Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Η γενιά μου αγροικάει τα ημερολόγια των νεκρών αγωνιστών από μικρή.
Ραντίζεται με απομεινάρια πίστης.
Διεκδικεί τον ιδρώτα των ελεύθερων καθώς σπαράζει αν τ’ άγνωστο μπροστά συλλογιστεί.
Πριν κοιμηθεί στα πούπουλα μεταμορφώνεται σε αετό που πετάει όπου τα φτερά του ξύπνιου δεν τη πάνε. Είναι η στιγμή που ξέρει τι θέλει.
Η γενιά μου αγόρασε σε καλή τιμή απόψεις από το μαγαζί των γονιών της. Τώρα έτσι εύκολα μπορεί να μοιάσει.
Δραπετεύει από τις στιγμές σαν κρατούμενος που ξέρει ότι είναι αθώος.
Αρρώστησε από των ιδεών τη ψώρα. Ξύνει την επιφάνεια της και βρίσκει άλλη μία.
Τεντώνει τα χέρια σε ξεσπάσματα βραχύχρονων ασμάτων και μετρά τη καλοπέραση με το ξενύχτι.
Από graffiti που εντοπίσαμε, στου Ψυρρή…
Για λάβαρο έχει του υπολογιστή το ποντίκι, καθώς αδιάντροπα ζητά κλιματισμό στο δρόμο, όταν απεργεί και διαμαρτύρεται.
Φοβάται ό, τι απαιτεί πως θα συμβεί και κρύβεται πίσω από όσα πιστεύει ότι θα γοητεύσουν.
Η γενιά μου πράττει μόνο αν υπάρχει μια φωτογραφική να απαθανατίσει και προσφέρει, μόνο αν ξέρει ότι θα εισπράξει.
Η γενιά μου δε θέλει να ερωτεύεται, γιατί δεν της αρκεί ένα σώμα, γιατί φοβάται.
Μεγαλώνει προετοιμάζοντας μιαν ευτυχία. Κι όλο προετοιμάζει, προετοιμάζει…
Κι αν βρεις κάποιον που διαφέρει απ΄τη γενιά μου, θα τον βρεις ένα δροσερό πρωινό να απολαμβάνει μέσα στα αίματα το κονσέρτο των αηδονιών σε μια άδεια πλατεία, γιατί παλεύει να ζήσει τη γνώση, που η γενιά μου θεωρεί ότι κατέχει.