Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού – Σιμωνέτου
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα
Νωρίς το βραδάκι της περασμένης Παρασκευής, στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Ψάθες απλώνονταν, καρεκλίτσες παραλίας στήνονταν, ενώ οι λιγότερο απαιτητικοί από εμάς αρκεστήκαμε να κάτσουμε κατευθείαν πάνω στο γρασίδι. Πάνω στη σκηνή, δυο κιθάρες και ένα κοντραμπάσο ξεκίνησαν να παίζουν το πρώτο από τα πολλά τζαζ κομμάτια που θα ακολουθούσαν. Ήταν το τρίο των Manouchedrome –σε φωνολογική απόδοση «Μανούσντρομ»–, ήτοι, ο Δημήτριος Ψαλλίδας, η Έλενα Μαλάμου (στις gypsy κιθάρες τους) και ο Δημήτρης Παρτσακλός (στο κοντραμπάσο). Στο σχήμα αυτό, μετά από κάνα-δυο κομμάτια, προστέθηκε και ένα φίλος με το κλαρινέτο του, ο Αλέξης Στενάκης.
Οι μελωδίες της τζαζ –όλες αφιερωμένες στον μεγάλο κιθαρίστα και «υπηρέτη» της μουσικής αυτής, Τζάνγκο Ράινχαρντ– δεν συνοδεύονταν από λόγια, κατάφεραν όμως να μας παρασύρουν. Απ’ το “Si tu vois ma mere” του Sidney Bechet και το “I’ll See You in My Dreams” του Reinhardt, φτάσαμε να ακούσουμε τη swing διασκευή του κομματιού που έπαιξε η ορχήστρα λίγο πριν βουλιάξει ο Τιτανικός, καθώς και τραγούδια σε σύνθεση του ίδιου του Δημήτρη Ψαλλίδα, όπως τα “Thinking of You”, “There” και “Walking”.
Αρχίσαμε να «ζεσταινόμαστε». Παρόλο που ο χώρος ήταν εξωτερικός και δεν φημίζεται για την τέλεια ακουστική του, τα παιδιά μάς απέδειξαν ότι η καλή μουσική χρειάζεται μόνο δυο ηχεία, ταλέντο, δουλειά και όρεξη εκ μέρους των μουσικών –και τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι υπέροχο. Αργά blues, πιο γρήγορες bossanova εκτελέσεις και swing, που μας προ(σ)καλούσαν σε χορό, δημιούργησαν την ιδανική ατμόσφαιρα και μας μετέφεραν σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβουμε σε μια άλλη εποχή. Παρασυρθήκαμε τόσο, που κάποια στιγμή οι σκιές των δέντρων ξεθώριασαν, «χάθηκαν» από τον χώρο κι εμείς βρεθήκαμε με τα χρωματιστά φωτάκια της σκηνής σε κάποιο καφέ στο Παρίσι ή τη Μασσαλία του ’30.
Στη μέση της συναυλίας, ο Αλέξης Στενάκης άφησε το κλαρινέτο του και κάθισε στο πιάνο. Ήταν αναμφισβήτητα ο πιο επικοινωνιακός από τους μουσικούς της σκηνής και, εφόσον είχε πλέον χαλαρώσει, μπορούσε να «παίξει» λιγάκι με το κοινό του. Με ύφος βιρτουόζου και απολαμβάνοντας φανερά τη συναυλία, πάταγε τα πλήκτρα του, χαμογελούσε σε μας, σηκωνόταν όρθιος, χτύπαγε τα δάχτυλά του… Σε μια συναυλία που ήταν επίφοβο, μέσα στις δυο ώρες που διήρκησε, να κάνει κάποια κοιλιά, ο Στενάκης αποδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο σωτήριος.
Στο τέλος, κατά τις 22:30 –μόνο τότε πρόσεξα πόσο πολλοί είχαμε μαζευτεί κατά τη διάρκεια της συναυλίας–, όλοι ζήτησαν κι άλλο και οι μουσικοί μας έκαναν τη χάρη. Τότε, τα παιδάκια του κοινού έκαναν αυτό που από ώρα έπρεπε να είχε γίνει : «υπέκυψαν» στη swing και άρχισαν να χορεύουν. Κι όμως, ήταν πολλές οι φορές που κι εμείς οι καθισμένοι κουνηθήκαμε στους ρυθμούς της μελωδίας, κι ήταν πολλές κι εκείνες που θα θέλαμε να σηκωθούμε να χορέψουμε, αλλά κανείς μας δεν βρήκε το θάρρος. Ίσως δεν ζεσταθήκαμε αρκετά, ίσως δεν ήρθε και η προτροπή που περιμέναμε από την ορχήστρα…
Δεν πειράζει. Η βραδιά ήταν χαλαρή και «μύριζε» ζεστό κρασί, ουίσκι και ξύλινα πατώματα για γρήγορο χορό και νωχελικά blues. Είχε κάτι από ταινία του Γούντι Άλεν, κάτι vintage και νοσταλγικά ρομαντικό. Ήταν ό,τι έπρεπε για τη στιγμή που ένα καλοκαίρι τελειώνει και δίνει τη σκυτάλη στο φθινόπωρο. Οι Manouchedrome και ο Αλέξης Στενάκης μας ευχαρίστησαν, μας χαιρέτησαν και μας υποσχέθηκαν να ξαναβρεθούμε πάλι μέσα στη χρονιά. Ψάξτε τους και πηγαίνετε να τους ακούσετε. Αξίζουν.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…