«Και στην προσωπική και στην επαγγελματική μου ζωή, κυνηγώ καθημερινά το ανέφικτο!»
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
Η Κατερίνα Πολέμη είναι ένας νέος, ταλαντούχος άνθρωπος με όρεξη για μουσική και ατέλειωτες ιδέες για σύνθεση. Στο προσκήνιο ήρθε έπειτα από την ταινία «Μικρά Αγγλία», στην οποία είχε γράψει τη μουσική και απέσπασε πολλά βραβεία και εξαιρετικές κριτικές.
Δώσαμε ραντεβού για έναν απογευματινό καφέ στο αγαπημένο μας “Life” στο Χαλάνδρι, έναν χώρο που σε βάζει σε κλίμα συζήτησης από την πρώτη στιγμή. Η Κατερίνα Πολέμη εμφανίστηκε χαμογελαστή και γεμάτη όρεξη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας δεν έχασε το χαμόγελο της, κουνούσε τα χέρια της σαν μαέστρος που διευθύνει μια πολυπληθή ορχήστρα, τονίζοντας με συνεχή παραδείγματα την άμεση σχέση που έχει με τη γη και τη φύση. Μας μίλησε για το παρελθόν της, την καταγωγή και τις εμπειρίες της, τα σχέδια που ετοιμάζει, όπως το νέο CD με τίτλο «Μεγάλη Χίμαιρα», αλλά και τις εμφανίσεις της στο Ρυθμός Stage στις 2 και 9 Μαρτίου.
Music Corner: Ξεκινώντας, δεν θα πρωτοτυπήσω και θα σε ρωτήσω για την καταγωγή σου. Ελλάδα με Βραζιλία, είναι μια μίξη περίεργη. Έχεις ζήσει και στις 2 χώρες. Η Ελλάδα με τη Βραζιλία είναι όντως τόσο διαφορετικές όσο νομίζουμε;
Κατερίνα Πολέμη: Διαφέρουμε σε πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα το κλίμα, η γεωγραφική τοποθεσία, η κουλτούρα του ανθρώπου. Κατά τη γνώμη μου, οι χώρες, αναλόγως του που τοποθετούνται, αλλάζουν και τους χαρακτήρες των ανθρώπων για επιβίωση. Τώρα θα μιλήσω για τη Βραζιλία και την Ελλάδα σήμερα, γιατί μπορεί παλαιότερα οι Έλληνες να ήταν πιο ανοιχτοί και με περισσότερη καλοσύνη, φροντίδα και προθυμία να ανοίξουν τις πόρτες στο σπίτι τους. Μπορεί να υπήρχε αυτό στην Ελλάδα –εγώ όμως λίγο το γνωρίζω, χάρη στην Άνδρο πιο πολύ και όχι στην Αθήνα. Η Βραζιλία το έχει αυτό, ακόμα έχει ανοιχτή καρδιά και δεν σκέφτεται το αρνητικό πρώτα. Εμείς μπορεί ίσως τώρα να σκεφτόμαστε αρνητικά, αλλά μέσα μας να είμαστε πολύ φιλόξενοι. Η Βραζιλία όμως δεν έχει άμυνα. Επίσης μου αρέσει και κάτι άλλο που έχουν: Χαίρονται με το τίποτα! Πολλοί Βραζιλιάνοι δεν έχουν καλά καλά ένα σπίτι και φτιάχνουν μόνοι τους τη μπάλα και, χωρίς τα παπούτσια, παίζουν ποδόσφαιρο μπροστά στο σπίτι. Και εγώ αυτό έκανα!
Music Corner: Οπότε, ανάλογα με τον πολιτισμό, αποτυπώνεται στη μουσική ο τρόπος που εκφράζει τα συναισθήματα του κάθε λαός;
Κατερίνα Πολέμη: Τελείως. Πρώτα έρχεται η κουλτούρα και μετά έρχονται οι εκφράσεις της. Είναι η τέχνη, οι δουλειές, το τι πουλάς, ο γιατρός, και όλη η ζωή. Ένα φοβερό χαρακτηριστικό που συνειδητοποίησα πρόσφατα είναι το μπλουζ. Το μπλουζ σημαίνει βγάζω τον πόνο μου μέσω του τραγουδιού. Για μένα το μπλουζ είναι το ρεμπέτικο της Ελλάδας και η σάμπα είναι το ρεμπέτικο της Βραζιλίας. Στο ρεμπέτικο τραγούδι πατάς στη γη, είναι «βαρύ», γήινο ενώ η σάμπα έχει χαρωπό ρυθμό. Μουσικά, ο τρόπος προσέγγισης του πόνου του Βραζιλιάνου και του Έλληνα είναι αντίθετος. Και οι δύο έχουν υποφέρει με διαφορετικούς τρόπους. Εδώ οι πόλεμοι, εκεί οι σκλάβοι, αλλά υπάρχει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση.
Music Corner: Αυτό βγαίνει και στο κοινό των μουσικών σκηνών της εκάστοτε χώρας;
Κατερίνα Πολέμη: Εδώ στην Ελλάδα, χωρίς να έχω κάνει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, μπορεί ο κόσμος να περνά πολύ καλά μέσα του, να χαίρονται ή να κλαίνε, να αισθάνονται, αλλά το εκφράζουν λιγότερο από ότι στη Βραζιλία. Υπάρχει δηλαδή λιγότερη εξωτερίκευση από ότι στη Βραζιλία, ενώ μέσα τους μπορεί να αισθάνονται περισσότερο. Απλά είναι άλλος τρόπος προσέγγισης.
Music Corner: Έχεις σπουδάσει στο Berklee college of music στη Βοστώνη. Με εξειδίκευση στην gypsy jazz;
Κατερίνα Πολέμη: Όχι. Η εξειδίκευση μου ήταν σε πολλά πράγματα γιατί στην Αμερική μπορείς να αλλάζεις το δίπλωμα σου καθώς προχωράς και τυχόν αλλάζεις γνώμη. Οπότε αρχίζοντας, διαλέγεις το δίπλωμα και το όργανο σου. Εγώ διάλεξα φωνή, που είναι όργανο και performance. Ε, δεν μου άρεσε αυτό και άλλαξα στο πιάνο καθώς το θεωρούσα πιο καλό για μένα, και στο contemporary production and composition. Μετά το άλλαξα και πάλι και τελείωσα με ένα δίπλωμα, το οποίο δεν βγάζει νόημα αν στο πω, professional music λέγεται, και με αυτό το δίπλωμα μπορείς να πάρεις από όλα τα διπλώματα που σου προσφέρει το Πανεπιστήμιο. Οπότε στο τέλος έκανα ένα mix και αυτό είναι το νόημα του διπλώματος μου. Γενικά πάντως, σπούδασα πολλά πράγματα. Το στυλ που βγαίνει τώρα ήταν πάντα αυτό που ήταν. Δεν πήγα εκεί να μάθω gypsy jazz, έμαθα άλλα πράγματα. Έμαθα πιο πολύ αυτοσχεδιασμό, άνοιξα τους ορίζοντες μου, την έκφραση, τα μάτια μου, τις κεραίες μου και μετά απλά βγήκε σε αυτό που κάνω στη σκηνή.
Music Corner: Εμείς σε μάθαμε από τη Μικρά Αγγλία, κυρίως ως συνθέτρια. Προτιμάς να σε γνωρίζουμε εμείς ως συνθέτρια ή ως ερμηνεύτρια;
Κατερίνα Πολέμη: Είμαι και τα δύο. Δεν ξέρω αν πρέπει να επιλέξω. Θα μπορούσαν να ήταν 3 διαφορετικά πράγματα. Αν θα έπρεπε να επιλέξω, δεν θα μπορούσα να σου δώσω μια απάντηση γιατί πραγματικά δεν μπορώ. Είναι και τα δύο κομμάτια μου. Είναι φυσική ανάγκη. Το λέω λίγο γραφικά, αλλά έτσι το νιώθω και ευχαριστώ πολύ που μπορώ να κάνω και τα δύο. Και αν δεν είχα αρχίσει αυτόν τον δρόμο του θεάτρου, της σύνθεσης για ένα άλλο project, δεν θα είχα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι και αυτός ο κόσμος για μένα. Στη σκηνή μέχρι στιγμής βγαίνει πολύ η Βραζιλία, ο τσιγγάνικος κόσμος και τα gypsy swing και gypsy jazz. Αυτό έχει προκύψει και λατρεύω και μου αρέσει να κάνω. Αυτά τα είδη δεν θα μπορούσα να τα κάνω, ούτε στην «Ευρυδίκη», ούτε στη «Μεγάλη Χίμαιρα» ούτε στη «Μικρά Αγγλία» και, αντίστοιχα, τα στυλ που έχω γράψει για το θέατρο και τον κινηματογράφο, δεν μπορώ να τα κάνω στη σκηνή. Είναι επειδή αυτό το στυλ δεν μου ταιριάζει για να το κάνω εγώ perform, να το ερμηνεύσω. Ή οι ενορχηστρώσεις. Κουαρτέτα εγχόρδων, εμβατήρια, πνευστά, το ρωσικό τραγούδι, τα tango… Δεν μπορώ να τα φέρω στη σκηνή, αλλά μπορώ με αυτά να ντύσω κάτι άλλο. Οπότε εκπληρώνονται και οι δύο μου ανάγκες.
Music Corner: Είναι πιο εύκολο να γράφεις πάνω σε ένα υλικό ή είναι πιο εύκολο να γράφεις ελεύθερα;
Κατερίνα Πολέμη: Είναι μια πρόκληση να γράψεις πάνω σε μια σταμπιλαρισμένη, σταθερή βάση, πάνω στην ιδέα ενός σκηνοθέτη. Δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο, απλά υπάρχει ένα πλαίσιο. Έχω δει όμως πως όταν γράφω μουσική για μένα βάζω η ίδια ένα πλαίσιο για να με καθοδηγήσει, σαν αρχική ιδέα. Έχω γράψει ένα τραγούδι που λέγεται «Like mother, like son», το οποίο βρισκόταν στον πρώτο μου δίσκο. Όταν το έγραφα έλεγα ότι θα μου βάλω εγώ ένα πλαίσιο το οποίο δείχνει δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι θα παίξω κάτι στην κιθάρα, το οποίο δεν έχω πατήσει ποτέ και δεν ξέρω πως λέγεται αυτό το ακόρντο και έτσι προέκυψε όλο το υπόλοιπο τραγούδι. Μετά, η δεύτερη σκέψη μου ήταν να γράψω ένα τραγούδι πιο αρμονικά πιθανό. Ένα άλλο πλαίσιο είναι αν θέλω να έχει μεγάλα διαστήματα. Και η δική μου ελεύθερη δημιουργία, λοιπόν, ξεκινάει σε ένα πλαίσιο που, έτσι και αλλιώς, βάζω εγώ σαν παιχνίδι στον εαυτό μου.
Music Corner: Παίζει ρόλο ο τόπος στον οποίο είσαι για να εμπνευστείς από κάτι και να γράψεις μουσική;
Κατερίνα Πολέμη: Εγώ εμπνέομαι από τη ζωή, οπότε ζω σε διάφορους τόπους. Ήδη το γεγονός ότι ξεκίνησα από το σπίτι μου και ήρθα εδώ για τη συνέντευξη είναι μια τεράστια μετακόμιση, μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Στην πορεία, συνάντησα ένα χάος, μόλις έφτασα στην πλατεία ένιωσα ότι ηρέμησε η ενέργεια, μετά αγχώθηκα και πάλι μέχρι να φτάσω εδώ, ενώ μόλις έφτασα και είδα το μαγαζί, εμπνεύστηκα ξανά γιατί μου άρεσε το όνομα και ο τόπος. Όλα αυτά είναι εμπειρίες ζωής. Πολλές φορές μέσα μου συνδέω πράγματα. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Η θάλασσα είναι μπλε. Γιατί είναι μπλε; Γιατί ο ουρανός αντανακλάται σε αυτή. Και λένε ότι η θάλασσα είναι μεγαλύτερη στην έκταση από τη στεριά. Γιατί είναι μεγαλύτερη; Και από τη μια σκέψη μετά την άλλη βγαίνει μια διεργασία που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι, σε μια εμπειρία ζωής που εγώ να μην την ξέρω ακόμα. Είναι ουσιαστικά, μια διεργασία από όλες μου τις αισθήσεις.
Music Corner: Έτσι δημιουργείς και τα τραγούδια;
Κατερίνα Πολέμη: Μέσα από συνειρμούς γίνεται και το τραγούδι. Αν αφήσεις τον εαυτό σου, θα σου φέρει κάτι άλλο η ζωή. Δεν είναι πως όταν δεν θέλω να κάνω κάτι, το βάζω στην άκρη. Είναι μια ευκαιρία. Θα το κάνω γιατί μπορεί να με εμπνεύσει σε κάτι και να γράψω ένα τραγούδι αργότερα. Πάω μαζί με τη ζωή με τα καλά και τα κακά της.
Music Corner: Έχεις μπλοκάρει ποτέ στο να γράψεις μουσική;
Κατερίνα Πολέμη: Ναι! Για ένα χρόνο μέχρι πριν ένα μήνα περίπου. Ήταν η πρώτη φορά που κόμπλαρα έτσι, δεν το έχω ξαναζήσει. Και μάλλον, όπως όλες οι πρώτες φορές σε ότι και αν κάνεις, είναι αγχωτικό και φοβιστικό. Σε πιάνει κρίση και αναρωτιέσαι τι έχεις πάθει. Αλλά τώρα το ξεπέρασα και γεννήθηκε ένα καινούργιο τραγούδι. Την επόμενη φορά θα το αντιμετωπίσω ίσως με μεγαλύτερη ηρεμία.
Music Corner: Τι θεωρείς ότι έφταιγε;
Κατερίνα Πολέμη: Είχα παράξει πάρα πολλή μουσική αυτά τα χρόνια. Πάρα πολλή μουσική! 4 CD σε 4 χρόνια, πολλά από αυτά έχουν 30 κομμάτια. Και αν δεν έχουν 30 κομμάτια, έχουν διαφορετικές version που πάλι πρέπει να εμπνευστείς και να γράψεις. Θέλει δουλειά και αυτό. Νομίζω ότι είχα γράψει απλά πάρα πολλή μουσική. Δεν άντεξα. Αν έγραφα ή θα ήταν βλακεία ή θα ήταν ίδιο με κάτι άλλο ή θα σχετιζόταν. Δεν μπορείς να κοντρολάρεις τα πάντα, όλα έχουν μια φυσική ροή. Και ίσως και η Τέχνη. Απλά το να γεννάς το βλέπουμε παντού, το ξέρουμε, είναι γεγονός. Και η σύνθεση είναι ένα γεγονός ίσως για κάποιον άνθρωπο –και για μένα που είχα κρίση. Γιατί είχα κρίση όμως; Όπως μια έγκυος γυναίκα δεν μπορεί να κάνει ξεχωριστά δύο παιδιά μέσα σε 13 μήνες, έτσι και εγώ έχω έναν ρυθμό που καλούμαι να σεβαστώ. Να την περάσω την κρίση, να μην την αφήσω στην άκρη. Να ζήσω άλλα πράγματα, να ταξιδέψω, να κάνω κάτι άλλο. Να το ζήσω, αν το έχω ανάγκη. Όλα αυτά σημαίνουν σίγουρα κάτι που αν είμαι πραγματικά συνθέτης, το νόημα θα βγει.
Music Corner: Πώς είσαι ευχαριστημένη εσύ με ένα δικό σου δημιούργημα;
Κατερίνα Πολέμη: Αν σου πω ότι το αισθάνομαι; Είτε είναι πολύ καλό, είτε το αφήνουμε στην άκρη. Δεν υπάρχει μέση λύση για μένα. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις συμβαίνει αυτό. Δηλαδή έγραψα ένα τραγούδι πριν δύο μήνες, με ποίηση ελληνική, όχι δική μου, και είχα εκστασιαστεί. Ένιωθα ότι αυτό ίσως είναι κάτι που θα μείνει, ότι πιθανώς θα θέλουν να το ακούσουν και άλλοι. Μετά, την επόμενη μέρα που το άκουσα, είδα ότι μου θυμίζουν οι δύο πρώτες νότες κάτι άλλο που έχω γράψει. Αυτό το πράγμα με έχει κρατήσει να μην το τελειοποιήσω και να πω ότι δεν θέλω να το αφήσω να φύγει στον κόσμο έτσι. Πολύ λίγες φορές είναι κάτι που θέλω να ξαναδουλέψω, τις περισσότερες, δεν μπορώ. Γιατί νιώθω ότι όταν γεννιέται κάτι είναι αυτόνομο. Μόλις γεννηθεί είναι μόνο του, κάτι σαν τις θαλάσσιες χελώνες που όταν γεννηθούν τα παιδιά τους, τα σπρώχνουν στο νερό και δεν τα ξαναβλέπουν. Αυτό καθαυτό το τραγούδι όταν γεννιέται και δεν έχει ουσία και δύναμη, το αφήνεις.
Music Corner: Και με τους συνεργάτες σου επιλέγεις να είσαι έτσι;
Κατερίνα Πολέμη: Όχι δεν είναι το ίδιο. Είναι άλλο ο άνθρωπος. Έχει τη λογική, το εγώ του, τις ανασφάλειές του, είναι πολύ πιο σύνθετο ον. Η μουσική δεν είναι τόσο σύνθετη, είναι σαν το παιδάκι. Είναι αυτό που είναι. Ο άνθρωπος έχει πολλές και διαφορετικές πλευρές, θετικές και αρνητικές. Σε μια συνεργασία, λοιπόν, αν πιστεύεις στο project, την ιδέα, η οποία είναι πιο σημαντική και από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, αν σκοπός σου είναι να υπηρετήσεις ένα πράγμα το οποίο είναι ανώτερο σου (εγώ έτσι το βλέπω), προσπαθείς να βρεις σημεία που συναντιέστε. Τα σημεία που δεν συναντιέστε, προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις και να δεις αν και ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σωστά και με σεβασμό. Τότε τα βάζεις κάτω και προχωράς. Αν όμως υπάρχει προσωπικό θίξιμο και φθορά, δεν πρόκειται ποτέ να βγει καλό το αποτέλεσμα.
Music Corner: Άρα, ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις τους συνεργάτες σου;
Κατερίνα Πολέμη: Να έχουμε τον ίδιο σκοπό στην Τέχνη που θα κάνουμε, ότι εγώ υπηρετώ αυτό που κάνω. Το «υπηρετώ» πολλές φορές, νιώθω ότι έχει πολύ θετική σημασία. Σημαίνει πως χάρη σε μένα παίρνει μορφή κάτι. Για μένα ο άνθρωπος είναι ένας αγγελιαφόρος. Εγώ που είμαι καλλιτέχνης και άνθρωπος, με διαπερνά μια ενέργεια πιο μεγάλη από μένα, οπότε τη βγάζω και την κάνω υλική. Αν, λοιπόν, ο σκοπός του άλλου συνεργάτη είναι το ίδιο πράγμα, να αξιοποιήσει δηλαδή τα ταλέντα του σαν αγγελιαφόρος για να βγάλουμε το προϊόν όσο πιο αγνό και σωστό γίνεται και να αγγίζει με συναισθήματα, αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Δείχνει τον σεβασμό που έχει ο άνθρωπος για την τέχνη που κάνει. Το άλλο σημαντικό είναι να υπάρχει σεβασμός από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Music Corner: Γίνεται σε όλες τις συνεργασίες σου αυτό; Σε ό,τι επιλέγεις να κάνεις;
Κατερίνα Πολέμη: Αυτό επιδιώκω. Και επειδή είμαι τέτοιος άνθρωπος, θέλω δεν θέλω, βγαίνει κάπως έτσι. Πολλές φορές βέβαια υπάρχουν κι άλλοι τρόποι προσέγγισης άλλων ανθρώπων. Ο καθένας έχει τους τρόπους του, άλλωστε, και εκεί προσαρμόζομαι και εγώ, προσπαθώντας να μη χάσω το ποια είμαι και πώς το κάνω. Αλλά πρέπει να έρθεις εσύ σε εμένα, να έρθω και εγώ σε σένα για να εξυπηρετήσουμε το σκοπό. Γι’ αυτό λέω για ανώτερο σκοπό, δηλαδή να βρούμε αυτό που φαίνεται από πίσω. Εκεί παίρνουμε και τη μεγαλύτερη χαρά, όταν έχουμε κερδίσει κάτι, διαφορετικά νομίζω έρχεται η κατάθλιψη.
Music Corner: Γι’ αυτό αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Κατερίνα Πολέμη: Ούτε την επέλεξα ούτε αποφάσισα. Νιώθω ότι με επέλεξε και εγώ απλά ζούσα με αυτή την επιλογή. Καλό είναι, για μένα, να ακολουθούμε τα θέλω μας, και αν έχεις γεννηθεί μουσικός σίγουρα είναι ένα θέλω σου. Καλό είναι να ακολουθούμε αυτό που αγαπάμε για να είμαστε πιο χαρούμενοι. Είναι κάτι που κάνω χωρίς να το σκεφτώ, δεν είναι ότι το αποφάσισα, είναι ότι συνέβη και μου αρέσει και το συνεχίζω.
Music Corner: Μετά τη «Μικρά Αγγλία», είχες μιλήσει για τη δύναμη της ομάδας. Τι ήταν αυτό το τόσο ξεχωριστό που σου έδειξε για την ομάδα αυτή η δουλειά;
Κατερίνα Πολέμη: Η ομάδα του κινηματογράφου είναι πολύ πιο μεγάλη από το να κάνεις μια συναυλία. Στον κινηματογράφο υπάρχουν πράγματα στο γύρισμα που τα θεωρείς αυτονόητα, αλλά αν έχεις ένα γύρισμα από τις 6 το πρωί μέχρι τις 4 το μεσημέρι και δεν έχεις πού να πας τουαλέτα, δεν έχεις να φας ή δεν έχεις νερό, πώς θα δουλέψεις; Επίσης πρέπει να είναι όλα συγχρονισμένα. Ο σκηνογράφος αρχικά πρέπει να έχει τελειώσει τη δουλειά του για να μπούνε τα φώτα, καθώς γίνονται τα φώτα οι ηθοποιοί πρέπει να κάνουν μακιγιάζ. Όταν μπουν οι ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης πρέπει να ξέρει ήδη τι θέλει από αυτόν τον χώρο και από αυτή τη σκηνή. Είναι πολύ περίπλοκο αυτό το πράγμα. Έμαθα ότι αν είναι πολύ καλή η ομάδα -που ήταν στη «Μικρά Αγγλία»-, πετάει το πράγμα και περνάς καλά. Μαζί με πολλή δουλειά, αλλά υπήρχε χαρά. Ο καθένας ήξερε τι έκανε, και υπηρετούσε τον σκοπό του, είχαν την ίδια οδηγία.
Music Corner: Να πάμε λίγο στα τωρινά. Είδα ότι έχουμε καινούργιο CD για την ομώνυμη παράσταση «Μεγάλη Χίμαιρα». Θα μου πεις δυο λόγια για την παράσταση;
Κατερίνα Πολέμη: Η παράσταση διαδραματίζεται περίπου το 1940. Βασίζεται στο βιβλίο του Καραγάτση, «Η Μεγάλη Χίμαιρα», και την έχει ανεβάσει ο εγγονός του, Δημήτρης Τάρλοου. Έχει λίγο να κάνει και με τη δική μου προσωπική ιστορία. Υπάρχουν δύο πρόσωπα, η Μαρία και ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι από τη Σύρο -εγώ προέρχομαι και από την Άνδρο- και η γυναίκα του η Μαρία είναι από την Γαλλία –η μαμά μου είναι Βραζιλιάνα. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Η μία είναι πιο ανέμελη και ανοιχτή, έχει μια βαριά προσωπική ιστορία με τη μαμά της, και ερωτεύεται τον Γιάννη, τον καπετάνιο που τη φέρνει εδώ –όπως και ο μπαμπάς μου πήγε στη Βραζιλία για δουλειά και έφερε τη μαμά μου. Όμως η Μαρία επειδή είναι και πολύ περίπλοκος χαρακτήρας, έχει ένα ερωτικό παιχνίδι με τον αδερφό του Γιάννη και γίνονται μπλεξίματα. Βλέπουμε δύο κοινωνίες πολύ διαφορετικές, να έρχονται μαζί, βλέπουμε τις διαφορές που έχουν, την τραγικότητα. Εκτός από τον προσωπικό χαρακτήρα του καθενός και την κουλτούρα τους.
Music Corner: Χίμαιρα σημαίνει κάτι το ανέφικτο. Έχει νόημα να κυνηγήσεις κάτι που δεν μπορεί να γίνει;
Κατερίνα Πολέμη: Σίγουρα! Γιατί τίποτα δεν μπορεί να μη γίνει. Ένας άντρας δεν μπορεί να κάνει παιδί με έναν άλλον άντρα, από τη φύση του. Σε άλλο επίπεδο όμως, βλέπουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, δύο άντρες να αποκτήσουν ένα παιδί, και ίσως να είναι ακόμη καλύτερη η οικογενειακή κατάσταση, από ότι σε μια οικογένεια που αποτελείται από ένα αντρόγυνο. Όλα μπορούν να γίνουν, ίσως σε διαφορετικά επίπεδα. Σωματικά να μη γίνεται, αλλά να γίνεται πνευματικά και αντιστρόφως.
Music Corner: Εσύ έχεις κυνηγήσει κάτι που αρχικά φαινόταν ανέφικτο;
Κατερίνα Πολέμη: Ναι, καθημερινά. Και στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή μου. Αν θέλεις να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να αναπνέεις ελεύθερα να ζεις πιο ανέμελα, να κοιμάσαι πιο καλά, καλείσαι καθημερινά να «σπάσεις» πράγματα που σε μπλοκάρουν να αναπνεύσεις και να κοιμηθείς. Είναι δυνατόν να αφήσουμε κάτι να μας πάει πίσω; Εκτός αν κάποιος δεν αγαπάει πολύ τον εαυτό του και δεν τον ενδιαφέρει. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε έτσι. Δυσκολευόμαστε, αλλά δεν θέλουμε να τελειώσει κάτι. Οπότε, αν δε θες να τελειώσεις τη ζωή σου και θέλεις να ζήσεις, δεν θες να την αλλάξεις προς το καλύτερο; Ή προτιμάς να ζεις στα σκατά και αυτά να γίνονται όλο και πιο πολλά και τελικά να πεθάνεις μικρός, πικραμένος και αδικημένος; Είναι κρίμα! Είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες, να χαράζεις εσύ τους δρόμους, να σπάσεις εσύ ταμπού και να φτιάξεις εσύ μια καινούργια δουλειά.
Music Corner: Και κάπου εκεί έρχεται και η ικανοποίηση;
Κατερίνα Πολέμη: Φυσικά! Η ικανοποίηση που έχεις μετά είναι πολύ μεγάλη. Είναι τεράστια και ουσιαστική ικανοποίηση. Γιατί κυνήγησες κάτι επειδή το πιστεύεις, όχι για να πας κόντρα σε κάτι που δεν πιστεύεις, γιατί εκεί δεν θα το καταφέρεις και ποτέ θεωρώ. Αν το καταφέρεις, θα είναι λίγο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, θα είσαι μόνος σου, σπίτι σου και θα βλέπεις τηλεόραση. Αλλά αν είναι ουσιαστικό, μένει για πάντα. Έχουν πεθάνει καλλιτέχνες χιλιάδες χρόνια πριν και ακόμα διαβάζουμε ή ακούμε τα τραγούδια τους, άρα κάτι ουσιαστικό ήταν αυτό. Αλλά και αυτοί οι άνθρωποι πολέμησαν πολύ. Φαντάσου ο Μπετόβεν να μην ακούει και να γράφει συμφωνίες! Σίγουρα του έδινε χαρά και λύτρωση αυτό το πράγμα και τώρα δίνει και σε εμάς.
Music Corner: Οδηγεί κάπου όμως η ικανοποίηση αυτή;
Κατερίνα Πολέμη: Μας πάει λίγο παραπέρα ως εξέλιξη ανθρώπου. Νομίζω ότι αν δεν εξελισσόμαστε, δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ αν δεν εξελίσσομαι, ξεραίνομαι και όταν ξεραίνομαι έρχεται η κατάθλιψη. Δεν είμαι καλά, όλα είναι μαύρα. Έχω μεγάλη δίψα για εξέλιξη προσωπική και μετά αυτό μπορεί να βγαίνει σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου.
Music Corner: Έρχονται και εμφανίσεις στον «Ρυθμό» τον Μάρτιο;
Κατερίνα Πολέμη: Στο «Ρυθμός Stage» θα εμφανιστούμε στις 2 και 9 Μαρτίου. Θα είμαστε 4 μουσικοί, ο Πέτρος Βαρθακούρης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Κλωνής και εγώ στην κιθάρα και στη φωνή. Είναι εξαιρετικοί μουσικοί με τους οποίους παίζουμε αρκετά μαζί, και θα είναι μια «καλοκαιρινή» βραδιά με την έννοια ότι θα επικρατεί λίγο το ανέμελο, με την έννοια του «βουτάω και σου δίνω ό,τι έχω μέσω της Βραζιλίας, της jazz και της gypsy jazz» πολύ αυτοσχεδιαστικά. Πολύ αυθόρμητα και πολύ ό,τι προκύψει εκείνη τη στιγμή. Κάπως έτσι θα είναι η βραδιά, χρωματιστή. Μου αρέσει αυτό εμένα!
Music Corner: Πάνω σε μια βάση θα είναι ο αυτοσχεδιασμός;
Κατερίνα Πολέμη: Πάντα σε μια βάση, βέβαια. Αν δεν έχεις δουλέψει, δεν πρόκειται να βγει το ελεύθερο –θα βγει χαοτικό ή ακαταλαβίστικο. Πάνω στη βάση θα αυτοσχεδιάσουμε. Γιατί αν έχεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, μπορείς να πετάξεις. Αν δεν έχεις τίποτα, δεν μπορείς να κάνεις καμία κίνηση. Και αν πετάξεις, βρίσκεις και άλλους κόσμους και άλλους τόπους. Μου αρέσει να έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να κάνουμε αυτά τα πράγματα γιατί γινόμαστε πιο πλούσιοι και ταυτόχρονα καταλαβαίνουμε πόσο μικροί είμαστε.
Music Corner: Κάτι άλλο μετά τον «Ρυθμό» έχουμε;
Κατερίνα Πολέμη: Ναι, 19 Απριλίου στο «Passport». Θα είναι η μεγαλύτερη συναυλία που θα κάνω μόνη μου. Είναι αγχωτικό αλλά θα είναι πολύ καλή ευκαιρία. Πάλι σε στυλ Βραζιλίας και jazz, θα προστεθούν όμως και κάποια ελληνικά κομμάτια. Θα παίξω για πρώτη φορά τζεμπέ, ένα αφρικάνικο κρουστό και στο μέλλον θα έχω και μια συνεργασία με μια ζωγράφο, η οποία θα γεμίσει τη σκηνή με τα έργα της.
Music Corner: Κάποια περιοδεία ίσως;
Κατερίνα Πολέμη: Ναι, στην Ελλάδα! Σε διάφορα νησιά, στην Πελοπόννησο και το Ιόνιο.
————–
*** Ευχαριστούμε το cocktail bar «Life» (Ιφικράτους 1-3, Πεζόδρομος Χαλανδρίου, τηλ. 210 6896292) για τη φιλοξενία! www.facebook.com/profile.php?id=100002115581288
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…