Συνέντευξη στην Τζίνα Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα

Το Σάββατο στις 20 Ιανουαρίου θα ανέβουν στη σκηνή του ιστορικού Κυττάρου, τρία θρυλικά συγκροτήματα που ταρακούνησαν για τα καλά τα νερά του εγχώριου Ροκ των 90s  αφήνοντας πίσω το στίγμα τους:  Οι Magic De Spell, τα Υπόγεια Ρεύματα και το συνθετικό δίδυμο των Δημήτρη Μητσοτάκη και Παναγιώτη Κατσιμάνη των Ενδελέχεια.

Λίγο πριν το επικείμενο live συναντήσαμε τους Magic De Spell στα Εξάρχεια και συζητήσαμε με δυο από τα μακροβιότερα μέλη της μπάντας, τον Θοδωρή Βλαχάκη (τύμπανα), ιδρυτικό μέλος και τον Γιώργο Αρχοντάκη, ηχολήπτη από την αρχή της ελληνόφωνης πορείας του group και τελευταία ενεργό μέλος, ως μπασίστας.

Βρεθήκαμε σε ένα μικρό καφέ και η συνέντευξη που γρήγορα πήρε τη μορφή κουβέντας, κινήθηκε γύρω από διάφορους άξονες, όπως γύρω από τη ζωή του συγκροτήματος και την πορεία του στον χρόνο, την Ελληνική Ροκ πραγματικότητα και τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα, τις μουσικές σκηνές του τότε και του σήμερα, τον ρόλο του ίντερνετ στην προώθηση της μουσικής και τις συνεργασίες, τους απολογισμούς, τα όνειρα και τα σχέδια… Ανάμεσα σε ενδιαφέρουσες ιστορίες και πληροφορίες που πιθανότατα να μη γνωρίζει το ευρύ κοινό για την μπάντα, έχουμε την χαρά της αποκάλυψης της είδησης της κυκλοφορίας του νέου της single στο πολύ κοντινό μέλλον με τίτλο «Γιάννη…» που συνοδεύεται από ένα μοναδικής αισθητικής βίντεο κλιπ με εξαίρετους συμμετέχοντες.

Το συμπέρασμα είναι πως το ελληνικό Ροκ δίνει το παρόν με σάρκα και οστά και εξελίσσεται κόντρα σε όλους όσους το θέλουν να βαλτώνει. Το live στο Κύτταρο λοιπόν το Σάββατο, έχει σκοπό να θυμίσει και να δείξει πως είναι ολοζώντανο, «βρώμικο» και συνεχίζει να τα σπάει!


Τι  περιμένουμε λοιπόν να συμβεί εν όψει της συναυλίας σας στο Κύτταρο το Σάββατο στις 20 Γενάρη παρέα με τα Υπόγεια Ρεύματα, τον Δημήτρη Μητσοτάκη και Παναγιώτη Κατσιμάνη από τους Ενδελέχεια;
Γ: Πιστεύω ότι πάμε πάρα πολύ καλά. Είναι μια συναυλία που θα διαπιστώσουν οι νεότεροι τι πραγματικά ήταν η σκηνή των 90s και μια ευκαιρία για τους παλιότερους να το ξαναθυμηθούν αυτό που ζούσαμε όλοι τότε.
Θ: Επίσης για μένα είναι πολύ συγκινητικό γιατί ξαναβρισκόμαστε με αυτά τα συγκροτήματα μετά από χρόνια έχοντας πλέον το καθένα διανύσει τη δική του πολύ σημαντική πορεία στο χώρο… Εκτός από το να θυμηθούμε τα 90s, το ελληνικό ροκ των 90s, έχουμε να δούμε και το ποια είναι τα συγκροτήματα αυτά σήμερα, ποια είναι η σημερινή τους δουλειά.

Στο Δελτίο τύπου για τη συναυλία χαρακτηρίζεστε ως αιώνια έφηβοι. Προφανώς λόγω της μακροχρόνιας πορείας που έχουν όλα τα συγκροτήματα που συμμετέχουν;
Θ: Αυτό λέγεται για το Rock n Roll γενικότερα, ότι δε σε αφήνει να γεράσεις εύκολα, εκκρίνει αδρεναλίνη κλπ. Αυτό μάλλον.

…εμείς δημιουργηθήκαμε το 1980, σε μια περίεργη εποχή για την ελληνική σκηνή. Θέλαμε να παίξουμε τα δικά μας τραγούδια, θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρχε μέχρι τότε. Είχαμε ακούσει τα καινούργια βρετανικά συγκροτήματα που τα περισσότερα χαρακτηρίζονταν τότε ως punk γκρουπ και θέλαμε κι εμείς να τους μοιάσουμε…

Η μπάντα μετράει κοντά στα 38 χρόνια πορεία και έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Ξεκινώντας με αγγλικό στίχο και έπειτα με ελληνικό. Ποια είναι η διαδρομή της μέσα στον χρόνο;
Θ: Εμείς δημιουργηθήκαμε το 1980, σε μια περίεργη εποχή για την ελληνική σκηνή. Θέλαμε να παίξουμε τα δικά μας τραγούδια, θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρχε μέχρι τότε. Είχαμε ακούσει τα καινούργια βρετανικά συγκροτήματα που τα περισσότερα χαρακτηρίζονταν τότε ως punk γκρουπ και θέλαμε κι εμείς να τους μοιάσουμε. Λίγο αργότερα διαμορφώσαμε τον ήχο μας και κάποιοι μας χαρακτήρισαν ως dark wave. Βασιστήκαμε πολύ στα συνθεσάιζερς τότε. Με αρκετές συναυλίες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη περισσότερο, αλλά και αλλού. Είχαμε και την τύχη να παίξουμε και με όλα τα συγκροτήματα της εποχής τότε, αλλά και με «ιερά τέρατα» της σκηνής όπως είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος, που είχαμε παίξει μαζί στο Φεστιβάλ του Άκτιου το ’84. Ή όπως ο Νικόλας Άσιμος…

Για να μείνουμε λίγο στα 80s, μια εποχή που ήταν γεμάτη με ήχους Punk και New Wave, ποιος ήταν τότε ο δικός σας προσανατολισμός;
Θ: Ήταν μια νέα μουσική κι εμείς ψαχνόμασταν για νέα ακούσματα. Επίσης μας χαρακτήριζε μια επαναστατικότητα που ελπίζω να μην έχει ακόμα περάσει. Το punk ήταν επαναστατικό. Γοήτευε και εμάς, αλλά και πολλά ακόμα νέα γκρουπ της εποχής.

Τι σας έδωσε το έναυσμα για να αλλάξετε τους στίχους των τραγουδιών σας στα ελληνικά, μπαίνοντας πια στη δεκαετία του 90;
Θ: Στο τέλος της δεκαετίας του 80 υπήρχαν δύο τάσεις μέσα στο γκρουπ. Την μια υποστήριζαν τα μισά μέλη που ήθελαν να συνεχίσουμε να παίζουμε αγγλόφωνο και να μην αλλάξει αυτό. Τη δεύτερη αποτελούσαμε οι υπόλοιποι που θέλαμε να κάνουμε ελληνικό στίχο και να εκφραστούμε στη γλώσσα μας. Επειδή οι στίχοι μας, είχαν κάποια νοήματα που θέλαμε πάρα πολύ να περάσουν στον κόσμο και αυτό δεν ήταν εύκολο, όσο τραγουδούσαμε στα αγγλικά. Είχαμε λοιπόν τις διαφωνίες μας, μέχρι που συναντήσαμε τον JJ Brunel τον μπασίστα των Stranglers στο «Ρόδον». Βρήκαμε το θράσος να του πούμε να μας κάνει την παραγωγή για τον επόμενο δίσκο μας. Αυτό έγινε το ’92 κι εκείνος μας είπε: «ναι θα σας κάνω παραγωγή, αλλά κάνω παραγωγές μόνο σε συγκροτήματα που μιλάνε στη δική τους γλώσσα». Αυτός λοιπόν έλυσε το θέμα! Κι έτσι περάσαμε να κάνουμε με παραγωγό εκείνον και με ηχολήπτη τον Γιώργο, το δίσκο «Διακοπές στο Σαράγιεβο» που ήταν ουσιαστικά το πρώτο ελληνόφωνο εγχείρημά μας.

Εσύ Θοδωρή είσαι ιδρυτικό μέλος των Magic De Spell και εσύ Γιώργο είσαι μπασίστας αλλά και ηχολήπτης της μπάντας από την ελληνόφωνη περίοδο της. Ωστόσο έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στα μέλη της μπάντας. Γιατί έτσι;
Θ: Έχουν αλλάξει πολλά μέλη στην μπάντα. Αυτό δε συμβαίνει μόνο σε μας. Συμβαίνει σε όλες τις μπάντες τις παλιές. Αν ψάξουμε, ίσως βρούμε μπάντα που να διατηρεί τα ίδια μέλη πολλά χρόνια, αλλά είναι πολύ δύσκολο μέσα στην ελληνική πραγματικότητα. Οι δυσκολίες συχνά φέρνουν και διαφωνίες και γκρίνιες και οτιδήποτε. Εμείς κοιτάμε μπροστά και θέλουμε να προχωρήσουμε. ‘Έτσι λοιπόν, πολλές φορές μένουν πίσω κάποια μέλη. Αυτός είναι ένας κύριος λόγος. Βέβαια υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, όπως για παράδειγμα ένας κιθαρίστας που κάποτε είχαμε, σήμερα ζει στη Γερμανία. Υπάρχουν και τα πιο δυσάρεστα. Δυο μέλη του γκρουπ, έχουν εγκαταλείψει τον «άδικο ετούτο κόσμο»… Ο Νίκος ο Βοσδογάνης, ο μπασίστας στο «Διακοπές στο Σαράγιεβο» και ο Τάσος ο Νισσόπουλος, κιθαρίστας στο δίσκο μας «Κόκκινο».

Γιώργο πες μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σου με τους Magic De Spell
Γ: Εγώ συνεργάζομαι με τους Μagic De Spell από τον πρώτο ελληνόφωνο δίσκο. Σαν ηχολήπτης και συμπαραγωγός, έχω κάνει όλους τους δίσκους εκτός από έναν. Έχω παίξει μπάσο στις ηχογραφήσεις πολλών κομματιών, όπως είναι το «Τέρμα το διάλειμμα» κλπ. Επίσης σε συναυλίες του γκρουπ το 1999. Μόνιμα μαζί στη σκηνή, από το 2013. Επί της ουσίας, είμαι μέλος των Magic από το 1992.

Ποιος  από τους δίσκους που τελικά κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 90 ήταν ο πιο πετυχημένος και για εσάς ο πιο αγαπημένος;
Για τον κόσμο δυο δίσκοι ήταν οι πιο επιτυχημένοι. Το «Διακοπές στο Σαράγιεβο» που έχει μέσα το «Σαράγιεβο» και το «Τραμπάλα Στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών» που περιέχει το «Εμένα οι φίλοι μου», μελοποίηση ποιήματος της Κατερίνας Γώγου. Εμάς, νομίζω και οι δύο που είμαστε εδώ θα συμφωνήσουμε, μας αρέσει πολύ το «Κόκκινο», ένας δίσκος μας, που κυκλοφόρησε το 2000. Μας αρέσει συνολικά σαν δίσκος κι εγώ προσωπικά επιλέγω το τραγούδι “Gala”, μια μελοποίηση που έχουμε κάνει στον Κώστα Καρυωτάκη. Περιέχει κάποια αγαπημένα μας τραγούδια αυτό το album.


Το Κύτταρο πάντως είναι ένας ιστορικός χώρος για την Ροκ μουσική κι εσείς έχετε περάσει από κει ουκ ολίγες φορές. Είχατε συμμετάσχει μάλιστα σε ένα διαγωνιστικό Φεστιβάλ στο Κύτταρο το 1982.
Θ: Είχε κάνει ένα Ροκ Φεστιβάλ – διαγωνισμό το Κύτταρο το 1982. Το πρώτο ελληνικό Ροκ Φεστιβάλ που συμμετείχαν, αν θυμάμαι καλά, 18 συγκροτήματα. Εμείς περάσαμε την πρώτη μέρα. Αν περνάγαμε και τη δεύτερη μέρα, θα ήμασταν στον τελικό. Όμως δεν περάσαμε. Κοπήκαμε… Επανήλθαμε στο Κύτταρο το 1984. Κάναμε ένα διήμερο. Από τότε παίζουμε συχνά εκεί.

Την εποχή εκείνη υπήρχε μια πληθώρα μουσικών σκηνών οι οποίες σταδιακά άρχισαν να φθίνουν και σιγά, σιγά να κλείνουν, όπως το ιστορικό «Ρόδον» ανάμεσα σε άλλα.
Θ: Και πολύ νωρίτερα υπήρχε μια κίνηση στην περιοχή της Πλάκας. Ο Γιώργος μπορεί να σου πει περισσότερα γι αυτό.
Γ: Υπήρχαν πολλά μαγαζιά εκείνα τα χρόνια, στα οποία έπαιζαν live, δισκογραφημένα και μη γκρουπ. Πολλά live γινόντουσαν, ειδικά στην Πλάκα που είχε πάρα πολλά μαγαζιά. Είχε το Tiffany’s, είχε τη Σοφίτα, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70, αρχές του ΄80. Πολλά μαγαζιά, όπως το «Ρόδον», το «Κύτταρο», υπήρχαν. Το Κύτταρο είναι μαγαζί που έχει μια τεράστια ιστορία. Έχουν γίνει τα πιο σημαντικά πράγματα τουλάχιστον για την ελληνική Ροκ σκηνή. Το νιώθουμε σαν σπίτι μας και είμαστε πολύ χαρούμενοι όποτε πάμε να παίξουμε εκεί δηλαδή είναι περισσότερο χαρά και λιγότερο “επαγγελματισμός”.
Θ: Το κλείσιμο του «Ρόδον» ήταν για όλους μεγάλη απώλεια. Σήμερα όμως, νομίζω ότι υπάρχουν μαγαζιά, υπάρχουν Ροκ σκηνές που αντικαθιστούν την έλλειψη του «Ρόδον».
Γ: Πολλές άλλες σκηνές, πολλά άλλα live – άδικα αντικατέστησαν το ένα, αλλά αυτό παραμένει και στις μνήμες τις δικές μας, ως κάτι το αναντικατάστατο.

…τα γκρουπ της εποχής εκείνης έκαναν μια διαφορετική μουσική. Την εναλλακτική  μουσική της εποχής εκείνης. Μουσική και στίχο με ένα προβληματισμό απέναντι σε αυτά που συνέβαιναν στην κοινωνία. Μην ξεχνάμε ότι ζούσαμε σε μια εποχή lifestyle και νεοπλουτισμού και η ελληνική Ροκ τοποθετήθηκε κόντρα σε αυτό το πράγμα…

Σε τι συμβάλλατε ως μπάντα ανάμεσα σε άλλες της εποχής εκείνης, στην ελληνική ροκ μουσική σκηνή;
Θ: Νομίζω ότι τα γκρουπ της εποχής εκείνης έκαναν μια διαφορετική μουσική. Την εναλλακτική  μουσική της εποχής εκείνης. Μουσική και στίχο με ένα προβληματισμό απέναντι σε αυτά που συνέβαιναν στην κοινωνία. Μην ξεχνάμε ότι ζούσαμε σε μια εποχή lifestyle και νεοπλουτισμού και η ελληνική Ροκ τοποθετήθηκε κόντρα σε αυτό το πράγμα. Άφησε παρακαταθήκη τραγούδια, που σήμερα κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ως κλασσικά. Τραγούδια που με τη μουσική και τους στίχους τους εκφράζουν ακόμα και σύγχρονους πιτσιρικάδες. Αυτό για μένα είναι το σημαντικό.

Τι θα λέγατε ότι χαρακτήριζε τους Μagic De Spell εκείνη την εποχή;
Γ: Είναι δύσκολη ερώτηση. Κατά περιόδους μας χαρακτηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Αυτό που είναι κοινό, που τουλάχιστον εγώ έχω ζήσει είτε σαν μέλος, είτε σαν ηχολήπτης, είτε σαν ακροατής, είναι η επιμονή σε πράγματα που πιστεύουμε βαθιά. Δηλαδή είναι κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν.

Είναι θέμα αξιακό δηλαδή;
Γ: Ως προς τον στίχο κυρίως. Για παράδειγμα το να μελοποιήσεις Καρυωτάκη εκείνη την περίοδο ίσως να μην ήταν η καλύτερη επαγγελματική απόφαση, παρόλα αυτά το κάναμε. Αυτό μου χει μείνει εμένα. Η φιλία, ότι υπάρχει ένα δέσιμο, ότι δεν είναι καθαρά επαγγελματική η συνεύρεση μας. Είναι φιλική, πίνουμε μαζί καφέδες, συζητάμε τι θα κάνουμε, πως θα το κάνουμε και γενικά η ενασχόληση με την μουσική πάρα πολύ.
Θ: Εγώ θα έλεγα ότι μας χαρακτηρίζει κυρίως το πάθος σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και η επιμονή.

…από τότε που ήμουν μικρό παιδί άκουγα ότι δεν υπάρχει μέλλον για το ελληνικό ροκ και πάντα αυτό διαψεύδεται…

Πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλον στο ελληνικό ροκ και ποια είναι η εξέλιξη που έχετε εσείς αναγνωρίσει κατά την πάροδο των ετών από το ’80 μέχρι σήμερα;
Θ: Για μένα υπάρχει πάντα μέλλον. Γιατί από τότε που ήμουν μικρό παιδί άκουγα ότι δεν υπάρχει μέλλον για το ελληνικό ροκ και πάντα αυτό διαψεύδεται. Από την άλλη, το ροκ δεν υπήρξε ποτέ ως κυρίαρχο μουσικό ρεύμα στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν περίοδοι που ακούγεται από περισσότερο κόσμο και πάει καλά και περίοδοι που ακούγεται λιγότερο. Αυτό το έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές. Ποτέ δε θεωρούμε ότι τελείωσε τίποτα. Θα υπάρξουν ξανά καλές μέρες για τη μουσική. Είμαι σίγουρος.
Γ: Nαι! Συμφωνώ! Το ‘χει αποδείξει και η ιστορία. Και τη δεκαετία του ‘60 υπήρχε ελληνικό Ροκ και τη δεκαετία του ‘70 υπήρχε με διαφορετικές εκφάνσεις αλλά τέλος πάντων υπήρχε. Το ΄80, το ΄90… Οπότε το να λέμε αν το ελληνικό Ροκ ζει, ναι ζει. Τώρα το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να γίνει κυρίαρχο ρεύμα αλλά αυτό νομίζω ότι δεν πολυαπασχολεί. Το ενδιαφέρον είναι να ζει και να κινείται σε αυτά που θέλει να κάνει.

Είναι μουσική που ανταποκρίνεται ακόμα στις ανησυχίες που έχει ο κόσμος σήμερα;
Γ: Ανταποκρίνεται πιστεύω γιατί αυτά που ειπώθηκαν την δεκαετία του 90, ισχύουν ακόμη και σήμερα. Οπότε είναι κάποια πράγματα που είναι διαχρονικά.
Θ: Συμφωνώ σε αυτό και επίσης θα ξαναγραφτούν κομμάτια στο μέλλον από το ελληνικό ροκ που θα είναι επίκαιρα. Είμαι σίγουρος. Υπάρχουν πάρα πολλές καλές νέες μπάντες που απλά δεν βρίσκουν τον δρόμο τους σήμερα γιατί δεν υπάρχουν τα δίκτυα προώθησης που υπήρχαν παλιά.


Υπάρχει και ο αντίλογος όμως πως με το ίντερνετ και τους DIY τρόπους, το Youtube, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια μπάντα μπορεί ευκολότερα ίσως να προωθήσει τη μουσική της, απ’ ότι παλιότερα.
Θ: Εγώ προσωπικά συμφωνώ με την DIY λογική. Όλα τα γκρουπ σήμερα σε αυτή τη λογική έχουν μπει. Και εμείς και άλλα, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά με το ίντερνετ, συμβαίνει ότι κυκλοφορούν πάρα πολλά πράγματα, υπάρχει υπερπληροφόρηση και βλέπουμε ότι ο κόσμος, οι πιτσιρικάδες, για να τα προλάβουν όλα δεν ασχολούνται με το κάθε ένα από αυτά όσο χρειάζεται. Βλέπεις ένα οποιοδήποτε τραγούδι και δείχνει στην επισκεψιμότητά του, ότι κατά μέσο όρο, έχουν ακούσει 2 λεπτά από αυτό. Ότι δηλαδή λίγοι το άκουσαν μέχρι το τέλος. Βιάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος να βγάλει το συμπέρασμά του απ τα πρώτα λεπτά και από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Βιάζεται να πάει παρακάτω. Και αυτό, για μας, βλάπτει τη μουσική δεν την ευνοεί. Τώρα ότι έχεις τη δυνατότητα μέσα από το διαδίκτυο να καταφέρεις πράγματα, αυτό εννοείται.
Γ: Είναι τεράστια η πληροφορία κι εγώ προσωπικά το έχω πάθει που θέλω να πληροφορηθώ για ό,τι γίνεται εδώ και ό,τι γίνεται έξω και για το ποια είναι τα νέα μουσικά ρεύματα. Δυσκολεύομαι πολύ να βρω κάτι στο ίντερνετ. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Ότι μπαίνεις και υπάρχουν χιλιάδες βιντεοκλίπ, καλλιτέχνες και νέα τραγούδια τα οποία δε μπορείς να ξέρεις ότι υπάρχουν. Δεν υπάρχει κανένας να σε πληροφορήσει δηλαδή ότι υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να είναι ωραίο ή να μην είναι. Υπάρχει εκεί αλλά σαν πληροφορία και μόνο. Δεν υπάρχει κάποιος να “κυκλώσει” αυτή την πληροφορία και να την στείλει στον ακροατή. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει. Παρόλα αυτά, έχω βρει πολύ ωραία πράγματα στο ίντερνετ που ούτε καν φανταζόμουν. Αυτή είναι η δυσκολία όμως, το να αναγνωρίσεις κάτι μέσα σε τόσο μεγάλη πληθώρα πληροφορίας. Έχουμε κατακερματισμό μουσικών σκηνών. Υπάρχουν πολλές μουσικές σκηνές που οι οπαδοί της κάθε σκηνής ξέρουν τα συγκροτήματά της, ξέρουν τα τραγούδια της αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τη διπλανή μουσική σκηνή.

…εδώ στην Ελλάδα, πολλές από τις ιδέες που κινεί το χιπ χοπ, τις κινεί και το ελληνικό ροκ. Ψιλομοιάζουν. Μην μας κάνει εντύπωση η τόσο μεγάλη διαφορά μουσικής φόρμας. Ίσως μετά από 10-20 χρόνια αυτά τα είδη να έχουν πλησιάσει πάρα πολύ κοντά…

Σε μια πρόσφατη έρευνα που έγινε πάντως, η Hip Hop ξεπέρασε την Ροκ στις ΗΠΑ ως το πιο δημοφιλές είδος μουσικής. Και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει στις προτιμήσεις των νέων, το Ροκ έχει παραδώσει τα σκήπτρα του;
Θ: Πιθανότατα να συμβαίνει αυτό. Για μένα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, πολλές από τις ιδέες που κινεί το χιπ χοπ, τις κινεί και το ελληνικό ροκ. Ψιλομοιάζουν. Μην μας κάνει εντύπωση η τόσο μεγάλη διαφορά μουσικής φόρμας. Ίσως μετά από 10-20 χρόνια αυτά τα είδη να έχουν πλησιάσει πάρα πολύ κοντά. Μου θυμίζει τη διαμάχη μεταξύ Punk και 70s Ροκ, που αισθανόμασταν ότι αυτά τα είδη έχουν τεράστια διαφορά, ότι είναι αντίθετα και είναι αντίπαλα. Αλλά τελικά, επειδή ακριβώς πρέσβευαν τα ίδια πράγματα, τις ίδιες δηλαδή αξίες, σήμερα δεν μπορείς τόσο καλά να καταλάβεις τη διαφορά. Μπορεί να ακούς ένα τραγούδι Deep Purple και το επόμενο να είναι Stranglers και όλα καλά. Αυτό το πράγμα φαινόταν πολύ απίθανο να συμβεί πριν από 30 χρόνια.

Φαίνεται πως κοινή βάση είναι ο στίχος ίσως; Δηλαδή και για το εναλλακτικό χιπ χοπ ο στίχος είναι ένας αντίλογος στην κοινωνική πραγματικότητα.
Θ: Ακόμα και στο τέλος της δεκαετίας του 90 εγώ θυμάμαι ότι παίζαμε σε φεστιβάλ μαζί με χιπ χοπ συγκροτήματα, στην ίδια σκηνή, την ίδια μέρα. Μια πραγματικότητα όλα.

Πόσες συναυλίες μετράτε ως συγκρότημα; Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε ιδιαίτερα;
Θ:
Έχω κάνει την επιχείρηση μια δυο φορές να μετρήσω, δε μπορώ να τις θυμηθώ όλες. Είναι σίγουρα πάνω από 1000. Όχι συναυλίες. Εμφανίσεις. Σκέψου ότι από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 παίζαμε συνέχεια. Παίζαμε δυο τρεις φορές τη βδομάδα. Λιγότερο παίζουμε τώρα από τότε. Είναι πάρα πολλές. Τώρα για μένα σημαντικό ήταν το πρώτο Φεστιβάλ που παίξαμε το 1984 στο Άκτιο, ένα μεγάλο διήμερο που συνυπήρξαμε με τον Παύλο τον Σιδηρόπουλο και τις Μουσικές Ταξιαρχίες και πολλές άλλες μπάντες. Ξαφνικά βρεθήκαμε σε μεγάλο κοινό. Ήταν επίσης σημαντικές οι μεγάλες αντιπολεμικές συναυλίες που έγιναν στο τέλος της δεκαετίας του ’90. Σημαντικό όταν παίξαμε στο ΡΟΔΟΝ με τους Stranglers. Σημαντικό όταν παίξαμε στο ΡΟΔΟΝ με τους Godfathers!

Yπάρχει κάτι που σας λείπει, κάτι που θα θέλατε να συμπληρώσετε στην καριέρα σας;
Θ: Εμένα προσωπικά δε μου λείπει κάτι. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει. Δηλαδή  η μπάντα, η οποία βρίσκεται στο δρόμο. Ταξιδεύουμε σε διάφορες πόλεις, συναντιόμαστε με τους φίλους μας, παίζουμε, επικοινωνούμε και μπορούμε να δισκογραφούμε. Ποτέ δεν ήμουν τρομερά φιλόδοξος, αλλά θέλω να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Η πορεία, ο δρόμος, το ταξίδι αυτό…
Γ: Βασικά αυτό είναι το ταξίδι και είναι μεγάλη η χαρά για μια μπάντα να βλέπει και να διαπιστώνει ότι υπάρχει κόσμος που αγαπάει τα τραγούδια της. Αυτό θα θέλαμε να το κατακτήσουμε και με τα επόμενα τραγούδια μας.
Θ: Οι μεγάλες χαρές μπορεί να είναι πολύ μικρά γεγονότα. Βρεθήκαμε την προηγούμενη βδομάδα και προβάραμε τα τρία γκρουπ που θα παίξουμε μαζί στο Κύτταρο, γιατί θα κάνουμε μια εκπληξούλα να παίξουμε 2-3 τραγούδια όλοι μαζί. Αυτό λοιπόν κάποιος το βιντεοσκόπησε με ένα κινητό τηλέφωνο και το ανέβασε στο διαδίκτυο. Έχω συναντήσει άτομα, fans της σκηνής και ο καθένας από αυτούς μου είπε: «σε παρακαλώ αν ξανακάνετε πρόβα όλοι μαζί πες μου να έρθω στο στούντιο». Αυτό για μένα είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ηθική ανταμοιβή. Αυτό μου αρέσει.

Είναι ίσως κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει;
Θ: Δε νομίζω. Σίγουρα κάνοντας μια πορεία κριτικάρεις και λες αυτό το έκανα σωστά, αυτό το έκανα λάθος. Ποτέ όμως δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν δεν έκανες αυτό που έκανες και έκανες κάτι άλλο. Δεν έχουμε μετανιώσει για την μουσική που έχουμε κάνει, για τα τραγούδια που έχουμε βγάλει, για την πορεία μας, την κοινωνική μας θέση, την πολιτική μας θέση, όχι δεν έχουμε μετανιώσει γι’ αυτά. Ίσως θα μπορούσε κάποιος να το εξειδικεύσει και να πει: «κακώς πήγαμε στην τάδε εταιρία ή κακώς δεν παίξαμε σ’ αυτή την συναυλία», αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του τελευταίου σας δίσκου με τίτλο «Πρόγονε πίθηκε εσύ τι λες;» (2014);
Θ: Στην ουσία είναι ένα πείραμα κάτι το οποίο συνηθίζει να το κάνει το συγκρότημα.
Γ: Αυτός ο δίσκος δημιουργήθηκε με μια αυθόρμητη και πειραματική διάθεση. Έγινε μαζί με τον φίλο μας τον Γιάννη Παλαμίδα που τραγουδάει, ως συνεργασία και είναι κάτι που έγινε πολύ αυθόρμητα. Δηλαδή υπήρχε το «Σαμποτάζ» της Λένας Πλάτωνος το οποίο διασκευάσαμε και θέλαμε να το βάλουμε μέσα στο δίσκο και είπαμε να πούμε στον Γιάννη, τον οποίο γνώριζα και προσωπικά, να τραγουδήσει όπως τραγουδάει και στο οriginal. Αυτό, ήταν μόνο η αρχή. Δέσαμε μαζί με το Γιάννη και ξαναείδαμε μαζί όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Δεν είναι εύκολο ξαφνικά να έχεις ετοιμάσει 13-14 τραγούδια, να μπεις στο στούντιο να τα γράψεις και μετά να αναιρέσεις και να πεις «Γιάννη, πάμε να αλλάξουμε αυτό» ή «Πάμε να γράψουμε εκείνο». Έτσι εγώ προσωπικά τον κατατάσσω στους πειραματικούς δίσκους.
Θ: Ο δίσκος στιχουργικά έχει μια κοινωνική θέση, μια πολιτική θέση. Επηρεαστήκαμε πάρα πολύ από όλα αυτά που έχουν συμβεί στον τόπο μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Είναι μια καταγραφή και μια διαμαρτυρία. Μια θέση “αντί”, απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Αυτός ο δίσκος μάλιστα είναι ένας δίσκος που συμμετέχουν και πολλοί φίλοι μουσικοί. Αυτοχαρακτηριστήκαμε όλοι μαζί σαν ομάδα, με το όνομα 21st century darkness…


Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;
Θ: Γράφουμε τραγούδια. Θέλουμε να πειραματιστούμε σε single. Θέλουμε να προχωρήσουμε 2-3 κομμάτια με τη μορφή single. Αυτό είναι το βασικό αυτή τη στιγμή. Δεν ενδιαφερόμαστε να κάνουμε κάποιο νέο album άμεσα. Όμως, μέσα στα όνειρά μας, είναι να κάνουμε επιτέλους ένα live album. Τα επόμενα τραγούδια όμως που θα κυκλοφορήσουν, θα είναι single και ήδη το πρώτο μέσα τον επόμενο μήνα.
Γ: Στην παρούσα φάση είμαστε αρκετά ενεργοί στον τομέα της δημιουργίας. Το πρώτο από τα καινούργια κομμάτια μας, πιστεύω κι εγώ, θα έχει βγει σε έναν μήνα.
Θ: Και μπορούμε να πούμε και για το βίντεο κλιπ του, νομίζω. Συνεργαστήκαμε με τον σκηνοθέτη Νίκο Σούλη, που έχουμε συνεργαστεί επίσης στο «Εμένα οι φίλοι μου» και στο «Τέρμα το διάλειμμα». Κάναμε κατά τη γνώμη μας ένα όμορφο ασπρόμαυρο βίντεο, στο οποίο συμμετέχουν και άλλοι άνθρωποι της σκηνής, όπως ο Γρηγόρης Κλιούμης από τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Οδυσσέας Γαλανάκης από τους Απροσάρμοστους, ο Δημήτρης Μητσοτάκης από τους Ενδελέχεια, ο Μίμης ο τραγουδιστής των Τσοπάνα Rave, o Δημήτρης Πουλικάκος, η Θέκλα Τσελέπη, ο Ηλίας Μωραΐτης, ο Δημήτρης Μιχαηλίδης. Όλοι, σα μια μεγάλη παρέα, οπτικοποίησαμε αυτό το τραγούδι που έχει τον τίτλο «Γιάννη…»!

Έχετε κάποια άλλα μελλοντικά σχέδια; Κάποιες προγραμματισμένες πιθανότατα συναυλίες;
Θ: Μετά το Κύτταρο, στις 10/2 έρχεται το Bofor Club στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 10/2. Στις 17/2 το Vinyl is Back στην Αθήνα. Στη συνέχεια μαζί με το Δημήτρη Πουλικάκο πάμε στη Θεσσαλονίκη στο WE 24/2 και πάλι μαζί, κατεβαίνουμε στο Hollywood stage της Αθήνας στις 3 του Μάρτη. Με τον Δημήτρη, εμφανιστήκαμε και πέρσι στο Matala festival και στο Φεστιβάλ του Θεάτρου Ρεματιάς στο Χαλάνδρι.

Τα μέλη της μπάντας:
Θοδωρής Βλαχάκης – τύμπανα
Γιώργος Αρχοντάκης – μπάσο
Βαγγέλης Θεοδωράκης – κιθάρα
Γιώργος Λαγγουρέτος – φωνή
Δημήτρης Μποτής – πλήκτρα
Δημήτρης pixel Δημητριάδης – φωνή

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here