νατάσσα Μποφίλιου ευχαρίστησε όλους τους συνεργάτες, συντελεστές και φορείς που βοήθησαν να υλοποιηθεί το πρόγραμμα της «Βαβέλ».Ιδιαίτερη μνεία στους κοντινούς συνεργάτες της που πίστεψαν σε αυτό το πρόγραμμα, που έζησαν μαζί άγχος την αγωνία την τρέλα και τις παραξενιές καταφέρνοντας εν τέλει να δημιουργήσουν ένα καταπληκτικό πρόγραμμα.
Μοναδικό φινάλε με το λατρεμένο πλέον «εν λευκώ». Τραγούδι που αδιαμφισβήτητα έχει καθιερώσει τη Νατάσσα Μποφίλιου και αποτελεί συνώνυμο του ονόματός της. Τραγούδι που εμπεριέχει την δική του καθάρια αλήθεια και θες δεν θες ταυτίζεσαι με αυτό. Κατά την ερμηνεία του συγκεκριμένου κομματιού οι θαυμαστές της αποθέωσαν κυριολεκτικά την ερμηνεύτρια.
«Όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία…. Δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μου ‘πεσε βαριά μες στον παράδεισο η τόση προδοσία» … Αναρωτιέμαι αν είμαι η μόνη που έχω σιγοτραγουδήσει άπειρες φορές αυτούς τους στίχους… μάλλον όχι. Σίγουρα όχι. Βλέπω με τι πάθος τραγουδάνε όλοι γύρω μου. Βλέπω παρέες νεαρών παιδιών να φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν τα λόγια του τραγουδιού ενώ κάποιοι άλλοι παίρνουν απότομα μια στροφή και αρχίζουν να χορεύουν ζεϊμπέκικο .
Και ναι, μας απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι …. δεν πας στη Μποφίλιου για να κλάψεις, αλλά και να κλάψεις δεν έγινε κάτι. Όλα επιτρέπονται και όλα χωράνε όταν σε κατακλύζουν τέτοιες μελωδίες, όταν οι στίχοι αγγίζουν τις χορδές της ψυχής, όταν νιώθεις ότι βρίσκεται …στο τέλος η ψυχή…κι όμως πηγαίνει και πιο ‘κει.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Θέμης Καραμουρατίδης (πιάνο, ενορχηστρώσεις)
Γεράσιμος Ευαγγελάτος (σχεδιασμός προγράμματος)
Άρης Ζέρβας (τσέλο, βοηθός ενορχηστρωτή)
Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα, ακορντεόν)
Γιώργος Μπουλντής (μπάσο ηλεκτρικό και κοντραμπάσο)
Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα)
Βαγγέλης Κατσαρέλης (τρομπέτα)
Γιώργος Κάστανος (κλαρινέτο-σαξόφωνο)
Nίκος Μέρμηγκας (λαούτο, λάφτα, μπουζούκι, μαντολίνο)
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…