Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Αθανασία Ζήση
Στη σκηνή του Ρυθμός stage, το βράδυ της Δευτέρας ανέβηκε η Κατερίνα Πολέμη και ακριβώς τη στιγμή εκείνη την είδα να κατεβαίνει στην πλατεία Καΐρη, να περνάει δίπλα μου το αέρινο φόρεμα της, να παίρνει τον ήχο της φωνής της ο αέρας που λατρεύω και λατρεύει, ο αέρας της Άνδρου.
Την γνώρισα με την «Ευρυδίκη», την αγάπησα με τη «Μικρά Αγγλία», την εμπιστεύτηκα στη «Μεγάλη χίμαιρα». Έψαξα και άκουσα, άκουσα και ταξίδεψα, άκουσα με τα αφτιά μου όσα είδε με τα μάτια της στην Ελλάδα, στη Βραζιλία, στο Λονδίνο, στον κόσμο όλο.
Μοιάζει ασφαλής περικυκλωμένη απ’ το ταλέντο της, πλημμυρισμένη απ’ την αγάπη της για την gypsy jazz μουσική, πείθοντας σε να παραγγείλεις ένα ακόμη ποτό, κουνώντας ώμους και πόδια που θα ευχόσουν τα ήταν ξυπόλυτα, να πατάνε κάτι καυτό που να μοιάζει με άμμο. Η ενέργεια της είναι μεταδοτική, αποδεικνύοντας ότι όλα τα είδη μουσικής χρειάζονται μια ευκαιρία να τα γνωρίσεις, να τα αφήσεις να σου πουν την ιστορία που κουβαλούν.
Η Κατερίνα, μας είπε με την εκπληκτική φωνή της πολλές ιστορίες για όλους εκείνους που ζουν δίπλα μας χιλιόμετρα μακριά μας. Τραγούδησε σε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά και βραζιλιάνικα, χάιδεψε την κιθάρα της απαλά μετά από ώρα έντασης, για να μας θυμίσει τα ήσυχα βράδια της Αρλέτας, με μια Αθήνα να ανάβει σαν ένα μεγάλο καράβι.
Γεννημένη στο Λονδίνο, από Βραζιλιάνα μητέρα και Έλληνα πατέρα, ενώνει δυο κόσμους που κοινό παρονομαστή έχουν τον ρυθμό και τον ενθουσιασμό. Οι εκπληκτικοί χωρίς υπερβολή μουσικοί της, παρασύρουν μαζί με εκείνη τον κόσμο που σηκώνεται και χορεύει samba, υποδέχεται την Άνοιξη, προσμένει το καλοκαίρι. Χαμογελά, χειροκροτά, τινάζει τα μαλλιά της και χαιρετά τον κόσμο που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της, για μια βραδιά που κάνει το γύρο του κόσμου.
Δε θέλω να δουλεύω, δε θέλω να δειπνώ, θέλω μονάχα να ξεχνώ και να καπνίζω, είναι η μετάφραση κάποιων στίχων που μας περπατούν στη Γαλλία, φωνάζοντας δυνατά την ανάγκη μας για περισσότερη νικοτίνη, την ανάγκη μας για περισσότερη λήθη.
Δυο ώρες ήταν αρκετές να μου θυμίσει πόσο μου έχει λείψει το Παρίσι, να θυμηθώ την ώρα που έφευγα με βαριά καρδιά απ’ το Λονδίνο, να ονειρευτώ τη Βραζιλία και τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Δυο ώρες ήταν αρκετές να μου θυμίσουν τους λόγους, που πάνω από δέκα χρόνια λατρεύω να περπατάω τη χώρα της Άνδρου.
Να πάτε να δείτε την Κατερίνα Πολέμη, να πάτε να γνωρίσετε τον κόσμο της. Να πάτε να πάρετε απ’ το τραπεζάκι του Ρυθμός stage, το αυτοκόλλητο που εκείνη άφησε εκεί για εσάς, για να σας θυμίζει:
“Spread the music not the name”
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από τo live!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…