Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Ιωάννα Μπρατσολιά
Στην Ακτή Πειραιώς την Κυριακή το βράδυ δεν έλειπε κανείς και ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Χόρευε η Catwoman με τον Super Mario, τα παιδιά των λουλουδιών με δύο φυλακισμένους, ένας άγγελος με τον διάβολό του. Χόρευαν αγόρια με ζωγραφισμένες καρδίες και το σήμα της ειρήνης στα μάγουλα τους, χόρευαν κορίτσια με πολύχρωμες βλεφαρίδες που μ’ ένα τους πετάρισμα ξεκούρδιζαν κιθάρες.
Είμαι λίγους μήνες πριν τα εικοσιεπτά και σαν déjà vu περνούν από μπροστά μου χρόνια καλά και ευτυχισμένα. Βλέπω παιδιά έτοιμα να τελειώσουν το σχολείο, να ανοίξουν φτερά, να πετάξουν μακριά. Βλέπω όνειρα να καθρεφτίζονται σε γεμάτα έκσταση μάτια, βλέπω φλας να φωτίζουν στιγμές που θα κλειστούν σε άλμπουμ, να θυμίζουν μετά από καιρό δροσιά και νιάτα.
Οι Locomondo, αυτοί οι τύποι που το όνομα τους ηχεί έναν τρελό κόσμο, τα κατάφεραν. Κατάφεραν να έρθουν στο μασκέ πάρτυ τους, η ηλικία που άφησα, η ηλικία που είμαι, η ηλικία που μακάρι να γίνω. Οι Locomondo κατάφεραν να κάνουν αυτό που όλοι κάποτε τολμήσαμε να ονειρευτούμε, κατάφεραν να κάνουν αυτό ακριβώς που γουστάρουν.
Ανεβαίνουν στην σκηνή μετά τον Joey και την μπάντα του, που έχουν ήδη ξεσηκώσει τον κόσμο που φυσά σερπαντίνες και «χιονίζει» χαρτοπόλεμο πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αναρωτιέμαι αν βαρεθώ κάποια στιγμή να μου υπενθυμίζουν ότι δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα. Πώς να βαρεθείς όμως τα καλοκαίρια;
Ένα μαγικό χαλί που μας χωράει όλους είναι αυτό το βράδυ, μας ταξιδεύει πάνω απ’ τον Πειραιά, εκεί που κάποτε υπήρχαν πραγματικοί μάγκες και έπαιζαν στον μπαγλαμά τη Φραγκοσυριανή, εκεί που η Ελλάδα ήταν περήφανη που γέννησε τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Ήχοι ρεμπέτικου σπάνε σύνορα και στερεότυπα για να ενώσουν την Ελλάδα του 1935 με την Ισπανία του σήμερα, να βρουν τη ρέγκε, τη σκα και τη λάτιν, να γνωρίσουν στη νέα γενιά ότι η μουσική γεννιέται στην καρδιά και χάνεται στο σύμπαν.
«Γιατί δε βγήκα από το σπίτι για να κάνω τη γλάστρα, ήρθα και άφησα τα νεύρα σε μια κρεμάστρα, πολεμιστές κατεβείτε απ’ τα κάστρα γιατί σπάει το ταβάνι κι από κάτω είναι τ’ άστρα», είναι οι στίχοι που θα μπορούσα να γράψω σ’ έναν τοίχο, να τους κοιτάω κάθε μέρα, να φωνάζω και εσένα που διαβάζεις τώρα, να τον κοιτάμε μαζί.
Τελευταία μέρα Καρναβαλιού και οι Locomondo φύλαξαν στη χούφτα τους λίγο καλοκαίρι –ξέρουν ότι όλο και κάποιος θα περάσει, όλο και κάποιος θα το ζητήσει. Ζητάμε καλοκαίρι, το ανταλλάσουμε με χαμόγελα. Οι περούκες βγήκαν, οι σερπαντίνες τελείωσαν, οι μπύρες ίδρωσαν τα κεφάλια μας και μείναμε εκεί, σε μια αμμουδιά, με κάποιον γλάρο που πετάει και μας κοιτάει από ψηλά…
Να πηγαίνετε να ακούτε αυτούς τους τύπους όσο και αν τους ζηλεύετε που μπόρεσαν να μείνουν έφηβοι σ’ έναν κόσμο που μας βλέπει πάντα μεγάλους. Να πηγαίνετε να μεθάτε και όταν ξεμεθάτε να θυμάστε:
«Θέλω να τρέξω, θέλεις να τρέξουμε μαζί
Κάπου εκεί πίσω υπάρχει ζωή
Θέλω να τρέξω
Πριν μετανιώσω, όπως όλοι αυτοί
Αντίο, αντίο χρυσό μου κλουβί»
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από τo live!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…