Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Σπυρίδων Κωτσιόπουλος
Από την πρώτη στιγμή που άκουσα για την σύμπραξη της Αναστασίας Μουτσάτσου, της Φωτεινής Βελεσιώτου και της Μυρτώς Αλικάκη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε μια παράσταση με τίτλο “Γυναίκες” υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ελένης Γκασούκα, είχα την περιέργεια να δω το αποτέλεσμα έχοντας εμπιστοσύνη και στις 4 καλλιτέχνιδες, στην κάθε μία για το είδος της. Δεν ήξερα αν θα νικήσει το μουσικό κομμάτι των Βελεσιώτου-Μουτσάτσου ή το θεατρικό της Αλικάκη. Τελικά, κατάφεραν, όχι μόνο να το ισορροπήσουν ιδανικά, αλλά και να σε κάνουν να μη θυμάσαι στο τέλος ποια είναι η τραγουδίστρια και ποια η ηθοποιός.
Η όλη ιδέα και τα κείμενα της παράστασης ανήκουν στην Αναστασία Μουτσάτσου, και στην ουσία είναι ένας μονόλογος της Μυρτώς Αλικάκη ταιριασμένος απόλυτα με τις παράλληλες μουσικές επιλογές πότε με τη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου και πότε με αυτήν την Αναστασίας Μουτσάτσου.
Ο πάγος έσπασε με την Φωτεινή να έρχεται πρώτη επί σκηνής με μια διαφορετική εκδοχή του ρεμπέτικου “Καίγομαι καίγομαι” με αυτή τη ζεστή φωνή που ό,τι και να πει το κάνει δικό της και το αγαπάς από τον πρώτο στίχο σαν να είναι καινούριο.
Αμέσως μετά, η Μυρτώ ξεκινώντας τον μονόλογο ενός κοριτσιού από την επαρχία που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της μέχρι να γίνει γυναίκα συναντάει όλα τα κλισέ που έχουμε ακούσει, έχουμε δει να συμβαίνουν, μας σοκάρουν, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κακοποίηση γυναικών, παιδοφιλία μέσα στην ίδια την οικογένεια, πρώτος έρωτας, άντρες βαρετοί χωρίς ενδιαφέροντα παρά μόνο για ένα, συνήθεια και πάλι συνήθεια, νέος έρωτας… Καταπιεσμένες γυναίκες χωρίς παιδεία, χωρίς ανεξαρτησία, μοναδικός προορισμός ο γάμος, επιτέλους γέννα, συνεχής αναζήτηση της αγάπης, δύσκολη η απόφαση ενός χωρισμού και μιας ελευθερίας, καινούργια αρχή, φόβος-πολύς φόβος, από τους άντρες στις γυναίκες με ένα νέο συναίσθημα, ξανά φόβος, η ευτυχία στο τέλος, περηφάνια από το ίδιο σου το παιδί, ξανά ευτυχία.
Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω τα τραγούδια που ακούστηκαν παράλληλα με αυτόν τον μονόλογο. Εκτός του ότι θα χαθεί η μαγεία και η έκπληξη μιας παράστασης που πρέπει να δεις, είναι όλα τόσο προσεγμένα και μελετημένα από όλους τους συντελεστές που αν αρχίσω να σου λέω αυτό έπαιξε τότε, το άλλο αργότερα, έχω καταστρέψει την παράσταση. Αυτό, όμως, που θα πω και που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι πόσο ταυτίστηκε το γυναικείο κοινό (γιατί όσο και να σου κάνει εντύπωση υπήρχε και αντρικό που παρακολούθησε την παράσταση) με τις πρωταγωνίστριες. Αποκορύφωμα αυτής της ταύτισης είναι η στιγμή λίγο πριν το τέλος όπου το κορίτσι έχει γίνει πια γυναίκα και έχει αποφασίσει να βρει την ελευθερία της κατηγορώντας εκείνον ανοιχτά χωρίς να φοβάται και μετά από μια σιωπή λίγων λεπτών ακούγεται από κάπου μέσα στην αίθουσα ένα “Πεσ’τα!”. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να προκάλεσε ένα χαμόγελο και ένα ελαφρύ γέλιο ανάμεσα στους θεατές, όμως από πίσω, έκρυβε, ίσως, και μια μικρή απόγνωση που βγήκε στην επιφάνεια. Φυσικά, το χειροκρότημα στο τέλος ήταν το ίδιο θερμό και με το ίδιο πάθος.
Αν έπρεπε να διαλέξω μια μόνο σκηνή που να μου άρεσε περισσότερο από την παράσταση σαν πιο χαρακτηριστική, θα ήταν σίγουρα μία από εκείνες που και οι τρεις πρωταγωνίστριες βρίσκονται επί σκηνής και με κάποιον τρόπο συνεργάζονται. Ναι, πράγματι, η χημεία μεταξύ τους είναι τόσο καλή και τόσο αληθινή που αυτό βγαίνει προς τα έξω. Μία από αυτές, λοιπόν, ήταν στις “Συνταγές μαγειρικής” που την αρχή στο τραγούδι κάνει η Μυρτώ Αλικάκη σε μια πιο θεατρική, αλλά και εντυπωσιακή ερμηνεία, και στη συνέχεια δημιουργείται ένα σκηνικό -θα τολμήσω να πω- με άρωμα Πολίτικης Κουζίνας.
Ο επίλογος της παράστασης αυτής επιβεβαίωσε αυτό που πολλοί λένε μα λίγοι έχουν γνωρίσει πραγματικά.
“Πόσες γυναίκες κατοικούν μέσα μου;”
“Όλες εγώ.”
“Η μία.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…